Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Βάλαμε το σκοτάδι για φάρο;

Ακόμη θυμούνται, την καθηγήτρια Αγγλικών, στο γυμνάσιο Λιμεναρίων, που παραμονές παρέλασης κρατούσε ένα ψαλίδι, κοιτάζοντας με βλοσυρό μάτι , το χτένισμα των μαθητριών… Δεκαετία του 70 και στη μόδα ήταν οι φαβορίτες και η χαίτη. Το είχε λανσάρει η Μαρινέλλα… Το αντέγραψαν οι κοπέλες της εποχής…
Αλλοίμονο αν κάποια είχε χτένισμα με χαίτη και φαβορίτες. Το ψαλίδι παραμόνευε. Ένα χρατς στο μαλλί και γέμιζε η άσφαλτος του κεντρικού δρόμου των Λιμεναρίων με μαλλιά. Με έναν μεγεθυντικό φακό στο χέρι, έλεγχε μήπως κάποια μαθήτρια έβγαλε τρίχες από τα φρύδια της. Μήπως κάποια άλλη, έσφιξε τη ζώνη της ποδιάς και έτσι κόντυνε επικίνδυνα!
Σκηνές απείρου κάλλους της εποχής εκείνης.
Άνθρωποι ανασφαλείς με τα τεκταινόμενα της εποχής, προσπαθούν να μας κρατήσουν πίσω. Στο σίγουρο. Το δοκιμασμένο. Διαγράφοντας όλες τις κοινωνικές εξελίξεις που συντελούνται γύρω τους .
Τους είδαμε όταν καθιερώθηκε το μονοτονικό.
Τους καμαρώσαμε με τις ταυτότητες και τα λάβαρα που κατέβασαν στο Σύνταγμα.
Προσπάθησαν να μας τρομάξουν με το συμβόλαιο ελεύθερης συμβίωσης των ζευγαριών.
Η καύση των νεκρών, μια άλλη πονεμένη ιστορία. Σε όλη την Ευρώπη επιτρέπεται. Εδώ περιμέναμε να ανοίξει ο χώρος, για να χωρέσει ένας τέτοιος νόμος.

Άνθρωποι με κολλημένη σκέψη, αντιδρούν σε κάθε τι νέο. Μονοπωλούν την αγάπη για τη πατρίδα

Και φτάσαμε στη φορτισμένη ατμόσφαιρα των τελευταίων ημερών. Βρήκαν αφορμή και έκαναν την εμφάνισή τους, τα γνωστά αναχρονιστικά ανθρωπάκια. Προσπαθώντας να διαγράψουν τις σκέψεις και τα όνειρα των νέων. Να επιβάλλουν τις δικές τους ξεπερασμένες απόψεις.
Καπηλευόμενοι το θάνατο ενός παιδιού, βάζουν τα δικά τους ερωτήματα.
Κάνοντας χρήση της ιδιότητάς τους, μοιράζουν φυλλάδια με τις σαχλές απορίες τους. «Πού βαδίζει η κοινωνία μας;»
Ηρεμήστε κ. Διευθυντά του Πειραματικού. Η κοινωνία μας βαδίζει με τις σκέψεις των νέων να κοιτάζουν μπροστά.
Αλλοίμονο αν οι σκέψεις των νέων μαθητών σας, ήταν ταυτόσημες με τις δικές σας.
Τότε, πράγματι θα ανησυχούσαμε.
Το σκοτάδι, ουδέποτε, χρησίμευσε σαν φάρος.

Καλημέρα σας

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Μεγαλόσχημοι τενεκέδες

Πρέπει να αισθάνεται ο πολίτης πολύ όμορφα όταν ο πρωθυπουργός της χώρας του «δεσμεύεται» να κάνει εξοικονόμηση δαπανών 10 δις ευρώ. Και φυσικά τον ψηφίζει. Γιατί ο πολίτης, θέλει να υπάρχει ισχυρή οικονομία που θα τον προστατεύει.

Πρέπει να αισθάνεται ο πολίτης πολύ άβολα όταν διαπιστώνει, 4 χρόνια μετά, πως οι «δεσμεύσεις» του πρωθυπουργού ήταν λόγια του αέρα. Δεσμεύσεις χωρίς αντίκρισμα. Το «σπάταλο κράτος», έγινε άσωτο κράτος. Οι χρυσοκάνθαροι που «έτρεξαν», βολεύτηκαν. Βολεύτηκαν αυτοί και έχουν και για τα δισέγγονά τους.

Όταν σε 4 χρόνια προστέθηκαν 40.000 επιπλέον υπάλληλοι που μας κοστίζουν 1,5 δις. καπέλο στους υπάρχοντες.

Όταν οι δημόσιες δαπάνες στην τετραετία Καραμανλή, αντί της περικοπής κατά 10 δις, έφτασαν τρεις φορές πάνω από τον πληθωρισμό. Θέλετε ένα παράδειγμα; Το 2007 με μέσο τιμάριθμο 2,7% οι κρατικές δαπάνες αυξήθηκαν 10,6%.

«Πριν τρέξουμε να πάρουμε δάνειο υποθηκεύοντας το μέλλον μας, ας δούμε τι περικοπές θα κάνουμε, κονδύλι-κονδύλι.» Δεν το λέω εγώ. Ο Στέφανος Μάνος το έγραψε σε άρθρο του, πριν μέρες στην «Ημερησία».

Και τώρα που δεν φτάνουν να ξοδέψουμε περισσότερα, τώρα που δεν έχουμε άλλους πόρους, βάζουμε μπροστά τις διαφημίσεις. «Ας αποκτήσουμε φορολογική συνείδηση» (σικ). Δηλαδή… Να εισπράξουμε περισσότερους φόρους, για να έχουμε να ξοδέψουμε! Ωραία λογική. Και περιμένουν από τον πολίτη, ανταπόκριση.

Όταν οι διοικούντες δεν σέβονται το δημόσιο χρήμα, όταν δεν έχουν πολιτική συνείδηση, τότε καλούν το πολίτη να αποκτήσει εκείνος… φορολογική συνείδηση! Σε ένα κράτος που το απαξίωσαν οι πολιτικές του, πρέπει να αποκτήσουν οι πολίτες του φορολογική συνείδηση.

Οι φόροι έχουν ανταποδοτικότητα. Ο πολίτης πληρώνει φόρους για να έχει αστυνομία στη γειτονιά του και όχι έξω από τα σπίτια των υπουργών, παιδεία χωρίς παραπαιδεία, υγεία με γιατρούς και νοσοκόμους και όχι με δασοφύλακες. Ο πολίτης δε θέλει οι φόροι του να γίνονται ταξίδια αναψυχής με το πρόσχημα συμμετοχής σε «συνέδρια» και «τουριστικές εκθέσεις», των μεγαλόσχημων τενεκέδων, που πηγαινοέρχονται σ’αυτά.

Οι πολίτες έχουν φορολογική συνείδηση. Οι διοικούντες έχουν τσίπα;

Καλημέρα σας.

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Όταν γνώρισα τη Σούλα

Είχα γνωρίσει τη Σούλα. Αξιόλογη οικογενειακή φίλη.
Η Σούλα μέσα από τις ατέλειωτες συζητήσεις που κάναμε, έλεγε για το οικόπεδο που έχει στο Περιγιάλι. Φανέρωνε τη χαρά της για τις αλλαγές που γίνονται τώρα στο Περιγιάλι και θα μπει στο σχέδιο πόλης, ώστε να μπορέσει επιτέλους να αξιοποιήσει το κτήμα που άφησε στην οικογένειά της, ο παππούς της.
Περιέγραφε με πολύ ζωντάνια το τι τράβηξε 10 τόσα χρόνια, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο αυτό σήμερα. Μάλιστα έκανε αρκετά σχέδια για το πώς θα αξιοποιηθεί το οικόπεδο που θα προκύψει. Ήθελε να χτίσει ένα διώροφο με ένα δωμάτιο μεγάλο στο πάνω μέρος που θα έχει καλή θέα…
Επειδή το οικόπεδο ήταν αρκετά μεγάλο, θα μπορούσε να αξιοποιήσει και το υπόλοιπο για τα παιδιά της με κάποιο δεύτερο κτίσμα.
Αυτά ήταν τα σχέδια της Σούλας, για το οικόπεδο στο Περιγιάλι.
Ήταν τέλος του 1978 όταν μου τα έλεγε, όλα αυτά !
Πέρασαν χρόνια… Τριάντα χρόνια…
Η Σούλα περιμένει ακόμη να τελειώσει το σχέδιο Περιγιαλίου…
Περίμενε 10 χρόνια τότε. Το 1978.
Περίμενε και άλλα 30 μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα. Και τώρα που φτάσαμε στο σήμερα, ακόμη περιμένει η Σούλα. Ακόμη το έχουμε μπροστά μας ως πρόβλημα. Με ένα μεγάλο ΘΑ γραμμένο πάνω στο σχέδιο.
Από την εποχή της χούντας που ξεκίνησε αυτό το περιβόητο «σχέδιο Περιγιαλίου» ακόμη περιμένουν οι ιδιοκτήτες των κτημάτων εκεί.
Άνθρωποι με χαμηλά εισοδήματα. Άνθρωποι της καθημερινότητας. Που περιμένουν να στεγάσουν τα όνειρά τους…
Δε ξέρω τους λόγους που δεν τελείωσε αυτή η ιστορία. Δεν έψαξα να ακούσω όλους τους δημάρχους και τους προϊσταμένους των αρμόδιων υπηρεσιών, που έχουν εμπλακεί, μισό αιώνα κοντά, με το θέμα αυτό. Ίσως και να μη ζουν οι άνθρωποι.
Δεν έψαξα γιατί δεν με ενδιαφέρουν τα πισωγυρίσματα.
Με ενδιαφέρει όμως όλη αυτή η κοροϊδία που γίνεται στις πλάτες απλών ανθρώπων.
Με ενδιαφέρει να ρωτήσω… «πόσες φορές θα πάει και θά’ρθει αυτό το έρημο το σχέδιο στα υπουργεία;» Τις μέτρησε κάποιος;
Πόσες αλλαγές και τροποποιήσεις σχεδίου, έχουν γίνει, τόσα χρόνια; Τις μέτρησε κάποιος;
Πόση αηδία μπορεί να αισθάνεται ένας πολίτης γι’αυτό το κράτος; Αυτή την απέχθεια, μπορεί να τη μετρήσει κάποιος;

Καλημέρα σας

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Ο εκδότης, η ΔΕΗ και το χαράτσι της.

Η ΔΑΝΕΚ νοίκιασε το κατάστημα της ΔΕΗ, στη Δημ. Αγορά, σε μια εταιρεία είσπραξης λογ/σμων που εδώ στη πόλη μας ανέλαβε ένας εκδότης.
Τελικά που είναι το πρόβλημα; Στον εκδότη που νοίκιασε το μαγαζί; Κάποιος θα το νοίκιαζε. Ίσως κάποιος που θα πουλούσε κουβαρίστρες. Ή κάποιος που θα πουλούσε παπούτσια. Μένουμε στους τύπους και χάνουμε την ουσία.
Και η ουσία είναι στον καταναλωτή, που καλείται να πληρώσει 1 ευρώ καπέλο σε κάθε εξόφληση λογ/σμού. Οπουδήποτε τον πληρώνει. Ακόμη και μέσω τραπέζης (αυτόματη εξόφληση) και εκεί η τράπεζα χρεώνει εισπρακτικά.
Δηλαδή η ΔΕΗ πουλάει το ρεύμα, στέλνει το λογ/σμο, αλλά όταν θα τον πληρώσεις, τότε πληρώνεις και καπέλο.
Αντί να καταβάλει η ίδια το κόστος είσπραξης, το φορτώνει στον καταναλωτή. Δεν είναι καινούριο αυτό. Αυτό συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια. Και πληρώνει ο κόσμος το καπέλο της ΔΕΗ.
Αντί να έχει, δικά της ταμεία είσπραξης, αναθέτει σε τρίτους την είσπραξη. Και θέλει το κόστος να το καταβάλει ο πελάτης της. Ας το καταβάλει η ΔΕΗ. Παντού μέσα στο τελικό κόστος ενός προϊόντος, υπάρχει και το κόστος είσπραξής του.
Πουθενά δεν πληρώνεις καπέλο, επειδή… πλήρωσες.
Αυτά τα παλαβά μόνο στην Ελλάδα γίνονται. Και μάλιστα από επιχειρήσεις μονοπωλιακές. Με τον τσαμπουκά και τον αέρα του «άμα θες».
Όταν πουλάς, κάτι, αναλαμβάνεις και να εισπράξεις το τίμημά του. Πουθενά δεν πληρώνεις καπέλο, επειδή έβγαλες χρήματα να πληρώσεις αυτό που αγόρασες. Με τη λογική αυτή, σε λίγο θα πληρώνουμε και στον ταμία της Εφορίας καπέλο, επειδή του … πληρώσαμε το φόρο μας!
Το πρόβλημα δεν είναι ο όποιος εκδότης ανέλαβε την είσπραξη. Δικαίωμά του.
Ούτε η ΔΑΝΕΚ που μίσθωσε το κατάστημα. Άλλωστε όλοι οι εκεί καταστηματάρχες θέλουν να υπάρχει αυτό το γραφείο, αφού ανεβαίνει κόσμος και γίνεται τζίρος. Αν έμενε ανοίκιαστο (όπως τα παραδιπλανά) θα ήταν καλύτερα;
Το πρόβλημα είναι η ΔΕΗ που απαιτεί να πληρώνει ο καταναλωτής τα εισπρακτικά για κάθε φύλλο λογ/σμου της .
Μια ΔΕΗ που, όποιος δεν πλήρωνε έγκαιρα το λογ/σμο του, έτρεχαν να του κόψουν το ρεύμα. Χωρίς ειδοποίηση, έστω τηλεφωνική. Αδιαφορώντας αν παράπεσε ή ξεχάστηκε ο λογ/σμός της απλήρωτος. Ευτυχώς που μετά από 50 χρόνια λειτουργίας της, το κατάλαβαν (εκσυγχρονίστηκαν) και ειδοποιούν τηλεφωνικά. Όταν για ένα τόσο απλό πρόβλημα, έπρεπε να περάσουν 50 χρόνια, για να λυθεί… ας μη ψάχνουμε, γιατί πληρώνουμε καπέλο είσπραξης για τους λογ/σμούς της. Μονοπωλιακός τσαμπουκάς.

Καλημέρα σας

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Ο κούρκος

Πριν λίγα χρόνια τα μαγειρεία των νοσοκομείων είχαν κατσαρίδες. Πολλές κατσαρίδες! Μέχρι που αναγκάστηκε να κάνει αιφνιδιαστικές επισκέψεις ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να καταγγέλλει στις κάμερες το γεγονός. Το θυμάστε;
Ήταν παραμονές εκλογών, Φλεβάρης μήνας. Έπεσε χιόνι. Πολύ χιόνι. Και έκλεισε η Αττική Οδός! Έκλεισε και το Ελ.Βενιζέλος! Για ένα βράδυ μάλιστα, δεν λειτούργησε!
Και αναγκάστηκε ο κ. Καραμανλής να καταγγείλει τη τότε κυβέρνηση, ως ανύπαρκτη στο να λύσει τα προβλήματα του κόσμου. Το θυμάστε;
Ψηφιζόταν στη Βουλή η σύμβαση ανάθεσης κατασκευής της γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου. Ο σημερινός πρωθυπουργός έτρεξε να αποχωρήσει από τη βουλή μαζί με τους βουλευτές του, αρνούμενος τη δημιουργία του έργου. Αυτό το θυμάστε;
Ο τότε πρωθυπουργός είχε μετονομαστεί από τον κ. Καραμανλή ως «αρχιερέας της διαπλοκής». Είχε υποσχεθεί να φέρει στη δικαιοσύνη όλα τα τότε σκάνδαλα. Να καθίσει στο «σκαμνί» όσους χρησιμοποίησαν τους θώκους τους για να πλουτίσουν. Θυμάστε;
Ήταν η εποχή που πουλούσε αέρα ως στοχευμένες κινήσεις και φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Σήμερα έφτασε στην αμφισβήτηση. Φάνηκε ο κενός λόγος και οι έωλες υποσχέσεις που έδωσε.
Τότε ήταν ευθερμαγωγός στα κοινωνικά προβλήματα. Σήμερα στέλνει το λογαριασμό στα μικρομεσαία στρώματα, μέσω του κ. Γάμα Αλογοσκούφη.
Ο τότε ευδαιμονιστής του λαού, σήμερα ασπάζεται τη θεωρία… «κάναμε και λάθη»!
Σκληρός υπερασπιστής των φίλων που τον κυκλώνουν, μπαίνει μπροστάρης στα αμαρτήματά τους. Τώρα δεν υπάρχει σκοπούμενος πλουτισμός.
Ούτε μοιράζονται στα μοναστήρια επιχορηγήσεις από λογαριασμούς υπουργείων, για να κυκλοφορήσουν DVD.
Και όταν τελείωσε η γέφυρα του Ρίου, έτρεξε να την εγκαινιάσει!
Τώρα; Τώρα έμεινε θεατής των δημοσκοπήσεων πιστεύοντας πως θα αλλάξουν. Καμαρώνει για τα χαμένα χρόνια που πέρασαν άπραγα και άεργα. Και περιμένει. Περιμένει αυτόν που θα τον ρίξει. Περιμένει αυτόν που θα τον ηρωοποιήσει.
Κούρκος καμαρωτός. Θεατής των εξελίξεων.
Μόνο που ο κούρκος όταν τον πάνε στο σφαγείο και εκεί πάλι καμαρωτός περιμένει!
Τι περιμένει; Μα να τον σφάξουν!

Καλημέρα σας.

ΥΓ Ένα λάθος είχα στο προηγούμενο δημοσίευμα. Ο κ. Φωτιάδης εισέπραξε το 2003, από τα κλεισίματα των φορολογικών βιβλίων 4,5 τρις (και όχι δις). Και το κόστος των Ολυμπιακών έργων ήταν 4,5 τρις. Αν και το νόημα δεν αλλάζει καλό είναι να ακριβολογούμε. Αυτά.

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Η μισή αλήθεια

Το 1963 (περίοδος ψυχρού πολέμου) ο Νικήτα Χρουτσόφ βρισκόταν για συνομιλίες στις ΗΠΑ. Ένα πρωινό καθώς βάδιζαν οι δυο πρόεδροι, στους κήπους του Λευκού Οίκου, πρότεινε αστειευόμενος, ο Αμερικανός πρόεδρος στον Ρώσο, να τρέξουν μεταξύ τους μέχρι το απέναντι δένδρο, για να δουν ποιος θα έρθει πρώτος. Ο Ρώσος ήξερε πως οι ηλικίες τους, κάνουν άνισο τον αγώνα, όμως δε δίστασε να παραβγεί με τον νεαρό πρόεδρο Τζον Κένεντι. Φυσικά πρώτος έφτασε ο Αμερικανός και δεύτερος ο Ρώσος.
Την άλλη μέρα, οι Αμερικάνικες εφημερίδες έγραφαν…
«Σε αγώνα δρόμου που διεξήχθη στο Λευκό Οίκο συμμετείχαν οι δύο πρόεδροι. Ο Τζον Κένεντι ήρθε πρώτος ενώ ο Ρώσος πρόεδρος ήρθε τελευταίος.»
Οι Ρωσικές εφημερίδες έγραφαν…
«Διεξήχθη μεγάλος αγώνας δρόμου στο Λευκό Οίκο. Στον αγώνα αυτό ο Ρώσος πρόεδρος Νικήτα Χρουτσόφ ήρθε δεύτερος ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος ήρθε προτελευταίος.»
Στη πραγματικότητα και οι δυο πλευρές έλεγαν την αλήθεια. Όμως ο τρόπος που παρουσίαζαν το γεγονός και η διαφορετική φρασεολογία, δημιουργούσαν τις ανάλογες εντυπώσεις.
Ο Αλογοσκούφης πρώτα πέταξε το μπαλάκι για τους φοροφυγάδες εμπόρους και μετά ανακοίνωσε τα επαχθή μέτρα φορολογίας τους. Πρώτα δημιούργησε την εικόνα της ανισότητας στη φορολογία και μετά ξεφούρνισε τα υπόλοιπα.
Φυσικά ξέρει πως το λιανικό μικρεμπόριο στην Ελλάδα φορολογείται τρεις φορές και όχι μια όπως όλων των υπόλοιπων φορολογούμενων.
Εκείνος όμως παρουσίασε τη πλευρά που βόλευε. Τη πρώτη φορολόγηση με τις ετήσιες δηλώσεις που κατατίθενται.
Αφού, ποτέ δεν προστίθενται στην φορολογία αυτή τα έσοδα από τις περαιώσεις που γίνονται κατά περιόδους. Ούτε στα φορολογικά έσοδα από το μικρεμπόριο, προστέθηκαν ποτέ οι προσαυξήσεις και τα διοικητικά πρόστιμα για πλασματικές παραβάσεις (ως επί το πλείστον).
Με το κλείσιμο βιβλίων (περαίωση) που έγινε το 2003 εισπράχθηκαν 4,5 δις δρχ.
Το κόστος των Ολυμπιακών έργων στην Ελλάδα ήταν 4,5 δις δρχ.
Όμως σκόπιμα οι συγκρίσεις, απόδοσης φόρων, γίνονται αθροιστικά. Πόσα πληρώνουν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι και πόσα οι επαγγελματίες. Δεν αναρωτήθηκε κανείς, πόσες χιλιάδες είναι οι επαγγελματίες στην Ελλάδα και πόσα εκατομμύρια οι μισθωτοί και συνταξιούχοι.
Στο Δημοτικό σχολείο η δασκάλα έλεγε: «Δεν προσθέτουμε ποτέ κρεμμύδια και πατάτες»
Όμως η τεχνική της μισής αλήθειας είναι παλιά. Και πάντα αποδίδει. Στο Πάντειο πανεπιστήμιο μάλιστα, αποτελεί και ειδικό κλάδο στη κοινωνιολογία…
«Η τεχνική της προπαγάνδας»

Καλημέρα σας.

Υ.Γ. Για την τεχνική της "μισής αλήθειας" θα μου επιτρέψετε να επανέλθω και στο επόμενο δημοσίευμα.

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008

Νεοφώτιστοι κομματάρχες

Όταν η τοπική οργάνωση ενός κόμματος, καλεί, κάποιο από τα πρωτοκλασάτα στελέχη του να μιλήσει, αναλαμβάνει και την απαραίτητη οργάνωση της εκδήλωσης.
Επιλέγει ως σημείο συγκέντρωσης, ένα σημείο κεντρικό. Προσβάσιμο από κάθε ενδιαφερόμενο.
Αναλαμβάνει να ενημερώσει του οπαδούς και τα μέλη του κόμματος, για την εκδήλωση που ετοιμάζει.
Η ενημέρωση για την εκδήλωση πρέπει να φτάνει σε κάθε σημείο της πόλης και του νομού σου. Κοντολογίς, να το μάθει κάθε ενδιαφερόμενος.
Μια πολιτική συγκέντρωση δεν είναι προσωπική συνάντηση «κάποιων».
Η έλευση του πολιτικού προσώπου, έχει καθοριστική σημασία, αφού έχει κάτι να πει στο κοινό που θα μιλήσει. Άρα έχει ενημερωτικό χαρακτήρα, για τα πολιτικά θέματα που τρέχουν. Για τις θέσεις του κόμματος. Για τις παραπέρα δράσεις που θα ακολουθήσουν.
Δεν έρχεται ο άνθρωπος αυτός για να κάνει τη βόλτα του. Δεν έρχεται για να ξεσκάσει. Έρχεται για να μιλήσει. Και αφού θα μιλήσει πρέπει να υπάρχουν ακροατές που θα τον ακούσουν.
Διαφορετικά, θα καθόταν στο σπίτι του να δει την οικογένειά του. Δεν είχε λόγο να μας έρθει. Να δει τι; Το κάστρο μας. Το ξέρει. Ξανάρθε πολλές φορές εδώ.
Να μιλήσει ήρθε ο άνθρωπος. Σε ποιους όμως; Σε αυτούς που τον περίμεναν; Ένα ισχνό ακροατήριο 13 ανθρώπων;
Στις ονομαστικές μας γιορτές περισσότεροι μαζεύονται.
Αυτό δεν ήταν πολιτική συγκέντρωση. Παρωδία πολιτικού αταβισμού ήταν.
Και με την αστεία αυτή εικόνα που παρουσίασαν, εξέθεσαν και τους οπαδούς και τα μέλη του κόμματος που εκπροσωπούν.
Δίκαια ένας περαστικός στη παραλία, καθώς πήγαινε προς το μόλο, παρατήρησε… «τόσοι μείνατε τελικά;»
Όταν αναλαμβάνεις μια θέση στον κομματικό μηχανισμό, πρέπει να την εξυπηρετείς.
Δε τρέχεις μόνο για να εκλεχθείς. Για να καθίσεις στη θέση που ζήτησες.
Ενδιαφέρεσαι και για τα αποτελέσματα που παράγουν οι ενέργειές σου. Προσπαθείς.
Όταν δε ξέρεις, ρωτάς. Ρωτάς τους παλιότερους που έχουν εμπειρίες από ανάλογες περιπτώσεις. Συμβουλεύεσαι.
Ο ρόλος του νεοφώτιστου σε μια θέση είναι διττός. Δεν λειτουργεί μόνο. Ρωτάει και ενημερώνεται παράλληλα.
Όταν δε μπορεί να τα καταφέρει, απλά, ζητάει συγνώμη και αποχωρεί.
Πηγαίνει εκεί που ήταν. Εκεί που τα κατάφερνε καλύτερα.
Δεν είναι κακό. Καλό είναι να αποχωρεί, αφήνοντας άλλους να έχουν το κουμάντο.
Που δεν εξέθεταν πρόσωπα και καταστάσεις.

Καλημέρα σας

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

Όλα tres sic

Πόσους μπορεί να έπεισε ο πρωθυπουργός προχθές στη ΔΕΘ;
Σε μια εποχή που φανερά πλέον, ο κύκλος του κλείνει, για να περάσει στην ιστορία σαν μια απόλυτη πολιτική απραξία, που έφερε την κοινωνία μας στο επίπεδο των κουμπάρων και της καλοπέρασης των υπουργών του, φανερώνοντας έτσι, τους πραγματικούς στόχους της εξουσίας.
Ένα τμήμα της συνέντευξής του είδα και μου έκανε εντύπωση ο «καουμπόικος» τρόπος που απαντούσε. Υπεροπτικά στο στιλ «έτσι είναι τα πράγματα κύριε» μείναμε να ακούμε τα σοφίσματα που ετοίμασε ήδη από την Αθήνα, για να ξεφουρνίσει στη ΔΕΘ.
Έβλεπα και τα καλόγνωμα χαμόγελα των δημοσιογράφων που ρωτούσαν.
Ρώτησε αυτάρεσκα… «είδατε εσείς κανένα σκάνδαλο στο θέμα Ζαχόπουλου»;
Και δε βρέθηκε κανείς τους να του απαντήσει, πως τα χρήματα που μοίραζε επιλεκτικά και απλόχερα ο κύριος αυτός, παραμένει ένα τεράστιο σκάνδαλο.
Στρογγυλεύοντας πρόσωπα και καταστάσεις, έβγαλε λάδι τους πάντες. Τις προσωπικές του επιλογές. Τους δικούς του ανθρώπους. Ταυτίστηκε με τις πράξεις τους. Άρα τις αποδέχεται.
Με τον απόλυτο έλεγχο των ΜΜΕ μέσω του «έτερου Καπαδόκη» που έφτασε να κάνει μπίζνες στο όνομα της γυναίκας του, εκφράζοντας μάλιστα την απορία… «μα είναι κακό να δραστηριοποιείται η σύζυγος ενός υπουργού επαγγελματικά;»
Επειδή στην Ελλάδα ζούμε και ξέρουμε, του απαντάμε. Ναι είναι κακό να παραμένει ο άνδρας της στο πόστο που τον έβαλες. Η ίδια μπορεί να κάνει ότι θέλει. Ο άνδρας της όμως δε μπορεί να κρατάει και το πεπόνι και το μαχαίρι. Μη μετατοπίζεις την απάντηση. Όταν σου δείχνω το φεγγάρι εσύ μη κοιτάς το δάκτυλό μου.
Δεν θα μιλήσω για τις υπεράκτιες εταιρείες του άλλου υπουργού. Δεσμεύομαι από τη τελευταία του φράση.
Το έκανε για να προστατέψει την μελλοντική αποκατάσταση στα τέσσερα παιδάκια του. (Tres sic).
Και όταν τα βρίσκουμε σκούρα με τις πράξεις μας τότε έχουμε έτοιμη την απάντηση: «πείτε με βλάκα».
Όλα σωστά τακτοποιημένα στις σκέψεις τους. Τακτοποιημένα όπως τους βολεύει φυσικά.
Όταν λοιπόν καλύπτεις όλη αυτή τη πολιτική σαβούρα, τότε ταυτίζεσαι μαζί της.
Και δεν είσαι άμοιρος των ευθυνών σου.
Το πόσο κοντά στο λαό βρίσκεται, φάνηκε από τον χρόνο της ξαφνικής άφιξής του και της μετέπειτα φυγάδευσής του
Όσο για την «πρόωρη συνταξιοδότηση» που αναφέρθηκε, υπάρχει μια μικρή διαφορά.
Την συνταξιοδότησή μας τη ρυθμίζουμε εμείς.
Την “πολιτική συνταξιοδότηση” όμως, την αποφασίζει ο λαός.
Αυτά.
Καλημέρα σας.

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Σπίτια δίχως όνειρα

Πόσες δεκαετίες πρέπει να περάσουν ακόμη για να λυθεί το πρόβλημα της παραχώρησης των Δημοσίων κτημάτων, κατοίκων του Δήμου Καβάλας, στους δικαιούχους;
Οι κάτοχοί τους ήταν νέοι όταν άρχισε αυτό το πρόβλημα, μεγάλωσαν, γέρασαν θα φτάσει και ο χρόνος του φυσιολογικού πέρατος της ζωής τους, αλλά τα οικόπεδα μένουν σε ιδιοκτησιακή εκκρεμότητα.
Δε πέρασε Δήμαρχος, Νομάρχης, Βουλευτής τα τελευταία 30 χρόνια που να μην ασχολήθηκε με το θέμα αυτό.
Όλοι αναγνωρίζουν το δίκιο τους. Όλοι βλέπουν την ταλαιπωρία αυτών των ανθρώπων. Μόνο που οι ίδιοι δεν είδαν ακόμη τα παραχωρητήρια των οικοπέδων τους.

Το σπίτι που μεγάλωσα ήταν προσφυγικό. Φτιαγμένο από τσατμά και κεραμίδια. Πρόσφυγες του 1922 ο παππούς και η γιαγιά, εγκαταστάθηκαν εκεί. Και ξεκίνησαν τα όνειρά τους. Σε ένα σπίτι που ήταν σε μόνιμη εκκρεμότητα. Ποιανού ήταν το σπίτι;
Όπως έλεγε και η μητέρα μου… «Είναι της πρόνοιας» Δηλαδή, το σπίτι ήταν δικό μας. Δεν πληρώναμε νοίκι. Όμως δεν μπορούσαμε ούτε να το χτίσουμε, ούτε να το πουλήσουμε. Απλά μέναμε εκεί. Ούτε μας έβγαζαν, ούτε μας το’διναν. 70 χρόνια ιστορίας εκεί.
Και δεν ήταν μόνο του. Δυο σειρές σπίτια. 25-30 κάτοχοι. Οι μισοί «έβλεπαν» την οδό Αθ. Διάκου και οι άλλοι μισοί, βλέπαμε την Καραϊσκάκη. Ένα οικοδομικό τετράγωνο «της πρόνοιας» Ένας προσφυγικός οικισμός σε εκκρεμότητα. Μεγαλώσαμε εκεί. Και το σπίτι ήταν «της πρόνοιας». Και με τα χρόνια οι τσατμάδες έπεφταν. Και βάζαμε λίγο χάρτσι για να κλείσουν οι τρύπες.
Ως που φύγαμε μαζί, με τα όνειρά μας και φτιάξαμε το δικό μας σπιτικό αλλού.
Ευτυχώς, το πρόβλημα σε μας, λύθηκε αργότερα. Και κάποια στιγμή έφτασε στα χέρια μας το περιβόητο παραχωρητήριο!
Ένα παραχωρητήριο που μάταια τόσα χρόνια περιμένουν και οι κάτοχοι των Δημοσίων Κτημάτων της πόλης μας. Να δώσουν και αυτοί σάρκα και οστά στα όνειρά τους. Να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους. Να ομορφύνουν λίγο τη καθημερινότητά τους.
Δούλεψαν τόσα χρόνια σ’αυτή τη πόλη. Έζησαν. Φορολογήθηκαν. Έκαναν παιδιά και τα παιδιά τους, τους έκαναν εγγόνια.
Έζησαν μέσα στα σπίτια αυτά. Έκαναν όνειρα για τα σπίτια αυτά.
Τι περιμένουμε λοιπόν; Να αποδημήσουν «εις Κύριον» για να λυθεί το πρόβλημά τους; Αν είναι να γίνει έτσι, τότε από ψηλά θα μας φωνάξουν «το λόγο σου το χόρτασα και το φαί σου φάτο»

Καλημέρα σας.

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2008

14 χρόνια για 5 χιλιόμετρα

Μετά από 14 χρόνια επιτέλους τελείωσε!
Έπρεπε να περάσουμε μια απίστευτη ταλαιπωρία χρόνων, για να φτάσουμε στο σημείο να δοθεί στη κυκλοφορία η παράκαμψη των Κρηνίδων.
Έπρεπε να περάσουμε ένα καλοκαίρι, κάνοντας επικίνδυνους ελιγμούς, στους υπό διαμόρφωση κόμβους, μέχρι αυτοί να συνδεθούν με τον κύριο άξονα.
Ούτε σε οδήγηση δεξιοτεχνίας να είχαμε συμμετοχή, δεν θα χρειαζόταν τόση μαεστρία. Όμως τα καταφέραμε! Με ελάχιστα ατυχήματα… κάπου 10-15 εβδομαδιαίως. Όλα με μικροζημιές. Δε πειράζει. Όμως όλο το καλοκαίρι οι ελιγμοί μας καλά κρατούσαν. Ως που έγινε η σύνδεση των δύο κόμβων, στην αρχή και το τέλος του.
Και τώρα απολαμβάνουμε τον «σύγχρονο αυτοκινητόδρομο» που κατασκευάστηκε!
Στα πέντε χιλιόμετρα «νέας χάραξης» ο οδηγός μπορεί να τρέξει πλέον άνετα μέχρι 50 χιλ την ώρα. Δρόμος με «μεγάλο εύρος», αφού φτάνει ίσα-ίσα να μπορούν να διασταυρωθούν δύο λεωφορεία.
Για τα ΙΧ δεν υπάρχει πρόβλημα. Διασταυρώνονται άνετα.
Έχει όμως και στηθαία στο μεγαλύτερο μήκος του, για καλό και για κακό. Για τη προστασία μας!
Με άφθονες καμπούρες που περιορίζουν την ορατότητα στον οδηγό. Καμπούρες απαραίτητες για να περνούν από κάτω τους, οι κάθετοι άξονες που οδηγούν στον κάμπο των Φιλίππων.
Συναντάς 4-5 διασταυρώσεις και ατελείωτες διπλές γραμμές. Έτσι αν βρεθεί μπροστά σου ένα αργοκίνητο όχημα… απλά την έβαψες. Λίγο δύσκολο να μπορέσεις να κάνεις νόμιμη προσπέραση. Απλά το ακολουθείς και αισθάνεσαι ολίγον φορτηγατζής.
Έχει και σηματοδότες. Για να δημιουργούνται οι απαραίτητες ουρές αυτοκινήτων, κάθε φορά που θα βγει ένα αυτοκίνητο από κάποιο διπλανό χωριό. Μάλιστα για τη Λυδία έχει δύο διασταυρώσεις. Όσες έχει δηλαδή και η Καβάλα με την Εγνατία Οδό.
Περιμέναμε 14 χρόνια μέχρι να κατασκευαστούν 5 χιλιόμετρα δρόμου. Περιμέναμε κάποιο σύγχρονο δρόμο και μας παρέδωσαν ένα δρόμο που έχει τα ίδια χάλια με τον υπάρχοντα που συνεχίζει προς Δράμα. Ίσως για να μη κακομαθαίνουμε.
Σε μια εποχή όπου, σε όλη την Ευρώπη, χαράσσονται σύγχρονοι αυτοκινητόδρομοι, που παρέχουν ασφάλεια στον οδηγό και ταχεία κίνηση των οχημάτων, εμείς μένουμε σε έργα παρωχημένης τεχνολογίας και ξεπερασμένου σχεδιασμού.
Σε μια εποχή που το κράτος επιστρέφει τους φόρους, με έργα για τον πολίτη, εμείς σκορπάμε τα χρήματα αυτά, βολεύοντας κομματικούς ημετέρους, πίσω από μισθούς, αδρανών συμβούλων, μέσα στα γραφεία υπουργών και περιφερειαρχών.
Θα κλείσω με ένα σύντομο ανέκδοτο.
- «Επανίδρυση του κράτους»
- «Φέξε μου και γλίστρησα»

Καλημέρα σας.

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

Σύγχρονοι ευεργέτες

Εδώ και αρκετό καιρό, η Ιατρική Εταιρεία Καβάλας, βολιδοσκοπεί προς διάφορους φορείς (κρατικούς πάντα) για την ενοικίαση των κτηρίων της στο Σανατόριο. Τώρα που θα φύγει το Νοσοκομείο, τα κτήρια αδειάζουν και ένας σημαντικός πόρος για την ιδιοκτήτρια Εταιρεία χάνεται.
Δεν ξέρουμε, ούτε αυτοί γνωρίζουν ακόμη, ποιος φορέας θα τα νοικιάσει. Όμως αυτός που θα τα νοικιάσει, ας έχει υπόψη του, ότι πρόκειται για παλιά κτήρια που έχουν ανάγκη σχεδόν γενικής ανακατασκευής.
Δε ξέρουμε ποιο το ενοίκιο που ζητούν. Όμως ο κρατικός φορέας που θα το δώσει, ας έχει υπόψη του, ότι πρόκειται για λεφτά δημόσια. Των φορολογουμένων. Συνεπώς ας μην ετοιμάζεται να πληρώσει υπέρογκα ενοίκια για παλιά κτήρια. Και φυσικά ας υπολογίσει ο υποψήφιος εκμισθωτής και τα χρήματα που θα δαπανά, για την συνεχή συντήρησή τους.
Το Σανατόριο κτίστηκε σε μια εποχή, που η φυματίωση στη Καβάλα, βρισκόταν στο φόρτε της. Σε μια εποχή που η καπνεργασία, άφησε πίσω της, εκατοντάδες φυματικούς που είχαν ανάγκη νοσηλείας. Και κτίστηκε το Σανατόριο από τα λεφτά των τότε εργατών. Που συγκέντρωνε το Εργατικό Κέντρο για να φτιαχτεί «ένα σανατόριο». Χρήματα που προήλθαν από τον ιδρώτα των δικών μας ανθρώπων. Φυσικά και χρήματα από άλλους δωρητές, αφού έπρεπε να συγκεντρωθούν πολλά για την εποχή εκείνη.
Και το Σανατόριο φτιάχτηκε με τις προσπάθειες της Ιατρικής Εταιρείας Καβάλας, που πρωτοστάτησε στη δημιουργία του.
Και κτίστηκε για να υπάρχει Σανατόριο. Γι’αυτό το λόγο άλλωστε, παραχωρήθηκε η δασική έκταση. Για να υπάρχει Σανατόριο. Για ιατρικούς λόγους συνεπώς παραχωρήθηκε η έκταση αυτή.
Συνεπώς ας μην ονειρεύονται κάποιοι να γίνουν «σύγχρονοι ευεργέτες» ξοδεύοντας τα χρήματα των φορολογουμένων σε υπέρογκα ενοίκια.
Επειδή οι γνωριμίες είναι υψηλές, ας έχουμε το νου μας.

Καλημέρα σας.

Αλληλογραφία.
Κο Ρουσόπουλο Θεόδωρο Αθήνα.
Τώρα που θα βρεθείτε στη Θεσσαλονίκη, μη ξεχάσετε να πάτε μια βόλτα και στη Μονή Βατοπεδίου. Ξέρετε το δρόμο. Να σας ευχαριστήσουν θέλουν οι άνθρωποι. Τέτοια ευεργεσία ούτε στα πιο τρελά οράματά τους δεν είχαν δει.
Πολύ έξυπνες οι κινήσεις σου. Σε ζηλεύω ρε μπαγάσα…

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

Τα γεγονότα και η θεωρία

Όταν, αλλού βρίσκονται οι πολίτες και αλλού οι άρχοντες, είναι πολύ λογικό τα γεγονότα να ξεπερνούν τις υπάρχουσες καταστάσεις.
Τα γεγονότα να τρέχουν μπροστά και οι άρχοντες να ακολουθούν.
Υπάρχει στο Δήμο Καβάλας μια επιτροπή για το κυκλοφοριακό. Μια επιτροπή με ειδήμονες και μια συγκοινωνιολόγο, που επιβλέπουν το κυκλοφοριακό της πόλης. Που (υποτίθεται ότι) βρίσκονται μπροστά από τα κυκλοφοριακά προβλήματα. Και υπάρχουν εκεί για να δίνουν λύσεις σε κάθε πρόβλημα. Να βοηθούν το πολίτη.
Και από βοηθοί και αρωγοί, έγιναν θεατές. Θεατές προβλημάτων, χωρίς προτάσεις για λύσεις.
Ποιες είναι οι προτάσεις αυτής της επιτροπής στο θέμα του δρόμου καρμανιόλα, όπου από τη Ραψάνη μέχρι τον Μπάτη, συναντάς δεκάδες οδικά προβλήματα;
Από την αρχή ο δρόμος αυτός ξεκίνησε με αγκάθια. Όλες οι στάσεις λεωφορείων είναι μέσα στο δρόμο. Το λεωφορείο να κόβει τη κυκλοφορία για να πάρει τους επιβάτες κλείνοντας τη μια λωρίδα κυκλοφορίας και οι οδηγοί να κάνουν επιτόπου στροφή αλλάζοντας λωρίδα.
Ενώ υπάρχει χώρος να δημιουργηθούν εσοχές για τις στάσεις των λεωφορείων, αυτές δεν δημιουργήθηκαν εξ αρχής, όταν κατασκευάστηκε. Ούτε μέχρι σήμερα έγινε κάτι.
Και σε όλα αυτά τα χρόνια προστέθηκαν κτήρια, σπίτια, τροχαία ατυχήματα, και κάποια φέρετρα. Θα περίμενε κάποιος να γίνει μια μελέτη. Μια νέα μελέτη κυκλοφοριακής ρύθμισης που να βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
Ο Γιάννης Τσακίρης, χρόνια τώρα, πήγαινε στη Νομαρχία και ζητούσε να γίνει διαρρύθμιση του κόμβου μπροστά στην ιχθυόσκαλα. Να μπαινοβγαίνουν τα αυτοκίνητα εκεί με ασφάλεια... Σωθήκαμε από το ενδιαφέρον τους. Ο άνθρωπος έφυγε από την Ιχθυόσκαλα και το πρόβλημα είναι εκεί καρφωμένο.
Πριν δυο χρόνια στήθηκε εκεί ο Μαρινόπουλος. Νέο πρόβλημα! Εκεί βρέθηκε η λύση. Μπήκαν μπαριέρες και έκλεισε ο δρόμος. Πρωτοποριακή σκέψη !!!
Ευτυχώς που πριν λίγα χρόνια κατεδαφίστηκε το περίπτερο πληροφοριών και έτσι έφυγε ένα παλούκι από εκεί.
Η ίδια κατάσταση και στη Καλαμίτσα. Λουόμενοι να διασχίζουν κάθετα το δρόμο προς τα πάρκινγκ ενώ τις νυχτερινές ώρες όσοι προσπαθούν να περάσουν το δρόμο στο μπαρ «ΜΟ» (ακριβώς πάνω στη στροφή) είναι ό,τι χειρότερο για να γίνει ατύχημα. Μια κλειστή στροφή, για όσους εισέρχονται στη πόλη από το Παλιό. Χωρίς φωτισμό, στα 15-20 μ. συναντούν πεζούς να διασχίζουν το οδόστρωμα.
Και μέσα σ’αυτό το τουρλομπούκι του δρόμου…
Τώρα ετοιμάζεται το δικαστικό μέγαρο. Ετοιμάζονται να το εγκαινιάσουν. Μόνο που δε μας είπαν, που θα σταθμεύουν τα 200 έως 300 αυτοκίνητα κάθε μέρα, όσων εργάζονται εκεί και όσων εμπλέκονται με δικαστικές υποθέσεις που θα εκδικαστούν.
Πως θα διασχίζουν το οδόστρωμα όσοι θέλουν να περάσουν στο απέναντι, προς τη θάλασσα πεζοδρόμιο.
Α ναι. Μη το ξεχάσω. Έβαλαν και ένα μπαρ εκεί απέναντι στο παλιό μόλο. Για να δέσει το κερασάκι στη τούρτα.
Και περιμένει ο πολίτης να γίνει μια σοβαρή κυκλοφοριακή επέμβαση στο δρόμο αυτό. Από τη Νομαρχία; Από το Δήμο; Ειλικρινά δε με ενδιαφέρει από ποιόν.
Μια απορία μόνο έχω. Ο Νομάρχης δε περνάει από εκεί; Ο Δήμαρχος δε βλέπει;
Όμορφη είναι η θεωρία για την «εξουσία δίπλα στο πολίτη».
«Όταν όμως τα γεγονότα δε ταιριάζουν με τη θεωρία, τότε άλλαξε τα γεγονότα». Δε το λέω εγώ. Ο Αϊνστάιν το είπε. Πριν πολλά χρόνια…

Καλημέρα σας

Κοινωνικά της στήλης.
Στο φίλο Γ. Τζινόπουλο που είχε την χαρά να δει γαμπρό τον γιό του Βαγγέλη με την Πασχαλιά Τσακαλή, ευχές για χαρούμενες μέρες με απογόνους γεμάτους υγεία. Στερεωμένοι να είστε παιδιά.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008

