Δεν αισθάνομαι ότι έφτασε το Πάσχα αν δεν ακούσω τον «αρμόδιο υπουργό» να δηλώνει καμαρωτός ότι… «υπάρχει υπερεπάρκεια αγαθών στην αγορά». Και είχα μια σκασίλα… Δεν μπορούσα να ηρεμήσω με το θέμα αυτό. Έλεγα… υπάρχει επάρκεια φέτος ή θα μείνω με το τραπέζι μου ανεπαρκές. Επάρκεια υπάρχει. Αυτό το ξέρω από τα παιδικά μου χρόνια. Από τα μεταπολεμικά χρόνια και μετά, πάντα υπάρχει επάρκεια αγαθών. Δε περιμένω τον κάθε υπουργό να μου το βεβαιώσει.
Επάρκεια χρημάτων υπάρχει; Επάρκεια διάθεσης υπάρχει; Τι να τη κάνω την επάρκεια στα αγαθά, όταν δεν υπάρχει επάρκεια καλής διάθεσης στη ψυχή; Όταν απουσιάζει το χαμόγελο; Όταν περισσεύει η μοναξιά;
Είδα στα δελτία και την Βαρβάκειο Αγορά. Πλούτος αγαθών! Εκεί τα κατσίκια τα πουλάνε 5,90 Εδώ 8,90 ! Μάλλον εκεί τα μεγαλώνουν μέσα στη Βαρβάκειο, άρα τους κοστίζουν φθηνότερα. Ενώ τα δικά μας μεγαλώνουν στη Δράμα και τη Θάσο. Και έχουν και κόστος… μεταφοράς.
Πήγα στη πλατεία του Αγ. Νικολάου για την Ανάσταση. Πάντα εκεί πηγαίνω τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει μια μεγαλοπρέπεια της τελετής. Θέλω να βλέπω την εξουσία κορδωμένη να καμαρώνει. Αισθάνομαι κομμάτι της,, αφού εδώ κατοικώ και εγώ. Δίπλα της. Τιμητικά αγήματα να παιανίζουν καθώς έρχεται ο κάθε επίσημος. Χαμογελαστοί, καμαρωτοί σαν κούρκες το απολαμβάνουν το ταρατα - τζουμ. Το βλέπεις στα πρόσωπά τους. Και αφού είσαι δίπλα τους… καμαρώνεις και εσύ. Κλέβεις από την ευτυχία τους.
Καθώς το άγημα ξεκινάει από την εκκλησία για να πάει με τους επίσημους, στη πλατεία, βαδίζεις και εσύ στο ρυθμό της μπάντας. Χαρούμενος δίπλα στην εξουσία. Και μετά η εξουσία ανεβαίνει στο βάθρο της, για την ώρα της Ανάστασης. Στον μεγάλο κύκλο πάνω από το σιντριβάνι. Γυρίζω αδιάφορα να δω τον κόσμο. Βλέπω στα παγκάκια να κάθονται μοναχικοί άνθρωποι. Σκυθρωποί. Κάποιοι μελαψοί. Μάλλον Αιγύπτιοι θα είναι. Είναι αυτοί που δουλεύουν στα γρι-γρι και ήρθαν να δουν το «θέαμα». Να δουν μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, κόσμο στη πλατεία! Δεν είναι και λίγο, τέτοια ώρα, να βλέπεις καλοντυμένους κύριους και χαμογελαστές κυρίες στα ψηλοτάκουνά τους. Παιδάκια με τα καινούρια ρούχα τους και τα αφόρετα λουστρίνια να τους ενοχλούν στα δάκτυλα. Και όλους εμάς, να μας κοιτάζουν κάποια μελαγχολικά μάτια μοναχικών ανθρώπων που παραμένουν στα παγκάκια της πλατείας καθώς απομακρυνόμαστε στο τέλος της τελετής.
Ανήμερα το Πάσχα άνοιξα το ραδιόφωνο. Άκουσα άφθονα δημοτικά τραγούδια. «Τραγούδια του τόπου μας» τα λένε. Μόνο που ποτέ δε κατάλαβα γιατί τραγούδια του τόπου μας είναι μόνο τα κλαρίνα. Πού είναι τα τραγούδια της Θράκης; Τα ποντιακά, τα ηπειρώτικα, τα κρητικά. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν τα δικά τους δημοτικά τραγούδια; Όλοι από τη Ρούμελη και το Μοριά καταγόμαστε; Γιατί πρέπει ο πόντιος να διασκεδάζει με τα τραγούδια της Ρούμελης; Και καλά στο Δεύτερο Πρόγραμμα μαζεύτηκαν οι Αθηναίοι να με πείσουν πως έτσι είναι το Πάσχα. Στα δικά μας τοπικά ραδιόφωνα; Και οι δικοί μας έτσι πιστεύουν; Πως αυτή είναι η μουσική του Πάσχα; Ανάμεσα στα κλαρίνα δε χωράνε και τα «άλλα» ;
Άνοιξα και τη τηλεόραση. Ενημερώθηκα για τις ατέλειωτες ουρές στο «Πέταλο». Για το μποτιλιάρισμα στην «Αθηνών – Κορίνθου». Δε ξέρω αν το ρεπορτάζ ήταν περσινό ή προπέρσινο. Εγώ το είδα πάντως και φέτος. Θέλω να αισθάνομαι ενημερωμένος πολίτης. Όχι κολλημένος στα δικά μου. Να ακούω δημοτικά της Ρούμελης αφού και εδώ Ρούμελη είναι. Να απολαμβάνω την εξουσία των άλλων, ίσως την αποκτήσω και εγώ κάποτε. Να βλέπω τη δυστυχία των διπλανών. Άρα δεν είμαι ένας από αυτούς. Να ξέρω πως υπάρχει «επάρκεια αγαθών» για τις γιορτές. Να πληρώνω καπέλο 51% στο κατσίκι αλλά να μη διαμαρτύρομαι.
Έχω Πασχαλινά φετίχ. Πειράζει;
Ευπειθώς
Γιάννης Τζανίδης
Επάρκεια χρημάτων υπάρχει; Επάρκεια διάθεσης υπάρχει; Τι να τη κάνω την επάρκεια στα αγαθά, όταν δεν υπάρχει επάρκεια καλής διάθεσης στη ψυχή; Όταν απουσιάζει το χαμόγελο; Όταν περισσεύει η μοναξιά;
Είδα στα δελτία και την Βαρβάκειο Αγορά. Πλούτος αγαθών! Εκεί τα κατσίκια τα πουλάνε 5,90 Εδώ 8,90 ! Μάλλον εκεί τα μεγαλώνουν μέσα στη Βαρβάκειο, άρα τους κοστίζουν φθηνότερα. Ενώ τα δικά μας μεγαλώνουν στη Δράμα και τη Θάσο. Και έχουν και κόστος… μεταφοράς.
Πήγα στη πλατεία του Αγ. Νικολάου για την Ανάσταση. Πάντα εκεί πηγαίνω τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει μια μεγαλοπρέπεια της τελετής. Θέλω να βλέπω την εξουσία κορδωμένη να καμαρώνει. Αισθάνομαι κομμάτι της,, αφού εδώ κατοικώ και εγώ. Δίπλα της. Τιμητικά αγήματα να παιανίζουν καθώς έρχεται ο κάθε επίσημος. Χαμογελαστοί, καμαρωτοί σαν κούρκες το απολαμβάνουν το ταρατα - τζουμ. Το βλέπεις στα πρόσωπά τους. Και αφού είσαι δίπλα τους… καμαρώνεις και εσύ. Κλέβεις από την ευτυχία τους.Καθώς το άγημα ξεκινάει από την εκκλησία για να πάει με τους επίσημους, στη πλατεία, βαδίζεις και εσύ στο ρυθμό της μπάντας. Χαρούμενος δίπλα στην εξουσία. Και μετά η εξουσία ανεβαίνει στο βάθρο της, για την ώρα της Ανάστασης. Στον μεγάλο κύκλο πάνω από το σιντριβάνι. Γυρίζω αδιάφορα να δω τον κόσμο. Βλέπω στα παγκάκια να κάθονται μοναχικοί άνθρωποι. Σκυθρωποί. Κάποιοι μελαψοί. Μάλλον Αιγύπτιοι θα είναι. Είναι αυτοί που δουλεύουν στα γρι-γρι και ήρθαν να δουν το «θέαμα». Να δουν μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, κόσμο στη πλατεία! Δεν είναι και λίγο, τέτοια ώρα, να βλέπεις καλοντυμένους κύριους και χαμογελαστές κυρίες στα ψηλοτάκουνά τους. Παιδάκια με τα καινούρια ρούχα τους και τα αφόρετα λουστρίνια να τους ενοχλούν στα δάκτυλα. Και όλους εμάς, να μας κοιτάζουν κάποια μελαγχολικά μάτια μοναχικών ανθρώπων που παραμένουν στα παγκάκια της πλατείας καθώς απομακρυνόμαστε στο τέλος της τελετής.
Ανήμερα το Πάσχα άνοιξα το ραδιόφωνο. Άκουσα άφθονα δημοτικά τραγούδια. «Τραγούδια του τόπου μας» τα λένε. Μόνο που ποτέ δε κατάλαβα γιατί τραγούδια του τόπου μας είναι μόνο τα κλαρίνα. Πού είναι τα τραγούδια της Θράκης; Τα ποντιακά, τα ηπειρώτικα, τα κρητικά. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν τα δικά τους δημοτικά τραγούδια; Όλοι από τη Ρούμελη και το Μοριά καταγόμαστε; Γιατί πρέπει ο πόντιος να διασκεδάζει με τα τραγούδια της Ρούμελης; Και καλά στο Δεύτερο Πρόγραμμα μαζεύτηκαν οι Αθηναίοι να με πείσουν πως έτσι είναι το Πάσχα. Στα δικά μας τοπικά ραδιόφωνα; Και οι δικοί μας έτσι πιστεύουν; Πως αυτή είναι η μουσική του Πάσχα; Ανάμεσα στα κλαρίνα δε χωράνε και τα «άλλα» ;
Άνοιξα και τη τηλεόραση. Ενημερώθηκα για τις ατέλειωτες ουρές στο «Πέταλο». Για το μποτιλιάρισμα στην «Αθηνών – Κορίνθου». Δε ξέρω αν το ρεπορτάζ ήταν περσινό ή προπέρσινο. Εγώ το είδα πάντως και φέτος. Θέλω να αισθάνομαι ενημερωμένος πολίτης. Όχι κολλημένος στα δικά μου. Να ακούω δημοτικά της Ρούμελης αφού και εδώ Ρούμελη είναι. Να απολαμβάνω την εξουσία των άλλων, ίσως την αποκτήσω και εγώ κάποτε. Να βλέπω τη δυστυχία των διπλανών. Άρα δεν είμαι ένας από αυτούς. Να ξέρω πως υπάρχει «επάρκεια αγαθών» για τις γιορτές. Να πληρώνω καπέλο 51% στο κατσίκι αλλά να μη διαμαρτύρομαι.
Έχω Πασχαλινά φετίχ. Πειράζει;
Ευπειθώς
Γιάννης Τζανίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου