Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

Σύγχρονοι ευεργέτες

Εδώ και αρκετό καιρό, η Ιατρική Εταιρεία Καβάλας, βολιδοσκοπεί προς διάφορους φορείς (κρατικούς πάντα) για την ενοικίαση των κτηρίων της στο Σανατόριο. Τώρα που θα φύγει το Νοσοκομείο, τα κτήρια αδειάζουν και ένας σημαντικός πόρος για την ιδιοκτήτρια Εταιρεία χάνεται.
Δεν ξέρουμε, ούτε αυτοί γνωρίζουν ακόμη, ποιος φορέας θα τα νοικιάσει. Όμως αυτός που θα τα νοικιάσει, ας έχει υπόψη του, ότι πρόκειται για παλιά κτήρια που έχουν ανάγκη σχεδόν γενικής ανακατασκευής.
Δε ξέρουμε ποιο το ενοίκιο που ζητούν. Όμως ο κρατικός φορέας που θα το δώσει, ας έχει υπόψη του, ότι πρόκειται για λεφτά δημόσια. Των φορολογουμένων. Συνεπώς ας μην ετοιμάζεται να πληρώσει υπέρογκα ενοίκια για παλιά κτήρια. Και φυσικά ας υπολογίσει ο υποψήφιος εκμισθωτής και τα χρήματα που θα δαπανά, για την συνεχή συντήρησή τους.
Το Σανατόριο κτίστηκε σε μια εποχή, που η φυματίωση στη Καβάλα, βρισκόταν στο φόρτε της. Σε μια εποχή που η καπνεργασία, άφησε πίσω της, εκατοντάδες φυματικούς που είχαν ανάγκη νοσηλείας. Και κτίστηκε το Σανατόριο από τα λεφτά των τότε εργατών. Που συγκέντρωνε το Εργατικό Κέντρο για να φτιαχτεί «ένα σανατόριο». Χρήματα που προήλθαν από τον ιδρώτα των δικών μας ανθρώπων. Φυσικά και χρήματα από άλλους δωρητές, αφού έπρεπε να συγκεντρωθούν πολλά για την εποχή εκείνη.
Και το Σανατόριο φτιάχτηκε με τις προσπάθειες της Ιατρικής Εταιρείας Καβάλας, που πρωτοστάτησε στη δημιουργία του.
Και κτίστηκε για να υπάρχει Σανατόριο. Γι’αυτό το λόγο άλλωστε, παραχωρήθηκε η δασική έκταση. Για να υπάρχει Σανατόριο. Για ιατρικούς λόγους συνεπώς παραχωρήθηκε η έκταση αυτή.
Συνεπώς ας μην ονειρεύονται κάποιοι να γίνουν «σύγχρονοι ευεργέτες» ξοδεύοντας τα χρήματα των φορολογουμένων σε υπέρογκα ενοίκια.
Επειδή οι γνωριμίες είναι υψηλές, ας έχουμε το νου μας.

Καλημέρα σας.

Αλληλογραφία.
Κο Ρουσόπουλο Θεόδωρο Αθήνα.
Τώρα που θα βρεθείτε στη Θεσσαλονίκη, μη ξεχάσετε να πάτε μια βόλτα και στη Μονή Βατοπεδίου. Ξέρετε το δρόμο. Να σας ευχαριστήσουν θέλουν οι άνθρωποι. Τέτοια ευεργεσία ούτε στα πιο τρελά οράματά τους δεν είχαν δει.
Πολύ έξυπνες οι κινήσεις σου. Σε ζηλεύω ρε μπαγάσα…