Νόμος 3377 του 2005

Να λοιπόν που ξεκίνησε η συζήτηση για τη Λαϊκή Αγορά.
Αφού έφτασε ο κόμπος στο χτένι, ξεκίνησαν οι όμορφες ιδέες να συζητιούνται. Κάτι είναι και αυτό. Μια καλή αρχή.
Εκεί που λέγαμε «ο Δήμος δεν συζητά τίποτα» φτάσαμε στο «τύπου Νυρεμβέργης».
Δε με ενοχλεί η πόλη που θα αντιγράψουμε. Αντιθέτως έχει μια λαϊκή αγορά πολύ οργανωμένη που τη ζηλεύω. Μια λαϊκή αγορά όπου πωλούνται κάθε φορά, προϊόντα γης. Προϊόντα της πρωτογενούς παραγωγής. Δηλαδή λαχανικά, φρούτα, κτηνοτροφικά. Προϊόντα που παράγει ο κάθε παραγωγός μόνος του και έρχεται να τα πουλήσει.
Αν συνεπώς θέλουμε μια λαϊκή «τύπου Νυρεμβέργης» τότε εκεί πρέπει να προσανατολιστούμε. Αυτά τα προϊόντα πρέπει να πουλάμε. Όχι κιλότες, σαγιονάρες και cd. Να ξεκαθαρίζουμε τις προθέσεις μας, να τις εξηγούμε στους μικροπωλητές και να παίζουμε με ανοικτά χαρτιά.
Αυτό θα πει δημοκρατία.
Να εφαρμόσουμε το νόμο που προβλέπει ποσοστώσεις στα πωλούμενα προϊόντα. Και μάλιστα να γίνει αυστηρή εφαρμογή του ποσοστού αυτού, χωρίς ρουσφετολογικές παρεκκλίσεις. Και οι άδειες να περιοριστούν στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, στη πώληση προϊόντων γης. Και σε ένα μικρό ποσοστό τους (10%) σε άλλα είδη. Αυτά προβλέπει ο νόμος 3377 που ψηφίστηκε στις 19 Αυγούστου του 2005 (αρ. φύλλου 202) και αυτόν ζητάμε να εφαρμόσουν και η Δ/ση Εμπορίου (Νομαρχία) ως προς την έκδοση άδειας και ο Δήμος ως προς την παραχώρηση του χώρου.
Απλά πράγματα δηλαδή. 90% για πώληση προϊόντων γης και μόνο ένα 10% για τα «άλλα».
Αυτό λέει ο νόμος. Και κάποια στιγμή πρέπει για όσους τον παραβαίνουν να κινείται και η πειθαρχική διαδικασία. Για να σταματήσει μια κάστα λαικατζίδων με τις πλάτες των αρχόντων να παίζει τα παιχνίδια της, σε βάρος της αγοράς.
Ετσιθελισμοί και «κατ’οίκον» ερμηνεία του νόμου πηγάζουν εκ του πονηρού. Ο νόμος είναι ξεκάθαρος και πρέπει να εφαρμοστεί.
Γεμίσαμε την Λαϊκή με βρακιά, παντόφλες, παράνομα cd και εργαλεία αμφιβόλου ποιότητας (μιας χρήσης). Γεμίσαμε Κινέζικα προϊόντα άσχετα με το θεσμό της Λαικής.
Γι’αυτό δημιουργήθηκε, αυτή η αγορά του Σαββάτου;
Ας τελειώνουμε λοιπόν με αυτή τη Σαββατιάτικη γανάδα.
Και όπως έγραφα και προχθές, μια ευκαιρία είναι η 31 Δεκεμβρίου 2008. Που λήγουν οι υπάρχουσες άδειες. Να μην ανανεωθούν.
Ώστε και να μη βλαφτούν όσοι τις κατέχουν (οικογενειάρχες άνθρωποι είναι και ζουν από τη δουλειά αυτή) αλλά παράλληλα να είναι ενήμεροι και για το τι θα ακολουθήσει.
Πρέπει να επιλέξουμε. Μια Λαϊκή τύπου Νυρεμβέργης; Ή μια Λαϊκή Ελληνικού τύπου; Του γνωστού που όλοι γνωρίζουμε…
Επειδή στη Νυρεμβέργη δεν επικρατεί αυτό το μπάχαλο, ας το σκεφτούμε σοβαρά.
Όπως έγραψε και ο Ν. Γενικόπουλος, «καλύτερα λουκάνικα τύπου Νυρεμβέργης, που είναι και πιο νόστιμα»

Καλημέρα σας

Σημείωση: Όσοι θέλουν να εμβαθύνουν τις γνώσεις τους για το νόμο 3377 ας τον διαβάσουν στην δ/ση: http://www.selpe.gr/index_nomika_2007_02_03_nomos_3377.pdf

Κυριακή 17 Αυγούστου 2008

Λαϊκή η ενοχλητική

Δεν υπάρχει περίοδος εκλογών, δημοτικών βουλευτικών κλπ που να μη θυμηθούν τη λαϊκή αγορά του Σαββάτου, λογής υποψήφιοι βουλευτές, νομάρχες, δήμαρχοι. Όλοι θα κάνουν τότε, την περατζάδα τους για να έρθουν κοντά στο «λαό» τους.
Να ανακατευθούν με τον απλό καταναλωτή και να φανερώσουν την λαϊκή τους καταγωγή.
Μάλιστα κατά καιρούς έχουν απλωθεί και σχέδια για την καλύτερη εικόνα της.
Μια κυρία κάποτε, κατέβηκε από τη μπολντόζα και μεταπήδησε στη λαϊκή. Ονειρεύτηκε να τοποθετηθούν ομοιόμορφες τέντες στους πάγκους. Οι τέντες θα ήταν γαλάζιες (ασορτί με τις πολιτικές της πεποιθήσεις) ώστε να υπάρχει μια ευπρεπής εικόνα.
Ο Στάθης είχε σχεδιάσει πάγκους ομοιόμορφους. Να φύγουμε από τα ντέξιον, τα χαρτόκουτα της μπανάνας και τα νοβοπάν.
Σχέδια και όνειρα που τά’καψε ο χρόνος. Και η λαϊκή παραμένει σταθερή και αλώβητη από το χρόνο. Εκεί. Στον ίδιο χώρο. Είκοσι χρόνια τώρα. Ένα χώρο που τον κατέλαβαν οι λιανοπωλητές, με το «έτσι θέλω», όταν προσπαθούσαν τότε οι άρχοντες να βρουν, αλλά δεν έβρισκαν χώρο. Τον βρήκαν εκείνοι.
Ένας χώρος ακατάλληλος για λαϊκή, χωρίς τουαλέτες, με κλείσιμο πρόσβασης, στο μουσείο και το κολυμβητήριο κάθε Σάββατο, με συνωστισμό ανθρώπων και πορτοφολάδων. Με κυκλοφοριακή συμφόρηση στον βασικότερο κυκλοφοριακό άξονα της πόλης. Με ατυχήματα σε αυτοκίνητα και ανθρώπους. Τι κι αν είχαμε μέχρι και θανατηφόρα ατυχήματα. Η λαϊκή μένει εκεί. Σταθερή αξία.
Μήπως ήρθε η ώρα των μεγάλων αποφάσεων; Να πάει σε κάποιο αξιόλογο χώρο όπου θα εξυπηρετούνται και οι καταναλωτές; Αφού γι’ αυτούς έγινε και αυτούς πρέπει να προσέξουμε. Σίγουρα όχι στη παραλία. Ίσως σε δυο σημεία (Βύρωνας, Στάδιο Ανθής Καραγιάννη) ώστε να εξυπηρετούνται οι καταναλωτές πιο εύκολα.
Ας μη μας ξεφεύγει και το γεγονός ότι, όλα αυτά τα χρόνια οι νέες άδειες σε λιανοπωλητές αυξήθηκαν και έφτασαν αισίως τις 450. Μια νέα άδεια είναι και νέοι ψήφοι. Μη ξεχνιόμαστε.
Χωρίς να υπολογίζεται πως ο χώρος δεν επαρκεί, οι άδειες δίδονται. Η περίφραξη της Νομαρχίας ήδη μίκραινε το χώρο.
Όσο για τις νέες άδειες, εκεί έχουμε μια πονεμένη ιστορία. Χωρίς να διατηρούνται οι αναλογίες για πώληση προϊόντων γης, ή προϊόντων τριτογενούς παραγωγής. Έφτασε να είναι λαϊκή κινέζικων προϊόντων. Μια λαϊκή που δεν έχει καμιά σχέση με τις λαϊκές αγορές των παραγωγών που θα κατέβουν στη πόλη να πουλήσουν τα προϊόντα που παρήγαγαν στο χωράφι τους. Είναι τόσο λίγοι αυτοί οι παραγωγοί, που χάνονται μέσα στα μουσικά CD, τα κατσαβίδια, τα γυαλιά ηλίου τα καλτσόν και τα κομπινεζόν. Έχουν θέση όλα αυτά σε μια λαϊκή αγορά;
Η λαϊκή πρέπει να ξαναβρεί το χαρακτήρα της. Και η ευκαιρία θα δοθεί όταν στο τέλος του χρόνου θα ξεκινήσει η ανανέωση των αδειών. Που πρέπει να μειωθούν τουλάχιστον στις μισές. Και να δοθούν μόνο σε παραγωγούς. Γι’ αυτούς έγινε η λαϊκή. Όσο για αυτούς που θέλουν να πουλάνε τα κινέζικα, ας τους δώσουν μια άλλη μέρα σε κάποιο άλλο χώρο. Γιατί δεν έχουν θέση σε μια λαϊκή αγορά.
Εκτός και αν μπερδέψαμε τη λαϊκή αγορά με το πανηγύρι. Οπότε μέσα στη κοσμοχαλασιά του Σάββατου κάνουν πανηγύρι και οι πορτοφολάδες.
Σε μια τριτοκοσμική εικόνα, όλοι έχουν θέση.

Καλημέρα σας.

Κυριακή 10 Αυγούστου 2008

Το χρώμα της αρκούδας


Ο καθηγητής μπήκε αμίλητος στο αμφιθέατρο όπου τον περίμεναν για το καθιερωμένο μάθημα οι φοιτητές του.
Πήρε μια κιμωλία και σχημάτισε πάνω στο πίνακα, ένα μεγάλο κύκλο. Επάνω έγραψε «Βόρειος πόλος». Κάτω έγραψε «Νότος πόλος».
Οι φοιτητές περίμεναν την εξέλιξη…
Ο καθηγητής ξεκίνησε την αφήγησή του. «145 χιλιόμετρα, νοτίως του Βορείου πόλου, συναντάμε μια αρκούδα. Η αρκούδα μετακινείται την επομένη μέρα, 32 χιλ. Βορειοανατολικώς, Παραμένει εκεί 2 μέρες και στη συνέχεια μετακινείται Νοτίως κατά 47 χιλ.
Την επομένη μετακινείται το ζώο, 76 χιλ. Ανατολικώς της θέσης του.»
Οι φοιτητές σημειώνουν τις χιλιομετρικές αποστάσεις ενώ η απορία για την κατάληξη του προβλήματος που θα θέσει ο καθηγητής, είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
Ο καθηγητής συνεχίζει…
«Μετά από 4 μέρες παραμονής της αρκούδας στη θέση αυτή, μετακινείται 12 χιλιόμετρα βόρεια και παραμένει εκεί.
Παρακαλώ να μου προσδιορίσετε, το χρώμα της αρκούδας…»
Οι φοιτητές τα έχασαν. Όσο και αν μετρούσαν δεν μπορούσαν να υπολογίσουν, από τα λεγόμενα του καθηγητού, το χρώμα της αρκούδας.
Ο καθηγητής μετά από λίγο χαμογέλασε και τους εξήγησε, ότι από τις κινήσεις της αρκούδας μπορούμε να μαντέψουμε το χρώμα του ζώου. «Η αρκούδα αφού κινείται στην περιοχή του Βορείου πόλου, άρα είναι λευκή!»

Θυμήθηκα το περιστατικό αυτό (που είναι πραγματικό) όταν προχθές, είδαμε έκπληκτοι, στην τελετή έναρξης τον Ολυμπιακών του Πεκίνου, καθώς περνούσε η Ελληνική αποστολή, να δείχνουν οι κάμερες τους εκπροσώπους της Ελλάδος εκεί. Να δείχνουν τον τέως βασιλιά με τη γυναίκα του.
Και απορήσαμε. Δεν υπήρχε εκπρόσωπός μας εκεί; Ο πρωθυπουργός μας που ήταν; Η ΥΠΕΞ που βρισκόταν; Κάποιος τέλος πάντων… Τελικά αυτός μας εκπροσώπησε;
Ο πρωθυπουργός έκανε βόλτα στο Αιγαίο. Έριξαν το μπαλάκι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ότι έπρεπε να είναι εκεί. Ξέχασαν πως ήταν εκεί τον Ιούνιο ως πρώτος αρχηγός κράτους που ξεναγήθηκε στα Ολυμπιακά έργα. Αφήνοντας χώρο επίσκεψης στον πρωθυπουργό για τη τελετή έναρξης.
Το Σάββατο στον «Κόσμο του Επενδυτή» δημοσιεύθηκε μια φωτογραφία όπου η ΥΠΕΞ ασπάζεται την σύζυγο του τέως, στο Πεκίνο, ενώ εκείνος προπορεύεται αυτάρεσκα.

Ήδη ο σάλος έχει ξεσπάσει για το τηλεοπτικό ατόπημα. Ο τηλεσκηνοθέτης δεν έδειξε τυχαία το πλάνο. Όλα ήταν καλά στημένα από πριν. Στις θέσεις της Ελληνικής αποστολής ο τέως, πετυχαίνοντας παγκόσμια προβολή. Και κάπου παραπέρα σε άσχετη θέση, ήταν με άλλους η κ. Μπακογιάννη. Άφησε χώρο να φανεί η παρουσία του τέως. Από το «άδικο δημοψήφισμα» του πατέρα της φτάσαμε στην τηλεοπτική εισβολή του μέσω Πεκίνου. Οι κινήσεις της πάντα μετρημένες δεν αφήνουν περιθώρια λάθους. Όπως και τώρα. Κινήθηκε με ακρίβεια ώστε να περάσει το πλάνο.
Το ντουέτο Ντόρα Μπακογιάννη και Μίνωα Κυριακού, στο Πεκίνο, λειτούργησε μεθοδικά.
Όταν μελετάς τις κινήσεις της αρκούδας, μπορείς να βρεις και το χρώμα της. Το πολιτικό της χρώμα.

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008

Η μουριά και τα μούρα της

Ένας φίλος πήγε για δουλειές στην Ολλανδία. Έμεινε στο σπίτι συγγενή του. Μια όμορφη μονοκατοικία σε προάστιο του Άμστερνταμ.
Την άλλη μέρα το πρωί όταν ξύπνησε, ήταν μόνος στο σπίτι αφού ο συγγενής του δούλευε και θα επέστρεφε μετά τις 1 το μεσημέρι. Έκανε ένα καφέ και κάθισε, στο κήπο του σπιτιού να τον απολαύσει.
Σε λίγο βλέπει να σταματάει, στο δρόμο μπροστά στο σπίτι, ένα μεγάλο φορτηγό, που είχε πίσω του δεμένο, ένα τεράστιο δένδρο.
Πέρασαν στον κήπο οι εργάτες. Με ένα μηχάνημα άνοιξαν μια μεγάλη τρύπα σε ένα γωνιακό σημείο με γκαζόν. Ο γερανός σήκωσε το μεγάλο δένδρο και το έβαλε στη θέση του. Το σκέπασαν με το χώμα που έβγαλαν, το έδεσαν με 5-6 ιμάντες,, μέχρι να απλώσει τις νέες ρίζες του στο χώμα και να μπορεί να σταθεί μόνο του πλέον εκεί.
Ο φίλος παρακολούθησε αμίλητος όλη τη διαδικασία, που δε κράτησε πάνω από μια ώρα.
Όταν γύρισε ο συγγενής του, τον ρώτησε έκπληκτος…
«Πως προέκυψε αυτό το μεγάλο δένδρο στην αυλή σου;»
«Είχα κάνει αίτηση στο Δήμο, όταν εκφυτέψει κάποιο δένδρο, από σημείο που δε το θέλουν εκεί, να το φέρουν στο κήπο μου που ήταν άδειος σε εκείνη τη γωνία. Ήρθε ένας γεωπόνος τους, μέτρησε το χώρο και έφυγε. Και τώρα έφεραν το δένδρο»

Μέρες τώρα γράφουν για τη μουριά που κόπηκε στο σχολείο. Και όλοι καταθέτουν τις αναμνήσεις τους από εκείνη τη μουριά. Μάλιστα όλοι είπαν πως θα μπορούσε να κτιστεί αλλού το γυμναστήριο, που θα γίνει στο χώρο της μουριάς.
Όλοι «κλαίνε» για τα δένδρα που κόβονται. Κανένας δεν αναρωτιέται, για το πόσα δένδρα φυτεύονται κάθε χρόνο.
Ούτε πρότεινε ποτέ κανένας μια μεταφύτευση δένδρου που ενοχλεί.
Όλοι πουλάνε τζάμπα οικολογική συνείδηση.
Βάζουν μπροστά τις αναμνήσεις τους.
Αναμνήσεις έχουμε και από τη δασκάλα του Δημοτικού σχολείου μας… Όμως πέθανε η καημένη.
Αναμνήσεις έχουμε και από το πρώτο μας ΙΧ. Όμως έγινε σκραπ και πουλήθηκε.
Το παλιό μας σπίτι το γκρεμίσαμε για να κάνουμε μια σύγχρονη πολυκατοικία. Αυτό δε μας ενόχλησε τότε.

