Το ΔΕΤΕ της Λ.Κατσέλη

Άνοιξε έναν λογαριασμό της ΔΕΗ και διάβασε:

Υπάρχει μια χρέωση με τα περίεργα αρχικά: ΕΤΜΕΑΡ
Είναι ένα σύνολο 5 ενσωματωμένων φόρων:

- Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης - ΕΦΚ (Ν. 3336/05)

- Ειδικό Τέλος Τελωνειακών εργασιών ΔΕΤΕ 5‰ (Ν. 2093/92)

- Ειδικό Τέλος Μείωσης Εκπομπών Αερίων Ρύπων (ΕΤΜΕΑΡ)

- Τέλος Ακίνητης Περιουσίας (ΤΑΠ) Υπέρ Δήμων.

- ΝΕΡΙΤ (Ν.4173/26.07.13)

Πάμε πίσω στο 2010. Τότε Υπουργός Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας (2009-2010) ήταν η κ.Λούκα Κατσέλη.

Το 2010 όταν άρχισαν οι περικοπές στα ειδικά προνόμια Εφοριακών και Τελωνειακών, ξεκίνησαν οι Τελωνειακοί συνεχόμενες απεργίες.

Τα προϊόντα στα τελωνεία έμεναν ατελώνιστα.

Το κράτος έχανε δασμούς.

Και η κ. Λούκα Κατσέλη βρήκε... λύση!!!

Επανέφερε τον (ήδη καταργηθέντα) νόμο του 1992 (Κυβέρνηση Μητσοτάκη) που αφορούσε • Xρέωση Δικαιωμάτων Εκτέλεσης Τελωνειακών Εργασιών (ΔΕΤΕ)  , 5‰ σύμφωνα με το Ν.2093/92 άρθρο 9 παρ. 5,6,7."

 Ήταν ένας φόρος 0,5% (5‰) στις εισαγωγές και το ποσό μοιραζόταν ως ΔΕΤΕ στους Τελωνειακούς. (έξτρα μπόνους) Από τότε οι κυβερνώντες φρόντιζαν για την καλή επιβίωση των υπαλλήλων τους.
Όμως με την κατάργηση των προνομιακών μπόνους το 2010, καταργήθηκε και ο ΔΕΤΕ. (Τι τραγικό)
Η κ. Κατσέλη όμως, τον επανέφερε με πλάγιο τρόπο.

Φόρτωσε το ΔΕΤΕ στους λογ/σμούς της ΔΕΗ.

Τον πρώτο χρόνο αναγραφόταν κανονικά ως ΔΕΤΕ Μετά επειδή προστέθηκαν κι'άλλοι 4 φόροι στους λογ/σμούς της ΔΕΗ, ενσωματώθηκε στον ΕΤΜΕΑΡ.

Και έτσι όλοι οι καταναλωτές πληρώνουμε (μέσα στο ΕΤΜΕΑΡ) και ένα φόρο 0,5% υπέρ Τελωνειακών.

Δεν είναι και μεγάλο το ποσό. Κάπου 2 ευρώ ανά λογαριασμό μας πέφτουν.

Δηλαδή περίπου 3 εκατ ευρώ κάθε μήνα.

Που μοιράζονται οι 3.000 Τελωνειακοί. Και τους πέφτουν 1.000 ευρώ στο μισθό τους κάθε μήνα εξτραδάκι.

Δεν είναι και άσχημα.

Τα χρόνια πέρασαν και η κ. Λ.Κατσέλη άλλαξε πολιτικό μετερίζι. Τώρα δεν είναι ΠΑΣΟΚ πλέον.
Η κ. Λ.Κατσέλη τώρα μας κουνάει το δάκτυλο από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι θα μας σώσει από τα… κακά μνημόνια, αλλά και κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μιλάει για το χαράτσι υπέρ των Τελωνειακών που πληρώνει ο κόσμος.
Θα βρείτε πληθώρα ενεργών Φιλοζωικών Οργανώσεων.
Που στη παραμικρή κακοποίηση ζώου είναι έτοιμες να επέμβουν.
Δεν θα βρείτε παρά ελάχιστες ανενεργές Οργανώσεις Προστασίας του Καταναλωτή.
Η προστασία του καταναλωτή, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία μάλλον.

Καλημέρα σας.

20 πράγματα που θα ήθελα να μου είχαν πει για το πένθος

 της συγγραφέως Shannon Kaiser

Το πρόβλημα με τον θάνατο είναι ότι ανεξαρτήτως με το πόσο προετοιμασμένοι είμαστε, πάντα θα μας σοκάρει. Η διαδικασία του πένθους είναι ένας τρόπος να μάθουμε ποιοί είμαστε πραγματικά. Όσο πιο πολύ αγαπούσαμε κάποιον, τόσο πιο πολύ υποφέρουμε. Ο θάνατος, η τραγωδία και η απώλεια μας επιτρέπουν να κοιτάξουμε πιο βαθιά στην ψυχή μας και να δούμε τι αξίζει περισσότερο κι αυτό δεν είναι πάντα κακό.

Ακόμα κι έτσι, θα ήθελα κάποιος να μου έχει πει τι να περιμένω. Αλλά μέχρι να συμβεί σε μας του ίδιους, δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Μέσα από την καρδιά μου, γράφω αυτά που έμαθα εγώ και αφιερώνω αυτό το κείμενο σε όποιον νιώθει θλίψη ή βιώνει μια απώλεια, έναν χωρισμό, ένα διαζύγιο ή τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου.

1. Στην πραγματικότητα δεν ξεπερνάμε ποτέ μια απώλεια. Την αφομοιώνουμε, κι αυτή μας οδηγεί σε έναν τρόπο ζωής με πιο ουσιαστικές προτεραιότητες.

2. Θα ανακαλύψετε το βάθος της αγάπης που διαθέτετε, κάτι που ποτέ πριν δεν γνωρίζατε ότι υπήρχε.

3. Ποτέ να μην λυπάστε για τον τρόπο που αγαπήσατε. Η αγάπη πάντα έχει αξία.

4. Οι άνθρωποι μερικές φορές λένε πράγματα που μπορεί να σας φανούν ανόητα ή να σας πληγώσουν. Μην το πάρετε προσωπικά. Συνήθως απλώς προσπαθούν να βοηθήσουν.

5. Δεν υπάρχει πάντα μια κατάλληλη στιγμή ή κάποια αιτία. Μερικές φορές τα πράγματα απλώς συμβαίνουν.

6. Να ξέρετε ότι κάνατε ό,τι καλύτερο μπορούσατε τη στιγμή που έπρεπε. Συγχωρήστε τον εαυτό σας. Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο που θα μπορούσατε να κάνετε ή να πείτε.

7. Είναι φυσιολογικό να νιώθετε θυμό. Αγκαλιάστε αυτό το συναίσθημα κι αφήστε το να λειτουργήσει μέσα σας.

8. Ένας θάνατος μπορεί να φέρει στην επιφάνεια τα καλύτερα στοιχεία σε μια οικογένεια, μπορεί όμως να βγάλει και τα χειρότερα. Να είστε προετοιμασμένοι για όλα.

9. Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου μπορεί να σας κάνει να αναζητήσετε τον δικό σας σκοπό και τους στόχους σας κι αυτό είναι κάτι θετικό.

10. Θα βρείτε παρηγοριά στα πιο απρόσμενα μέρη.

11. Οι ξαφνικές συναισθηματικές εκρήξεις αποτελούν μέρος της όλης διαδικασίας. Αφήστε τον εαυτό σας να τις βιώσει.

12. Δεν υπάρχει φυσιολογική ή μη αντίδραση όταν πρόκειται για πένθος. Να είστε υπομονετικοί και ελαστικοί με τον εαυτό σας.

13. Οι άνθρωποι γύρω σας θα σας δείξουν ποιοί πραγματικά είναι. Στις δυσκολίες θα δείτε το πραγματικό τους πρόσωπο.

14. Ποτέ δεν θα γίνετε όπως ήσασταν παλιότερα.

15. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που θα πρέπει να κρατήσει η θλίψη σας.

16. Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου μας υπενθυμίζει αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία στη ζωή.

17. Μια μεγάλη απώλεια είναι μια ευκαιρία να πάψετε να σκέφτεστε το εγώ σας και να ζήσετε περισσότερο με το συναίσθημα.

18. Μην αποφεύγετε τον πόνο, διότι θα κάνετε τα πράγματα χειρότερα και θα παρατείνετε τη διαδικασία. Αφήστε τα συναισθήματά σας ελεύθερα.

19. Η ζωή σας ήταν πιο πλούσια και όμορφη χάρη στην αγάπη που είχατε.

20. Αυτό που νομίζετε ότι είναι το τέλος συχνά αποτελεί μια καινούρια αρχή.

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2014/10/20-pragmata-pou-tha-ithela-na-gnorizo-gia-to-penthos/#ixzz3FY3a1GLn

55 Όμηροι ενός σαράβαλου

Πριν λίγες μέρες θέλησα με την οικογένειά μου, να κάνουμε ένα μικρό ταξίδι στη Κωνσταντινούπολη.

Έχουμε πάει κι' άλλες φορές. Και απολαύσαμε και τη διαδρομή αλλά και την παραμονή μας εκεί.

Όμως αυτή τη φορά ήταν λίγο διαφορετικά.

Ήρθε το λεωφορείο από Θεσ/νίκη για να παραλάβει και τους Καβαλιώτες. (εμάς δηλαδή μαζί με άλλους).

Ο οδηγός ράθυμος, μας ρώτησε: "Έχετε και βαλίτσες;"

(Την άλλη φορά θα πάρω ένα σλιπάκι στη τσέπη μου για να μην σε βάζω σε κόπο)

Μπήκαμε σε ένα λεωφορείο τρισάθλιο. Βρώμικο (λάσπες στα παράθυρα) σπασμένα κάποια καθίσματα (έπεφταν πίσω οι πλάτες μόλις ακουμπούσες να ξεκουραστείς) και βρώμικο στο πάτωμα.

Και ως ένα σημείο κάποια είναι ανεκτά.

Όμως να ταξιδεύεις με το σώμα σου σε ορθή γωνία, 10 ώρες, γιατί αν ακουμπούσες στη πλάτη του καθίσματος, θα βρισκόσουν στην αγκαλιά του πίσω σου, δεν είναι και ότι καλύτερο.

Γιατί δεν άλλαζα κάθισμα; Γιατί το λεωφορείο ήταν φουλ!!!

Δεν υπήρχε ούτε μια θέση κενή.

Μπήκαμε και στη Ξάνθη. Μπήκαμε και στη Κομοτηνή και γέμισε το... βαπόρι.

Όταν άνοιξε το μικρόφωνο ο ξεναγός (Ο Άρης ένας πολύ έμπειρος ξεναγός Κωνσταντινουπολίτης) άρχισε το μικρόφωνο να τσιρίζει και να σφυρίζει. Δήλωνε την ταλαιπωρία του κι' αυτό...

Κάθε φορά που θα μας μιλούσε, το μικρόφωνο σφύριζε δαιμονισμένα.. Τρέλα! Νυχτερινό εγερτήριο!!!

Και ανάμεσα στα σφυρίγματα προσπαθούσες να ακούσεις τι λέει.

Ευτυχώς στη Πόλη αγόρασαν ένα καινούργιο μικρόφωνο και ηρέμησαν τα αφτιά μας. Εκεί το λεωφορείο πλύθηκε και είχε πλέον μια καλή όψη.

Συντήρηση που έπρεπε να είχε γίνει πριν ξεκινήσει αυτό το σαράβαλο, με κόσμο, το ταξίδι του.

55 όμηροι μέσα σε ένα βρώμικο, ταλαιπωρημένο και ασυντήρητο λεωφορείο, κατασκευασμένο από την ΕΛΒΟ (όταν λειτουργούσε) με αμάξωμα που προοριζόταν για φορτηγά, εμείς το κάναμε λεωφορείο...

Με προβληματική ανάρτηση, αφού όσοι καθόταν μετά τη μέση του λεωφορείου, σε κάθε μικρή λακκούβα πετόντουσαν στο κάθισμά τους. Είχα τη τύχη να κάθομαι στην προτελευταία σειρά και το ένιωθα έντονα.

Στην Εγνατία δεν είχαμε πρόβλημα. Όταν όμως περάσαμε στην "απέναντι πλευρά" εκεί το κατάλαβα!!!

Μόλις προσπαθούσες να χαλαρώσεις, στο θύμιζε το σαράβαλο που βρισκόσουν μέσα του.

Και όταν είχε κάπως έντονη κακοτεχνία ο δρόμος τότε άκουγες να τρίζει η ανάρτηση... Χρουπ Χρουπ...

Στην επιστροφή περίμενα να φτάσουμε στα σύνορα. Να πιάσουμε "Εγνατία" να ηρεμήσουμε λίγο.

Όμως ο οδηγός είχε άλλη άποψη. Πήραμε την παλιά Εθνική. Για να βρούμε βενζινάδικο να βάλουμε πετρέλαιο. Και συνεχίσαμε να χορεύουμε στα καθίσματα...

Στη διαδρομή το λεωφορείο σταματούσε. Έσβηνε και τη μηχανή και μετά από 10 λεπτά έβαζε μπρος και συνέχιζε το μαρτυρικό του δρομολόγιο.

- Που το βρήκατε αυτό το λεωφορείο; ρώτησα με αφέλεια τον οδηγό.

- Του "Ζορπίδη" είναι. Το νοίκιασε το "Άθως".

- Δεν είχε ποιό σαβούρα να δώσει στο 'Άθως" ο "Ζορπίδης" ;

- Τι να σου πω;

"Τι να μου πεις Τι να σου πω Μαρτυράμε και οι δυό" που λέει και το τραγούδι.

Όταν φτάσαμε επιτέλους στη Καβάλα, οι συνταξιδιώτες μας αποχαιρέτησαν... "Α ρε τυχεροί. Τελείωνει το μαρτύριό σας Εμείς έχουμε μέχρι τη Θεσ/νίκη ακόμη..."

Μη με ρωτάτε αυτές τις μέρες γιατί περπατώ μονόπαντα.

Ακόμη πονάει ο σβέρκος μου από τα τινάγματα του λεωφορείου.

ΥΓ Το σαράβαλο με ωραία όψη μετά το πλύσιμό του.

Λέανδρος Φωκάς. Από το δύσκολο ξεκίνημα στο ζενίθ και το ναδίρ.

Μια διδακτική ιστορία!

Η οικογένειά Φωκά, που έμελλε να γράψει την δική της ιστορία στην αγορά της Θεσσαλονίκης ήρθε στην Ελλάδα το 1930, διωγμένη από το Βατούμ της σημερινής Γεωργίας. «Εκεί ο πατέρας μας έκανε εμπόριο ψιλικών» θυμάται ο κύριος Λέανδρος Φωκάς. Το μικρόβιο του εμπορίου πέρασε και στους τρεις γιους της οικογένειας, τον Απόστολο, τον Οδυσσέα και τον Λέανδρο. Ο πατέρας προσβάλλεται από φυματίωση  και μέσα στην κατοχή, το 1942, πεθαίνει η μητέρα τους σε νεαρή ηλικία. Τα τρία παιδιά αναγκάζονται να βγουν στο μεροκάματο. Με τάβλες γεμάτες ψιλολόγια κάνουν τα πρώτα τους εμπορικά βήματα, στη γωνία Βενιζέλου με Σπανδωνή. «Πουλούσαμε φανέλες, κάλτσες… Αργότερα μας έδιωξε ο δήμος και νοικιάσαμε ένα μέρος στη Στοά Σαούλ, όπου στήσαμε το καροτσάκι μας και πουλούσαμε κάλτσες νάιλον, αμερικάνικες». Λίγα μέτρα παραπέρα, γωνία Ερμού και Βενιζέλου, λειτουργούσε από το 1936 το κατάστημα Βεργόπουλος. Το 1957, οι αδελφοί Φωκά κατάφεραν να γίνουν μέτοχοι στου Βεργόπουλου- «τότε ήταν πέντε, έξι τέτοια καταστήματα όλα κι όλα που πουλούσαν ένδυση, Καραδήμος και Σταμούλης, Αθηναϊκή Αγορά…» Λίγο αργότερα όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση ο ιδρυτής της επιχείρησης, την εξαγόρασαν και άλλαξαν την επωνυμία σε «Φωκάς». «Από το μαγαζί μας πέρασαν όλοι, το Α και το Ω της κοινωνίας. Δουλεύαμε καλά. Στην Ελλάδα έχουμε τέσσερις εποχές, και οι τέσσερις εποχές έχουν καταναλωτάς» λέει, σκεπτόμενος πάντα εμπορικά. Το 1974 η εταιρία μετονομάζεται σε Οδυσσεύς Φωκάς Α.Ε, προς τιμήν του πρόωρα χαμένου συνιδρυτή της, που σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα.

ΕΚΤΙΣΕ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΤΣΙΜΙΣΚΗ

Την ίδια χρονιά, το 1974, αρχίζει η κατασκευή του δεύτερου πολυκαταστήματος, στην Τσιμισκή 48-50, εκεί όπου παλιότερα λειτουργούσε ο κινηματογράφος Τιτάνια.  Ο εργολάβος που είχε αναλάβει την αντιπαροχή από την μονή Αγίας Θεοδώρας, είχε παρατήσει την οικοδομή στα μπετά και το κτίριο ολοκληρώθηκε με έξοδα της εταιρείας «Φωκάς». «Δεν μας το δίναν, δεν θέλαν (σ.σ. η μονή). Τελικά, μετά από τρεις διαγωνισμούς, το πήραμε, με ενοίκιο 200.000 δρχ., πέρα από ό,τι ξοδέψουμε για το χτίσιμο του κτιρίου». Αρχικά κτίστηκε υπόγειο, ισόγειο και ημιόροφος και μετά από κάποια χρόνια, όταν η μονή θέλησε να κτίσει και τον «αέρα» της οικοδομής, ανεγέρθηκαν και οι υπόλοιποι όροφοι και πάλι από την «Φωκάς». «Θέλαν να το δώσουν αντιπαροχή για να γίνουν γραφεία και διαμερίσματα. Τους λέω, ότι ‘’θα χάσετε ένα μερίδιο, θα ‘ρθει ένας τρίτος να κάνει κουμάντο και στο τέλος δεν θα μείνει για σας τίποτα’’. Στη δημοπρασία έδωσα την καλύτερη προσφορά, και κτίζοντάς το επέμεινα πάλι, να το κάνουμε ένα ενιαίο ακίνητο». Σαράντα χρόνια μετά, ο «Φωκάς» καλείται να εγκαταλείψει το κτίριο που έκτισε, λόγω οφειλομένων μισθωμάτων προς τη μονή Αγίας Θεοδώρας. Στις 3 Νοεμβρίου θα ανοίξουν οι φάκελοι των προσφορών, για να εγκατασταθεί ο νέος ενοικιαστής.

ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΚΡΑΙΝΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ,

ΑΛΛΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΗΣ

Έχοντας κάνει δεκάδες δωρεές, μεταξύ των οποίων και για την ολοκλήρωση δύο πτερύγων της μονής αγίας Θεοδώρας, τον ρωτούμε αν αυτή η στάση της Εκκλησίας τον πικραίνει (σ.σ. η συνέντευξη έγινε μερικές ημέρες αφότου κοινοποιήθηκε η έξωση). «Η Εκκλησία δεν με πικραίνει, οι άνθρωποί της με πικραίνουν» λέει.

Τον ρωτάμε για την πιο δύσκολη στιγμή όλα αυτά τα χρόνια. «Η έλλειψη των αδελφών μου» απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη. «Όλα τα άλλα προβλήματα ξεπερνιούνται». Πως ένιωσε όταν, λόγω της κρίσης, έκλεισε το πρώτο κατάστημα «Φωκάς», στην Ερμού και Βενιζέλου; Ήταν κι αυτό μια απώλεια; «Συγκινήθηκα βέβαια, αλλά ο Θεός μου δίνει δύναμη και αντέχω. Και σήμερα, στην περίπτωση αυτή δοξάζω το Θεό που μου δίνει δύναμη και αντέχω». Μιλώντας για τους διοικούντες τη μονή λέει: «Θα πρέπει να ξυπνήσουν, γιατί κοιμούνται, να συνέλθουν, να δουν τη διαδοχή τους, τι παράδειγμα δίνουν σε τόσους ιερείς, στη νεολαία. Γιατί κι όλος ο κόσμος θα τους κατηγορήσει, δεν είναι κρίμα; Τόσοι εργαζόμενοι, προμηθευτές… πάνω από 2000 ανθρώπους καταστρέφουν».

Τι έφταιξε και έφτασε η επιχείρηση «Φωκάς» σε αυτή τη δύσκολη θέση; «Κάναμε ένα άνοιγμα πιστεύοντας ότι θα πάμε καλά. Άλλαξαν οι όροι, άλλαξε η εποχή, άλλαξαν όλα από τη μια μέρα στην άλλη. Όλοι οι συνάδελφοί μας δυσκολεύονται».

Έχοντας ζήσει την προσφυγιά, την κατοχή και τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του ’50 πιστεύει ότι σήμερα η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. «Γιατί δεν υπάρχει σκέψη, απόφαση, ενέργεια. Λείπει η σκέψις για το τι θα κάνουν, κανείς δεν τολμά να πάρει απόφαση. Αυτό θα αργήσει να φύγει από πάνω μας.  Εμείς ξεκινούσαμε επί πιστώσει, χωρίς κεφάλαιο. Σήμερα δεν πιστώνει κανείς κανέναν και δεν αποφασίζει κανείς να αναλάβει μια ενέργεια». Από τότε που άρχισε να δουλεύει μέχρι σήμερα η εικόνα της αγοράς έχει αλλάξει εντελώς.  Σε τι διαφέρει ο σημερινός έμπορος από τον παλιό; «τότε ήταν όλα δύσκολα. Υπήρχε μια βάση των γονέων για να προχωρήσουν τα παιδιά σε εργασία αλλά σήμερα χάθηκε. Η αγορά έχει μαραζώσει. Στεναχωριέμαι που τα βλέπω…»

«ΖΟΥΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ»

«Έτσι μάθαμε από τους γονείς και τον παππού μας» μου λέει, όταν τον ρωτώ για το πλήθος των δωρεών που έκανε στην πόλη. «Το 1966 παραχωρήσαμε στην εκκλησία 220τμ σε μια πολυκατοικία, για να γίνει κέντρο ψυχαγωγίας για τα παιδιά». Τη δεκαετία του ’70 ο Απόστολος και ο Λέανδρος Φωκάς αποφασίζουν να κτίσουν ένα πρότυπο σχολείο στην Ξηροκρήνη, στην πρώτη γειτονιά της οικογένειας, εις μνήμην του αδελφού τους, Οδυσσέα. «Θέλαμε να κάνουμε κεραμοσκεπή για να μην τρώει το σχολείο ο ήλιος και η υγρασία, αλλά ο διευθυντής εδώ δεν μας άφηνε, έλεγε ότι πρέπει να γίνει πλάκα. Πήγαμε στον υπουργό Παιδείας για να το καταφέρουμε. Από τότε όλα τα σχολεία γίνονται με κεραμοσκεπή, γιατί είδαν ότι οι δαπάνες συντήρησης μειώθηκαν πολύ». Στη μεγάλη λίστα των δωρεών προστέθηκαν 12 παιδικές χαρές στη Θεσσαλονίκη, ένας παιδικός σταθμός στον Εύοσμο, ένα σπίτι στο παιδικό χωριό Φιλύρου, ένας ναός στην Τορώνη Χαλκιδικής. Το καμάρι του κυρίου Λέανδρου Φωκά είναι ένα πρότυπο παιδιατρικό κέντρο στο Ιπποκράτειο, για παιδιά με ειδικές ανάγκες, όπου εξετάζοντα 6.000-7.000 παιδιά το χρόνο- «όμοιό του δεν υπάρχει στην Ελλάδα». Ως επιχειρηματίας σκέφτηκε ποτέ ότι αυτά ήταν «πεταμένα λεφτά;». «Δεν ήταν πεταμένα, γιατί αξιοποιήθηκαν. Δεν ζούσαμε μόνο για μας, ζούσαμε για το σύνολο».

 Η «ΜΙΣ ΦΩΚΑ», ΤΑ ΠΡΟΞΕΝΙΑ

ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΥΛΜΑΝ ΓΙΑ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Κάποτε το να δουλεύεις στου «Φωκά» ήταν σαν να δουλεύεις στο δημόσιο, λεν οι παλαιότερες εργαζόμενες, θέλοντας να δείξουν το πόσο καλές ήταν οι συνθήκες εργασίας. «Αν χρειαζόμασταν χρήματα, δεν παίρναμε δάνειο από τράπεζα, μας έδινε ο Φωκάς, χωρίς συμφωνητικό και χωρίς τόκο και τα κρατούσε λίγα λίγα από το μισθό μας. Κάθε μήνα είχαμε μπόνους πωλητή, μας έδιναν δωροεπιταγές στη γιορτή μας και δώρα τα Χριστούγεννα, διοργάνωνε παιδικές γιορτές για τα παιδιά μας…» αναφέρουν. Βουρκώνουν όταν θυμούνται τον κύριο Λέανδρο να ρωτάει για τα προβλήματα κάθε εργαζόμενης, να στέκεται σαν πατέρας δίπλα τους αν ήταν χήρες ή χωρισμένες με παιδιά… Μια κοπέλα που αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα υγείας νοσηλεύτηκε με την οικονομική βοήθεια της επιχείρησης στην Αγγλία και αν και δεν μπορούσε πια να εργαστεί συνέχιζε να πληρώνεται για 15 χρόνια. «Δύο φορές παραιτήθηκα για να γίνω μητέρα και για να μεγαλώσω τα δύο παιδιά μου και τις δύο φορές επέστρεψα και επαναπροσλήφθηκα κανονικά» λέει η υπάλληλος του ομίλου, Κυριακή Τσολοζίδου. «Όταν έμεινα άνεργη στα 45 μου φοβήθηκα ότι δεν θα βρω δουλειά, με προσέλαβε την ίδια μέρα» λέει η κ. Μαρία Τσαπακίδου. Πολλά ζευγάρια γνωρίστηκαν στου Φωκά, συχνά μάλιστα το «προξενειό» το έκανε ο ίδιος ο κύριος Λέανδρος. Η επιχείρηση φρόντιζε και για τη διασκέδαση του προσωπικού. Την πρωτοχρονιά έκοβαν την πίτα σε διάφορα ξενοδοχεία της πόλης, έκαναν χορούς, κληρώσεις, κ.α. Τα μεσημέρια του Ιουλίου, που η αγορά ήταν κλειστή, ο «Φωκάς» έβαζε λεωφορείο για να την πλαζ του ΕΟΤ στην Αγία Τριάδα, ενώ τις Κυριακές η παρέα πήγαινε μέχρι τη Χανιώτη. «Μαζί μας ερχόταν συχνά και ο κ. Λέανδρος και η σύζυγος του» θυμάται η κυρία Ισμήμη, μια από τις πιο παλιές υπαλλήλους της επιχείρησης. «Μέχρι και καλλιστεία ‘’Μις Φωκάς’’ κάναμε και το δώρο ήταν είτε ένα ταξίδι, ή κάποιο μπόνους. Νοιώθαμε σαν μια οικογένεια, όλα αυτά τα χρόνια» προσθέτει. Το ίδιο θα πεί και ο κύριος Λέανδρος Φωκάς: «Είχαμε μεγάλη αγάπη»

(Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νοεμβρίου του περιοδικού “Επιλογές” που κυκλοφόρησε στις 25/10/2013

http://sofistories.wordpress.com/2013/11/04/%CE%BB%CE%AD%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%86%CF%89%CE%BA%CE%AC%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF-%CE%BE%CE%B5%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CE%BC/#more-1933

Ελεύθερος επαγγελματίας. Ο… “εγκληματίας” της Ελλάδας.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο ελεύθερος επαγγελματίας στην Ελλάδα, θεωρείται κάτι σαν συνώνυμο του “εγκληματία”. Αυτό στην ουσία εξάγεται από τον ίδιο το φορολογικό νόμο. Ο άνθρωπος που επέλεξε στην Ελλάδα να κάνει μια δική του δουλειά και να μην γίνει δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος, αντιμετωπίζεται ως οιονεί “εγκληματίας” και έχει περιορισμένα δικαιώματα. Η δε Δικαιοσύνη κάνει τα στραβά μάτια, παρά τις σχετικές προσφυγές που γίνονται.

Για τον ελεύθερο επαγγελματία δεν ισχύει η βασική αρχή του δικαίου, δηλαδή η συνταγματική αρχή της ισότητας. 

1) Δεν ισχύει γι’ αυτόν η φοροαπαλλαγή που ισχύει για τους μισθωτούς και φυσικά και για τους δικαστές, βουλευτές, κ.λ.π. Φορολογείται από το πρώτο ευρώ.

2) Δεν ισχύει γι’ αυτόν η έκπτωση με τη συλλογή αποδείξεων.

3) Υποχρεωτικά οι συναλλαγές του γίνονται μέσω τραπέζης πάνω από ένα ορισμένο ποσό.

4) Φορολογείται με διαφορετική φορολογική κλίμακα από το πρώτο ευρώ.

5) Ισχύουν γι’ αυτόν τεκμήρια εισοδήματος, για τα οποία φορολογείται και οφείλει ΦΠΑ, άσχετα αν πέτυχε τα τεκμαρτά εισοδήματα.

6) Το κράτος του αρπάζει το 55% ως προκαταβολή επί του φόρου της χρήσεως, κάτι που δεν συμβαίνει σε κανένα κράτος του πλανήτη.

7) Τηρεί μόνος του τα φορολογικά βιβλία, γιατί δεν έχει να πληρώσει λογιστές και φυσικά κάνει μικρολάθη, στον απίθανο κόσμο του φορολογικού λαβύρινθου και των 1.500 εγκυκλίων μέσα σε τρία χρόνια. Έτσι αναγκάζεται να κάνει αυτοπεραίωση, να φορολογείται περισσότερο και να αναγκάζεται, όποτε επιθυμεί η κυβέρνηση, να υποβάλλεται και σε γενική φορολογική περαίωση, οπότε και καταβάλει και νέα ποσά.

8) Πληρώνει χαράτσια υπέρ των ανέργων υπαλλήλων, χωρίς να νοιάζεται κανείς για το εάν αυτός έχει να ζήσει.

9) Πληρώνει επιπρόσθετο τέλος ανάλογα με τα έσοδά του.

10) Είναι εκτεθειμένος σε οποιαδήποτε καταγγελία του κάθε «κουκουλοφόρου» υφιστάμενος έναν απίστευτο προσωπικό, οικογενειακό και περιουσιακό Γολγοθά. 

11) Ο ελεύθερος επαγγελματίας δεν μπορεί να απεργήσει, ούτε να κλείσει τους δρόμους για να εκβιάσει την κυβέρνηση. Τα δε συνδικαλιστικά του όργανα είναι πλήρως κομματικοποιημένα και εκτελούν πιστά τις κομματικές εντολές.

12) Πληρώνει φυσικά μόνος του τα ασφαλιστικά ταμεία (και όχι κάποιος εργοδότης) άσχετα με τα εισοδήματά τους ή τις ζημιές του και αν δεν τα πληρώσει θα του γίνει κατάσχεση και θα πάει φυλακή. Χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες αυτή τη στιγμή, δεν μπορούν να πληρώσουν τα ασφαλιστικά τους ταμεία, με αποτέλεσμα να μην έχουν ασφάλιση υγείας και να καταφεύγουν στους “Γιατρούς του Κόσμου”. Όμως η φορολογική εξόντωσή τους συνεχίζεται αμείωτη.

Αυτές είναι λίγες μόνο από τις πολλές διαφοροποιήσεις των ελευθέρων επαγγελματιών από τους υπόλοιπους πολίτες στην Ελλάδα, που καταργούν πλήρως την αρχή της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων.

Γιατί λοιπόν υποβάλλεται σε όλη αυτή τη εξοντωτική φορολογική μεταχείριση ο ελεύθερος επαγγελματίας; Διότι η «τίμια» άρχουσα τάξη στην Ελλάδα, τον θεωρεί οιονεί “απατεώνα” και εκ προοιμίου “φοροκλέπτη”, εκθέτοντάς τον στην Κοινή Γνώμη και υποβάλλοντάς τον σε ένα ειδικό φορολογικό καθεστώς, που παραβιάζει άμεσα την συνταγματική αρχή της ισότητας, προκειμένου να του αρπάξει αδιαμαρτύρητα τα πάντα.  

Πέτρος  Χασάπης

http://olympia.gr/2014/02/06/%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BF-%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1/

«Έναρξις τον Σεπτέμβριον»

Μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση του φίλου Θεόδωρου Θεοδωρίδη που δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα "Πρωϊνή".

Theodore Theodoridis

Κέρδισε η Τσανάκα ή έχασε ο Σιμιτσής;

Οι περισσότεροι δίνουν στην παραπάνω ερώτηση την εύκολη, προβλέψιμη και εν πολλοίς διπλωματική απάντηση «και τα δύο».

Εγώ πάλι νομίζω ότι τις εκλογές τις έχασε καθαρά ο Σιμιτσής και δεν τις κέρδισε η Τσανάκα. Και θα τις έχανε, νομίζω, ο Σιμιτσής όποιον αντίπαλο κι αν είχε απέναντί του.
Διότι είχε καταφέρει τα τελευταία χρόνια, με τις αστοχίες του, τις λάθος επιλογές του αλλά κυρίως με τη συμπεριφορά του και την δημόσια εικόνα που επέλεξε να προβάλλει, να συγκεντρώσει στο πρόσωπό του όλη την συσσωρευμένη δυσαρέσκεια της τοπικής κοινωνίας όχι μόνον από τα έργα και τις ημέρες του ιδίου αλλά και την αγανάκτηση, το θυμό, την οργή και την απόγνωση ενός λαού που βιώνει μια πρωτόγνωρη οικονομική και κοινωνική κρίση.
Στο πρόσωπο του Σιμιτσή, που εκφράζει κατά κάποιον τρόπο την πιο απτή εικόνα της εξουσίας που ο καθένας μας έχει την ευκαιρία να συναντά κάθε μέρα στο δρόμο του, οι Καβαλιώτες αποδοκίμασαν γενικότερα όλα όσα τα τελευταία χρόνια ισοπέδωσαν τις ζωές τους. Μνημόνια, φόρους, χαράτσια, μειώσεις μισθών και συντάξεων, ανεργία κ.λ.π.

Αν συνυπολογίσει κανείς και την απουσία μεγάλου έργου στα επτά και πλέον χρόνια της διοίκησής του είναι επόμενο να φτάσει τελικά στο πικρό για τον ίδιο και την παράταξή του αποτέλεσμα της Κυριακής.
Ασφαλώς ρόλο έπαιξε και ο κατακερματισμός του ιδεολογικοπολιτικού χώρου από τον οποίο προέρχεται και η διεκδίκηση της Δημαρχίας από οκτώ συνδυασμούς, γεγονός που συμβαίνει για πρώτη φορά στα αυτοδιοικητικά πράγματα της Καβάλας τουλάχιστον τα τελευταία 50 χρόνια.
Την χαριστική βολή στην διαφαινόμενη από καιρό ήττα Σιμιτσή έδωσε φυσικά και η απαράδεκτη για το ήθος και την κουλτούρα του ενέργεια της ολοσέλιδης διαφήμισης που επέλεξε να κάνει στον τοπικό τύπο την εβδομάδα ανάμεσα στην πρώτη και δεύτερη Κυριακή των εκλογών. Μια εντελώς αχρείαστη ενέργεια, μια άνευ λόγου και αιτίας άθλια επίθεση στα όρια της πιο ακραίας ρατσιστικής συμπεριφοράς, που με πρόσχημα μια τάχα πολιτική αντιπαράθεση, επιλέγοντας προσεκτικά δύο φωτογραφίες των αντιπάλων, πρόβαλε τα φυσικά προσόντα του Σιμιτσή απέναντι στην κ. Δήμητρα Τσανάκα και σκοπό είχε να την μειώσει όχι πιθανόν για το πρόγραμμά της ή τις ικανότητές της να διοικήσει τον δήμο αλλά για την εξωτερική της εμφάνιση και τον σωματότυπό της!!!
Αυτό έφερε τελικά το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο που επιδίωξαν οι εμπνευστές του και προκάλεσε οργή και αγανάκτηση στην τοπική κοινωνία. Έτσι ακόμη και κάποιοι που είχαν αποφασίσει να στηρίξουν Σιμιτσή την δεύτερη Κυριακή άλλαξαν γνώμη και είτε απείχαν είτε ψήφισαν Τσανάκα.
Οι αριθμοί είναι αποστομωτικοί: Από τους 20.000 περίπου συμπολίτες μας που είχαν ψηφίσει στον πρώτο γύρο τους άλλους συνδυασμούς και έπρεπε την δεύτερη Κυριακή να επιλέξουν ανάμεσα σε Σιμιτσή και Τσανάκα οι 5 περίπου χιλιάδες απείχαν ή ψήφισαν άκυρο ή λευκό και από τους υπόλοιπους 15.000 οι 10.000 πήγαν με την Τσανάκα και μόνον οι 5.000 με τον Σιμιτσή.
Έτσι η πόλη μας θα έχει από τον Σεπτέμβριο για πρώτη φορά στην ιστορία της δήμαρχο γυναίκα και μάλιστα την στιγμή που για πρώτη φορά στα 101 χρόνια ελεύθερης Καβάλας θέτει υποψηφιότητα για τον Δήμο γυναίκα, είναι τελικά και νικήτρια.
Φυσικά θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον ο τρόπος που θα διοικήσει τον δήμο η κ. Τσανάκα, ποιους συνεργάτες θα επιλέξει, ποιον ρόλο θα παίξουν οι «ανεξάρτητοι» Βαγγέλης Παππάς και Νίκος Κιοσσές που έσπευσαν μετά την πρώτη Κυριακή να την υποστηρίξουν όπως και η συνεργασία π.χ. των κ.κ. Γραμμένου και Λυχούνα όταν ο πρώτος συμμετέχει στις διαμαρτυρίες ακραίων στοιχείων ενάντια στην αναστύλωση του Μεντρεσέ στις Καμάρες ενώ ο δεύτερος έχει ταχθεί με αρθογραφία του στον τοπικό τύπο αναφανδόν υπέρ του έργου αυτού.
Όρεξη να ‘χουμε και θα παρακολουθήσουμε ενδιαφέρουσες σκηνές στο προσεχές μέλλον.
«Έναρξις τον Σεπτέμβριον»…

Planet-Greece: Έγκυρη ενημέρωση: Ξέρετε πως υπάρχουν κινέζικα smartphones τελευταία...