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

Τα γεγονότα και η θεωρία

Όταν, αλλού βρίσκονται οι πολίτες και αλλού οι άρχοντες, είναι πολύ λογικό τα γεγονότα να ξεπερνούν τις υπάρχουσες καταστάσεις.
Τα γεγονότα να τρέχουν μπροστά και οι άρχοντες να ακολουθούν.
Υπάρχει στο Δήμο Καβάλας μια επιτροπή για το κυκλοφοριακό. Μια επιτροπή με ειδήμονες και μια συγκοινωνιολόγο, που επιβλέπουν το κυκλοφοριακό της πόλης. Που (υποτίθεται ότι) βρίσκονται μπροστά από τα κυκλοφοριακά προβλήματα. Και υπάρχουν εκεί για να δίνουν λύσεις σε κάθε πρόβλημα. Να βοηθούν το πολίτη.
Και από βοηθοί και αρωγοί, έγιναν θεατές. Θεατές προβλημάτων, χωρίς προτάσεις για λύσεις.
Ποιες είναι οι προτάσεις αυτής της επιτροπής στο θέμα του δρόμου καρμανιόλα, όπου από τη Ραψάνη μέχρι τον Μπάτη, συναντάς δεκάδες οδικά προβλήματα;
Από την αρχή ο δρόμος αυτός ξεκίνησε με αγκάθια. Όλες οι στάσεις λεωφορείων είναι μέσα στο δρόμο. Το λεωφορείο να κόβει τη κυκλοφορία για να πάρει τους επιβάτες κλείνοντας τη μια λωρίδα κυκλοφορίας και οι οδηγοί να κάνουν επιτόπου στροφή αλλάζοντας λωρίδα.
Ενώ υπάρχει χώρος να δημιουργηθούν εσοχές για τις στάσεις των λεωφορείων, αυτές δεν δημιουργήθηκαν εξ αρχής, όταν κατασκευάστηκε. Ούτε μέχρι σήμερα έγινε κάτι.
Και σε όλα αυτά τα χρόνια προστέθηκαν κτήρια, σπίτια, τροχαία ατυχήματα, και κάποια φέρετρα. Θα περίμενε κάποιος να γίνει μια μελέτη. Μια νέα μελέτη κυκλοφοριακής ρύθμισης που να βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
Ο Γιάννης Τσακίρης, χρόνια τώρα, πήγαινε στη Νομαρχία και ζητούσε να γίνει διαρρύθμιση του κόμβου μπροστά στην ιχθυόσκαλα. Να μπαινοβγαίνουν τα αυτοκίνητα εκεί με ασφάλεια... Σωθήκαμε από το ενδιαφέρον τους. Ο άνθρωπος έφυγε από την Ιχθυόσκαλα και το πρόβλημα είναι εκεί καρφωμένο.
Πριν δυο χρόνια στήθηκε εκεί ο Μαρινόπουλος. Νέο πρόβλημα! Εκεί βρέθηκε η λύση. Μπήκαν μπαριέρες και έκλεισε ο δρόμος. Πρωτοποριακή σκέψη !!!
Ευτυχώς που πριν λίγα χρόνια κατεδαφίστηκε το περίπτερο πληροφοριών και έτσι έφυγε ένα παλούκι από εκεί.
Η ίδια κατάσταση και στη Καλαμίτσα. Λουόμενοι να διασχίζουν κάθετα το δρόμο προς τα πάρκινγκ ενώ τις νυχτερινές ώρες όσοι προσπαθούν να περάσουν το δρόμο στο μπαρ «ΜΟ» (ακριβώς πάνω στη στροφή) είναι ό,τι χειρότερο για να γίνει ατύχημα. Μια κλειστή στροφή, για όσους εισέρχονται στη πόλη από το Παλιό. Χωρίς φωτισμό, στα 15-20 μ. συναντούν πεζούς να διασχίζουν το οδόστρωμα.
Και μέσα σ’αυτό το τουρλομπούκι του δρόμου…
Τώρα ετοιμάζεται το δικαστικό μέγαρο. Ετοιμάζονται να το εγκαινιάσουν. Μόνο που δε μας είπαν, που θα σταθμεύουν τα 200 έως 300 αυτοκίνητα κάθε μέρα, όσων εργάζονται εκεί και όσων εμπλέκονται με δικαστικές υποθέσεις που θα εκδικαστούν.
Πως θα διασχίζουν το οδόστρωμα όσοι θέλουν να περάσουν στο απέναντι, προς τη θάλασσα πεζοδρόμιο.
Α ναι. Μη το ξεχάσω. Έβαλαν και ένα μπαρ εκεί απέναντι στο παλιό μόλο. Για να δέσει το κερασάκι στη τούρτα.
Και περιμένει ο πολίτης να γίνει μια σοβαρή κυκλοφοριακή επέμβαση στο δρόμο αυτό. Από τη Νομαρχία; Από το Δήμο; Ειλικρινά δε με ενδιαφέρει από ποιόν.
Μια απορία μόνο έχω. Ο Νομάρχης δε περνάει από εκεί; Ο Δήμαρχος δε βλέπει;
Όμορφη είναι η θεωρία για την «εξουσία δίπλα στο πολίτη».
«Όταν όμως τα γεγονότα δε ταιριάζουν με τη θεωρία, τότε άλλαξε τα γεγονότα». Δε το λέω εγώ. Ο Αϊνστάιν το είπε. Πριν πολλά χρόνια…

Καλημέρα σας

Κοινωνικά της στήλης.
Στο φίλο Γ. Τζινόπουλο που είχε την χαρά να δει γαμπρό τον γιό του Βαγγέλη με την Πασχαλιά Τσακαλή, ευχές για χαρούμενες μέρες με απογόνους γεμάτους υγεία. Στερεωμένοι να είστε παιδιά.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008

Νόμος 3377 του 2005

Να λοιπόν που ξεκίνησε η συζήτηση για τη Λαϊκή Αγορά.
Αφού έφτασε ο κόμπος στο χτένι, ξεκίνησαν οι όμορφες ιδέες να συζητιούνται. Κάτι είναι και αυτό. Μια καλή αρχή.
Εκεί που λέγαμε «ο Δήμος δεν συζητά τίποτα» φτάσαμε στο «τύπου Νυρεμβέργης».
Δε με ενοχλεί η πόλη που θα αντιγράψουμε. Αντιθέτως έχει μια λαϊκή αγορά πολύ οργανωμένη που τη ζηλεύω. Μια λαϊκή αγορά όπου πωλούνται κάθε φορά, προϊόντα γης. Προϊόντα της πρωτογενούς παραγωγής. Δηλαδή λαχανικά, φρούτα, κτηνοτροφικά. Προϊόντα που παράγει ο κάθε παραγωγός μόνος του και έρχεται να τα πουλήσει.
Αν συνεπώς θέλουμε μια λαϊκή «τύπου Νυρεμβέργης» τότε εκεί πρέπει να προσανατολιστούμε. Αυτά τα προϊόντα πρέπει να πουλάμε. Όχι κιλότες, σαγιονάρες και cd. Να ξεκαθαρίζουμε τις προθέσεις μας, να τις εξηγούμε στους μικροπωλητές και να παίζουμε με ανοικτά χαρτιά.
Αυτό θα πει δημοκρατία.
Να εφαρμόσουμε το νόμο που προβλέπει ποσοστώσεις στα πωλούμενα προϊόντα. Και μάλιστα να γίνει αυστηρή εφαρμογή του ποσοστού αυτού, χωρίς ρουσφετολογικές παρεκκλίσεις. Και οι άδειες να περιοριστούν στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, στη πώληση προϊόντων γης. Και σε ένα μικρό ποσοστό τους (10%) σε άλλα είδη. Αυτά προβλέπει ο νόμος 3377 που ψηφίστηκε στις 19 Αυγούστου του 2005 (αρ. φύλλου 202) και αυτόν ζητάμε να εφαρμόσουν και η Δ/ση Εμπορίου (Νομαρχία) ως προς την έκδοση άδειας και ο Δήμος ως προς την παραχώρηση του χώρου.
Απλά πράγματα δηλαδή. 90% για πώληση προϊόντων γης και μόνο ένα 10% για τα «άλλα».
Αυτό λέει ο νόμος. Και κάποια στιγμή πρέπει για όσους τον παραβαίνουν να κινείται και η πειθαρχική διαδικασία. Για να σταματήσει μια κάστα λαικατζίδων με τις πλάτες των αρχόντων να παίζει τα παιχνίδια της, σε βάρος της αγοράς.
Ετσιθελισμοί και «κατ’οίκον» ερμηνεία του νόμου πηγάζουν εκ του πονηρού. Ο νόμος είναι ξεκάθαρος και πρέπει να εφαρμοστεί.
Γεμίσαμε την Λαϊκή με βρακιά, παντόφλες, παράνομα cd και εργαλεία αμφιβόλου ποιότητας (μιας χρήσης). Γεμίσαμε Κινέζικα προϊόντα άσχετα με το θεσμό της Λαικής.
Γι’αυτό δημιουργήθηκε, αυτή η αγορά του Σαββάτου;
Ας τελειώνουμε λοιπόν με αυτή τη Σαββατιάτικη γανάδα.
Και όπως έγραφα και προχθές, μια ευκαιρία είναι η 31 Δεκεμβρίου 2008. Που λήγουν οι υπάρχουσες άδειες. Να μην ανανεωθούν.
Ώστε και να μη βλαφτούν όσοι τις κατέχουν (οικογενειάρχες άνθρωποι είναι και ζουν από τη δουλειά αυτή) αλλά παράλληλα να είναι ενήμεροι και για το τι θα ακολουθήσει.
Πρέπει να επιλέξουμε. Μια Λαϊκή τύπου Νυρεμβέργης; Ή μια Λαϊκή Ελληνικού τύπου; Του γνωστού που όλοι γνωρίζουμε…
Επειδή στη Νυρεμβέργη δεν επικρατεί αυτό το μπάχαλο, ας το σκεφτούμε σοβαρά.
Όπως έγραψε και ο Ν. Γενικόπουλος, «καλύτερα λουκάνικα τύπου Νυρεμβέργης, που είναι και πιο νόστιμα»

Καλημέρα σας

Σημείωση: Όσοι θέλουν να εμβαθύνουν τις γνώσεις τους για το νόμο 3377 ας τον διαβάσουν στην δ/ση: http://www.selpe.gr/index_nomika_2007_02_03_nomos_3377.pdf

Κυριακή 17 Αυγούστου 2008

Λαϊκή η ενοχλητική

Δεν υπάρχει περίοδος εκλογών, δημοτικών βουλευτικών κλπ που να μη θυμηθούν τη λαϊκή αγορά του Σαββάτου, λογής υποψήφιοι βουλευτές, νομάρχες, δήμαρχοι. Όλοι θα κάνουν τότε, την περατζάδα τους για να έρθουν κοντά στο «λαό» τους.
Να ανακατευθούν με τον απλό καταναλωτή και να φανερώσουν την λαϊκή τους καταγωγή.
Μάλιστα κατά καιρούς έχουν απλωθεί και σχέδια για την καλύτερη εικόνα της.
Μια κυρία κάποτε, κατέβηκε από τη μπολντόζα και μεταπήδησε στη λαϊκή. Ονειρεύτηκε να τοποθετηθούν ομοιόμορφες τέντες στους πάγκους. Οι τέντες θα ήταν γαλάζιες (ασορτί με τις πολιτικές της πεποιθήσεις) ώστε να υπάρχει μια ευπρεπής εικόνα.
Ο Στάθης είχε σχεδιάσει πάγκους ομοιόμορφους. Να φύγουμε από τα ντέξιον, τα χαρτόκουτα της μπανάνας και τα νοβοπάν.
Σχέδια και όνειρα που τά’καψε ο χρόνος. Και η λαϊκή παραμένει σταθερή και αλώβητη από το χρόνο. Εκεί. Στον ίδιο χώρο. Είκοσι χρόνια τώρα. Ένα χώρο που τον κατέλαβαν οι λιανοπωλητές, με το «έτσι θέλω», όταν προσπαθούσαν τότε οι άρχοντες να βρουν, αλλά δεν έβρισκαν χώρο. Τον βρήκαν εκείνοι.
Ένας χώρος ακατάλληλος για λαϊκή, χωρίς τουαλέτες, με κλείσιμο πρόσβασης, στο μουσείο και το κολυμβητήριο κάθε Σάββατο, με συνωστισμό ανθρώπων και πορτοφολάδων. Με κυκλοφοριακή συμφόρηση στον βασικότερο κυκλοφοριακό άξονα της πόλης. Με ατυχήματα σε αυτοκίνητα και ανθρώπους. Τι κι αν είχαμε μέχρι και θανατηφόρα ατυχήματα. Η λαϊκή μένει εκεί. Σταθερή αξία.
Μήπως ήρθε η ώρα των μεγάλων αποφάσεων; Να πάει σε κάποιο αξιόλογο χώρο όπου θα εξυπηρετούνται και οι καταναλωτές; Αφού γι’ αυτούς έγινε και αυτούς πρέπει να προσέξουμε. Σίγουρα όχι στη παραλία. Ίσως σε δυο σημεία (Βύρωνας, Στάδιο Ανθής Καραγιάννη) ώστε να εξυπηρετούνται οι καταναλωτές πιο εύκολα.
Ας μη μας ξεφεύγει και το γεγονός ότι, όλα αυτά τα χρόνια οι νέες άδειες σε λιανοπωλητές αυξήθηκαν και έφτασαν αισίως τις 450. Μια νέα άδεια είναι και νέοι ψήφοι. Μη ξεχνιόμαστε.
Χωρίς να υπολογίζεται πως ο χώρος δεν επαρκεί, οι άδειες δίδονται. Η περίφραξη της Νομαρχίας ήδη μίκραινε το χώρο.
Όσο για τις νέες άδειες, εκεί έχουμε μια πονεμένη ιστορία. Χωρίς να διατηρούνται οι αναλογίες για πώληση προϊόντων γης, ή προϊόντων τριτογενούς παραγωγής. Έφτασε να είναι λαϊκή κινέζικων προϊόντων. Μια λαϊκή που δεν έχει καμιά σχέση με τις λαϊκές αγορές των παραγωγών που θα κατέβουν στη πόλη να πουλήσουν τα προϊόντα που παρήγαγαν στο χωράφι τους. Είναι τόσο λίγοι αυτοί οι παραγωγοί, που χάνονται μέσα στα μουσικά CD, τα κατσαβίδια, τα γυαλιά ηλίου τα καλτσόν και τα κομπινεζόν. Έχουν θέση όλα αυτά σε μια λαϊκή αγορά;
Η λαϊκή πρέπει να ξαναβρεί το χαρακτήρα της. Και η ευκαιρία θα δοθεί όταν στο τέλος του χρόνου θα ξεκινήσει η ανανέωση των αδειών. Που πρέπει να μειωθούν τουλάχιστον στις μισές. Και να δοθούν μόνο σε παραγωγούς. Γι’ αυτούς έγινε η λαϊκή. Όσο για αυτούς που θέλουν να πουλάνε τα κινέζικα, ας τους δώσουν μια άλλη μέρα σε κάποιο άλλο χώρο. Γιατί δεν έχουν θέση σε μια λαϊκή αγορά.
Εκτός και αν μπερδέψαμε τη λαϊκή αγορά με το πανηγύρι. Οπότε μέσα στη κοσμοχαλασιά του Σάββατου κάνουν πανηγύρι και οι πορτοφολάδες.
Σε μια τριτοκοσμική εικόνα, όλοι έχουν θέση.

Καλημέρα σας.

Κυριακή 10 Αυγούστου 2008

Το χρώμα της αρκούδας


Ο καθηγητής μπήκε αμίλητος στο αμφιθέατρο όπου τον περίμεναν για το καθιερωμένο μάθημα οι φοιτητές του.
Πήρε μια κιμωλία και σχημάτισε πάνω στο πίνακα, ένα μεγάλο κύκλο. Επάνω έγραψε «Βόρειος πόλος». Κάτω έγραψε «Νότος πόλος».
Οι φοιτητές περίμεναν την εξέλιξη…
Ο καθηγητής ξεκίνησε την αφήγησή του. «145 χιλιόμετρα, νοτίως του Βορείου πόλου, συναντάμε μια αρκούδα. Η αρκούδα μετακινείται την επομένη μέρα, 32 χιλ. Βορειοανατολικώς, Παραμένει εκεί 2 μέρες και στη συνέχεια μετακινείται Νοτίως κατά 47 χιλ.
Την επομένη μετακινείται το ζώο, 76 χιλ. Ανατολικώς της θέσης του.»
Οι φοιτητές σημειώνουν τις χιλιομετρικές αποστάσεις ενώ η απορία για την κατάληξη του προβλήματος που θα θέσει ο καθηγητής, είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
Ο καθηγητής συνεχίζει…
«Μετά από 4 μέρες παραμονής της αρκούδας στη θέση αυτή, μετακινείται 12 χιλιόμετρα βόρεια και παραμένει εκεί.
Παρακαλώ να μου προσδιορίσετε, το χρώμα της αρκούδας…»
Οι φοιτητές τα έχασαν. Όσο και αν μετρούσαν δεν μπορούσαν να υπολογίσουν, από τα λεγόμενα του καθηγητού, το χρώμα της αρκούδας.
Ο καθηγητής μετά από λίγο χαμογέλασε και τους εξήγησε, ότι από τις κινήσεις της αρκούδας μπορούμε να μαντέψουμε το χρώμα του ζώου. «Η αρκούδα αφού κινείται στην περιοχή του Βορείου πόλου, άρα είναι λευκή!»

Θυμήθηκα το περιστατικό αυτό (που είναι πραγματικό) όταν προχθές, είδαμε έκπληκτοι, στην τελετή έναρξης τον Ολυμπιακών του Πεκίνου, καθώς περνούσε η Ελληνική αποστολή, να δείχνουν οι κάμερες τους εκπροσώπους της Ελλάδος εκεί. Να δείχνουν τον τέως βασιλιά με τη γυναίκα του.
Και απορήσαμε. Δεν υπήρχε εκπρόσωπός μας εκεί; Ο πρωθυπουργός μας που ήταν; Η ΥΠΕΞ που βρισκόταν; Κάποιος τέλος πάντων… Τελικά αυτός μας εκπροσώπησε;
Ο πρωθυπουργός έκανε βόλτα στο Αιγαίο. Έριξαν το μπαλάκι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ότι έπρεπε να είναι εκεί. Ξέχασαν πως ήταν εκεί τον Ιούνιο ως πρώτος αρχηγός κράτους που ξεναγήθηκε στα Ολυμπιακά έργα. Αφήνοντας χώρο επίσκεψης στον πρωθυπουργό για τη τελετή έναρξης.
Το Σάββατο στον «Κόσμο του Επενδυτή» δημοσιεύθηκε μια φωτογραφία όπου η ΥΠΕΞ ασπάζεται την σύζυγο του τέως, στο Πεκίνο, ενώ εκείνος προπορεύεται αυτάρεσκα.

Ήδη ο σάλος έχει ξεσπάσει για το τηλεοπτικό ατόπημα. Ο τηλεσκηνοθέτης δεν έδειξε τυχαία το πλάνο. Όλα ήταν καλά στημένα από πριν. Στις θέσεις της Ελληνικής αποστολής ο τέως, πετυχαίνοντας παγκόσμια προβολή. Και κάπου παραπέρα σε άσχετη θέση, ήταν με άλλους η κ. Μπακογιάννη. Άφησε χώρο να φανεί η παρουσία του τέως. Από το «άδικο δημοψήφισμα» του πατέρα της φτάσαμε στην τηλεοπτική εισβολή του μέσω Πεκίνου. Οι κινήσεις της πάντα μετρημένες δεν αφήνουν περιθώρια λάθους. Όπως και τώρα. Κινήθηκε με ακρίβεια ώστε να περάσει το πλάνο.
Το ντουέτο Ντόρα Μπακογιάννη και Μίνωα Κυριακού, στο Πεκίνο, λειτούργησε μεθοδικά.
Όταν μελετάς τις κινήσεις της αρκούδας, μπορείς να βρεις και το χρώμα της. Το πολιτικό της χρώμα.

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008

Η μουριά και τα μούρα της

Ένας φίλος πήγε για δουλειές στην Ολλανδία. Έμεινε στο σπίτι συγγενή του. Μια όμορφη μονοκατοικία σε προάστιο του Άμστερνταμ.
Την άλλη μέρα το πρωί όταν ξύπνησε, ήταν μόνος στο σπίτι αφού ο συγγενής του δούλευε και θα επέστρεφε μετά τις 1 το μεσημέρι. Έκανε ένα καφέ και κάθισε, στο κήπο του σπιτιού να τον απολαύσει.
Σε λίγο βλέπει να σταματάει, στο δρόμο μπροστά στο σπίτι, ένα μεγάλο φορτηγό, που είχε πίσω του δεμένο, ένα τεράστιο δένδρο.
Πέρασαν στον κήπο οι εργάτες. Με ένα μηχάνημα άνοιξαν μια μεγάλη τρύπα σε ένα γωνιακό σημείο με γκαζόν. Ο γερανός σήκωσε το μεγάλο δένδρο και το έβαλε στη θέση του. Το σκέπασαν με το χώμα που έβγαλαν, το έδεσαν με 5-6 ιμάντες,, μέχρι να απλώσει τις νέες ρίζες του στο χώμα και να μπορεί να σταθεί μόνο του πλέον εκεί.
Ο φίλος παρακολούθησε αμίλητος όλη τη διαδικασία, που δε κράτησε πάνω από μια ώρα.
Όταν γύρισε ο συγγενής του, τον ρώτησε έκπληκτος…
«Πως προέκυψε αυτό το μεγάλο δένδρο στην αυλή σου;»
«Είχα κάνει αίτηση στο Δήμο, όταν εκφυτέψει κάποιο δένδρο, από σημείο που δε το θέλουν εκεί, να το φέρουν στο κήπο μου που ήταν άδειος σε εκείνη τη γωνία. Ήρθε ένας γεωπόνος τους, μέτρησε το χώρο και έφυγε. Και τώρα έφεραν το δένδρο»

Μέρες τώρα γράφουν για τη μουριά που κόπηκε στο σχολείο. Και όλοι καταθέτουν τις αναμνήσεις τους από εκείνη τη μουριά. Μάλιστα όλοι είπαν πως θα μπορούσε να κτιστεί αλλού το γυμναστήριο, που θα γίνει στο χώρο της μουριάς.
Όλοι «κλαίνε» για τα δένδρα που κόβονται. Κανένας δεν αναρωτιέται, για το πόσα δένδρα φυτεύονται κάθε χρόνο.
Ούτε πρότεινε ποτέ κανένας μια μεταφύτευση δένδρου που ενοχλεί.
Όλοι πουλάνε τζάμπα οικολογική συνείδηση.
Βάζουν μπροστά τις αναμνήσεις τους.
Αναμνήσεις έχουμε και από τη δασκάλα του Δημοτικού σχολείου μας… Όμως πέθανε η καημένη.
Αναμνήσεις έχουμε και από το πρώτο μας ΙΧ. Όμως έγινε σκραπ και πουλήθηκε.
Το παλιό μας σπίτι το γκρεμίσαμε για να κάνουμε μια σύγχρονη πολυκατοικία. Αυτό δε μας ενόχλησε τότε.

Πολύ σωστά έπραξαν και έκοψαν τη μουριά. Λογικό είναι, αφού θέλουν να αξιοποιήσουν το χώρο.
Θα μπορούσαν να τη μεταφυτέψουν. Δεν έγινε αυτό. Δε χάθηκε κι’ο κόσμος.
Αντί να κοιτάμε πόσα δένδρα κόβονται κάθε χρόνο, για κάποιο λόγο, ας αναρωτηθούμε πόσα δένδρα φυτεύονται κάθε χρόνο.
Χιλιάδες νέα, σε αναδασώσεις στο περιαστικό δάσος, θα μπορούσαν να φυτευτούν.
Ας μη κοιτάμε το παλιό. Αυτό που πεθαίνει. Ας κοιτάξουμε το νέο που μπορεί να δημιουργηθεί. Εκεί είναι η αξία. Η οικολογική αξία που θα δημιουργήσουμε για το αύριο. Για τα παιδιά μας.
Όσο για τη μουριά… Ούτε τα μούρα της έφαγε κανείς τα τελευταία χρόνια, ούτε νοιάστηκε να τη ποτίσει ποτέ της.