Πολύ σωστά έπραξαν και έκοψαν τη μουριά. Λογικό είναι, αφού θέλουν να αξιοποιήσουν το χώρο.
Θα μπορούσαν να τη μεταφυτέψουν. Δεν έγινε αυτό. Δε χάθηκε κι’ο κόσμος.
Αντί να κοιτάμε πόσα δένδρα κόβονται κάθε χρόνο, για κάποιο λόγο, ας αναρωτηθούμε πόσα δένδρα φυτεύονται κάθε χρόνο.
Χιλιάδες νέα, σε αναδασώσεις στο περιαστικό δάσος, θα μπορούσαν να φυτευτούν.
Ας μη κοιτάμε το παλιό. Αυτό που πεθαίνει. Ας κοιτάξουμε το νέο που μπορεί να δημιουργηθεί. Εκεί είναι η αξία. Η οικολογική αξία που θα δημιουργήσουμε για το αύριο. Για τα παιδιά μας.
Όσο για τη μουριά… Ούτε τα μούρα της έφαγε κανείς τα τελευταία χρόνια, ούτε νοιάστηκε να τη ποτίσει ποτέ της.

Καλημέρα σας

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008

Όταν κάηκε η φάτνη

Και ξαφνικά ανακαλύψαμε το ρατσισμό. Σε όλο το μήκος και πλάτος του. Και φυσικά είμαστε αντιρατσιστές. Αλλοίμονο…
Έπρεπε να κατασκηνώσει μια ομάδα αθίγγανων στις καμάρες για να θυμηθούμε να ξιφουλκήσουμε κατά του Δήμου. Που δεν παίρνει μέτρα προστασίας τους. Που τους αφήνει να κοιμούνται υπαίθρια…
Δεν βρέθηκαν τώρα, εκεί, αυτοί οι άνθρωποι. Υπάρχουν χρόνια. Μάλιστα πριν από 7-8 χρόνια, μέχρι και κλουβί στο μαρμάρινο λιοντάρι, που υπάρχει στις καμάρες, κατασκεύασαν! Κλουβί κανονικό. Με χοντρά σίδερα που ορθώθηκαν τριγύρω του, ψηλά στα δύο μέτρα. Όχι για να μη φύγει το λιοντάρι. Αλλά για να μη κάθονται οι γύφτοι στα σκαλάκια που υπάρχουν στο βάθρο του και δε βγαίνουν «καθαρές» οι καρτ-ποστάλ των τουριστών.
Αν ρωτήσεις 10 φίλους σου: «Είσαι ρατσιστής;» Η απάντηση θα είναι αρνητική. Αν τους ρωτήσεις: «Σε επηρεάζει η διαφήμιση;» η απάντηση θα είναι φυσικά αρνητική. Το τι είμαστε και πόσο επηρεαζόμαστε δεν αφήνουμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό να το ανακαλύψει. Μάθαμε να λειτουργούμε με βάση το θεαθήναι και την έξωθεν καλή μαρτυρία.
Τον είδα πριν λίγες μέρες να δίνει συνέντευξη μαζί με τον επίσημο οικολόγο της πόλης μας. Χρόνιοι αντίπαλοι στο Δημοτικό Συμβούλιο. Νυν «αδέλφια». Και το μυαλό μου πήγε πίσω. 13 χρόνια πριν.
Περίοδος Χριστουγέννων. Στη πλατεία στήθηκε μια μεγάλη φάτνη. Με όλα τα αξεσουάρ της. Άφθονα χόρτα όπου πάνω τους υπήρχαν οι κούκλες με τον Χριστό και τη Παναγία. Και λίγο πιο πέρα οι τρεις Μάγοι με τα δώρα. Μέσα της υπήρχαν λαμπιόνια που φώτιζαν το όλο σκηνικό.
Πραγματική πανδαισία σκηνικού, δημιουργίας ονείρων για τα παιδιά.
Όμως εκείνη τη περίοδο είχαμε και Αλβανούς. Λαθραίους στη χώρα μας αφού δεν υπήρχε νόμιμη διαδικασία εισόδου τους. Που έφευγαν από τη πατρίδα τους, ψάχνοντας για ένα μεροκάματο στη δική μας πατρίδα.
Και έμεναν τις νύχτες στα παγκάκια της πλατείας, αφού δεν είχαν κάποια στέγη. Μέχρι που τη χειμωνιάτικη περίοδο των εορτών, είδαν τη φάτνη και σκέφτηκαν να την αξιοποιήσουν κατάλληλα. Έμπαιναν τα βράδια και κοιμόταν μέσα στη φάτνη! Μήπως και ποιόν ενοχλούσαν; Τα χόρτα ήταν πιο μαλακά από τα ξύλινα παγκάκια. Η φάτνη τους προστάτευε από την υγρασία του χειμώνα.
Ενοχλήθηκαν οι τότε άρχοντες του Δήμου. Και βρήκαν λύση. Έστειλαν ένα απόγευμα την υδροφόρα του Δήμου και έριξε νερό στα χόρτα. Τα μούσκεψε καλά, ώστε να μη μπορούν να ξαπλώσουν οι Αλβανοί.
Και τη νύχτα… τους τιμώρησε ο Θεός. Έγινε βραχυκύκλωμα στα λαμπιόνια και πήρε φωτιά η φάτνη. Και κάηκε όλη!
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα μείναμε χωρίς φάτνη. Και τα παιδιά χωρίς επέκταση των ονείρων τους. Και οι Αλβανοί ξαναγύρισαν στα παγκάκια τους. Με ένα χαρτόνι για στρώμα.
Είχαμε και τότε αντιρατσιστές. Μουγκούς αντιρατσιστές.

Καλημέρα σας.

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008

Το καρτέλ της κουκουνάρας

-Καλημέρα. Πόσο έχουν οι κουκουνάρες;
-Οι δέκα, τρία ευρώ κύριε.
Ο διάλογος αφορά πλανόδιο πωλητή καλαμποκιών, με υποψήφιο αγοραστή. Όχι εδώ στη Καβάλα. Στη Δράμα έγινε ο διάλογος.
Εδώ η αντίστοιχη απάντηση θα ήταν «οι έξη τρία ευρώ κύριε».
Φίλος βρέθηκε στη Ξάνθη και πέρασε από κεντρικό ψαράδικο.
3 ευρώ το κιλό η σαρδέλα. Εδώ έχει 5 ευρώ το κιλό !
Μα πως γίνεται αυτό με ρωτάει ένας γνωστός…
Τι να του απαντήσω;
Ότι αγοράζουν από την ιχθυόσκαλα 6-8 ευρώ το τελάρο (12 κιλά) και πουλάνε 5 ευρώ το κιλό….
Τι απάντηση να δώσεις, όταν λειτουργεί άτυπο καρτέλ, στη τιμή πώλησης, ακόμη και στις ωμές κουκουνάρες;
Όταν γνωστός παραγωγός γυροφέρνει όλους τους πάγκους που έχει στήσει με τις κουκουνάρες του, έβαλε ανθρώπους του να τις πουλάνε, σε καίρια περάσματα τις αγοράς και ελέγχει τη τιμή, κρατώντας την σταθερή, πώς να αντιδράσεις;
Όταν οι κουκουνάρες στα μανάβικα (όσα τις πουλάνε) είναι πολύ φθηνότερες.
Και το ίδιο βιολί παίζεται κάθε βράδυ στη παραλιακή λεωφόρο όπου η τιμή είναι παγιωμένη και ενιαία στους περισσότερους πάγκους;
Μια τιμή που απέχει αρκετά από το ένα ευρώ που πουλάνε τη κουκουνάρα στη Δράμα.
Πώς να αντιδράσεις;
-Πάνε στη Δράμα (θα σου απαντήσουν πονηρά) Στο λένε γιατί ξέρουν ότι δε μπορείς να πας. Γιατί ξέρουν ότι αδυνατείς.
Θέλεις να αντιδράσεις. Θέλεις να δώσεις απάντηση…
Απλά δεν αγοράζεις. Ή αντί να αγοράσεις πέντε φορές, αγοράζεις μόνο μία. Έτσι για να πεις ότι αγόρασες και εσύ.
Σου στερεί τη χαρά να φας μια βρασμένη κουκουνάρα!
Σου περιορίζει τη δύναμη να αγοράσεις ένα κιλό σαρδέλες.
Πράγματα απλά. Τρόφιμα καθημερινής χρήσης, τώρα το καλοκαίρι, τα έκαναν απλησίαστα.
Οι άπληστοι.
Μείναμε να κυνηγάμε τον καψερό Αιγύπτιο που πουλάει μέσα στη σακούλα σαρδέλες. Και χαλάει τη πιάτσα των ιχθυοπωλών !
Το ότι χαλάει η τσέπη μας με τις άτοπες ενέργειες κάποιων άλλων αυτό δεν ενδιαφέρει το κράτος.
Ψάχνουμε τον Αιγύπτιο αλιεργάτη. Που πουλάει σε περαστικούς, σαρδέλες χωρίς πάγο. Αυτός θα πληρώσει τα σπασμένα. Είναι και μελαψός. Άρα αυτός φταίει !

Καλημέρα σας

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Είναι υπόθεση των γύφτων;

Από τις αρχές τις δεκαετίας του 80 ξεκίνησε η ανακύκλωση των γυάλινων μπουκαλιών μιας χρήσης. Τοποθετήθηκαν ειδικοί κάδοι με ένα κυκλικό άνοιγμα στο καπάκι τους, όπου ρίχνουν (από τότε) οι πολίτες τα γυάλινα αντικείμενα. Όχι εδώ. Στη Γερμανία έγινε αυτό !
Με φιλικές οδηγίες στους πολίτες, στα σχολεία, στους χώρους όπου συγκεντρώνεται κόσμος, εξήγησαν το αυτονόητο. Και οι πολίτες ακολούθησαν. Και οι κάδοι γέμισαν με ανακυκλώσιμα.
Το 1986 η Δανία, αντικατέστησε τις πλαστικές σακούλες, στους κάδους απορριμμάτων, στους δρόμους, με χάρτινες. Που είναι φιλικές στο περιβάλλον.
Ήταν η εποχή που εμείς εδώ ανακαλύψαμε τη πλαστική σακούλα. Και γεμίσαμε τις χωματερές με πλαστικό μιας χρήσης.

Μερικές φορές μας αρέσει το δούλεμα. Μας αρέσει να μας παραμυθιάζουν. Ακούμε χωρίς να ψάχνουμε. Όταν όμως ακούμε το… απολαμβάνουμε αυτό που ακούμε. Κοινώς χαιρόμαστε με το τίποτα.
Ίσως το έχουμε ανάγκη. Ίσως ψάχνουμε το τίποτα... Δε ξέρω.

Διαβάζεις κάθε φορά για την ανακύκλωση και τα οφέλη της. Πως γίνονται (τάχαμ τάχαμ) βήματα προς την ανακύκλωση. Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά.
Τοποθετήθηκαν κάδοι για το χαρτί. Όχι όμως για το γυαλί. Ούτε για το αλουμίνιο. Εκατομμύρια κουτάκια αναψυκτικών έτοιμα για ανακύκλωση, απλά πετιούνται στα σκουπίδια. Και καταλήγουν στη χωματερή. Τόνοι αλουμινίου πεταμένοι. Το ίδιο και με τα γυάλινα μπουκάλια κλπ. Όλα στη χωματερή.
Θα μου πεις, εδώ τουαλέτες σε δημόσιους χώρους δεν έχουμε, εσύ κάδους ανακύκλωσης ζητάς. Και εγώ θα σου απαντήσω. Μήπως έχουμε δέκα βρύσες, σε δημόσιους χώρους, να πιείς λίγο νερό να ξεδιψάσεις;
Μήπως έχουμε πέντε ρολόγια να βλέπει ο κόσμος την ώρα;
Ψύλλοι στ’ άχυρα έλεγαν οι παλιοί. Δεν είχαν άδικο.
Όταν το πρόβλημα το σμικρύνεις σε όγκο ψύλλου, λογικό είναι να αδιαφορείς.
Να εθελοτυφλείς και να το προσπερνάς.
Γιατί έτσι σε βολεύει.
Ας είναι καλά οι γύφτοι που μαζεύουν τα παλιά σίδερα και τα ανακυκλώνουν στο εργοστάσιο της Ξάνθης. Οι γύφτοι κατάλαβαν πόσο αξίζουν τα ανακυκλώσιμα. Εμείς αργούμε λίγο. Σε λίγο θα πιστέψουμε πως η ανακύκλωση είναι δουλειά των γύφτων!

Κοινωνικά της στήλης.

Ο καλός, ήρεμος, λόγος και το χαμόγελό σου δεν θα σβήσουν Μαρία. Εσύ έφυγες αλλά τα θετικά σου στοιχεία έμειναν. Μαζί με τον Μανώλη, τα περάσατε στο Νίκο και τον Περικλή. Και όλοι μαζί συνεχίζουν το έργο που ξεκίνησε ο αείμνηστος Περικλής Μπακλαβάς.
Καλό ταξίδι Μαρία μας.

Καλημέρα σας.

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

Φορολογικές Εξυπνάδες.

Πάντα έμενα άναυδος στη πρωτοποριακή σκέψη των οικονομολόγων του Υπουργείου Οικονομικών. Με μοναδική μαεστρία βρίσκουν ονομασίες νέων φόρων, ώστε να μπουν πιο βαθειά στη τσέπη των φορολογουμένων.
Η καινούρια ονομασία φόρου λέγεται Ε.Τ.Α.Κ. !!!
Μόλις έγραψα τα αρχικά αυτά στον υπολογιστή, μου βγάζει ένδειξη “λάθος λέξη” !
Ακόμη δε την έμαθε ο υπολογιστής μου.
Το Ενιαίο Τέλος Ακινήτων (ΕΤΑΚ) λοιπόν είναι ένας καινούριος φόρος. Όπου κάθε επιχείρηση που κατέχει ακίνητο θα πληρώνει 0,1% επί της αντικειμενικής αξίας του. Για τα γήπεδα χωράφια ή άλλες εκτάσεις, καταβάλεις 0,6% Ετησίως. Μάλιστα πρόβλεψαν και κάτι ακόμη. Για να μη πληρώσουν κάποιοι “ψίχουλα φόρων”, έβαλαν ως όριο ελάχιστης καταβολής το 1 ευρώ ανά τ.μ.
Αυτά στο ξεκίνημα του φόρου. Δε ξέρουμε στη πορεία, μετά από 2 ή 3 χρόνια δηλαδή, σε ποιες τιμές θα διαμορφωθεί αυτός ο φόρος.

Ακίνητα που χρησιμοποιούνται για την άσκηση της παραγωγικής δραστηριότητας μιας επιχείρησης μπαίνουν στο στόχαστρο της εφορίας. Και φυσικά ο φόρος δε σταματά στα Νομικά Πρόσωπα. Από εκεί ξεκίνησε. Επεκτείνεται και στα φυσικά πρόσωπα που κατέχουν περιουσιακά στοιχεία. Δηλ στους επαγγελματίες που έχουν ένα ιδιόκτητο ακίνητο. Και δε θα σταματήσει εκεί το χαράτσι. Περνάει σε κάθε ακίνητο που βρίσκεται στην Ελληνική Επικράτεια.

