Γιά τα κατωτέρω κείμενα, λάβαμε και μία άλλη άποψη απο τη Κα MPS
Κα.
Κανένας άνθρωπος δεν θέλει την φτώχεια.Το νόημα
της γραφής Ξανθούλη δεν είναι αυτό που εσείς δίνετε.Δεν είναι φτώχεια
η έλλειψη αυτοκινήτου όταν δεν χρειάζεται, το να μην τρέχουμε στους
στους ψυχολόγους για να μας λύσουν προβλήματα που θα τα έλυνε η συζήτηση
μεταξύ φίλων,δεν είναι φτώχεια η έλλειψη επώνυμης μάρκας στα
μπλουζάκια ή στα παπούτσια μας,δεν είναι φτώχεια το να ανοίγεις
Δικηγορικό γραφείο σ' ένα χωριό κι όχι στην πόλη, δεν είναι φτώχεια να
έχεις σπουδάσει και να μαζεύεις ελιές, να φυτεύεις δένδρα και να τα
μεγαλώνεις χωρίς νερό και λίπασμα στην
άνυδρη γη ενός νησιού.Δεν είναι ντροπή να βγάζεις χρήματα με τον κόπο
σου, είναι όμως ντροπή και φτώχεια ψυχική να παίρνεις παραπάνω χρήματα
από αυτό που αξίζει η δουλειά σου, την οποία μόνος σου πρέπει να
αξιολογήσεις τουλάχιστον στα ελεύθερα επαγγέλματα.Δεν είναι φτώχεια να
πιστεύεις και να αγαπάς τη γή, γιατί όποιος δεν αγαπά την γή δεν
αγαπά την ζωή. Οσες σπουδές κι αν έχει κάνει κάποιος,είναι φτωχός όχι
γιατί κάνει ένα στρίφωμα σ' ένα ρούχο, αλλά γιατί το ΕΓΩ του, τον
φθείρει.
Εγώ θυμάμαι τη γιαγιά μου,για να έρθω και στο κείμενο της κυρίας, που
δεν έφερνε τίποτε από το salon sklia,ενώ θα μπορούσε ,αλλά γέμιζε την
νησιώτικη ποδιά της (η γιαγιά είχε αποφοιτήσει από την Γαλλική Σχολή
Μεταξά-Κροντηρά στην Αθήνα) με μερίδες ψωμί και τυρί και φρούτα κάθε
εποχής,(σημειώνω δεν περίσσευαν) και τα μοιραζόμαστε με τα παιδιά της
γειτονιάς κι είμαστε πλούσιοι .Δεν νοιώθαμε φτωχοί,κι είμαστε ίσοι,
γιατί κανείς μας δεν γνώριζε πως η προπολεμική γιαγιά ήταν απόφοιτος
Γαλλικής Σχολής.Η αγάπη προς τον πλησίον,
της αφαιρούσε το ΕΓΩ. Δεν διαλαλούσε στο χωριό-ένα μεγάλο χωριό- τις
γνώσεις της,αλλά με τον τρόπο και την συμπεριφορά της,δίδασκε και έφερνε
αποτέσλεσμα. Αυτή την ζωή λοιπόν θα μπορούσα να την ξαναζήσω και να
μάθουν τα παιδιά μου να ζουν συντηρητικά χωρίς μεγάλες
απαιτήσεις,χωρίς φθόνο και ζήλεια γι αυτούς που έχουν κάτι περισσότερο
.Φτώχεια, δεν είναι να θέλεις να μείνουν λίγοι μετανάστες στη χώρα σου,
φτώχεια είναι όταν τους παίρνεις ένα μεροκάματο, για να τους μεταφράσεις
ένα διαβατήριο,οταν δεν τους δίνεις στέγη
και ξεπαγιάζουν, όταν τους βλέπεις σαν ζώα.Φτώχεια απέραντη ψυχική
φτώχεια είναι, οταν διαδηλώνεις γι΄αυτούς και να είσαι μόνο λόγια. Εγώ,
θέλω κυρία και τις Μυρτιές και τις Γαζίες,αλλά και τα άγρια χόρτα στους
κήπους που μου δείχνουν την αλλαγή των εποχών και χωρίς να απαξιώνω
αυτούς που λατρεύουν την κλασσική μουσική, προτιμώ, εγώ, η νησιώτισσα το
αισθαντικό άκουσμα των Ηπειρώτικων Τραγουδιών.Φτώχεια είναι να
κατατρύχομαι με τους γύρω μου, αντί να προσπαθήσω για κάτι
καλύτερο.Φτώχεια είναι να καμαρώνω για τον
καταναλωτισμό μου και να τον δικαιολογώ με την φράση: τα χρήματα είναι
του κόπου μου .Φτώχεια, απέραντη φτώχεια είναι η κακομοιριά και ο
πραγματικά φτωχός δεν είναι κακομοίρης.Φτώχεια, είναι η εύκολη κριτική
για όλους ενώ εμείς ...είμαστε εμείς
Δεν είμαστε όλοι στο πάρτυ . Οταν καμαρώνω όμως για το salon
sklia, τουλάχιστον θα ήθελα να είμαι στο πάρτυ και αφού αγαπώ τα
προϊόντα της Ελληνικής γης πρέπει να σκεφθώ πως κάποιος πρέπει να τα
καλλιεργήσει. Επομένως κάτι πρέπει να αλλάξει στον τρόπο της ζωής μας.
ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ .
Μαρία Λιανοπουλου .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου