Οι τζαμπατζήδες της ΔΕΗ

Μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα το κομμένο ρεύμα σε φτωχά νοικοκυριά.

Ξεχειμωνιάζουν σε πρωτόγονες καταστάσεις που οι περισσότεροι δεν ζήσαμε.

Άνθρωποι που δεν έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν το ρεύμα τους, ζουν σε απόλυτη φτώχεια την καθημερινότητά τους. Βιώνουν τη στέρηση ενός από τα πολυτιμότερα αγαθά του  σύγχρονου πολιτισμού μας. Το ηλεκτρικό ρεύμα!

Σωστή η σκέψη να επανασυνδεθεί η παροχή τους. Όμως το κόστος αντί να επιμερίζεται στους Δήμους ας το αναλάβει η ΔΕΗ. Πώς;

Η ΔΕΗ παρέχει δωρεάν ρεύμα στους υπαλλήλους της, τους συνταξιούχους της, τις χήρες των συνταξιούχων της, αλλά και στα παιδιά τους αφού συνήθως δεν αλλάζει το όνομα πελάτη στην προνομιακή παροχή, όταν αφήσουν τον μάταιο αυτό κόσμο, οι γονείς τους. Ποτέ δεν έγινε ένας έλεγχος για να ξεκαθαρίσει αυτό το τοπίο της τζαμπατζίδικης παροχής ρεύματος στους πρώην και νυν εργαζόμενους της ΔΕΗ.

Κάπου 80,000 παροχές απολαμβάνουν αυτό το προνόμιο. Προνόμιο που δόθηκε σε άλλες εποχές παχαίων αγελάδων και απερίσκεπτων παροχών κάτω από απεργιακές πιέσεις ίσως…

Που συνεχίζεται μέχρι σήμερα κανονικά και αδιάλειπτα.

Προνόμιο που δεν φορολογείται ως εισόδημα που το κερδίζουν βέβαια αφορολόγητο οι προνομιούχοι ωφελούμενοι.

Μέχρι σήμερα πληρώνονται κανονικά οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ. Ούτε σοβαρές μειώσεις, σε σχέση  με άλλες κοινωνικές ομάδες δέχθηκαν, και τα εφάπαξ τους απολαμβάνουν και τις συντάξεις τους κανονικά.

Η δωρεάν παροχή ρεύματος σε τι εξυπηρετεί ως επιπλέον απολαβή σε βάρος των υπόλοιπων καταναλωτών;

Ας σταματήσει αυτό το κουβαρνταλίκι της ΔΕΗ στους πρώην και νυν υπαλλήλους της και να δώσει ρεύμα δωρεάν ή με μεγάλη έκπτωση στους πραγματικά αδύναμους οικονομικά συνανθρώπους μας αντισταθμίζοντάς το με το παρεχόμενο τζάμπα.

Οι εποχές άλλαξαν. Τα οικονομικά μεγέθη συρρικνώθηκαν και πρέπει να κοιτάζουμε και δίπλα μας τι γίνεται.

Λοιπόν;

Καλημέρα σας 

 ΥΓ Και αν δεν κινούν το συγκεκριμένο θέμα από τη ΔΕΗ (κατανοητοί οι συντεχνιακοί λόγοι) ας το κινήσουν οι Δήμοι.

Το παιδί πήρε πτυχίο!!!

Πριν 3 χρόνια στο αμφιθέατρο της Παλιάς Νομικής στη Κομοτηνή. Ήταν μεγάλη μέρα για όλη την οικογένειά. Ορκιζόταν το παιδί μετά από τέσσερα χρόνια ακριβοπληρωμένων σπουδών!!!

Κάπου 250 γονείς και φίλοι εκεί, για να τιμήσουν όσους τελειόφοιτους θα ορκίζονταν. Πρόσωπα εύχαρα και γελαστά. Τελειόφοιτοι καλοντυμένοι με μικρομέγαλα κουστούμια και γραβάτες, τελειόφοιτες με ψηλοτάκουνα και τουαλέτες. Γονείς ντυμένοι σαν να πήγαιναν σε γάμο!  Όλα έτοιμα για την μεγάλη στιγμή της ζωής τους.

Πάντα ντυνόμαστε με τα καλά μας για να τιμήσουμε την στιγμή.

Οι γύρω χώροι του πανεπιστημίου σε μια δυσαρμονία με τη διάθεση του κόσμου.

Παντού μια κατάθλιψη. Τοίχοι βρώμικοι, γεμάτοι συνθήματα και μάρμαρα σπασμένα. Τα τζάμια σε αρμονία με το περιβάλλον. Μάλλον για να μη φαίνονται έξω οι από μέσα. Μια εγκατάλειψη χρόνων στις κτιριακές εγκαταστάσεις.

Είσοδος στην αίθουσα της μεγάλης μέρας. Μια αίθουσα με άφθονα σκουπίδια στο πάτωμα έδειχνε πως είχε πολλές μέρες να την επισκεφθεί μια καθαρίστρια. Άραγε το γραφείο του Πρύτανη να είχε την ίδια εικόνα βρωμιάς; Μπα δε νομίζω.

Ξεκινάει η ορκωμοσία.  Ένας καλοσυνάτος κύριος επί σκηνής διάβασε ένα κείμενο, με λόγια αγάπης για τα παιδιά που επάξια έπαιρναν το πτυχίο τους εκείνη τη μέρα. Με συμβουλές για τη ζωή που ανοίγεται μπροστά τους. Κείμενο διαχρονικό. Μπορεί τα ίδια να είπε και πέρυσι. Οι συμβουλές δεν παλιώνουν.

Ένας περίεργος από δίπλα ρωτάει «είναι ο Πρύτανης;»  «Όχι και ο Πρύτανης! Ο Διευθυντής της σχολής είναι!!!»

- Δεν θα έπρεπε να είναι σήμερα ο Πρύτανης να μιλήσει στα παιδιά;
Μια τελειόφοιτη παίρνει το λόγο.

- Μα αυτόν δεν το ξέρουμε. Δεν τον είδαμε ποτέ!

Τέσσερα χρόνια και δεν είδαν ποτέ τον Πρύτανη… Ακριβοθώρητος ο Πρύτανης…

Τελείωσε η τελετή. Όλοι τώρα στην αυλή. Και πολύ μείναμε στο αχούρι που έξω έγραφε «Αμφιθέατρο» Τα παιδιά κρατούσαν με έπαρση το πτυχίο στα χέρια τους. Καθένα το δικό του. Οι φωτογράφοι έβγαζαν τις απαραίτητες αναμνηστικές. Όλοι χαμογελούσαν για την επιτυχία των παιδιών τους.

Βόλτα στο προαύλιο. Θυμήθηκα την πρώτη μέρα που πήγαμε για την εγγραφή.

Μπήκαμε στην αυλή, είδαμε τρεις εισόδους και εκείνη την ώρα έβγαινε από τη μια ένας φουριόζος κύριος. Ο διάλογος αυθεντικός:

- Συγνώμη. Για την γραμματεία πως θα πάμε;

Ο κύριος με νευρικό γοργό βήμα συνέχισε να βαδίζει με το κεφάλι κάτω φωνάζοντας:

- Δεν είδα δεν ξέρω. δεν είδα δεν ξέρω, δεν είδα δεν ξέρω….

Απομακρύνθηκε χωρίς να μας κοιτάξει έστω. Υπέθεσα πως κάποιος λοξός θα ήταν…

Αργότερα έμαθα πως ήταν καθηγητής στη σχολή!

Στο δεύτερο χρόνο φοίτησης έδινε ένα μάθημα δύσκολο. Έμεινε να διαβάζει όλο το βράδυ ώστε το πρωί να δώσει γραπτά και προφορικά.

Έτσι και έγινε. Το πρωί στις 9 ήταν εκεί μαζί με άλλα 110 άτομα, να δώσουν το μάθημα. Ήρθε ο καθηγητής τους. Ξεκίνησε η εξέταση… Στις 1 το μεσημέρι είχαν εξεταστεί σχεδόν οι τριάντα. Η εξέταση συνεχιζόταν. Στις 1,30 βγαίνει ο καθηγητής και ανακοινώνει βαρύγδουπα:

«Επειδή στις 4 πετάω για Αθήνα και στις 3 πρέπει να φύγω για Αλεξανδρούπολη, όσοι θέλετε γράψτε σε ένα κατάλογο τα ονόματά σας και θα σας περάσω με 5» !!!

Αμέσως έπεσε σύρμα. Κάποιοι φοιτητές τηλεφώνησαν και σε άλλους που δεν είχαν προετοιμαστεί και δεν θα έδιναν εξετάσεις εκείνη τη μέρα. Έτσι μπόρεσαν και προστέθηκαν στον ‘’κατάλογο’’ και εκείνοι που κατέφθασαν την τελευταία στιγμή!!!

Κάποιοι ήθελαν όμως βαθμό και δεν δέχθηκαν τον ‘’κατάλογο’’ γι’αυτό και περίμεναν να εξεταστούν. Αυτό δεν άρεσε στον καθηγητή και στις 2 ξαναβγαίνει βλέπει ότι έμειναν κάπου 20 που επέμεναν να εξεταστούν και ανακοινώνει: «Εντάξει εσείς γράψτε σε ένα κατάλογο τα ονόματά σας και θα σας περάσω με 8.» !!! «Να προλάβω και την πτήση»
Και έτσι πήραμε το 8 στο μάθημά του!!! Και ο ιπτάμενος καθηγητής πρόλαβε την πτήση του…

Διαβάζω τις αντιδράσεις του Πελεγρίνη και πολλών καθηγητών πανεπιστημίων που εκφράζουν την αντιπάθειά τους, γιά την είσοδο ξένων καθηγητών από ξένα πανεπιστήμια στα δικά μας. Κατανοώ την αντίδρασή τους.

Πάντα η σύγκριση δημιουργούσε προβλήματα.

Άνθρωποι αργόρυθμοι, κάποιοι άρρυθμοι, παθητικοί, μερικοί φαντομάδες στην πανεπιστημιακή τους έδρα, εθισμένοι στο δήθεν και το τίποτα, τώρα αντιδρούν στην επερχόμενη σύγκριση.

Δικαίωμά τους.

Και δικό μας όμως, να θέλουμε καλύτερη παιδεία για τα παιδιά μας.

Υ.Γ. Θά’θελα να ξανασυναντήσω εκείνα τα παιδιά. Και να τα ρωτήσω: ‘’Τι δουλειά κάνετε σήμερα;’’

Καλημέρα σας. 

Αρίστος Δοξιάδης: Μια ομιλία με πολλούς αποδέκτες

Aρίστος Δοξιάδης: Πήραμε μια Μερσεντές, βάλαμε κάτω από το καπό μια μηχανή Ζάσταβα, γιατί αυτήν είχαμε, και βγήκαμε στην ωτοστράντα.

Το πιο σημαντικό ερώτημα για την οικονομία της Μεταπολίτευσης είναι, νομίζω το εξής: Γιατί καμιά κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε με το εμπορικό ισοζύγιο, και γιατί όποτε κάποιοι ελάχιστοι το έθεταν στο δημόσιο διάλογο, δεν τους άκουγε κανένας.

Το εμπορικό ισοζύγιο, η διαφορά ανάμεσα σε εξαγωγές και εισαγωγές, ήταν αρνητικό από το 1962 και με γενικά αυξητική τάση μέχρι το 2008. Είχαμε σωρευτικά το δεύτερο μεγαλύτερο έλλειμα στην ευρωζώνη και στην ΕΕ των 17 μετά την Πορτογαλία.

Το βάθος της κρίσης στην Ελλάδα οφείλεται σε αυτή την μακροχρόνια και θεμελιακή αδυναμία -- οτι δηλαδή η παραγωγική βάση της χώρας δεν μπορούσε να υποστηρίξει τις δαπάνες που έκαναν τα νοικοκυριά και το κράτος.

Παρόλο που η κρίση εμφανίστηκε ως κρίση του δημόσιου χρέους, στη βάση ήταν κρίση εξωτερικού δανεισμού. Αν το κράτος χρωστούσε σε έλληνες πιστωτές, όπως συμβαίνει στην Ιαπωνία και στην Ιταλία που έχουν κι αυτές μεγάλο δημόσιο χρέος, θα ήταν πολύ πιο εύκολο είτε να αποφύγουμε την βαθειά ύφεση, είτε να την αντιμετωπίοσυμε γρήγορα.

Καμμιά κυβέρνηση, είτε της ΝΔ είτε του ΠΑΣΟΚ, είτε λαϊκίστικη είτε εκσυγχρονιστική δεν πήρε σοβαρά μέτρα για το ισοζύγιο, ή μάλλον δεν πήρε διαρθρωτικά μέτρα (η λιτότητα του 1985-87 ήταν μια συγκυριακή αντιμετώπιση).

Τώρα, με τη στερνή γνώση, βλέπουμε οτι αυτό ήταν, τουλάχιστο, εγκληματική αμέλεια. Το ερώτημα λοιπόν είναι, γιατί, κανένας πρωθυπουργός και κανένας υπουργός οικονομίας, παρόλο που ορισμένοι ήταν σοβαροί άνθρωποι, δεν μπόρεσε να αντιστρέψει την τάση.

Νομίζω οτι η απάντηση βρίσκεται στη σχέση των κομμάτων με την οικονομία.

Το πρώτο στοιχείο της απάντησης βρίσκεται στην κατανάλωση.

Εξηγώ:

Εμπορικό έλλειμμα σημαίνει σε γενικές γραμμές και αντίστοιχο εξωτερικό δανεισμό: τις εισαγωγές που δεν τις πληρώνουμε από εξαγωγές, τις πληρώνουμε από δανεικά. Αυτό ισχύει για την Ελλάδα, αλλά και για τις περισσότερες χώρες που είχαν εμπορικό έλλειμμα.

Εμείς όμως είχαμε μια ιδιομορφία, που μας ξεχωρίζει από τις άλλες οικονομίες της ευρωπαικής περιφέρειας: Αυτά τα δάνεια από το εξωτερικό τα δαπανούσαμε για κατανάλωση, και όχι για επενδύσεις.

Τα ελληνικά νοικοκυριά δαπανούσαν για κατανάλωση περίπου το 70% του ΑΕΠ, και μαζί με το κράτος το 90%, που ήταν με διαφορά το μεγαλύτερο στην ΕΕ, δώδεκα μονάδες πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Ενα μεγάλο μέρος της διαφοράς την δανειζόμασταν απ' έξω.

Σημειώνω ότι ψηλή κατανάλωση ως ποσοστό του εισοδήματος έχουν τα φτωχά και τα μεσαία στρώματα --όχι οι πολύ πλούσιοι.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι το εμπορικό έλλειμμα ήταν άμεσα συνδεμένο με το βιοτικό επίπεδο της εκλογικής βάσης. Δεν υπήρχε τρόπος να περικοπεί το έλλειμμα χωρίς λιτότητα, δηλαδή μέχρι η παραγωγική βάση, ας πούμε οι εξαγωγές, να μεγαλώσει, για να μπορεί να στηρίξει περισσότερη κατανάλωση.

Ηταν ένα πρόβλημα που δεν μπορούσε να λυθεί με αναδιανομή από τους πλούσιους στους φτωχούς, που μπορεί να λύσει άλλου είδους προβλήματα. Για το ισοζύγιο χρειαζόταν αναδιανομή από κατανάλωση σε αποταμίευση, δηλαδή λιτότητα για όλους. Για προφανείς λόγους, κανένα κόμμα δεν ήθελε να αναλάβει αυτό το κόστος.

Το δεύτερο στοιχείο της απάντησης είναι η προστασία των επαγγελμάτων.

Τα κόμματα στο πελατειακό σύστημα λειτουργούν προστατεύοντας και ενισχύοντας συγκεκριμένες ομάδες, όχι το σύνολο του πληθυσμού, όχι «τάξεις», που είναι μια αφηρημένη έννοια, όχι γενιές, αλλά επαγγέλματα.

Αλλά στη σύγχρονη οικονομία, υπάρχουν επαγγέλματα και κλάδοι που το κράτος δεν μπορεί να τα προστατεύσει. Είναι αυτά που από τη φύση τους έχουν παγκόσμιο ανταγωνισμό, όχι μόνο εγχώριο, οι διεθνώς εμπορεύσιμοι κλάδοι.

Τους υφαντουργούς δεν μπορεί να τους προστατεύσει από τον ανταγωνισμό του Βιετνάμ,
Στο φαρμακείο όμως μπορεί να ορίσει περιθώριο κέρδους
Στο δημόσιο μπορούν να διορίσουν σε μόνιμες θέσεις
Για τον δικηγόρο μπορούν να δημιουργήσουν εισοδήματα επιβάλλοντας την υποχρεωτική παράσταση στα συμβόλαια

Όλο τον τομέα των εμπορεύσιμων τα κόμματα τον άφησαν στην τύχη του. Επειδή το μόνο που ήξεραν ήταν οι προστατευτικές ρυθμίσεις, και όχι οι καλοί θεσμοί που βοηθάν τις επιχειρήσεις να γίνουν πιο παραγωγικές και ανταγωνιστικές.

Όχι μόνο δεν ήξερε πώς να βοηθήσει τους ανταγωνιστικούς κλάδους, αλλά τους επιβάρυνε κιόλας, με την πολιτική προστασίας που είχε για τους άλλους.

Παράδειγμα, η εργατική νομοθεσία ήταν μια χαρά για προστατευμένες ολιγοπωλιακές επιχειρήσεις, δηλαδή για τις τράπεζες και τις ΔΕΚΟ, αλλά έβγαζε από το παιχνίδι όσους είχαν ανταγωνιστικές πιέσεις. Δεν μιλάω για τον κατώτατο μισθό, μιλάω, π.χ. για τα ωράρια εργασίας.

Οι μικρές εταιρίες πληροφορικής, που σε όλο τον κόσμο εργάζονται σε ακατάστατες ώρες, δεν υπήρχε κανένας τρόπος να είναι σύννομες στην Ελλάδα. Δεν μπορούσαν ούτε κάν να τηρούν μεν το οκτάωρο, αλλά αντί για 9πμ με 5μμ να είναι 1μμ με 9μμ. Ολοι έπρεπε να βαδίζουν με τους ρυθμούς που συμφωνήθηκαν στα προστατευμένα ολιγοπώλια, που δεν νοιάζονταν καθόλου τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο.

Και επειδή το ΠΑΣΟΚ έχει ως πρότυπο το κοινωνικό κράτος της σοσιαλδημοκρατίας, να σημειώσω οτι στη βόρεια ευρώπη όλα στηρίζονται στις εξαγωγές. 'Ολες οι χώρες με καλές κοινωνικές υπηρεσίες και εργασιακά δικαιώματα φροντίζουν να έχουν εμπορικό πλεόνασμα.Σουηδία, Δανία, Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Αυστρία. Και όταν κινδυνεύουν να γίνουν ελλειματικές, παίρνουν μέτρα για να το διορθώσουν.

Ο λόγος είναι απλός: κανένας ξένος δεν θα σού χρηματοδοτήσει τις κοινωνικές δαπάνες. Μπορεί να χρηματοδοτήσει υποδομές, επιχειρήσεις, αγορά σπιτιών ή τίποτε περίεργα παράγωγα, αλλά όχι επιδόματα και συντάξεις, δασκάλους και γιατρούς. Αυτά πληρώνονται μόνο από ίδιους πόρους. Εμείς αυτό δεν το καταλάβαμε.

Τρίτο, στοιχείο, το μέγεθος των επιχειρήσεων: η ελληνική κοινωνία και οι θεσμοί διώχνουν τη μεγάλη επιχείρηση. Όχι τα εσωτερικά ολιγοπώλια: προφανώς η ενέργεια, το τηλέφωνο, και οι τράπεζες θα είναι παντού μεγάλες επιχειρήσεις. Αλλά τις διώχνει στη βιομηχανία, στον τουρισμό, στη γεωργία. Για παράδειγμα στη χωροταξία είχαμε μια άτυπη συναίνεση, από όλο το πολιτικό φάσμα ότι πουθενά στη χώρα δεν μπορεί να εγκατασταθεί μεγάλη βιομηχανική μονάδα, αλλά ότι παντού μπορούν να χτιστούν αυθαίρετα σπίτια.

Δεν δίνονταν άδεις, δεν μπορούσαν να έχουν ευέλικτα ωράρια, δεν μπορούσαν να κάνουν επιχειρησιακές συμβάσεις στην ουσία, και έτσι δεν στέριωσαν.

Το μικρό μέγεθος των επιχειρήσεων ήταν ο ελέφαντας στο δωμάτιο, το μεγάλο θέμα που κανένας δεν τολμά να θίξει. Ενώ είναι μια ολοφάνερη ιδιαιτερότητα της Ελλάδας, και ενώ όλοι καταλαβαίνουν ότι σε μεγάλο βαθμό καθορίζει την ανταγωνιστικότητα, καμμιά πολιτική παράταξη δεν παίρνει θέση: Είναι καλό πράγμα ή κακό; Πρέπει να έχουμε πολιτικές να αυξήσουμε το μέγεθος, και ποιες;

Από τη μια μεριά, εξαγωγική βιομηχανία με είκοσι εργαζόμενους γενικά δεν στέκει. Από την άλλη, για να γίνουν οι είκοσι εργαζόμενοι πεντακόσιοι, κάποιοι που σήμερα είναι μικρο-αφεντικά θα χάσουν τη θέση τους, και ή θα γίνουν μισθωτοί υπάλληλοι ή θα μείνουν άνεργοι. Ποιό πολιτικό κόμμα μπορεί να υποστηρίξει κάτι τέτοιο;

Αποτέλεσμα όλων αυτών:

Μετά από δεκαετίες δήθεν ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας και της ανάπτυξης, και ΕΣΠΑ, κτλ, η Ελλάδα έχει μόνο δύο κλάδους που φέρνουν σημαντικά έσοδα στη χώρα.