Planet-Greece: Έγκυρη ενημέρωση: Ξέρετε πως υπάρχουν κινέζικα smartphones τελευταία...: Από τη Γιούλη Ατματζίδη Δεν μπορώ να μετρήσω πραγματικά πόσες φορές άκουσα τον προηγούμενο μήνα την φράση, «πήρα κινητό τηλέφωνο από Κί...

Instrumental Music Cafe: Paul Mauriat - Viva Cha Cha Cha (1959)

Instrumental Music Cafe: Paul Mauriat - Viva Cha Cha Cha (1959): Playlist 01- Fascination (02:35) 02- Je sais que vous etes jolie (02:43) 03- En avril a Paris (02:37) 04- Moi d'amour (02:29) 05- Am...

Τα 18 γνωρίσματα των δημιουργικών ανθρώπων

Η δημιουργικότητα μπορεί να είναι ένα σταθερό γνώρισμα σε κάποιους ανθρώπους αλλά ενδεχομένως και να εξαρτάται από τις εκάστοτε συνθήκες. Η έμπνευση και οι "φαεινές ιδέες" έρχονται από το πουθενά μερικές φορές - ενώ δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει όταν είναι πραγματικά απαραίτητες. Αναμφίβολα πάντως η δημιουργικότητα προϋποθέτει πολύπλοκη νοητική λειτουργία και δεν σχετίζεται με την απλή διαδικασία της σκέψης.

Οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως η δημιουργικότητα είναι πολυπλοκότερη από τη γνωστή θεωρία των δύο ημισφαιρίων του εγκεφάλου (το αριστερό σχετίζεται με τη λογική και αναλυτική σκέψη, ενώ το δεξί με τη δημιουργικότητα και τα συναισθήματα). Περιλαμβάνει νοητικές διεργασίες που δεν έχουν πλήρως αναλυθεί. Και από ψυχολογικής πλευράς τα δημιουργικά άτομα είναι προσωπικότητες πολυσχιδείς. Σύμφωνα με τον ψυχολόγο Scott Barry Kaufman, εκείνο που χαρακτηρίζει τους δημιουργικούς ανθρώπους είναι το "μπέρδεμα" του μυαλού τους. Κι ενώ δεν υπάρχει ένας αντιπροσωπευτικός τύπος του δημιουργικού ανθρώπου, υπάρχουν 18 πράγματα που κάνουν και τους διαφοροποιούν από τους υπόλοιπους.

1. Ονειροπολούν κατά τη διάρκεια της μέρας (γνωρίζοντας ότι είναι κάθε άλλο παρά χάσιμο χρόνο). Σύμφωνα με την ψυχολόγο Rebecca L. McMillan, η "περιπλάνηση" του μυαλού κατά τη διάρκεια της μέρας υποβοηθά τη διαδικασία της δημιουργικότητας. Και σίγουρα οι περισσότεροι από μας συλλάβαμε τις καλύτερες ιδέες ενώ η σκέψη μας ταξίδευε...Μια έρευνα του 2012 απέδειξε ότι η ονειροπόληση συνδέεται με την ενδοσκόπηση και την ικανότητα ανάκλησης αναμνήσεων. Οι νευρολόγοι έχουν διαπιστώσει ακόμη ότι οι διεργασίες κατά την ονειροπόληση είναι όμοιες με εκείνες της φαντασίας και της δημιουργικότητας.

2. Παρατηρούν τα πάντα. Για εκείνους υπάρχουν παντού πιθανότητες και συνεχώς επεξεργάζονται πληροφορίες που λαμβάνουν από την πραγματικότητα γύρω τους. Η συγγραφέας Joan Didion είχε πάντοτε μαζί της ένα σημειωματάριο όπου σημείωνε οτιδήποτε παρατηρούσε για τους ανθρώπους και τα γεγονότα γύρω της προκειμένου τελικά να εξηγήσει την πολυπλοκότητα του εαυτού της. Όπως χαρακτηριστικά υποστήριξε "κοινός παρονομαστής όλων όσων παρατηρούμε είναι το 'εγώ'.

3. Εργάζονται τις 'κατάλληλες' ώρες. Πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες λένε ότι είτε πολύ νωρίς το πρωί είτε πολυ αργά το βράδυ είναι οι ώρες που δημιουργούν. Ο Vladimir Nabokov για παράδειγμα έγραφε στις 06.00 ή 07.00 το πρωί, ενώ ο Frank Lloyd Wright προτιμούσε να ξυπνήσει στις 03.00 ή 04.00 και να ξαναπάει για ύπνο αρκετές ώρες αργότερα.

4. Περνούν χρόνο μόνοι τους. Η δημιουργικότητα προϋποθέτει την υπέρβαση του φόβου της μοναξιάς (κάτι που είναι προϋπόθεση και για την ονειροπόληση). Οι καλλιτέχνες και γενικότερα οι δημιουργικοί άνθρωποι είναι συνήθως μοναχικοί κι αυτό είναι συχνά το «κλειδί» της έμπνευσής τους.

5. Αναζητούν νέες εμπειρίες. Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι το «ανοιχτό μυαλό». Η πνευματική αναζήτηση, το κυνήγι της συγκίνησης, η επαφή με τα συναισθήματα, η τροφή για τη φαντασία. Όλα αυτά συνενώνονται με την επιθυμία της διερεύνησης του κόσμου εσωτερικού και εκείνου που βρίσκεται έξω.

6. Αντιστρέφουν τις δυσκολίες (σε ευκολίες). Πολλές ιστορίες και τραγούδια έχουν βασιστεί σε γεγονότα που προκάλεσαν μεγάλη ψυχική οδύνη. Υπήρξαν όμως ταυτόχρονα καταλυτικά για τη δημιουργία μεγάλων καλλιτεχνικών έργων. Έρευνες για τη μετα-τραυματική εξέλιξη των ατόμων, έδειξαν ότι πολλοί άνθρωποι εξελίσσονται ιδιαίτερα ως προς την πνευματικότητά τους, τις διαπροσωπικές σχέσεις, την εκτίμηση για τη ζωή, το προσωπικό σθένος και τη δημιουργικότητα. Η τραυματική εμπειρία που «διέλυσε» τον μέχρι τότε «δεδομένο» κόσμο τους, τούς δίνει ώθηση για μια άλλη θεώρηση της ζωής, για νέες εμπειρίες, επηρεάζοντας και τη δημιουργικότητά τους.