Καλημέρα σας

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008

Όταν κάηκε η φάτνη

Και ξαφνικά ανακαλύψαμε το ρατσισμό. Σε όλο το μήκος και πλάτος του. Και φυσικά είμαστε αντιρατσιστές. Αλλοίμονο…
Έπρεπε να κατασκηνώσει μια ομάδα αθίγγανων στις καμάρες για να θυμηθούμε να ξιφουλκήσουμε κατά του Δήμου. Που δεν παίρνει μέτρα προστασίας τους. Που τους αφήνει να κοιμούνται υπαίθρια…
Δεν βρέθηκαν τώρα, εκεί, αυτοί οι άνθρωποι. Υπάρχουν χρόνια. Μάλιστα πριν από 7-8 χρόνια, μέχρι και κλουβί στο μαρμάρινο λιοντάρι, που υπάρχει στις καμάρες, κατασκεύασαν! Κλουβί κανονικό. Με χοντρά σίδερα που ορθώθηκαν τριγύρω του, ψηλά στα δύο μέτρα. Όχι για να μη φύγει το λιοντάρι. Αλλά για να μη κάθονται οι γύφτοι στα σκαλάκια που υπάρχουν στο βάθρο του και δε βγαίνουν «καθαρές» οι καρτ-ποστάλ των τουριστών.
Αν ρωτήσεις 10 φίλους σου: «Είσαι ρατσιστής;» Η απάντηση θα είναι αρνητική. Αν τους ρωτήσεις: «Σε επηρεάζει η διαφήμιση;» η απάντηση θα είναι φυσικά αρνητική. Το τι είμαστε και πόσο επηρεαζόμαστε δεν αφήνουμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό να το ανακαλύψει. Μάθαμε να λειτουργούμε με βάση το θεαθήναι και την έξωθεν καλή μαρτυρία.
Τον είδα πριν λίγες μέρες να δίνει συνέντευξη μαζί με τον επίσημο οικολόγο της πόλης μας. Χρόνιοι αντίπαλοι στο Δημοτικό Συμβούλιο. Νυν «αδέλφια». Και το μυαλό μου πήγε πίσω. 13 χρόνια πριν.
Περίοδος Χριστουγέννων. Στη πλατεία στήθηκε μια μεγάλη φάτνη. Με όλα τα αξεσουάρ της. Άφθονα χόρτα όπου πάνω τους υπήρχαν οι κούκλες με τον Χριστό και τη Παναγία. Και λίγο πιο πέρα οι τρεις Μάγοι με τα δώρα. Μέσα της υπήρχαν λαμπιόνια που φώτιζαν το όλο σκηνικό.
Πραγματική πανδαισία σκηνικού, δημιουργίας ονείρων για τα παιδιά.
Όμως εκείνη τη περίοδο είχαμε και Αλβανούς. Λαθραίους στη χώρα μας αφού δεν υπήρχε νόμιμη διαδικασία εισόδου τους. Που έφευγαν από τη πατρίδα τους, ψάχνοντας για ένα μεροκάματο στη δική μας πατρίδα.
Και έμεναν τις νύχτες στα παγκάκια της πλατείας, αφού δεν είχαν κάποια στέγη. Μέχρι που τη χειμωνιάτικη περίοδο των εορτών, είδαν τη φάτνη και σκέφτηκαν να την αξιοποιήσουν κατάλληλα. Έμπαιναν τα βράδια και κοιμόταν μέσα στη φάτνη! Μήπως και ποιόν ενοχλούσαν; Τα χόρτα ήταν πιο μαλακά από τα ξύλινα παγκάκια. Η φάτνη τους προστάτευε από την υγρασία του χειμώνα.
Ενοχλήθηκαν οι τότε άρχοντες του Δήμου. Και βρήκαν λύση. Έστειλαν ένα απόγευμα την υδροφόρα του Δήμου και έριξε νερό στα χόρτα. Τα μούσκεψε καλά, ώστε να μη μπορούν να ξαπλώσουν οι Αλβανοί.
Και τη νύχτα… τους τιμώρησε ο Θεός. Έγινε βραχυκύκλωμα στα λαμπιόνια και πήρε φωτιά η φάτνη. Και κάηκε όλη!
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα μείναμε χωρίς φάτνη. Και τα παιδιά χωρίς επέκταση των ονείρων τους. Και οι Αλβανοί ξαναγύρισαν στα παγκάκια τους. Με ένα χαρτόνι για στρώμα.
Είχαμε και τότε αντιρατσιστές. Μουγκούς αντιρατσιστές.

Καλημέρα σας.

Στέλιος Καζαντζίδης και Βασίλης Τσιτσάνης

Ο Βασίλης Τσιτσάνης Ο  Βασίλης Τσιτσάνης  υπήρξε ένας σημαντικός λαϊκός δημιουργός. Γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 18 Ιανουαρίου του 1915 και έφ...