Ο ένας είναι ο τουρισμός. Υπάρχει, όχι επειδή οι θεσμοί τον βοήθησαν, αλλά επειδή δεν τους πολυχρειάζεται. Ο τουρισμός ευδοκιμεί και σε τριτοκοσμικές χώρες, με κακούς θεσμούς. Τυνησία, Μπαλί, Αίγυπτο.

Ίσα ίσα, οι θεσμοί του έβαζαν αρκετά εμπόδια, θυμηθείτε το καμποτάζ. 'Η σκεφτείτε τις ξένες γλώσσες. Πού μαθαίνουν τα παιδιά αγγλικά ή γερμανικά; Στα φροντιστήρια. Το ελληνικό κράτος αδιαφορεί για αυτό το εφόδιο, που θα ήταν η καλύτερη υποδομή που θα μπορούσε να παρέχει για τον κλάδο μέσα στο σχολείο.

Ο άλλος κλάδος είναι η ναυτιλία. Η οποία πάει καλά ακριβώς επειδή είναι από τη φύση της ξεκομμένη απ' το ελληνικό κράτος.

Δηλαδή, αν υπάρχουν κάποιοι υγιείς πόροι για να χρηματοδοτούμε τις εισαγωγές, οφείλονται στους δύο κλάδους που μπόρεσαν να γυρίσουν την πλάτη στο πολιτικό σύστημα.

Στην Ελλάδα μάς άρεσαν τα γερμανικά αυτοκίνητα και το γερμανικό κοινωνικό κράτος. Πήραμε μια Μερσεντές, βάλαμε κάτω από το καπό μια μηχανή Ζάσταβα, γιατί αυτήν είχαμε, και βγήκαμε στην ωτοστράντα. Μπλοκάραμε, τρακάραμε. Την επόμενη φορά, ας πάρουμε πρώτα τη μηχανή και μετά την καρότσα.

Που σημαίνει, για το μέλλον:

Απόλυτη προτεραιότητα σε εξαγωγές:

Αυτό σημαίνει μερικά τεχνικά άμεσα μέτρα:

Επιστροφή ΦΠΑ, μείωση ασφαλιστικών εισφορών πριν από την μείωση των φρόρων κατανάλωσης, οχι stages στο δημόσιο αλλά σε παραγωγικές επιχειρήσεις.

Κυρίως σημαίνει να αποδεχτούν οι πολιτικοί μερικές απλές αλήθειες, που στην πράξη το πολιτικό σύστημα και η δημόσια διοίκηση δεν τις δέχονται.

1. Οι μεγάλες επιχειρήσεις χρειάζονται

Είναι πιο παραγωγικές, υιοθετούν τις νέες τεχνικές πιο γρήγορα, μπαίνουν σε νέες αγορές πιο εύκολα. Το εθνικό εισόδημα κατά κεφαλή θα ήταν αρκετά ψηλότερο, αν το μέσο μέγεθος των επιχειρήσεων μας ήταν διπλάσιο, με την ίδια έστω κλαδική σύνθεση που έχουμε και τώρα.

Εξάλλου οι μεγάλες μονάδες συχνά διαχέουν οφέλη στις μικρότερες που βρίσκονται γύρω τους, με διάφορους τρόπους. Σε αυτές εκπαιδεύονται στελέχη που μετακινούνται και μεταφέρουν τεχνογνωσία στις πιο μικρές. Από ομάδες στελεχών προκύπτουν νέες εταιρίες. Δίνουν υπεργολαβίες σε πολλούς μικρότερους. Προσφέρουν εμπορικά δίκτυα. Είναι πόλοι για μια ευρύτερη ανάπτυξη. Εχοντας εξοβελίσει τις μεγάλες εταιρίες από την χώρα, χάνουμε πολλές από αυτές τις δυνατότητες.

2. Η διαφοροποίηση χρειάζεται

Είναι κοινός τόπος ότι ο τουρισμός και η ναυτιλία είναι οι ισχυροί μας εξαγωγικοί κλάδοι, και οτι η αγροτική παραγωγή και τα τρόφιμα έχουν μεγάλες δυνατότητες. Για αυτό πολλοί λένε ότι η πολιτική πρέπει να επικεντρωθεί σε αυτούς τους κλάδους, δηλαδή "να ενισχύσουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα".

Λάθος. Αντίθετα με αυτή τη συλλογιστική, οι πετυχημένες χώρες δεν εξειδικεύονται σε δυό-τρεις τομείς, αλλά απλώνονται συνεχώς σε νέους και μετασχηματίζουν τους παλιούς. Αν ανταγωνίζονται μόνο στα προϊόντα των φτωχών, θα μείνουν φτωχές. Αν η ανάπτυξη μας είναι μόνο ο τουρισμός και η μελισσοκομία, το εισόδημα μας θα είναι ίσο με της Τυνησίας ή της Τουρκίας.

Η ανάπτυξη είναι μια διαδικασία διαφοροποίησης, όχι εξειδίκευσης. Οι δυναμικές οικονομίες αναπτύσσουν όλο και περισσότερες δεξιότητες, και τις συνδυάζουν με νέους τρόπους για να εμπλουτίσουν το εύρος των προϊοντων που προσφέρουν στον κόσμο.

Η λύση για την Ελλάδα δεν είναι καλύτερος και περισσότερος τουρισμός και γεωργία, ή μάλλον αυτά δεν είναι η μακροπρόθεσμη λύση. Είναι νέα προϊόντα και υπηρεσίες, με πολλές και διαφορετικές επενδύσεις: σε ορυκτό πλούτο, σε ψηφιακή καινοτομία, σε διαμετακόμιση προϊόντων, σε παραθεριστική κατοικία, σε φροντίδα υγείας για ξένους, σε ένδυση, σε φάρμακα, σε κεραμικά, σε ειδικό βιομηχανικό εξοπλισμό, σε ηλεκτροπαραγωγή, και σε άλλα που δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Αυτό προϋποθέτει τους κατάλληλους θεσμούς, και την κατάλληλη νοοτροπία της διοίκησης. Στη διαφοροποιημένη οικονομία οι επιχειρήσεις λειτουργούν με διαφοροποιημένους τρόπους. Αλλοτε με βαρειές εγκαταστάσεις, άλλοτε με "εικονικά" γραφεία, άλλοτε με πολλές υπερωρίες, άλλοτε με μερική απασχόληση από το σπίτι. Αν το κράτος αποκλείσει την ποικιλομορφία, ουσιαστικά μπλοκάρει την ανάπτυξη.

3. Οι μικρές επιχειρήσεις είναι (και) το μέλλον

Είτε έρθουν οι μεγάλες ξένες επενδύσεις, είτε όχι, η Ελλάδα θα εξακολουθεί να είναι κατά βάση η χώρα των μικρών μονάδων. Αν αυτές αναπτύσσονται, θα αναπτύσσεται και η χώρα, και αν όχι, δεν θα αναπτύσσεται. Αυτό ίσως μοιάζει αυτονόητο, αλλά δεν είναι.

Υπάρχουν απόψεις που αντιμετωπίζουν τις μικρές επιχειρήσεις με κοινωνικά κριτήρια: πρέπει να διατηρηθούν και να ενισχυθούν επειδή δημιουργούν θέσεις εργασίας και εισοδήματα, αλλά δεν περιμένουμε από αυτές να μεγαλώσουν, να καινοτομήσουν, ή να ανοίξουν νέους δρόμους στην παγκόσμια αγορά. Με άλλα λόγια, είναι η πηγή σταθερότητας, αλλά όχι πηγή ανάπτυξης. Η ανάπτυξη θα προκύψει, αν προκύψει, από μεγάλες εταιρίες. Η άποψη αυτή έχει βάση για πολλές άλλες χώρες, αλλά όχι για την Ελλάδα, για τους λόγους που έχουν αναλυθεί αλλού.

Εδώ είναι απόλυτη ανάγκη η δημόσια πολιτική να επιτρέπει και να ενθαρρύνει τις μικρές μονάδες να λειτουργούν αναπτυξιακά.

Αυτές πρέπει να σηκώσουν το βάρος για να αυξηθεί η παραγωγικότητα, κάνοντας μικρές βελτιώσεις ή σημαντικές καινοτομίες στον τρόπο που λειτουργούν.
Αυτές να σχεδιάσουν και να τοποθετήσουν νέα προϊόντα.
Να αυξήσουν την απασχόληση όταν πάνε καλά, μεγαλώνοντας τις εγκαταστάσεις τους και προσλαμβάνοντας υπαλλήλους.
Να συνεργαστούν για να καθιερώσουν την φήμη του κλάδου τους και να βρουν πελάτες στο εξωτερικό.
Να δημιουργήσουν, ουσιαστικά, ένα ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης, ή καλύτερα πολλά μοντέλα σε διάφορους κλάδους.

Ποιός διαφωνεί με αυτό; Στην πράξη, διαφωνεί το σύνολο της δημόσιας διοίκησης και σχεδόν όλοι οι πολιτικοί.

Εχουν ποινικοποιήσει την επιχειρηματική αποτυχία, έτσι ώστε ο σοφός επιχειρηματίας να προτιμά τα πεπατημένα μοντέλα, αντί να κινδυνεύει με φυλάκιση και κατάσχεση του σπιτιού του αν δεν του βγει η νέα ιδέα.
Εχουν δημιουργήσει έναν μηχανισμό επιδοτήσεων που χρειάζεται ένα χρόνο μελέτη για να καταλάβεις πού και πώς υπάγεσαι, και αν θέλεις κάτι να αλλάξεις στο δρόμο, πάλι από την αρχή.
Εχουν κατακερματίσει τις άδειες λειτουργίας και τα ταμεία, ώστε κάθε νέα δραστηριότητα να είναι σαν να ξεκινάς επιχείρηση για πρώτη φορά. Κάθε δραστηριότητα σημαίνει άλλη εποπτική αρχή, άλλες άδειες, διαφορετική φορολόγηση, άλλο ταμείο.
Ενώ θα ήταν πολύ καλύτερα αν η νομοθεσία απαιτούσε μόνο τα βασικά, σε όλες τις δραστηριότητες: να δηλώνουν το φορολογητέο εισόδημα, να πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές, να μην βλάπτουν το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία.

Με δυό λόγια, το κράτος θέλει τις μικρές επιχειρήσεις μόνιμα μικρές, στατικές και συντηρητικές. Αν αυτό είναι μικρό κακό για άλλες χώρες που έχουν ήδη πολλές μεγαλύτερες και δυναμικές εταιρίες, για την Ελλάδα είναι καταδίκη.

4. Το κοινωνικό κράτος ενισχύει την ανάπτυξη, μόνο αν καλύπτει ανθρώπους και όχι επαγγέλματα

Αυτό το ξέρουν καλά οι σοσιαλδημοκράτες της βόρειας Ευρώπης. Στην εποχή μας, οι δομές των κοινωνιών είναι ρευστές, και οι σταδιοδρομίες απρόβλεπτες, και οι κοινωνικές δαπάνες πρέπει να προστατεύουν από το απρόβλεπτο.

Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο στην Ελλάδα της κρίσης, όπου εκατοντάδες χιλιάδες δεν μπορούν να πληρώνουν εισφορές, ή και αν μποροούν αυτό τους εμποδίζει να δοκιμάσουν νέες δουλειές. Ενώ πρέπει να δημιουργηθούν 700 χιλ. δουλειές σε νέες δραστηριότητες.

Επείγει να αναμορφωθεί το σύστημα παροχών (συντάξεις, υγεία, ανεργία) ώστε να μην κάνει διακρίσεις με βάση το επάγγελμα και την εργασιακή κατάσταση. Δηλαδή, κυρίως: να ενωθούν τα ταμεία συντάξεων, να ανοίξει το δημόσιο σύστημα υγείας σε όλους τους κάτοικους της χώρας, και να ενισχυθούν οι πόροι για τους άνεργους.

Μόνο αν απελευθερώσει τα πρόσωπα από τον συντεχνιακό τους προσδιορισμό θα μπορέσει το κράτος να τους στηρίξει σε όλες τις δοκιμασίες και τις περιπέτειες που θα βιώσουν, προσπαθώντας να χτίσουν τις νέες δουλειές.

>Η ομιλία του Αρίστου Δοξιάδη στο διήμερο πολιτικό-επιστημονικό Συνέδριο για την 39η επέτειο από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ

http://www.kourdistoportocali.com/articles/23596.htm#.UixGbT60dwE.facebook

Αγωγός ανάγωγος

Όταν πριν 13 χρόνια πέρασε ο πρώτος αγωγός φυσικού αερίου από Σέρρες προς Κομοτhνή, υπήρχε πρόβλεψη να επανέλθει το πράσινο στα σημεία διέλευσης. Να γίνει φύτευση κατάλληλων φυτών ώστε να ξαναπρασινίσει το σημείο από όπου έσκαψαν για να περάσει ο αγωγός.
Ο εργολάβος που ανέλαβε το έργο αποκατάστασης με φυτά, στα σημεία διέλευσης του αγωγού, έκανε (όπως συνηθίζεται) μια πρόχειρη φύτευση με κάποιες βέργες που ‘’θα γινόταν δέντρα’’ που έμειναν όμως… βέργες ξερές αφού δεν τοποθέτησε τα φυτά που του καθόρισαν και βέβαια δεν έγινε κανένας έλεγχος στο τέλος.

Σήμερα σχεδιάζεται η διέλευση του νέου αγωγού ΤΑΡ. Που θα περάσει και αυτός μέσα από περιοχές υψηλής παραγωγικότητας, από γόνιμα χωράφια, δενδροκαλλιέργειες, κοντά από οικισμούς, δίπλα από σπίτια. Που σε απόσταση 250 μ. ένθεν και ένθεν (πιο απλά σε μια ακτίνα 500 μ,) ακυρώνεται η γη για οποιαδήποτε χρήση. Ούτε το πέρασμα της Εγνατίας Οδού δεν κατέλαβε τόση έκταση στη διαδρομή της. Και δεν αποζημιώνεται κανείς αφού η διέλευση αγωγού θεωρείται «δουλεία του χώρου» και όχι απαλλοτρίωση.

Για μεν τις δασώδεις εκτάσεις που θα περάσει μπορούμε να δεχθούμε ότι έτσι θα δημιουργηθούν ζώνες πυρασφάλειας 60 μέτρων αφού σε δεν θα υπάρχουν ούτε δέντρα σε απόσταση 30 και 30 μέτρων απ’ όπου θα περάσει ο αγωγός.

Στον σχεδιασμό που ετοιμάζεται πρέπει να αποφευχθεί, όσο είναι δυνατόν βέβαια, η διέλευση από ιδιοκτησίες χωραφιών που θα καταστούν άγονα ή Ζώνες Οικιστικού Ελέγχου όπου δραστηριοποιούνται βιοτεχνίες και αποθήκες.

Ο πρόεδρος του ΤΕΕ Αν. Μακεδονίας έχει δείξει ζωηρό ενδιαφέρον ώστε σε συνεργασία με την εταιρεία που ξεκινάει τον σχεδιασμό του αγωγού ΤΑΡ μέσα στον Σεπτέμβρη, το Γεωτεχνικό Επιμελητήριο και τους Αγροτικούς Συλλόγους, να γίνει η χάραξη έτσι ώστε να μη θιγούν για άλλη μια φορά οι περιοχές μας.

Ο αγωγός αυτός είναι αγωγός διέλευσης αερίου και δεν έχουμε ούτε την διαχείρισή του ούτε θα υπάρχει ιδιαίτερο όφελος μετά την κατασκευή του. Οι Δήμοι από όπου περνάει πρέπει να απαιτήσουν ανταποδοτικά οφέλη. Οφέλη που θα εισπράττει το Ελληνικό Δημόσιο πρέπει να εισπράττονται από τους Δήμους διέλευσης. Τώρα είναι η ευκαιρία να τεθεί το θέμα και το ΤΕΕ Αν. Μακεδονίας σωστά ξεκίνησε δημιουργώντας μια ομάδα εργασίας σε συνεργασία με το ΓΕΩΤΕΕ και τους αγρότες, ώστε να υπάρχουν έτοιμες οι θέσεις για τον σχεδιασμό και να κατατεθούν.

Τα λάθη που έγιναν με τον προηγούμενο αγωγό δεν πρέπει να επαναληφθούν. Ούτε ο άκομψος και ανάγωγος τρόπος που σχεδιάστηκε, πολύ περισσότερο ο τρόπος που κατέστρεψε και δεν επανέφερε το αισθητικό μέρος του έργου στην πρώτη του μορφή δεν πρέπει να επιτρέψουν να ξανασυμβεί.

Ο Δήμαρχος Καβάλας ως πρόεδρος της ΠΕΔ Αν. Μακεδονίας Θράκης, το ΤΕΕ και το ΓΕΩΤΕΕ έχουν τον πρώτο λόγο για τη περιοχή μας.   

Καλημέρα σας

Σουρωτή: Ένας αιώνας και μια… αιωνιότητα ιστορίας

Το αρχαίο νερό του Μεγάλου Αλεξάνδρου που απολαμβάνουν και οι σύγχρονοι Έλληνες από μια εταιρεία που σε λίγο κλείνει 100 χρόνια ζωής.

Η Σουρωτή ιδρύθηκε το 1916. Θα γίνει 100 ετών σε τρία χρόνια δηλαδή. Αλλά η ιστορία του αγαθού που προσφέρει, του νερού της, μας ταξιδεύει πολύ πιο βαθιά πίσω στο χρόνο… Στην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εκεί όπου ξεκινούν όλα.

Ο μικρός ποταμός Ανθεμούντας, ο «λουλουδοστόλιστος» σε ελεύθερη μετάφραση, κάτω από του βουνό Κάλαυρος στην Χαλκιδική, ήταν μια περιοχή που λάτρευε ο μεγάλος στρατηλάτης. Μια λιμνούλα σχηματιζόταν λίγο πιο ψηλά από τις όχθες του ποταμού. Όταν ξεχείλιζε, το νερό της κατέβαινε κάτω στον Ανθεμούντα. Αιτία ήταν μια πλούσια πηγή με καθάριο, υπέροχο νερό. Ο Μέγας Αλέξανδρος την είχε ανακαλύψει και πολύ συχνά ανέβαινε ως εκεί για να το γευθεί. 

Τα χρόνια πέρασαν, αλλά η Σουρωτή, όπως άρχισαν να την φωνάζουν οι ντόπιοι, δεν άλλαξε χαρακτήρα. Το νερό της άφθονο, το τοπίο γύρω της μαγικό. Ιδανικό σημείο για να ζει κανείς. Εκεί στις αρχές του 20ου αιώνα, μάλιστα, κάποιοι αποφάσισαν να κατοικίσουν μόνιμα την περιοχή. Στο χωριό τους έδωσαν για όνομα –τι άλλο;- το Σουρωτή.

Οι Γάλλοι, οι Σέρβοι και ο Μεγάλος Πόλεμος

Δεν πέρασε πάνω από μια δεκαετία και ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος έδωσε νέο χαρακτήρα στην περιοχή. Ο Γαλλικός Στρατός που πολεμούσε εναντίον της Αυστροουγγαρίας στρατοπεύδευσε κάτω από τον Κάλαυρο, κοντά στη Σουρωτή. Οι αξιωματικοί που γεύθηκαν το νερό ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ από την εξαιρετική του ποιότητα που αποφάσισαν να το εμφιαλώσουν για να το πάρουν μαζί τους. Έτσι, το 1916, δημιουργήθηκε ένα μικρό, υποτυπώδες εμφιαλωτήριο. Τα μπουκάλια έφταναν στα τραπέζια των Στρατηγών, ως δώρο από τους υφιστάμενούς τους αξιωματικούς, ενώ δεν ήταν λίγα

εκείνα που ταξίδεψαν μέχρι και στη Γαλλία!

Σύντομα, στην περιοχή κατέβηκε και ο σερβικός στρατός, οι σύμμαχοι των Γάλλων. Επέκτειναν το εμφιαλωτήριο, στεγάζοντάς το με ένα διώροφο κτήριο. Τo νερό της πηγής ονομάστηκε "Kisepe Boda"  που σημαίνει υπόξινo νερό. Σε λίγο, όμως, ο πόλεμος τελείωσε. Αλλά το εμφιαλωτήριο δεν εγκαταλείφθηκε. Το ανέλαβε ο ντόπιος Θωμάς Λώλας, ανακαινίζοντάς το μάλιστα και βάζοντας τα θεμέλια για τη λαμπρή ιστορία μιας επιχείρησης που σχεδόν έναν αιώνα μετά εντυπωσιάζει και δροσίζει όλους τους Έλληνες.

Το νερό του Βενιζέλου

Το 1925, την επιχείρησή του εξαγόρασε ο Γεώργιος Χωναίος. Δέκα χρόνια αργότερα, το Ελληνικό Δημόσιο ήρθε σε συμφωνία με τον Γεώργιο Χωναίο για την εκμετάλλευση της πηγής και την αναγνώρισε επίσημα ως ιαματική. Ως πηγή, δηλαδή, το νερό της οποίας έχει διαπιστωθεί ότι έχει ευεργετική επίδραση στον οργανισμό μετά από εξωτερική (λουτροθεραπεία) ή εσωτερική του χρήση (ποσιθεραπεία). Είχε μεσολαβήσει, το 1930, μια σημαντική παρέμβαση του εθνάρχη Ελευθέριου Βενιζέλου:  «Το νερό Σουρωτή είναι εφάμιλλο με τα ευρωπαϊκά, αν όχι ανώτερο από αυτά», είχε δηλώσει δημοσίως!

Με τη λήξη της σύμβασης, το 1987, έπειτα από πρωτοβουλία τoυ Πρoέδρoυ της Κoινότητας Σoυρωτής και από δραστηριοποίηση όλων των κατoίκων του χωριού, την εκμετάλλευση της πηγής ανέλαβε η ίδια η κοινότητα. Ίδρυσε έτσι μια κοινοτική επιχείρηση με το όνομα «Σουρωτή». Τέσσερα χρόνια αργότερα, το νερό της Σουρωτής μπήκε στον επίσημο κατάλογο Φυσικών Μεταλλικών Νερών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η νέα εποχή

Το 1993 ένα ριζοσπαστικό προϊόν έκανε την εμφάνισή του στα σούπερ μάρκετ και στα ψυγεία των περιπτέρων. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα κυκλοφόρησε στην αγορά νερό σε συσκευασία κουτιού αλουμινίου. Η Σουρωτή μπορεί να ήταν μια κοινοτική επιχείρηση, αλλά έβλεπε μπροστά. Το ανθρακούχο νερό της ήταν κάτι περισσότερο από απλό νερό…

Το 1998 η ίδια η επιχείρηση άλλαξε χαρακτήρα. Έγινε πια ανώνυμη εταιρεία, απέκτησε γραφεία στην Αθήνα και άρχισε να δραστηριοποιείται σε όλη την Ελλάδα. Δύο χρόνια αργότερα έδειχνε τη δυναμική της στην αγορά λανσάροντας τα νέα της προϊόντα (Σουρωτή με άρωμα λεμόνι – λάιμ, πορτοκάλι και ροδάκινο), ενώ ολοκλήρωνε και τον εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων και των μηχανημάτων παλαιάς γραμμής εμφιάλωσης με την κατασκευή μονάδας εμφιάλωσης PET.

Η δεκαετία του 2000 είδε την επιχείρηση να μεγαλώνει και να καθιερώνεται. Νέες μονάδες παραγωγής νερού, με τα πιο σύγχρονα μηχανήματα, νέα επενδυτικά προγράμματα και νέοι ποιοτικοί έλεγχοι έκαναν το νερό της ακόμη πιο ποιοτικό και τις δραστηριότητές της ακόμη πιο επιτυχημένες. Όταν η κρίση χτύπησε την Ελλάδα προς το τέλος των ‘00s, η Σουρωτή δεν έδειξε να πτοείται. Μάλιστα, το 2011 παρουσίασε ένα νέο καινοτόμο προϊόν στην αγορά. Το Sourotea σε τρεις γεύσεις, τσάι με λεμόνι, τσάι με ροδάκινο και greenteaαγαπήθηκε γρήγορα από το κοινό. Την ίδια εποχή, η Σουρωτή άρχισε να αναπτύσσεται στις αγορές του εξωτερικού με τη μακρινή Κίνα να βρίσκεται στην κορυφή της λίστας των εξαγωγών της.

Η εταιρεία σήμερα

Με τέσσερις μονάδες παραγωγής και μηχανήματα υψηλής τεχνολογίας στις κτηριακές της εγκαταστάσεις εμβαδού 7.500 τ.μ., με μια ομάδα ειδικών επιστημόνων, που συνδυάζουν τις απαραίτητες γνώσεις και την εμπειρία σχετικά με την τεχνολογία εμφιάλωσης, καθώς και το άρτια εξοπλισμένο εργαστήριο για όλους τους ελέγχους και δοκιμές που απαιτούνται σε όλα τα στάδια της παραγωγικής διαδικασίας, η Σουρωτή μπορεί να παινεύεται ότι δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τις αντίστοιχες εταιρείες του εξωτερικού.

Το ανθρώπινο δυναμικό της αποτελείται από 134 υπαλλήλους, όλοι ειδικευμένοι στην σωστή επεξεργασία του νερού, ώστε να μην αλλοιώνεται η υπέροχη γεύση του ή να μη χάνεται η ιαματική του ουσία. Με τζίρους που κινούνται σταθερά πάνω από τα 15 εκατ. ευρώ και συνεχή κερδοφορία, η Σουρωτή είναι μια επιχείρηση που δεν κατάλαβε ποτέ από κρίση. Από την στιγμή που έγινε ανώνυμη εταιρεία, μέσα σε ελάχιστα χρόνια έχει κατορθώσει να κυριαρχήσει σε περίπου το 50% της αγοράς ανθρακούχου νερού στην Ελλάδα! Και βέβαια, να επεκταθεί και εκτός συνόρων. Αυτή τη στιγμή, εκτός από την Κίνα, εξάγει τα προϊόντα της και σε ΗΠΑ, Καναδά, Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Σουηδία, Κύπρο, Αυστραλία και Μέση Ανατολή.

http://www.souroti.gr/

Read more: http://www.newsbomb.gr/chrhma/psonizo-ellinika/story/339859/soyroti-enas-aionas-kai-mia-aioniotita-istorias#ixzz2dBJPHIlN

Ένα ‘’Μουσείο Ήχου’’

Όταν έκλεισαν οι εγκαταστάσεις της ‘’Φωνής της Αμερικής’’ στο Νέστο, όλα τα μηχανήματα (πομποί, κονσόλες, μαγνητόφωνα κλπ) εκποιήθηκαν ως άχρηστα υλικά και πουλήθηκαν κυριολεκτικά με το κιλό. Ξεπουλήθηκαν σε παλιατζήδες για ένα ελάχιστο ποσό.

Σήμερα η μορφή ηλεκτρονικής ενημέρωσης άλλαξε και ένας Ραδ. Σταθμός ανά περιφέρεια μπορεί να καλύψει άνετα τη περιοχή με ειδήσεις.  Η ΕΡΑ Καβάλας αποτελεί παρελθόν.  Όμως υπάρχουν εκεί και κτηριακές εγκαταστάσεις, και μηχανήματα ήχου που μένουν τώρα κλειδωμένα και ανενεργά. Υπάρχουν βέβαια και δίσκοι παλιοί και μαγνητόφωνα μπομπίνας και ένα μεγάλο αρχειακό υλικό από δελτία ειδήσεων, ηχογραφημένες εκπομπές και παράλληλα ένα μουσικό αρχείο σε ψηφιακή μορφή με χιλιάδες τραγούδια.

Υπάρχει μια μεγάλη δισκοθήκη με δίσκους 45 και 33 στροφών. Δίσκοι βινυλίου που θα μπορούσαν να εκτεθούν και αυτοί. Όπως και παλιά μικρόφωνα και μαγνητόφωνα.

Υπάρχει ο πομπός των μεσαίων που λειτούργησε για περισσότερα από πενήντα χρόνια και έκλεισε στις αρχές του 2013. Ένας πομπός Αμερικάνικης κατασκευής, που όμοιός του δεν υπάρχει πλέον. Όμως αποτελεί κειμήλιο ενημέρωσης και θα μπορούσε να στεγαστεί μαζί με τα άλλα παλιά μηχανήματα ήχου του Ραδιοφωνικού Σταθμού Καβάλας, που τώρα είναι αποθηκευμένα, στο μουσείο της πόλης μας. Για να μείνουν στην ιστορία αντί να διαλυθούν για παλιοσίδερα.

Και βέβαια δεν είναι μόνο αυτά σαν αρχειακό υλικό. Υπάρχουν εκπομπές, δελτία ειδήσεων και εσωτερική αλληλογραφία που οι ιστορικοί του μέλλοντος θα εκτιμήσουν όταν τα αντικρύσουν.

Είναι και οι κτηριακές εγκαταστάσεις στην Αγ. Παρασκευή και στο ύψωμα Βασιλάκη όπου βρίσκεται ο πομπός και η κεραία της πρώην ΕΡΑ Καβάλας. Εγκαταστάσεις που πρέπει να διαφυλαχτούν και να αξιοποιηθούν κατάλληλα και όχι να αποτελέσουν σκουπιδότοπο των επιτηδείων.

Θα μπορούσε να υπάρχει περισσότερο αρχειακό υλικό από εκδηλώσεις που έγιναν πριν χρόνια στη πόλη μας. Από συνεντεύξεις με ηθοποιούς και συνθέτες που πέρασαν. Ηχογραφήσεις θεατρικών παραστάσεων. Ηχογραφήσεις πολιτικών ομιλιών και αξιόλογων διαλέξεων. Όμως τέτοιο υλικό δυστυχώς δεν θα βρεθεί αφού δεν γινόταν καταγραφή αυτών των εκδηλώσεων. Ήταν…  αδιάφορες εκδηλώσεις για να καταγραφούν.

Αυτό το αρχείο είναι πολύτιμο για τη πόλη μας, όμως είναι άχρηστο εάν πάρει την άγουσα για τις αποθήκες της Αγ. Παρασκευής.  Εκεί αναξιοποίητο θα εκποιηθεί για λίγα ευρώ. Ο Δήμος Καβάλας είναι ο μόνος που όχι μόνο μπορεί αλλά έχει και την υποχρέωση να το παραλάβει και να το διατηρήσει.

Όλα αυτά μόνο ο Δήμος Καβάλας μπορεί να διαφυλάξει και να διατηρήσει ανέπαφα ως συνέχεια ενός Ραδιοφωνικού Σταθμού που σε παλιότερα χρόνια αποτέλεσε την μοναδική πηγή πληροφόρησης και ψυχαγωγίας για τη περιοχή μας. Να τα διατηρήσει σε ένα μουσείο που θα δημιουργήσει και να το ονομάσει «Μουσείο Ήχου» Όπου θα μπορούσαν να συνεισφέρουν και οι συμπολίτες μας με άλλο αρχειακό υλικό. Όπως παλιά ραδιόφωνα, πικάπ, δίσκους ή ότι άλλο αντικείμενο έχει σχέση με τον ήχο. Σταδιακά θα εμπλουτιστεί και θα αποτελεί σημείο αναφοράς και επισκεψιμότητας από σχολεία και ιδιώτες. Από τουρίστες και ρέκτες του είδους. 

Και βέβαια ο πομπός των FM της πρώην ΕΡΑ Καβάλας θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον υπάρχοντα του Δημοτικού Ραδιοφώνου και να εκπέμπει με μεγαλύτερη εμβέλεια, μουσική για τη ψυχαγωγία των συμπολιτών μας. Μουσικά είδη εναλλασσόμενα, χωρίς παρεμβολές μουσικών παραγωγών κατά το πρότυπο δεκάδων ραδιοφωνικών σταθμών της Ευρώπης. Είναι ήδη εγκατεστημένος σε σωστό σημείο και θα κάλυπτε όλη την περιοχή.

