Η μουριά και τα μούρα της

Ένας φίλος πήγε για δουλειές στην Ολλανδία. Έμεινε στο σπίτι συγγενή του. Μια όμορφη μονοκατοικία σε προάστιο του Άμστερνταμ.
Την άλλη μέρα το πρωί όταν ξύπνησε, ήταν μόνος στο σπίτι αφού ο συγγενής του δούλευε και θα επέστρεφε μετά τις 1 το μεσημέρι. Έκανε ένα καφέ και κάθισε, στο κήπο του σπιτιού να τον απολαύσει.
Σε λίγο βλέπει να σταματάει, στο δρόμο μπροστά στο σπίτι, ένα μεγάλο φορτηγό, που είχε πίσω του δεμένο, ένα τεράστιο δένδρο.
Πέρασαν στον κήπο οι εργάτες. Με ένα μηχάνημα άνοιξαν μια μεγάλη τρύπα σε ένα γωνιακό σημείο με γκαζόν. Ο γερανός σήκωσε το μεγάλο δένδρο και το έβαλε στη θέση του. Το σκέπασαν με το χώμα που έβγαλαν, το έδεσαν με 5-6 ιμάντες,, μέχρι να απλώσει τις νέες ρίζες του στο χώμα και να μπορεί να σταθεί μόνο του πλέον εκεί.
Ο φίλος παρακολούθησε αμίλητος όλη τη διαδικασία, που δε κράτησε πάνω από μια ώρα.
Όταν γύρισε ο συγγενής του, τον ρώτησε έκπληκτος…
«Πως προέκυψε αυτό το μεγάλο δένδρο στην αυλή σου;»
«Είχα κάνει αίτηση στο Δήμο, όταν εκφυτέψει κάποιο δένδρο, από σημείο που δε το θέλουν εκεί, να το φέρουν στο κήπο μου που ήταν άδειος σε εκείνη τη γωνία. Ήρθε ένας γεωπόνος τους, μέτρησε το χώρο και έφυγε. Και τώρα έφεραν το δένδρο»

Μέρες τώρα γράφουν για τη μουριά που κόπηκε στο σχολείο. Και όλοι καταθέτουν τις αναμνήσεις τους από εκείνη τη μουριά. Μάλιστα όλοι είπαν πως θα μπορούσε να κτιστεί αλλού το γυμναστήριο, που θα γίνει στο χώρο της μουριάς.
Όλοι «κλαίνε» για τα δένδρα που κόβονται. Κανένας δεν αναρωτιέται, για το πόσα δένδρα φυτεύονται κάθε χρόνο.
Ούτε πρότεινε ποτέ κανένας μια μεταφύτευση δένδρου που ενοχλεί.
Όλοι πουλάνε τζάμπα οικολογική συνείδηση.
Βάζουν μπροστά τις αναμνήσεις τους.
Αναμνήσεις έχουμε και από τη δασκάλα του Δημοτικού σχολείου μας… Όμως πέθανε η καημένη.
Αναμνήσεις έχουμε και από το πρώτο μας ΙΧ. Όμως έγινε σκραπ και πουλήθηκε.
Το παλιό μας σπίτι το γκρεμίσαμε για να κάνουμε μια σύγχρονη πολυκατοικία. Αυτό δε μας ενόχλησε τότε.

Πολύ σωστά έπραξαν και έκοψαν τη μουριά. Λογικό είναι, αφού θέλουν να αξιοποιήσουν το χώρο.
Θα μπορούσαν να τη μεταφυτέψουν. Δεν έγινε αυτό. Δε χάθηκε κι’ο κόσμος.
Αντί να κοιτάμε πόσα δένδρα κόβονται κάθε χρόνο, για κάποιο λόγο, ας αναρωτηθούμε πόσα δένδρα φυτεύονται κάθε χρόνο.
Χιλιάδες νέα, σε αναδασώσεις στο περιαστικό δάσος, θα μπορούσαν να φυτευτούν.
Ας μη κοιτάμε το παλιό. Αυτό που πεθαίνει. Ας κοιτάξουμε το νέο που μπορεί να δημιουργηθεί. Εκεί είναι η αξία. Η οικολογική αξία που θα δημιουργήσουμε για το αύριο. Για τα παιδιά μας.
Όσο για τη μουριά… Ούτε τα μούρα της έφαγε κανείς τα τελευταία χρόνια, ούτε νοιάστηκε να τη ποτίσει ποτέ της.

Καλημέρα σας