Φορολογικές εξυπνάδες. Πιέζουμε αρχικά τις επιχειρήσεις, στη συνέχεια τους ιδιώτες. Μη τους πάρουμε όλους μαζί αμπάριζα και ξεσηκωθούν ! Και ο φόρος ξεκινάει χαμηλά. Του χρόνου βλέπουμε που θα πάει.

Αντιδρούν οι ξενοδόχοι για την επιβολή του ΕΤΑΚ, καταφεύγουν στη δικαιοσύνη.
Αντιδράσεις και από την ΕΣΕΕ για τους επαγγελματίες. Το “Όχι” είναι ηχηρό από το υπουργείο οικονομικών για εξαιρέσεις. Ο νόμος είναι ήδη ψηφισμένος. Και η πρώτη δόση (από τις τρεις) πρέπει να καταβληθεί μέχρι αύριο Παρασκευή.
Το επιτελείο του Υπουργείου εκτιμά, πως χτύπησε μια τεράστια φλέβα χρυσού.
Σε μια εποχή όπου δεν υπάρχει καμιά συρρίκνωση της κρατικής σπατάλης. Όπου μοιράζονται απλόχερα θέσεις εξουσίας με υψηλότατα αμειβόμενους κρατικούς λειτουργούς και μια κουστωδία υπαλλήλων να τους πλαισιώνει, για να παράξουν ένα μηδαμινό έως μηδενικό έργο. Σε μια εποχή όπου απλόχερα και άνετα αγοράζονται πολυτελή τζιπ και μεγάλου κυβισμού πανάκριβα αυτοκίνητα για τις μετακινήσεις των αρχόντων, το κράτος στίβει κυριολεκτικά τον κάθε ιδιοκτήτη ακινήτου. Που το αγόρασε με χρήματα που φορολογήθηκαν. Που πλήρωσε ό,τι έπρεπε να πληρώσει, όταν το απόκτησε.

Σε μια εποχή που κατρακυλάνε τα δημόσια έσοδα, περιμένουν τον ΕΤΑΚ να τους σώσει. Με το πρόσχημα ότι χτυπάνε τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και την Αγιορείτικη (τεράστια σε ακίνητα) περιουσία, βάζουν σε τροχιά πληρωμής εκατομμύρια φορολογούμενους. Εξισώνουν τον μικρό επαγγελματία, ιδιοκτήτη του καταστήματος του, με τις 199 μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες 5 αστέρων της Ελληνικής Επικράτειας.

Είπαμε… Φορολογικές εξυπνάδες.

Καλημέρα σας

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

Όταν οι λύση είναι μπροστά σου…

Να λοιπόν που έπρεπε να περάσουν άλλοι 18 μήνες, με τους όψιμους νεόκοπους συγκοινωνιολόγους, στο Δήμο Καβάλας, ώστε να κατανοήσουν πως το κυκλοφοριακό στο κέντρο της πόλης δε λύνεται με “άδειασμα” (sic) των ΙΧ αυτοκινήτων, από το κέντρο. Να κατανοήσουν το αυτονόητο. Ότι το ΙΧ είναι μέσο εξυπηρέτησης του πολίτη. Που πρέπει να τον διευκολύνουμε να κινηθεί με αυτό και όχι να απαλλαγεί από αυτό. Δυο επαγγελματικές ομάδες θέλουν να διώξουν τα ΙΧ από το κέντρο. Μόνο δυο βλάπτονται από την ύπαρξή ΙΧ στο κέντρο. ΚΤΕΛ και ΤΑΞΙ. Και θέλουμε να υλοποιήσουμε τις προτάσεις τους! Μα αυτοί έχουν κάθε λόγο να μη θέλουν την ύπαρξη ΙΧ. Οι υπόλοιποι; Οι 10.000 οδηγοί που τα χρησιμοποιούν, ρωτήθηκαν;
Το έργο “πάρκινγκ Ροδόπη “ τα τελευταία 10 χρόνια ξεκινάει και σταματάει κατά το δοκούν της εκάστοτε διοίκησης. Ο χώρος στο οικόπεδο Λαζαριστών παραμένει ισόγειο πάρκινγκ. Όπως και το οικόπεδο στο κόμβο Φαλήρου (δίπλα στην Αγροτική). Δεν πρέπει να χτιστούν τσιμεντένιοι όγκοι. Θα βλάψουν το περιβάλλον, λένε! Το πόσο βλάπτει τον αέρα που αναπνέουμε η συνεχής κίνηση όσων ψάχνουν για μια θέση στάθμευσης, το πόσο επιβαρύνεται η υγεία μας, δε μετράει. Απλά δε θέλουμε άλλο μπετό! Δε τους ενοχλεί το ότι περικυκλωθήκαμε από πολυκατοικίες, τους ενοχλεί που θα δημιουργηθούν άλλοι ένας δύο, τσιμεντένιοι όγκοι για πολυώροφα γκαράζ.
Και ονειρεύονται υπόγεια γκαράζ με πράσινο πάνω τους ώστε να μην είναι ορατά! Δηλαδή στην απλή καθομιλουμένη, νέα έργα πολυδάπανα στη κατασκευή τους, που θα δέχονται λιγότερα αυτοκίνητα στα σωθικά τους.
Η γενετική και η κοινωνιολογία μας έχουν πείσει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι από τη φύση τους και ότι μερικοί είναι πιο ίσοι από άλλους εξαιτίας της εκπαίδευσης που έλαβαν και του περιβάλλοντος που μεγάλωσαν. Έτσι λοιπόν θα περιμέναμε ότι το ποσοστό των ηλιθίων σε επαγγέλματα όπως οι επιστάτες και οι καθαριστές να είναι μεγαλύτερο λόγω της ελλιπής τους εκπαίδευσης. Όμως το ποσοστό των ηλίθιων ατόμων είναι το ίδιο σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης σε όλα τα επαγγέλματα και έχουν την ίδια κατανομή και στα δυο φύλα. Η βλακεία λοιπόν, είναι ένα χωρίς διάκριση προνόμιο, οποιασδήποτε ανθρώπινης ομάδας.
Περιμέναμε λύσεις εύκολες. Λύσεις απλές. Βρίσκουμε λύσεις πολύπλοκες και ανεφάρμοστες. Που το μόνο πλεονέκτημά τους είναι η αισθητική τους. Αυτή μας μάρανε. Η κακή αισθητική ενός ή δύο πολυώροφων γκαράζ που θα ανακουφίσουν το κέντρο της πόλης από τα παρκαρισμένα στους δρόμους αυτοκίνητα. Ας τα χτίσουν και ας τα κάνουν όμορφα εξωτερικά. Εκεί είναι το πρόβλημα;
Το ότι θα αδειάσουν οι δρόμοι και θα αποδοθούν στη ταχύτερη κυκλοφορία των αυτοκινήτων δε μετράει. Οι δρόμοι είναι πολύ ακριβοί για να χρησιμοποιούνται ως χώροι στάθμευσης. Οι δρόμοι υπάρχουν, για τη κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Έναν πρωτοετή συγκοινωνιολόγο, αν ρωτήσεις, αυτό θα σου πει.
Αν κάποιοι ενδιαφέρονται, για τη ποιότητα της ζωής μας, ας αναβαθμίσουν το περιαστικό δάσος που κυκλώνει τη πόλη μας. Ένας χώρος πράσινου ανεκμετάλλευτος. Που μόνο στα χαρτιά του Δασαρχείου είναι “δάσος” Ας αναβαθμίσουν αυτό τον σκουπιδότοπο σε χώρο αναψυχής. Είναι τεράστια η έκτασή του. Ας ξεκινήσουν σταδιακά να τον καθαρίζουν. Να τον φυτεύουν. Να τον αξιοποιούν για το καλό των κατοίκων αυτής της πόλης. Και τα καμένα του 85 μόνα τους ξαναφύτρωσαν. Αν περίμεναν από μας….. ακόμη καμένα θα ήταν!

Καλημέρα σας

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008

Μια μικρή ιστορία.

Πριν 15 χρόνια, ένας φίλος με επαγγελματικό δίπλωμα, έπρεπε να το ανανεώσει λόγω λήξης της 5ετίας του. Έτσι πρόβλεψε ο νομοθέτης. Κάθε 5 χρόνια ο έχων επαγγελματικό δίπλωμα πρέπει να εξετάζεται ιατρικά, για το, αν είναι σε θέση, να συνεχίσει να κάθεται στο τιμόνι. Οι εξετάσεις αφορούν ένα παθολόγο και ένα οφθαλμίατρο.

Πήγε στη τράπεζα, πλήρωσε τα παράβολα ιατρών και στη συνέχεια ξεκίνησε για τις επισκέψεις. Όταν έφτασε στο παθολόγο, μπήκε στο γραφείο του, ο γιατρός τον ρώτησε… “Είσαι γερός; Δυνατός;” Ο οδηγός απάντησε “Μια χαρά είμαι γιατρέ” Ο γιατρός πήρε στα χέρια του το παράβολο, σφράγισε το χαρτί και ο “…κατάγερος οδηγός” έφυγε!
Πήγε στον οφθαλμίατρο. Εκεί έτυχε να ψιλογνωρίζονται και τον ρώτησε “πότε θα βρεθούν σε ένα μπαρ να τα πούνε” και απλώνοντας τα χέρια, έπιασε το παράβολο, σφράγισε το χαρτί του και ο φίλος μας έφυγε χαρούμενος για τη Δ/ση Συγκοινωνιών.
Και καμιά ασθένεια δεν είχε, όμως και έβλεπε μια χαρά! Άψογα!
Όλοι έκαναν το χρέος τους. Ο νομοθέτης αφού είχε τις υπογραφές και τη σιγουριά των γιατρών, η Δ/ση Συγκοινωνιών αφού έφτασαν τα χαρτιά που προβλέπει ο νόμος, ο οδηγός αφού πλέον οδηγούσε με ασφάλεια και φυσικά ο τροχονόμος ήταν βέβαιος πως ο οδηγός δεν ήταν παραβάτης με ληγμένο δίπλωμα.
Όλοι χαρούμενοι. Όλοι νόμιμοι.

Πέρασαν τα χρόνια και όταν έφτασε η πενταετία, το δίπλωμα έληξε πάλι. Ήξερε πλέον τι θα κάνει. Πήγε είδε ποιοι είναι οι εγκεκριμένοι γιατροί στη Δ/ση Συγκοινωνιών και αφού πλήρωσε πάλι παράβολα, μετά πήρε τηλέφωνο, να κλείσει ένα ραντεβού. Τώρα πια τα πράγματα έγιναν πιο απλά!
Η γραμματέας του γιατρού του είπε: “Ελάτε κύριε. Δε χρειάζεται ραντεβού” Χάρηκε ο άνθρωπος που τόσο γρήγορα θα τελείωνε. Μπήκε στο ιατρείο, εκεί η κοπέλα τον υποδέχθηκε με ένα χαμόγελο, άπλωσε το χέρι, πήρε τα χαρτιά με το παράβολο πληρωμής, πάτησε μια σφραγίδα με το όνομα του εργοδότη της, μετά το υπόγραψε και του το έδωσε το ίδιο χαμογελαστά! Ρώτησε ο φίλος “που είναι ο γιατρός” και η απάντηση αποστομωτική “ο γιατρός δουλεύει μόνο τα απογεύματα. Εσείς τελειώσατε. Το χαρτί είναι έτοιμο.”
Στον οφθαλμίατρο, ο κύριος στο προθάλαμο, μόλις είδε τα χαρτιά στα χέρια του φίλου, αντί καλημέρας αναφώνησε “α… για δίπλωμα είναι; Φέρτα”, πήρε το παράβολο, σφράγισε το χαρτί με τη σφραγίδα του γιατρού, έβαλε την υπογραφή του γιατρού και πάλι όλα σωστά!
Για άλλα πέντε χρόνια μπορούσε να οδηγεί! Με τη βούλα των γιατρών!

Έχουμε μια καταπληκτική ιδιότητα ως λαός. Απλουστεύουμε τα πάντα με μοναδική ευκολία. Ασχέτως βαρύτητας. Ασχέτως σοβαρότητας. Και ενώ το γνωρίζουν όλοι, συνεχίζουν να το ανέχονται.

Ο φίλος μου επαγγελματίας οδηγός, σήμερα το πρωί με συνάντησε στο δρόμο. Με ενημέρωσε ότι έληξε πάλι το δίπλωμά του. Του έδωσα να διαβάσει ένα (χθεσινό) σχόλιο στο “Χρήμα” για το πώς γίνεται να οδηγούν άνθρωποι μεγάλης ηλικίας χωρίς να ελέγχονται από τους γιατρούς. Χαμογέλασε και με ρώτησε. “Δίκιο έχει! Μα που ζει αυτός που το έγραψε; Δε ξέρει πως εξετάζονται οι οδηγοί;”

Καλημέρα σας

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008

Έτσι κάνουν οι “μορφωμένοι”;

Δεν θα γιορτάσουμε τη “Ναυτική Εβδομάδα” στη Καβάλα.
Θύμωσε ο Δήμαρχος και δεν συγχρηματοδοτεί με τη Νομαρχία τις εκδηλώσεις.
Όμως ούτε και το ΥΕΝ βάζει χρήματα. Άρα δεν έχει πανηγύρια φέτος το καλοκαίρι.
Δεν θα συγχρηματοδοτήσει το “Cosmopolis” η Νομαρχία. Είναι πολύ εκνευρισμένος ο Νομάρχης με τον Δήμαρχο που διοργανώνει τις εκδηλώσεις.
Το κολυμβητήριο κτίστηκε με πολύ κόπο. Με άλλα ποσά ξεκίνησε το έργο και με άλλα (πολύ μεγαλύτερα) κατέληξε να το πληρώσουμε τελικά.
Όμως κτίστηκε! Έγινε! Και το κλειδώσαμε!
Είναι θυμωμένος ο υπουργός με τον Δήμαρχο γιατί δεν δίνει τα χρήματα. Και ο Δήμαρχος με τον υπουργό γιατί δεν τα βάζει εκείνος.
Ένα εκατομμύριο εξακόσιες χιλιάδες ευρώ ξόδεψε η Νομαρχία για δημόσιες σχέσεις!
Εκατό πενήντα χιλιάδες ευρώ θα κοστίσει ετήσια, η εφημερίδα που θα βγάλει ο Δήμαρχος!
Ο Νομάρχης έχει μουστάκι και φοράει παντελόνια!
Ο Νομάρχης και ο Δήμαρχος μαλώνουν…
Και οι δύο είναι απόφοιτοι πανεπιστημιακών σχολών. “Μορφωμένοι άνθρωποι” που έλεγαν οι παλιοί.
Και οι δύο βρίσκονται σε νευραλγικές θέσεις για τη πόλη της Καβάλας. Θέσεις από τις οποίες μπορούν να προσφέρουν όταν συνδιαλέγονται μεταξύ τους.
Και μαλώνουν αντί να συνεργάζονται για το καλό μας. Αντί να ψάξουν αν δουν τι τους ενώνει, ψάχνουν να βρουν τι τους χωρίζει.
Δεν χάνει την ευκαιρία καθένας τους, να ρίξει λάδι στη φωτιά. Να πετάξει τα “καρφιά” του για τον απέναντι.
Δυο άνθρωποι που εκλέχθηκαν για να συνεργάζονται, επιβουλεύεται ο ένας τον άλλο.
Το μόνο που πραγματικά τους χωρίζει είναι η πολιτική τους τοποθέτηση. Είναι τόσο σημαντικό στοιχείο αυτό που δικαιολογεί τις όποιες μικρόψυχες τοποθετήσεις τους;
Μήπως ανέλαβαν να χαράξουν την κυβερνητική γραμμή στη πόλη μας; Ή μήπως αισθάνονται τόσο μεγάλες διαφορές στη σημερινή πολιτική γραμμή, απ’ ότι υπήρχε πριν;
Ο ένας είναι παλιός “στα πράγματα”. Ο άλλος νέος. Σίγουρα ο παλιός έκανε και λάθη. Σίγουρα ο καινούριος δεν έχει την απαραίτητη εμπειρία. Πρέπει τα δυο αυτά στοιχεία να τα εκμεταλλεύεται ο ένας για τον άλλο;
Πρέπει ο ένας να εκθέτει τον άλλο;
Πρέπει εμείς σαν πολίτες αυτής της πόλης να μην απολαμβάνουμε τη λειτουργία του κολυμβητηρίου; Πρέπει να μη γίνονται περισσότερες εκδηλώσεις στο “Cosmopolis” ; Να χαθεί ο εορτασμός της Ναυτικής Εβδομάδας;
Και οι δύο είναι πρόσωπα αγαπητά από τον κόσμο αυτής της πόλης. Γι’ αυτό και ψηφίστηκαν. Και μόνο αυτό το στοιχείο, δεν είναι ικανό να τους ενώσει; Να του φέρει πιο κοντά και να τα βρουν μεταξύ τους;

Μια ερώτηση μόνο έχω.
Έτσι κάνουν οι “μορφωμένοι”;

Καλημέρα σας.

Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

Οι σκέψεις του κ. Ασημάκη...

Ετοιμάσου να τους υποδεχθείς ! Καλώς τους κι’ας άργησαν… Η ΔΕΠΑ ετοιμάζεται να δημιουργήσει τερματικό σταθμό υγροποιημένου αερίου, στα διπλανά χωράφια της ΒΦΛ. Ναι εδώ δίπλα στη πόλη της Καβάλας. Με τους ανατολικούς άνεμους να φέρνουν τα απόβλητα των αερίων μέσα στα σπίτια μας.
Αυτή η πόλη δεν έχει κανένα κάτοικο. Ούτε αρχές έχει. Υπάρχει μόνο η ΔΕΠΑ ! Αυτή αποφασίζει στα πλαίσια της ανάπτυξής της, για το που θα στήσει την επόμενη ρυπογόνα μονάδα της.
Έτσι απλά ! Και εσύ μου μιλάς για τη δημοκρατία των τοπικών κοινωνιών! Για αποφάσεις αρχόντων μετά από δημόσιο διάλογο με τους πολίτες… Χέστηκαν ! Θα ρωτήσουν εσένα αν θα στήσουν μια μονάδα υγροποιημένου αερίου, κάτω από τη μύτη σου. Δίπλα στη ΒΦΛ.
Έχουμε ένα καρκίνο που θυμιάζει νύχτα μέρα. Που, ποτέ δεν θα μάθουμε, πόσα καρκινογόνα αέρια εκλύει στην ατμόσφαιρά που αναπνέουμε. Αφού δεν υπάρχουν τα κατάλληλα μηχανήματα μέτρησης, για αυτούς τους ρύπους, πως θα το μάθουμε;
Τώρα δίπλα στον ένα θα στήσουμε και δεύτερο!
Ένα σταθμό υγροποιημένου φυσικού αερίου (CNG). Είναι το καύσιμο που χρησιμοποιούν ήδη τα μεγάλα φορτηγά στην Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία κλπ.
Η ΔΕΠΑ βρίσκεται ήδη σε προχωρημένες συζητήσεις με διεθνείς ενεργειακές εταιρείες, προμηθευτές LNG και όχι μόνον, από την Αίγυπτο, το Κατάρ, την Αλγερία κ.λπ. για τον νέο τερματικό σταθμό, που θα γίνει ως joint venture.
Ο νέος σταθμός LNG θα εγκατασταθεί στον ιδιόκτητο χώρο της ΒΦΛ στην Καβάλα. Τον νέο τερματικό, το δεύτερο μετά τη Ρεβυθούσα, που θα συμβάλει αποτελεσματικά στην εξασφάλιση της ομαλής τροφοδοσίας της αγοράς με φυσικό αέριο, όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Ήδη για την Ελλάδα προγραμματίζει η ΔΕΠΑ τη δημιουργία και πρατηρίων LNG.
Χωρίς να γνωρίζουμε ποια θα είναι η τύχη μας σε περίπτωση μιας καταστροφής από ανθρώπινο παράγοντα. Σε περίπτωση ανθρώπινου λάθους. Σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής. Κανείς δε θα σου μιλήσει γι’αυτά. Ούτε για τη θαλάσσια ρύπανση θα σου μιλήσουν. Θα σου πουν μόνο για το πόσες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν!
Ένας σταθμός αποθήκευσης, του υγροποιημένου φυσικού αέριου, που θα μεταφορτώνεται σε φορτηγά βυτία, για να διοχετευθεί στα πρατήρια της ΔΕΠΑ στη Β. Ελλάδα. Με τα τάνκερ να καταφθάνουν στο εκεί λιμάνι, για να ξεφορτώσουν το LNG.
Διαβάζω στη “Καθημερινή”:
Ενδιαφέρον για τις εγκαταστάσεις της BΦΛ, με στόχο την αξιοποίησή τους ως «δεξαμενή» φυσικού αερίου, είχε εκδηλώσει στο πολύ πρόσφατο παρελθόν πάντως και η GAZprom. Tο όλο project έχει προσανατολισμό την ενίσχυση της διεθνούς δραστηριότητας της ΔEΠA, μετά και τη συμμετοχή της στον ελληνοϊταλικό και ελληνοτουρκικό αγωγό.
Μόνο που υπάρχει μια λεπτομέρεια. Οι πέριξ χώροι της ΒΦΛ, υπάρχουν, για τη πειραματική καλλιέργεια, όπου δοκιμάζονται τα λιπάσματά της. Όχι για να έρθουν εκεί οι νέες καρκινογόνες επεκτάσεις της.

Χαιρόμαστε που ο Πρόεδρος και Διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΠΑ κ. Ασημάκης Παπαγεωργίου σκέφτεται την ανάπτυξή της πόλης μας.
Λυπόμαστε που για μας η ανάπτυξη είναι ένας μονόδρομος προς της εξαθλίωση αυτής της πόλης.
Λυπόμαστε που κάποιος στην Αθήνα προγραμματίζει το μέλλον μας.
Δεν θα το πίστευα ποτέ, πως οι τύχες αυτής της πόλης, κρέμονται από τις σκέψεις και τα σχέδια του κ. Ασημάκη Παπαγεωργίου.

Έχω μπροστά μου την εικόνα αυτών των ωραίων ανθρώπων που έκαναν πορεία διαμαρτυρίας, ενάντια στις αποθήκες καυσίμων στη Βάσοβα. Που έδωσαν μάχη να μη στηθούν οι δεξαμενές εκεί. Και τώρα η ΒΦΛ σαν πολύφερνη νύφη ετοιμάζει τα προικιά της. Έρχεται ο καλός γαμπρός. Έρχεται η ΔΕΠΑ.
Προπομπός της ο κ. Ασημάκης Παπαγεωργίου.

Σε άγχωσα; Το ξέρω! Και εγώ αγχώθηκα όταν το έμαθα.

Καλή σου μέρα.

Τρίτη 20 Μαΐου 2008

Είσαι κουτός, άνθρωπέ μου;

Λίγες μέρες πριν το Πάσχα, πηγαίνω να δω αν ήρθαν οι πρωινές εφημερίδες. Μπροστά μου για τον ίδιο λόγο, ένας αστυνομικός, ένστολος, σε υπηρεσία, μόλις ακούει πως “δεν ήρθαν ακόμη” μουρμουρίζει… “και πως θα την βγάλουμε μέχρι το μεσημέρι…”
Κάθε χρόνο οι σχολές που έχουν την πρωτοκαθεδρία στις προτιμήσεις των υποψήφιων φοιτητών, δεν είναι οι σχολές έρευνας, τεχνολογίας, νέων τάσεων και αναζητήσεων. Είναι οι σχολές της Αστυνομίας! Αν ήταν ελεύθερη η εισαγωγή στις σχολές αυτές, θα είχαμε γίνει μια Ελλάδα αστυνομικών.
Μονίμως οι συνδικαλιστές τους “καταγγέλλουν” ότι δεν επαρκούν όσοι υπάρχουν. Και θέλουν περισσότερους!
Στην Αστυνομική Δ/ση Καβάλας υπάρχουν 400 άτομα προσωπικό. Αν γίνουν 500 ή 600 θα υπάρχει αστυνόμευση;
Κυκλοφορείς έξω και δεν βλέπεις ένστολο. Με την έλευση της Δημοτικής Αστυνομίας, εξαφανίστηκαν και οι τροχονόμοι. Άφησαν αντικαταστάτες στο έργο τους!
Από την Καβάλα στην Αθήνα, είναι ζήτημα αν συναντήσεις ένα περιπολικό σε όλη τη διαδρομή. Το στήνουν για λίγο σε μια ευθεία δρόμου με διπλή λωρίδα, γράφουν 5-6 που θα κάνουν (ακίνδυνη) προσπέραση και τέρμα. Βγήκε το μεροκάματο!

Βρισκόμαστε στην εποχή της επαγγελματικής αποκατάστασης. Στην εποχή του βολέματος. Από τη δεκαετία του 80 με τον συνδικαλισμό και την κατάργηση της εντοπιότητας, όλα άνοιξαν διάπλατα. Φυσικά υπάρχει και ο χαλαρός έως ανύπαρκτος, έλεγχος των υφισταμένων και το γλυκό ήρθε και έδεσε.

Τους βάζουν φωτιά τα περιπολικά και δεν μπορούν να πιάσουν τους δράστες. Και περιμένεις εσύ μετά να σου βρουν τον κλέφτη της δικής σου περιουσίας. Όλη η μαγκιά τους εξαντλείται στο να γράφουν όσους δε φοράνε κράνος. Να βάλουν στη κοπελίτσα με το μηχανάκι, 400 ευρώ πρόστιμο. Ποτέ δε κατάλαβα ποιόν βλάπτει, όποιος δε φοράει κράνος. Κακό του κεφαλιού του. Όχι δικό μου…

Κτυπάνε φοιτητές στις ζαρντινιέρες και τρέχουν οι συνδικαλιστές τους στα τηλεοπτικά παράθυρα να δηλώσουν πως φταίνε οι … ζαρντινιέρες. Όμως όταν προχθές στη Θεσ/νίκη έγινε από τους “φίλαθλους”, το μαγαζί του εστιάτορα λαμπόγυαλο, αυτοί κοίταζαν από έξω καμαρωτοί!

Όταν βλέπεις να ψάχνουν εφημερίδα για να περάσει η βάρδιά τους. Όταν όλοι ψάχνουν για μια θέση στην Αστυνομία, για την αποκατάστασή τους. Όταν δεν υπάρχει έλεγχος αποδοτικότητας... Τότε μη ψάχνεις για ένστολο να σε φυλάξει. Τότε μην απορείς. Κινδυνεύεις. Κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς από την κοινωνία ως κουτός άνθρωπος. Είσαι;

Καλημέρα σας

http://tzanidisjohn.blogspot.com

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Τουρισμός μέσω Ιχθυόσκαλας;

Έχουμε μια μοναδικότητα στον τρόπο που σκεφτόμαστε. Παρακάμπτουμε την απλή λογική και ψάχνουμε στα προβλήματά μας, να δώσουμε λύσεις, δύσμορφες, δύσπεπτες κοινώς άπιαστα όνειρα. Μάθαμε το απλό να το κάνουμε δύσκολο.
Έχουμε μια ιχθυόσκαλα από τη δεκαετία του 70. Τα χρόνια πέρασαν, οι τεχνολογίες εξελίχθηκαν και πρέπει να μεταφερθεί. Ωραία.
Στο Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο που επεξεργάστηκαν στο Δήμο Καβάλας, προβλέπουν την μεταφορά της στη Ν. Καρβάλη. Σε μια περιοχή που συνδέεται με την Εγνατία οδό. Δίπλα στο αεροδρόμιο. Δίπλα στην Λαχαναγορά Καβάλας. Κοντά στα λογής μηχανουργεία που υπάρχουν στην Βιοτεχνική περιοχή και χρησιμοποιούν οι ιδιοκτήτες των σκαφών για τα μηχανολογικά τους προβλήματα.
Όμως εμείς δεν θέλουμε αυτή την εύκολη και απλή λύση. Πηγαίνουμε στα περίπλοκα. Πηγαίνουμε στα δύσκολα.

Η καινούρια πρόταση για την μεταφορά της ιχθυόσκαλας Καβάλας, είναι να πάει στη Ν. Πέραμο ! Σε ένα χώρο καθαρά τουριστικό. Σε ένα σημείο που αντί να γίνει μια τουριστική αξιοποίηση στις παλιές αποθήκες της Softex, θέλουμε να “χώσουμε” ένα τσιμεντένιο εξάμβλωμα που θα είναι μια μόνιμη πηγή ρύπανσης. Από τα δίχτυα που ξεπλένονται, μέχρι τα απόβλητα των σκαφών και τα φορτηγά ψυγεία.

Διαμαρτύρονται ήδη οι κάτοικοι της Περάμου. Θα τους ακούσει κανείς; Ξεσηκώνονται οι άνθρωποι που κατοικούν στην τουριστική αυτή περιοχή. Και εξηγούν με απλά λόγια τους λόγους που δεν θέλουν εκεί την ιχθυόσκαλα.

Θα περίμενε κανείς από τον Δήμαρχο Ελευθερών να δείξει περισσότερη ευαισθησία σε μια τουριστική περιοχή, όπως η δική του και να κάνει προτάσεις τουριστικής ανάπτυξης και όχι υποβάθμισής της. Να δημιουργήσει στο χώρο που θέλει την ιχθυόσκαλα, ένα πάρκο αναψυχής υψηλών προδιαγραφών. Ίσως και ένα σύγχρονο εμπορικό κέντρο. Να φέρει κόσμο και να δώσει ζωή σε μια νεκρή περιοχή.

Θα περίμενε κανείς από τον Νομάρχη να προτείνει συνεργασία με τον Δήμο Καβάλας για να βοηθήσει στην υλοποίηση του σχεδιασμού μεταφοράς της Ιχθυόσκαλας στη Ν. Καρβάλη. Άλλωστε με τα δικά μας λεφτά θα κατασκευαστεί. Οι αρμόδιοι πρέπει να συνεργάζονται. Και όχι να λειτουργούν ανταγωνιστικά. Αυτό θέλουν οι πολίτες.

12 χρόνια περιμένουμε να τελειώσει η παράκαμψη των Κρηνίδων. Ένας δρόμος μόλις 4 χιλιομέτρων. 7 χρόνια περιμέναμε να τελειώσει ο επαρχιακός δρόμος του Ζυγού. Ένας δρόμος ούτε 3 χιλιομέτρων. Για τον κάθετο άξονα Εξοχής-Δράμας-Καβάλας ούτε λέξη… Ας μην ανοίξουμε τον κατάλογο των έργων της υπομονής. Όμως ας μη προσθέσουμε ένα ακόμη τέτοιο έργο.

Μια τουριστική περιοχή όπου συνεχώς ξεχειλίζουν οι βόθροι στα πόδια των επισκεπτών, προσπαθείς να την αναβαθμίσεις. Όχι να την υποβαθμίσεις με αηδίες και ιχθυόσκαλες. Προσπαθείς να ολοκληρώσεις επιτέλους το αποχετευτικό δίκτυό σου. Να παρέχεις καθαρό πόσιμο νερό στους κατοίκους σου. Όταν τελειώσεις με αυτά, τα βασικά έργα υποδομής, τότε κάνε και όνειρα.

Καλημέρα σας.

Τρίτη 6 Μαΐου 2008

Υποκριτικής προστασίας το ανάγνωσμα.

Υποκριτικής προστασίας το ανάγνωσμα.

Είναι όμορφο να ζεις σε μια χώρα που σε προστατεύει. Να ζεις στο όμορφο κλουβί της προστασίας που σου παρέχει. Μια προστασία που δεν παρέχεται μόνο σε σένα επιλεκτικά αλλά σε όλους τους πολίτες. Έτσι, ακόμη και όταν θέλεις να μάθεις για κάτι που σε αφορά, για κάτι που πληρώνεις, τότε και πάλι δε μπορείς.
Κατατέθηκε, από βουλευτές, ερώτημα στον αρμόδιο υπουργό, για το ποιοί δημοσιογράφοι εργάζονται μέσα στα υπουργεία και πόσο αμείβονται. Απάντηση δε δόθηκε αφού μπήκε μπροστά η “προστασία του προσωπικού απόρρητου” ! Δηλαδή ο πολίτης πληρώνει όλους αυτούς, αλλά δεν έχει το δικαίωμα να μάθει ποιοί είναι. Να μάθει που πάνε τα λεφτά που πληρώνει.

Κάθε μέρα δημοσιεύεται σωρεία πλειστηριασμών. Πολίτες που κάποια στιγμή αδυνατούν να πληρώσουν τα δάνειά τους, οι τράπεζες βγάζουν στο σφυρί τη περιουσία τους. Και δημοσιεύουν πέρα από τον τόπο του ακίνητου και τα πλήρη στοιχεία του ιδιοκτήτη του. Τα πλήρη στοιχεία του οφειλέτη. Για να γίνει πλήρης η διαπόμπευσή του. Για να τον φέρουν στο έσχατο σημείο εξευτελισμού και απόγνωσης. Άνθρωποι που σε κάποια στιγμή της ζωής τους, έφτασαν να σηκώσουν τα χέρια ψηλά και να μη μπορούν να ξεπληρώσουν τις υπέρογκες απαιτήσεις των δανείων τους, πρέπει να διασυρθούν και δημόσια. Και δεν υπάρχει καμιά αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων να τους προστατεύσει. Ποτέ δεν κατάλαβα σε τι χρησιμεύει η δημοσίευση του ονόματος του οφειλέτη. Το να δημοσιεύεται η θέση του ακίνητου το καταλαβαίνω. Το να δημοσιεύεται το όνομα του ιδιοκτήτη που το χάνει… Γιατί;

Ακόμη και μια μικρή Ανώνυμη Εταιρία με 4-5 μετόχους είναι υποχρεωμένη να δημοσιεύει τον ετήσιο ισολογισμό της. Ώστε να υπάρχει διαφάνεια. Σωστό. !
Τον ετήσιο ισολογισμό της Νομαρχίας τον είδαμε πουθενά δημοσιευμένο; Μήπως κάποιας Δημαρχίας; Υπάρχουν. Όμως είναι στα οικονομικά τους ντουλάπια καλά φυλαγμένοι. Ο πολίτης, δεν πρέπει να μαθαίνει που πάνε τα χρήματα που πλήρωσε για να λειτουργήσουν αυτές οι υπηρεσίες;

Κάθε δημόσιο έργο που γίνεται, κάθε αγορά κινητού που πραγματοποιείται, από έναν Δήμο ή Νομαρχία, ελέγχεται ως προς τη τιμή και τα παραστατικά. Σωστό.
Όμως… Έλεγχος σκοπιμότητας του έργου ή της αγοράς γίνεται; Έλεγχος για το αν πραγματικά χρειαζόταν να γίνει, πραγματοποιήθηκε ποτέ;. Πεταμένα λεφτά πίσω από μωροφιλόδοξες απαιτήσεις και γούστα εφήμερων ηγετίσκων. Με ξένα κόλλυβα κάνουν μνημόσυνο. Με τα έτοιμα λεφτά των φορολογουμένων δημιουργούν τη δική τους νομενκλατούρα, ντυμένη με την κακόγουστη χλιδή τους. Και εσύ που πληρώνεις τους φόρους δεν μπορείς να μάθεις που πάνε τα λεφτά σου.
Και όταν σου βγάλουν σε πλειστηριασμό το ακίνητό σου, θα γνωρίσεις τη “διασημότητα” της διαπόμπευσης.
Υποκριτικής προστασίας το ανάγνωσμα!
Η Δημοκρατία, για να λειτουργήσει σωστά, απαιτεί απόλυτη διαφάνεια για όλους και για όλα! Ακόμη και γι' αυτά που μάθαμε να θεωρούμε απολύτως προσωπικά, γιατί και αυτά αποτελούν μέρος που συνθέτει την όλη προσωπικότητα του πολίτη και διαμορφώνει την κοινωνική και πολιτική αγωγή του.

Καλημέρα σας.

Τρίτη 29 Απριλίου 2008

Τα φετίχ του Πάσχα

Δεν αισθάνομαι ότι έφτασε το Πάσχα αν δεν ακούσω τον «αρμόδιο υπουργό» να δηλώνει καμαρωτός ότι… «υπάρχει υπερεπάρκεια αγαθών στην αγορά». Και είχα μια σκασίλα… Δεν μπορούσα να ηρεμήσω με το θέμα αυτό. Έλεγα… υπάρχει επάρκεια φέτος ή θα μείνω με το τραπέζι μου ανεπαρκές. Επάρκεια υπάρχει. Αυτό το ξέρω από τα παιδικά μου χρόνια. Από τα μεταπολεμικά χρόνια και μετά, πάντα υπάρχει επάρκεια αγαθών. Δε περιμένω τον κάθε υπουργό να μου το βεβαιώσει.
Επάρκεια χρημάτων υπάρχει; Επάρκεια διάθεσης υπάρχει; Τι να τη κάνω την επάρκεια στα αγαθά, όταν δεν υπάρχει επάρκεια καλής διάθεσης στη ψυχή; Όταν απουσιάζει το χαμόγελο; Όταν περισσεύει η μοναξιά;

Είδα στα δελτία και την Βαρβάκειο Αγορά. Πλούτος αγαθών! Εκεί τα κατσίκια τα πουλάνε 5,90 Εδώ 8,90 ! Μάλλον εκεί τα μεγαλώνουν μέσα στη Βαρβάκειο, άρα τους κοστίζουν φθηνότερα. Ενώ τα δικά μας μεγαλώνουν στη Δράμα και τη Θάσο. Και έχουν και κόστος… μεταφοράς.

Πήγα στη πλατεία του Αγ. Νικολάου για την Ανάσταση. Πάντα εκεί πηγαίνω τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει μια μεγαλοπρέπεια της τελετής. Θέλω να βλέπω την εξουσία κορδωμένη να καμαρώνει. Αισθάνομαι κομμάτι της,, αφού εδώ κατοικώ και εγώ. Δίπλα της. Τιμητικά αγήματα να παιανίζουν καθώς έρχεται ο κάθε επίσημος. Χαμογελαστοί, καμαρωτοί σαν κούρκες το απολαμβάνουν το ταρατα - τζουμ. Το βλέπεις στα πρόσωπά τους. Και αφού είσαι δίπλα τους… καμαρώνεις και εσύ. Κλέβεις από την ευτυχία τους.
Καθώς το άγημα ξεκινάει από την εκκλησία για να πάει με τους επίσημους, στη πλατεία, βαδίζεις και εσύ στο ρυθμό της μπάντας. Χαρούμενος δίπλα στην εξουσία. Και μετά η εξουσία ανεβαίνει στο βάθρο της, για την ώρα της Ανάστασης. Στον μεγάλο κύκλο πάνω από το σιντριβάνι. Γυρίζω αδιάφορα να δω τον κόσμο. Βλέπω στα παγκάκια να κάθονται μοναχικοί άνθρωποι. Σκυθρωποί. Κάποιοι μελαψοί. Μάλλον Αιγύπτιοι θα είναι. Είναι αυτοί που δουλεύουν στα γρι-γρι και ήρθαν να δουν το «θέαμα». Να δουν μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, κόσμο στη πλατεία! Δεν είναι και λίγο, τέτοια ώρα, να βλέπεις καλοντυμένους κύριους και χαμογελαστές κυρίες στα ψηλοτάκουνά τους. Παιδάκια με τα καινούρια ρούχα τους και τα αφόρετα λουστρίνια να τους ενοχλούν στα δάκτυλα. Και όλους εμάς, να μας κοιτάζουν κάποια μελαγχολικά μάτια μοναχικών ανθρώπων που παραμένουν στα παγκάκια της πλατείας καθώς απομακρυνόμαστε στο τέλος της τελετής.

Ανήμερα το Πάσχα άνοιξα το ραδιόφωνο. Άκουσα άφθονα δημοτικά τραγούδια. «Τραγούδια του τόπου μας» τα λένε. Μόνο που ποτέ δε κατάλαβα γιατί τραγούδια του τόπου μας είναι μόνο τα κλαρίνα. Πού είναι τα τραγούδια της Θράκης; Τα ποντιακά, τα ηπειρώτικα, τα κρητικά. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν τα δικά τους δημοτικά τραγούδια; Όλοι από τη Ρούμελη και το Μοριά καταγόμαστε; Γιατί πρέπει ο πόντιος να διασκεδάζει με τα τραγούδια της Ρούμελης; Και καλά στο Δεύτερο Πρόγραμμα μαζεύτηκαν οι Αθηναίοι να με πείσουν πως έτσι είναι το Πάσχα. Στα δικά μας τοπικά ραδιόφωνα; Και οι δικοί μας έτσι πιστεύουν; Πως αυτή είναι η μουσική του Πάσχα; Ανάμεσα στα κλαρίνα δε χωράνε και τα «άλλα» ;

Άνοιξα και τη τηλεόραση. Ενημερώθηκα για τις ατέλειωτες ουρές στο «Πέταλο». Για το μποτιλιάρισμα στην «Αθηνών – Κορίνθου». Δε ξέρω αν το ρεπορτάζ ήταν περσινό ή προπέρσινο. Εγώ το είδα πάντως και φέτος. Θέλω να αισθάνομαι ενημερωμένος πολίτης. Όχι κολλημένος στα δικά μου. Να ακούω δημοτικά της Ρούμελης αφού και εδώ Ρούμελη είναι. Να απολαμβάνω την εξουσία των άλλων, ίσως την αποκτήσω και εγώ κάποτε. Να βλέπω τη δυστυχία των διπλανών. Άρα δεν είμαι ένας από αυτούς. Να ξέρω πως υπάρχει «επάρκεια αγαθών» για τις γιορτές. Να πληρώνω καπέλο 51% στο κατσίκι αλλά να μη διαμαρτύρομαι.
Έχω Πασχαλινά φετίχ. Πειράζει;

Ευπειθώς
Γιάννης Τζανίδης

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια



Σκέφτομαι… Πόση βαρύτητα μπορεί να έχει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια για όσους μας διοικούν… Για όσους νομοθετούν ή αποφασίζουν για τον πολίτη…

Είναι 30 χρονών και θέλει να τελειώσει το λύκειο. Πρέπει να πάει στο νυκτερινό αφού τα πρωινά εργάζεται. Όμως δε μπορεί… Έχει την ατυχία να κατοικεί στη Θάσο. Σε ένα νησί με 15 000 κατοίκους δεν υπάρχει νυκτερινό γυμνάσιο και λύκειο!
Πρέπει να έρχεται στη Καβάλα. Να φεύγει το μεσημέρι από εκεί. Να πηγαίνει στο λύκειο, να διανυκτερεύει στη Καβάλα και το πρωί να πηγαίνει στην εργασία του.
Αν είναι δυνατόν… Να που είναι !

Ο φίλος μου δούλευε αρκετά χρόνια και κάποια στιγμή έμεινε άεργος. Πήγε στον ΟΑΕΔ. Πήγε να εισπράξει το επίδομα ανεργίας. Μαζί με το πρώτο μηνιάτικο του έδωσαν και κάποιες επιταγές. Με αυτές θα πηγαίνει κάθε μήνα στον ΟΑΕΔ. Θα του σφραγίζουν την επιταγή του μηνός. Στη συνέχεια πηγαίνει στην ουρά της τράπεζας. Μια μεγάλη ουρά 50-60 ανθρώπων που περιμένουν καρτερικά τη σειρά τους. Να εισπράξουν το επίδομα ανεργίας !

Θέλω να στείλω δυο γράμματα με τον ΕΛΤΑ. Πήγα στις 10 το πρωί. Πήρα το «χαρτί» με τη σειρά προτεραιότητας. (Καθωσπρεπισμός. Όχι να σπρωχνόμαστε στους γκισέδες του ΕΛΤΑ). Κοιτάζω το «χαρτάκι μου». Ευγενικά μου λέει στο κάτω μέρος πως θα πρέπει να περιμένω «περισσότερα από 45 λεπτά»… Δηλαδή κάπου μια ώρα ! Για να ταχυδρομήσω δύο φακέλους ! Που η αξία των ταχυδρομικών δεν ξεπερνά το 1 ευρώ. Θα πρέπει να περιμένω μια ώρα !

Σκέφτομαι… Πόσο αξίζει ο χρόνος μου. Ο χρόνος του διπλανού μου. Του φίλου μου.
Είναι τόσο δύσκολο να δημιουργηθεί ένα νυχτερινό γυμνάσιο στη Θάσο; Να εξυπηρετηθούν όσοι θέλουν να τελειώσουν της γραμματικές τους γνώσεις. Να αναβαθμίσουν τη κοινωνική ή την επαγγελματική τους θέση. Είναι τόσο πολύπλοκο αυτό το πρόβλημα; Τόσο τεράστιο; Τι δεν υπάρχει στη Θάσο; Κτίρια; Καθηγητές; Τι;

Σκέφτομαι… Δε θα μπορούσε ο ΟΑΕΔ να βάζει αυτά τα 400 ευρώ, που δίνει σε κάθε άνεργο μηνιαίως, σε ένα τραπεζικό του λογαριασμό; Ώστε να μη περιμένει στην ουρά να εισπράξει αυτό το «βοήθημα», αυτά τα ψίχουλα της ανεργίας του. Όλοι έχουμε κάποιο τραπεζικό λογ/σμο. Και ο ΟΑΕΔ έχει. Είναι τόσο δύσκολο να μεταφέρονται τα χρήματα από τον ένα λογαριασμό στον άλλο; Υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος που πρέπει ο άνεργος, κάθε μήνα να τρέχει στα γραφεία του και μετά στην ουρά της τράπεζας; Να απασχολεί τον υπάλληλο του ΟΑΕΔ και μετά τη τράπεζα;

Σκέφτομαι… Γιατί πρέπει να περιμένει μια ώρα ένας άνθρωπος στον ΕΛΤΑ για να στείλει την αλληλογραφία του ή κάποιο δέμα; Συνταξιοδότησε από τα 50 και τα 55 τους υπαλλήλους του, ο ΕΛΤΑ. Ας προσλάβει καινούριους. Καινούριους που θα εργάζονται στα ταμεία του. Όχι «καινούριους» που μετά από 5-6 χρόνια θα γίνουν προϊστάμενοι και θα εξαφανιστούν, για να πιάσουν μια καρέκλα στα «πάνω» πατώματα. Ο συναλλασσόμενος με τον ΕΛΤΑ, θέλει υπαλλήλους που θα τον εξυπηρετήσουν. Όχι σωρεία προϊσταμένων και Διευθυντών. Και επιτέλους ας κατέβουν και αυτοί να πουλήσουν γραμματόσημα και να εξυπηρετήσουν το κοινό. Ή μήπως το θεωρούν μειονεκτικό για το «κύρος» τους; Ή μήπως βλέποντας τον κόσμο να περιμένει βαριεστημένα τη σειρά του, αισθάνονται πως δεν τους αφορά το θέμα;

Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι σχέση και όχι ιδιότητα, που αποδίδεται σε κάποιον. Είναι καταρχήν σχέση μεταξύ ανθρώπων. Μεταξύ διοικούντων και πολιτών. Και λύσεις για να βελτιωθεί αυτή η κατάσταση υπάρχουν. Χρειάζεται λίγη, ελάχιστη, κοινή λογική. Υπάρχει;

Καλημέρα σας

Στέλιος Καζαντζίδης και Βασίλης Τσιτσάνης

Ο Βασίλης Τσιτσάνης Ο  Βασίλης Τσιτσάνης  υπήρξε ένας σημαντικός λαϊκός δημιουργός. Γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 18 Ιανουαρίου του 1915 και έφ...