Η πρόταση που έκανε ο Δήμαρχος στους αρμόδιους υπουργούς, για να αποδοθεί όλο αυτό το αρχειακό, τεχνικό και κτηριακό υλικό στον Δήμο και να αξιοποιηθεί, μόνο ως πολύ θετική σκέψη θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Αυτό το υλικό της πρώην ΕΡΑ Καβάλας, μας ανήκει και δεν πρέπει να αφήσουμε να φορτωθεί σε φορτηγά για να πάει στις αποθήκες της Αθήνας για διάλυση. Ειλικρινά θα είναι πολύ κρίμα να χαθούν όλα αυτά τα στοιχεία.

Καλημέρα σας.

Αθήνα-Θεσσαλονικη σε 3 ώρες και 15 λεπτά!

Έντεκα υπουργοί, έξι διευθύνοντες σύμβουλοι, κάμποσες κύριες και συμπληρωματικές συμβάσεις κατασκευής και 16 χρόνια εργασιών. Και το «θαύμα» τελικώς εγένετο! 

Οι σήραγγες του Καλλιδρόμου, το δυσκολότερο τεχνικό έργο της σύγχρονης Ελλάδας, «τρύπησαν» μετά από ένα κατασκευαστικό θρίλερ ετών, που ολοκληρώθηκε χάρη στον κόπο, το πείσμα και την επιμονή των ελλήνων μηχανικών.

Το «τρύπημα» της αριστερής σήραγγας, που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 22 Μαΐου, έφερε χαμόγελα ικανοποίησης και θερμούς εναγκαλισμούς μεταξύ των στελεχών της κοινοπραξίας ΑΚΤΩΡ- ΤΕΡΝΑ - J&P ΑΒΑΞ και των μηχανικών της ΕΡΓΟΣΕ, που είδαν το «παρθενικό» έργο της δημόσιας εταιρίας επιτέλους να ολοκληρώνεται. 

Οι εργαζόμενοι της βόρειας και της νότιας πλευράς του βουνού έδωσαν τα χέρια σε ένα πανηγυρικό κλίμα, αφού κατάφεραν με την σκληρή δουλειά τους να τιθασεύουν την άγρια φύση του βουνού της Στερεάς Ελλάδας. Ήταν νωρίς το μεσημέρι, όταν τα συνεργεία της J&P ΑΒΑΞ συνάντησαν στο μέσον του αριστερού τούνελ, 4,5 χιλιόμετρα μέσα στο βουνό και σε ύψος 550 μέτρων, τους μηχανικούς της ΤΕΡΝΑ, οι οποίοι έριξαν και το εναπομείναν εμπόδιο που χώριζε τις δύο πλευρές της σήραγγας, παραδίδοντας ένα δύσκολο έργο, μήκους 9,2 χλμ ανά σήραγγα. 

Άλλωστε, είχε προηγηθεί το «ξετρύπημα» της δεξιάς σήραγγας τις προηγούμενες ημέρες, δίνοντας τέλος σε μία περιπέτεια 16 έτών. Αναπόφευκτα, ήρθαν στιγμές συγκίνησης και ρίγους για τους ανθρώπους που πάλευαν μέσα στις λάσπες του βουνού επί χρόνια. 

Ανακουφισμένοι, ευχαριστημένοι και δικαιωμένοι αγκαλιάζονταν. Νέα πρωτιά Έτσι, η Ελλάδα μπορεί να υπερηφανεύεται για μία νέα πρωτιά, αφού κατασκεύασε τα μεγαλύτερα συγκοινωνιακά τούνελ των Βαλκανίων, η δημιουργία των οποίων αποτελεί ένα πραγματικό έπος για τον τεχνικό κόσμο της χώρας. 

Και αυτό διότι, οι γεωλογικές συνθήκες κατέστησαν την κατασκευή των σηράγγων δυσκολότατη, το δε έργο μοναδικό στο είδος του στον πλανήτη, αφού οι ιδιότητες του μαλακού πετρώματος, σερπεντίτης, έκανε «εφιαλτική» τη ζωή των μηχανικών, λένε άνθρωποι που έζησαν το έργο από κοντά. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, η φήμη των δυσκολιών του Καλλιδρόμου το έχουν κάνει ένα ξακουστό case study σε πολυτεχνικές σχολές και εξειδικευμένες εταιρίες ανά τον κόσμο. 

Σύμφωνα με τον αναπληρωτή υπουργό Υποδομών και Ανάπτυξης, κ. Σταύρο Καλογιάννη, η συγκεκριμένη εργολαβία κόστισε 220 εκατ. ευρώ, ενώ το σύνλο του έργου περίπου 350 εκατομμύρια ευρώ, χωρίς ΦΠΑ. «Θα ήθελα επίσης να πω συγχαρητήρια και στις τεχνικές εταιρίες, στις αμιγώς ελληνικές εταιρείες που έφεραν σε πέρας ένα τόσο δύσκολο έργο, σ' αυτούς τους εκπληκτικούς εργαζόμενους που είναι σήμερα εδώ. 

Και βεβαίως στο επιστημονικό δυναμικό της χώρας, τους μελετητές, τους επιβλέποντες, τους κατασκευαστές που υλοποίησαν σε τόσο δύσκολο γεωλογικό υπόβαθρο αυτό το πολύ σημαντικό έργο» δήλωσε μετά την διάνοιξη της σήραγγας. Παράλληλα, όπως ανέφερε ο γενικός γραμματέας Μεταφορών, κ. Νίκος Σταθόπουλος, «η αποπεράτωση αυτής της σήραγγας είναι αυτή που θα επιτρέψει μέχρι το 2015 την ολοκλήρωση του άξονα Πάτρα-Αθήνα-Θεσσαλονίκη και θα επαναφέρει κατά κάποιο τρόπο την Ελλάδα στον ευρωπαϊκό σιδηροδρομικό χάρτη».

«Το συγκεκριμένο έργο έχει επίσης μεγάλη επίδραση στην προσπάθεια που κάνουμε για την ιδιωτικοποίηση και την ανάπτυξη της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. 

Είναι προφανές ότι με αυτό το έργο η ΤΡΑΙΝΟΣΕ θα μπορέσει να κερδίσει χρόνο στο Αθήνα -Θεσσαλονίκη, να πάρει ακόμη μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά και φυσικά να προχωρήσει η ηλεκτροκίνηση η οποία θα αποτελέσει μεγάλο παράγοντα εξοικονόμησης για την εταιρία και βελτίωση των αποτελεσμάτων της. Άρα είναι ένα έργο που συνεισφέρει πραγματικά στην ολοκλήρωση του σιδηροδρομικού άξονα της χώρας», σχολίασε. 

«Είμαστε πραγματικά ικανοποιημένοι σήμερα γιατί ολοκληρώνεται ένα πολύ μεγάλο και πολύ δύσκολο έργο. Ένα έργο το οποίο μας ανοίγει το δρόμο για να ολοκληρώσουμε σε σύντομο χρονικό διάστημα, από δω και πέρα, τις σύγχρονες σιδηροδρομικές υποδομές που θα έχει η χώρα μας και κυρίως το Πάτρα - Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Ειδομένη» τόνισε ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΕΡΓΟΣΕ, κ. Κώστας Σπηλιόπουλος. «Θέλω να ευχαριστήσω τους εργαζόμενους που μόχθησαν σε δύσκολες συνθήκες όπως βλέπετε, τις εταιρίες οι οποίες έχουν πλέον πολύ μεγάλη τεχνογνωσία και εκτελούν εξαιρετικά δύσκολα έργα σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο επίπεδο, τους επιστήμονες που μελέτησαν και προγραμμάτισαν αυτό εδώ το έργο αλλά και τους φορείς της περιοχής οι οποίοι συνεργάστηκαν άψογα και φέραμε εις πέρας ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο» πρόσθεσε. 

Ταχύτητες έως και 250 χλμ ανά ώρα 

Η διάνοιξη του Καλλιδρόμου και η αποπεράτωση της νέας γραμμής Τιθορέας - Λιανοκλαδίου είναι το πρώτο βήμα, που θα κάνει το ταξίδι μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης υπόθεση τριών ωρών και ενός τετάρτου της ώρας. Άλλωστε, η σήραγγα μελετήθηκε για ταχύτητες έως και 250 χλμ ανά ώρα. 

Το δεύτερο βήμα είναι η ολοκλήρωση των εργασιών στο όρος Όθρυς, όπου κατασκευάζεται το υπόλοιπο τμήμα της νέας σιδηροδρομικής γραμμής υψηλών ταχυτήτων, Λιανοκλάδι - Δομοκός. 

Ήδη, το 60% του φυσικού αντικειμένου έχει εκτελεστεί. Παράλληλα, η ΕΡΓΟΣΕ θα προχωρήσει την εργολαβία - σκούπα των υπολειπόμενων εργασιών στην νέα σιδηροδρομική γραμμή Τιθορέας - Δομοκού, προϋπολογισμού 415 εκατ. ευρώ, στην οποία μειοδότης έχει αναδειχθεί η κοινοπραξία ΑΚΤΩΡ - ΤΕΡΝΑ J&P ΑΒΑΞ, με έκπτωση 8,5%. Εκκρεμεί έγκριση από το διοικητικό συμβούλιο της ΕΡΓΟΣΕ. 

Το έργο περιλαμβάνει εργασίες ολοκλήρωσης της υποδομής και των κτιριακών εγκαταστάσεων και κατασκευή της επιδομής, των ηλεκτρομαγνητικών εγκαταστάσεων, της σηματοδότησης, των τηλεπικοινωνιών και της ηλεκτροκίνησης της νέας διπλής σιδηροδρομικής γραμμής υψηλών ταχυτήτων. 

Με την ολοκλήρωσή της το τραίνο θα χρειάζεται 3,15' για να ταξιδέψει από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, αλλάζοντας τον χάρτη των μεταφορών της Ελλάδας και, καθιστώντας, τις αεροπορικές συγκοινωνίες μεταξύ των δύο πόλεων πολυτέλεια. 

Η νέα χάραξή της γραμμής, η οποία σχεδιάστηκε για ταχύτητες 200 χλμ ανά ώρα, ξεκινά από το Σιδηροδρομικό Σταθμό Τιθορέας κατευθύνεται ανατολικά, διασχίζοντας το όρος Καλλίδρομο με δίδυμη σήραγγα μήκους 9,2 χλμ ανά κατεύθυνση, και ακολουθώντας πεδινή διαδρομή, μέσω της πεδιάδας του Σπερχειού ποταμού καταλήγει στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Λιανοκλαδίου. 

Στη συνέχεια, διασχίζει το όρος Όθρυς με δίδυμη σήραγγα, μήκους 6,3 χλμ ανά κατεύθυνση και ακολουθώντας πεδινή διαδρομή μέσω του οροπέδιου του Δομοκού (αποξηραμένη λίμνη Ξυνιάδας ), κατέρχεται τον ορεινό όγκο του Δομοκού καταλήγοντας στην Θεσσαλική πεδιάδα και στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Δομοκού. 

Πρόκειται για διπλή γραμμή 106 χλμ με 4 σήραγγες μονής γραμμής, συνολικού μήκους 30 χλμ, 12 σήραγγες διπλής γραμμής μήκους 4,4 χλμ, 18 Cut & Cover διπλής γραμμής συνολικού μήκους 2,3 χλμ, 6 Cut & Cover μονής γραμμής συνολικού μήκους 1, 7 χλμ, 49 Σιδηροδρομικές Γέφυρες μήκους 6 χλμ, 32 Ανισόπεδες Διαβάσεις μήκους 2, 7 χλμ και 2 νέους Σιδηροδρομικούς Σταθμούς στο Μώλο και στον Άγιο Στέφανο, καθώς και 2 νέες στάσεις στις Αγγείες και στο Θαυμακο. 

Έτσι, θα αντικατασταθεί η παλαιά μονή γραμμή του ορεινού όγκου του Μπράλου, που κατασκεύασε μεταξύ 1904 - 1908 το «Συνδικάτο κατασκευής σιδηροδρόμων εν Ανατολή limited» κατ' εφαρμογήν της σύμβασης παραχώρησης «περί κατασκευής και εκμεταλλεύσεως Σιδηροδρόμου πλάτους 1,44 μ. από Πειραιώς εις Δεμερλή και τα Οθωμανικά Σύνορα», στην οποία γράφτηκε ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας. 

Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/athinathessaloniki-se-3-ores-kai-15-lepta-0#ixzz2cOnARvzy

Περιμένοντας στα ΕΛΤΑ

Κάθε φορά που θα ξεκινήσει μια αλλαγή, μια μεταρρύθμιση για να γίνει κάτι καλύτερο, από πίσω περιμένουν οι γνωστοί αρνητές.

Μετατρέπονται 80 περιφερειακά γραφεία του ΕΛΤΑ σε καταστήματα που θα δοθούν σε ιδιώτες (προφανώς) και οι εργαζόμενοι από αυτά, θα στελεχώσουν άλλα καταστήματα του ΕΛΤΑ. Και άρχισαν τα μοιρολόγια. Οι πάγιοι κομματικοί αρνητές βέβαια σε πρώτο πλάνο. Με έτοιμες φράσεις κλισέ στη μονταζιέρα τους. ‘’Ας τολμήσουν’’, ‘’Θα χυθεί αίμα’’, ‘’Επαγρύπνηση’’ και άλλες μεγαλοστομίες.

Περιμένεις σαν ηλίθιος μισή ώρα για να στείλεις ένα δέμα. Φυσάς και ξεφυσάς για να στείλεις μια συστημένη επιστολή. Βάζεις στο μηχάνημα την ταχυπληρωμή για να αποφύγεις την ουρά και ‘’δεν δέχεται περισσότερα από 15 χαρτονομίσματα’’. Παρακαλάς να σου κάνουν τα πενηντάρικα σε κατοστάρικα για να μπορέσεις να εξυπηρετηθείς.

Σε ποιο προηγμένο κράτος συναντάς αυτή την συμπεριφορά; Όπου περιμένεις μέχρι και μια ώρα για να αγοράσεις 5 γραμματόσημα των 50 λεπτών; Σε ποια τράπεζα  υπάρχει μηχάνημα αυτόματων συναλλαγών που δέχεται μόνον μέχρι 15 χαρτονομίσματα;

Ένας απαρχαιωμένος κανονισμός των ΕΛΤΑ στέλνει σε θέση προϊσταμένου όσους εργάζονται για 15 χρόνια. Με αποτέλεσμα να έχουμε γεμίσει προϊσταμένους που πηγαινοέρχονται και δεν υπάρχουν πωλητές στα γκισέ να εξυπηρετηθεί ο κόσμος.  Και για να καλυφθεί το κενό, βρέθηκε η λύση! Μειώθηκαν τα ωράρια των ΕΛΤΑ!!! Τα χαϊβάνια ας περιμένουν στην ουρά. Μέχρι της 2 το μεσημέρι όποιος πρόλαβε εξυπηρετήθηκε. Κλειστά και το Σαββατοκύριακο. Εδώ βέβαια δεν ζήτησε κάποιος να είναι ανοικτά και τις Κυριακές. Αυτές οι… απαιτήσεις, μόνο τους ελεύθερους επαγγελματίες αφορούν!!!

Στοιβάζεται ο κόσμος να εξυπηρετηθεί μέσα σε λίγες ώρες. Να στείλει ένα δέμα, να εισπράξει ένα έμβασμα.

Πριν 30 χρόνια βρέθηκα σε ένα χωριό της Ελβετίας. Χωριό των 800 κατοίκων. Το εκεί ταχυδρομείο αντί για τζαμαρία είχε θυρίδες. Όποιος είχε θυρίδα περνούσε και έπαιρνε την αλληλογραφία του. Τόσο απλά. Τόσο πρακτικά. Ούτε ‘’περάστε αύριο’’ ούτε ‘’δεν βρέθηκε ο παραλήπτης στην οικία του’’ Λες και ο κάθε παραλήπτης είναι υποχρεωμένος να φυλάει νυχθημερόν καραούλι για να πάρει το γράμμα του.

Και ξεκινάει μια αναδιάρθρωση στα ΕΛΤΑ. Επιτέλους!

Σε κάθε γειτονιά θα μπορούσε να υπάρχει ένα κατάστημα ΕΛΤΑ. Που θα λειτουργούσε μέχρι τις 8 το βράδυ. Όπου θα γίνονται όλες αυτές οι συναλλαγές. Με μισθωμένες θυρίδες για να παραλαμβάνει κάποιος την αλληλογραφία του. Ανοικτό να στείλεις το έμβασμά σου το δέμα σου. Και ένα αυτοκίνητο του ΕΛΤΑ θα περνάει 2 φορές τη μέρα να φέρνει ή να μαζεύει δέματα και την αλληλογραφία από το κουτί, για την διεκπεραίωση. Με πολύ λιγότερο κόστος στον ΕΛΤΑ και μια ελάχιστη επιβάρυνση για τον ιδιώτη. Με πολύ πιο ανθρώπινες συνθήκες συναλλαγής.

Ακόμη και το πιο απλό, αυτό που απαιτεί η κοινή λογική είμαστε έτοιμοι να το απορρίψουμε. Άνθρωποι που δεν βγήκαν παραέξω να δουν πως λειτουργούν τα εκεί ταχυδρομεία, εκφράζουν απόψεις εμφυλιοπολεμικές σαν να πρόκειται να πολεμήσουμε τον εχθρό.

Μόνο που εχθρός είναι το κακό τους ριζικό η στενοκεφαλιά και οι κομματικές τους παρωπίδες. Έτσι πιστεύουν ότι εξυπηρετούν το κοινωνικό σύνολο. Έτσι κάνουν αντιπολίτευση. Και αύριο θα λένε. Δεν φταίμε εμείς αφού εμείς ποτέ δεν κυβερνήσαμε!

Είπαμε. Έχουν πάντα έτοιμες φράσεις κλισέ στη μονταζιέρα τους. Και τις λένε κατά το δοκούν.

Καλημέρα σας

Και μια άλλη άποψη στα δύο κείμενα

Γιά  τα κατωτέρω κείμενα, λάβαμε και μία άλλη άποψη απο τη Κα MPS

 Κα. Κανένας άνθρωπος δεν θέλει την φτώχεια.Το νόημα  της γραφής Ξανθούλη δεν είναι αυτό που εσείς δίνετε.Δεν είναι φτώχεια  η έλλειψη  αυτοκινήτου όταν δεν χρειάζεται, το να μην τρέχουμε στους στους ψυχολόγους για να μας λύσουν προβλήματα που θα τα έλυνε η συζήτηση μεταξύ  φίλων,δεν είναι φτώχεια η έλλειψη επώνυμης μάρκας στα μπλουζάκια ή στα παπούτσια μας,δεν είναι φτώχεια το να ανοίγεις Δικηγορικό γραφείο σ' ένα χωριό κι όχι στην πόλη, δεν είναι φτώχεια να έχεις σπουδάσει και να μαζεύεις   ελιές, να φυτεύεις δένδρα και να τα μεγαλώνεις χωρίς νερό και λίπασμα στην άνυδρη γη ενός νησιού.Δεν είναι ντροπή να βγάζεις χρήματα με τον κόπο σου, είναι όμως ντροπή και φτώχεια ψυχική  να παίρνεις παραπάνω χρήματα από αυτό που αξίζει η δουλειά σου, την οποία μόνος σου πρέπει  να αξιολογήσεις τουλάχιστον στα ελεύθερα επαγγέλματα.Δεν είναι φτώχεια να πιστεύεις και να αγαπάς  τη  γή,  γιατί όποιος δεν αγαπά την γή δεν αγαπά την ζωή. Οσες σπουδές κι αν έχει κάνει  κάποιος,είναι φτωχός όχι γιατί κάνει ένα στρίφωμα σ' ένα ρούχο, αλλά γιατί  το ΕΓΩ του, τον φθείρει.

Εγώ θυμάμαι τη γιαγιά μου,για να έρθω και στο κείμενο της κυρίας, που δεν έφερνε τίποτε από το salon  sklia,ενώ θα μπορούσε ,αλλά γέμιζε την νησιώτικη ποδιά της (η γιαγιά είχε αποφοιτήσει από την Γαλλική Σχολή Μεταξά-Κροντηρά στην Αθήνα) με μερίδες ψωμί και τυρί και φρούτα κάθε εποχής,(σημειώνω δεν περίσσευαν)  και τα μοιραζόμαστε με τα παιδιά της γειτονιάς κι είμαστε πλούσιοι .Δεν νοιώθαμε φτωχοί,κι είμαστε ίσοι,  γιατί κανείς μας δεν γνώριζε πως η προπολεμική γιαγιά ήταν απόφοιτος Γαλλικής Σχολής.Η αγάπη προς τον πλησίον, της αφαιρούσε το ΕΓΩ. Δεν διαλαλούσε στο χωριό-ένα μεγάλο χωριό- τις γνώσεις της,αλλά με τον τρόπο και την συμπεριφορά της,δίδασκε και έφερνε αποτέσλεσμα. Αυτή την ζωή λοιπόν θα μπορούσα να την ξαναζήσω και να μάθουν τα παιδιά μου  να ζουν συντηρητικά  χωρίς μεγάλες απαιτήσεις,χωρίς φθόνο και ζήλεια γι αυτούς που έχουν κάτι περισσότερο .Φτώχεια, δεν είναι να θέλεις να μείνουν λίγοι μετανάστες στη χώρα σου, φτώχεια είναι όταν τους παίρνεις ένα μεροκάματο, για να τους μεταφράσεις ένα διαβατήριο,οταν δεν τους δίνεις στέγη και ξεπαγιάζουν, όταν τους βλέπεις σαν ζώα.Φτώχεια απέραντη ψυχική φτώχεια είναι, οταν διαδηλώνεις γι΄αυτούς και να είσαι μόνο λόγια. Εγώ, θέλω κυρία και τις Μυρτιές και τις Γαζίες,αλλά και  τα άγρια χόρτα στους κήπους που μου δείχνουν την αλλαγή των εποχών και χωρίς να απαξιώνω αυτούς που λατρεύουν την κλασσική μουσική, προτιμώ, εγώ, η νησιώτισσα το αισθαντικό άκουσμα των Ηπειρώτικων Τραγουδιών.Φτώχεια είναι να κατατρύχομαι με τους γύρω μου,  αντί να προσπαθήσω για κάτι καλύτερο.Φτώχεια είναι να καμαρώνω για τον καταναλωτισμό μου και να τον δικαιολογώ με την φράση: τα χρήματα είναι του κόπου μου .Φτώχεια, απέραντη φτώχεια είναι η κακομοιριά  και ο πραγματικά φτωχός δεν είναι κακομοίρης.Φτώχεια, είναι η εύκολη κριτική για όλους ενώ  εμείς ...είμαστε εμείς 

Δεν είμαστε όλοι στο πάρτυ . Οταν  καμαρώνω όμως  για το salon sklia,  τουλάχιστον θα ήθελα να είμαι στο πάρτυ και αφού αγαπώ τα προϊόντα της Ελληνικής γης πρέπει να σκεφθώ πως κάποιος πρέπει να τα καλλιεργήσει. Επομένως κάτι πρέπει να αλλάξει στον τρόπο της ζωής μας. ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ .

 Μαρία  Λιανοπουλου .

Δυο κείμενα για μια "όμορφη Ελλάδα"

Δυο υπέροχα κείμενα, από διαφορετική σκοπιά, αλλά με την ίδια στόχευση: μια όμορφη Ελλάδα!

1)       Του Γιάννη Ξανθούλη

               Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών
αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες
πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η
ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια
πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο
σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους ... Να ξαναγίνουμε φτωχοί
όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν
μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε
να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια
μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές
περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου.

               Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι
αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας
κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη
γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε
εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της
Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το
κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.

                Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα
βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε
από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που
κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν
& nbsp;αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα
δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του
χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να
εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας
ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους.

                Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το
βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή
χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό
φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως
τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας .

               Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα
δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα
πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργα σίες. Να
απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν
σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και
οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο
μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των
κήπων μας .

                   Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βέργες κι ό,τι τέλος πάντων
απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης
ανέχειας ... Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα
«τραύματα» των παιδιών. Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις
από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα
και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.

                Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον
Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που
σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν
με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων.
Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν.
Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. Επιτέλους ας σταματήσουμε
την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια ...

                ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος
ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που
σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το «ντόπινγκ» με
το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η
ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο
τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει
τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα
στη Συγγρού; Ποιος θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής
ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν
άλλες υποχρεώσεις ...

                 Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν
παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για
τριτοκοσμικούς. Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής
σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των
λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να
φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω
πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να
αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών
μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει ...

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας.

2)   Μια απάντηση στον Ξανθούλη...

Της Eλευθερίας Τσακιροπούλου

               Να ξαναγίνετε φτωχοί χωρίς εμένα. Η δική μου γιαγιά ήρθε από απέναντι (Μ.Ασία)
μόνο με το φουστάνι που φόραγε και κατάφερε δουλεύοντας σκληρά να
μεγαλώσει τα παιδιά της, να προκόψει (έτσι το λέγαμε τότε) να δει τα
εγγόνια της να σπουδάζουν χωρίς να χρειάζονται ακριβοπληρωμένα
φροντιστήρια και μια φορά το χρόνο γριά πια να επιφυλλάσει στον εαυτό της
τη μέγιστη πολυτέλεια ενός ζευγαριού παπουτσίων από τον Σκλιά.

               Εμένα δεν μου άρεσε η λάσπη που κολλούσε στα παπούτσια μου. Μου άρεσαν οι
πικροδάφνες στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η μυρωδιά στα Αναφιώτικα, οι
νερατζιές στη Πανεπιστημίου, η θέα της Ακρόπολης από τη Πατησίων. Μου
άρεσε να διαβάζω στο Θέτρο του Διονύσου Σοφοκλή, Αισχύλο και Ευριπίδη, να
βλέπω παραστάσεις στο υπόγειο του Κουν και στο Ηρώδειο. Μου άρεσε ο
Χατζηδάκης και ο Τσαρούχης. Αυτά ήταν η πατρίδα μου και αυτά με έκαναν να
την ονειρεύομαι χωρίς λασπόδρομους, ζήτουλες και ψευδοξανθιές.

               Τίμια ήμουν ανέκαθεν και το ίδιο έμαθα και στο παιδί μου. Δουλέυω από την
ημέρα που τελείωσα το λύκειο. Δούλευα και σπούδαζα χωρίς φοιτητική άδεια
γιατί ο τότε διευθυντής μου έλεγε το αμίμητο «Δεσποινίς μου πρέπει να
διαλέξετε ή φοιτήτρια θα είστε ή εργαζόμενη». Και διάλεξα και τα δύο. Και
τα κατάφερα και στα δύο. Και παράλληλα έμαθα και τρεις ξένες γλώσσες. Και
πλήρωνα και πληρώνω σκληρούς φόρους, χωρίς ποτέ μα ποτέ να έχω κρύψει
ούτε δραχμή των εισοδημάτων μου.

                 Ναι λοιπόν δουλεύω 10 ώρες την ημέρα επί 24 συναπτά έτη και κάποια στιγμή
τα κατάφερα και έβγαλα λεφτά. Πρέπει να ντρέπομαι; Ούτε επιδοτήσεις για
ανύπαρκτες καλλιέργειες πήρα ποτέ, ούτε καμμία απευθείας ανάθεση, ούτε σε
επιτροπή ή Δ.Σ. ή οργανισμό του δημοσίου ήμουν μέλος, ούτε προαγωγή πήρα
μετά από τηλέφωνο πολιτικού προσώπου. Ότι έκανα το έκανα μόνη μου. Και
τα Μanolo που φοράω μόνη μου τα πήρα. Και κάθε φορά που ανεβαίνω πάνω
τους θυμάμαι τη γιαγιά μου και τη χαρά της όταν έφερνε στο σπίτι το
περίφημο κουτί από το salon sklia και τη περηφάνεια της όταν τα φόραγε και
μας έλεγε τι πέρασε στη ζωή της και πως τα κατάφερε να «προκόψει».

                  Και δεν θέλω να ξαναβρώ παλιούς εχθρούς, θέλω μόνο νέους φίλους και
συμμάχους για να πραγματοποιήσουμε το όνειρο μιας δίκαιης, αξιοκρατικής
και προοδευτικής κοινωνίας. Δεν θέλω καμμιά νοσοκόμα να «συρθεί» στο
σπίτι μου όταν αρρωστήσω. Θέλω να υπάρχει ένα σύστημα υγείας που θα με
περιθάλψει. Αυτό πληρώνω άλλωστε με το μισό του εισοδήματός μου. Δεν
πληρώνω για να τρώνε τα λαμόγια των νοσοκομείων και οι φαρμακευτικές
εταιρείες.

                  Και δεν θέλω να ράβω μόνη μου τα ρούχα μου, γιατί δεν προλαβαίνω και γιατί
δεν καταλαβαίνω το λόγο που πρέπει να σπρώξω στην ανεργία μια μοδίστρα.

                  Και δεν θέλω στη βεράντα μου να φυτέψω ζαρζαβατικά ( στο ρετιρέ του ο κος
Ξανθούλης ας το κάνει ), μου αρέσουν οι γαζίες μου και οι μυρτιές μου και
οι δάφνες μου. Και μου αρέσει και ο μανάβης της γειτονιάς μου. Και
μάλιστα πολύ. Γιατί αντί να δώσει το ιδιόκτητο μαγαζί γωνία που έχει στο
κέντρο της Αθήνας για να γίνει Everest ή Γερμανός, έχει το πείσμα, το
κουράγιο και τη τρέλλα να επιμένει να πουλάει τη πραμάτεια του υπό τους
ήχους κλασσικής μουσικής.

                  Και φυσικά δεν θέλω να χρησιμιποιήσω βέργες για να σωφρονίσω τη κόρη μου.
Η κόρη μου με κάνει περήφανη και μου δίνει τη δυνατότητα να ονειρεύομαι
μια καλύτερη πατρίδα.

                  Μια πατρίδα που οι αγρότες της δεν τρώνε επιδοτήσεις και αποζημιώσεις στα
μπουζουκομάγαζα, οι πολιτικοί της είναι και ηθικοί και νόμιμοι, η άρχουσα
τάξη της δεν αποτελείται από λαμόγια και απατεώνες, ψευτοκουλτουριάδες και
δήθεν διανοούμενους που συναναστρέφονται με κλέφτες πολιτικούς.

                  Μια πατρίδα με ανθρώπους σα τη γιαγιά μου και τη κόρη μου, εμένα και τους
φίλους μου και όλους αυτούς που δεν συμμετείχαν στο πάρτυ. Ε λοιπόν όχι
δεν ήμασταν εκεί όταν τρώγανε, όταν έχτιζαν βίλλες ή αγόραζαν καγιέν.
Ούτε τώρα είμαστε με αυτούς που κρύβουν τις πισίνες τους, φυγαδεύουν τα
λεφτά τους στο εξωτερικό και αγοράζουν ακίνητα όσο-όσο στο Λονδίνο.

                  Και ναι προερχόμαστε από το Μεγαλέξανδρο, το Μιλτιάδη, τον Αριστείδη, τον
Αλκιβ ιάδη. Αλλά και από τον Πλάτωνα και τον Επίκουρο. Το Σοφοκλή και τον
Αριστοφάνη. Και ελπίζω να μην ξαναζήσουμε στην Ελλάδα εποχές που σε
μπαγλάρωναν για ψύλλου πήδημα.

                 Και ναι μου αρέσει το ελαιόλαδο, η κορινθιακή σταφίδα, ο χαλβάς φαρσάλων,
τα εσπεριδοειδή, οι σαρδέλες και τα ραδίκια. Η φτώχεια όμως όχι. Δεν θα πάρω.

                Να δοκιμάσετε χωρίς εμένα!