7. Αποτυγχάνουν επιτυχώς… Οι πετυχημένοι δεν παίρνουν την αποτυχία προσωπικά. Το να είναι κάποιος δημιουργικός σημαίνει συχνά ότι θα αποτύχει επανειλημμένα μέχρι τελικά να φτάσει στο σημείο που επιθυμεί.

8. Θέτουν σημαντικά ερωτήματα. Οι δημιουργικοί άνθρωποι είναι αχόρταγα περίεργοι και διατηρούν την περιέργεια αυτή ακόμη και σε μεγαλύτερη ηλικία.

9. Παρατηρούν τους ανθρώπους γύρω τους (και συχνά συλλαμβάνουν πολύ καλές ιδέες μ’ αυτόν τον τρόπο).

10. Ρισκάρουν (το ρίσκο είναι μέρος της δημιουργικής διαδικασίας). Η σχέση ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο παραβλέπεται αλλά είναι πολύ σημαντική καθώς η δημιουργικότητα είναι στην ουσία η προσπάθεια πραγμάτωσης εκείνου που προτείνει η φαντασία. Άρα συχνά μπορεί να σημαίνει χαμένο χρόνο και χρήμα.

11. Αντιμετωπίζουν τη ζωή ως ευκαιρία για προσωπική έκφραση. Ο Nietzsche θεωρούσε ότι η ζωή αλλά και ο κόσμος είναι έργο τέχνης. Κατά τον Kaufman η δημιουργικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έκφραση των αναγκών μας, των πόθων μας και της μοναδικότητάς μας.

12. Ακολουθούν τα πραγματικά τους ‘θέλω’. Κινητοποιούνται κυρίως από εσωτερικές επιθυμίες και όχι από την επιθυμία για αναγνώριση ή αμοιβή. Δραστηριοποιούνται αντίθετα από προκλήσεις και οι έρευνες δείχνουν ότι και μόνο ο νοερός σχεδιασμός εκτέλεσης μιας δραστηριότητας, δίνει μεγάλη ώθηση στη δημιουργικότητα, ειδικά όταν αυτή η δραστηριότητα παρέχει τη δυνατότητα αξιοποίησης του ταλέντου τους.

13. Σκέφτονται πέρα από τα δικά τους όρια. Ο Kaufman υποστηρίζει ότι η ονειροπόληση συν τοις άλλοις συμβάλει στην υπέρβαση των προσωπικών ορίων και την ανεύρεση άλλων τρόπων σκέψης, κάτι που είναι προϋπόθεση της δημιουργικότητας.

14. Χάνουν την αίσθηση του χρόνου. Συχνά οι δημιουργικοί καθώς γράφουν ή ζωγραφίζουν ή χορεύουν ή εκφράζονται με κάποιον άλλον τρόπο μπορεί να βρίσκονται σε κατάσταση «δημιουργικού οίστρου», κατά την οποία η πρόκληση, η απόλαυση, η συγκέντρωση και η ηρεμία επιτυγχάνονται με ελάχιστη προσπάθεια ώστε τίποτε να μην εμποδίζει τη δημιουργικότητά τους.

15. Περιτριγυρίζονται από όμορφο περιβάλλον. Καθώς και οι ίδιοι είναι σε πολύ καλή κατάσταση απολαμβάνουν την ομορφιά γύρω τους. Μια πρόσφατη έρευνα στο περιοδικό Psychology of Aesthetics, Creativity, and the Arts έδειξε ότι οι μουσικοί έχουν ιδιαίτερα αναπτυγμένο αισθητικό κριτήριο.

16. Ενώνουν τις 'κουκίδες'. Έχουν την ικανότητα να διακρίνουν ότι υπάρχουν πιθανότητες εκεί που άλλοι δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο, είναι με άλλα λόγια διορατικοί. Κατά τον Steve Jobs η δημιουργικότητα ισοδυναμεί με την ικανότητα να ενώνει κάποιος τις κουκίδες.

17. Συνεχώς αναζητούν το καινούργιο. Οι δημιουργικοί άνθρωποι στην ουσία συνδέουν τις προϋπάρχουσες εμπειρίες τους συνθέτοντας καινούριες ιδέες, καθώς θέλουν να αποφεύγουν τη μονοτονία και τη ρουτίνα.

18. Αφιερώνουν χρόνο για πνευματική ξεκούραση. Αντιλαμβάνονται την αξία του «καθαρού» μυαλού και του βαθμού που αυτό επηρεάζει την ποιότητα της δουλειά τους. Πολλοί, ανάμεσα σ’ αυτούς και ο David Lynch, επιδιώκουν να έχουν πνευματική εγρήγορση με τεχνικές όπως η αυτοσυγκέντρωση. Μια έρευνα του 2012 στην Ολλανδία έδειξε ότι τέτοιες τεχνικές συντελούν στη δημιουργική σκέψη καθώς συμβάλουν στη βελτίωση της μνήμης, της συγκέντρωσης, της πνευματικής διαύγειας και στην καλύτερη συναισθηματική κατάσταση καθώς ελαττώνουν το άγχος.

Πρωτότυπο: huffingtonpost.com

Μετάφραση / Επιμέλεια Κειμένου : Λία Μαλλίδου

MPOYZOYKI KAI MPOYZOYKSIDES!!!!: Γεράσιμος Κλουβάτος "ο μαέστρος του λαϊκού"

MPOYZOYKI KAI MPOYZOYKSIDES!!!!: Γεράσιμος Κλουβάτος "ο μαέστρος του λαϊκού": Klouvatos Gerasimos Συνθέτης, μαέστρος και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού!. Γεννήθηκε το 1914 στο Μεταξουργείο (καταγωγή από τη Νάξο). ...

Δεν φταίνε για όλα τρόικα και Μνημόνιο

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ

23.02.2014

Οι κατά καιρούς εκθέσεις και δηλώσεις υπαλλήλων και αξιωματούχων του ΔΝΤ (με τελευταία την προχθεσινή της Κριστίν Λαγκάρντ), σε συνδυασμό με τις επικρίσεις από κάποιους ξένους ευρωβουλευτές, για τις επιδόσεις τόσο της τρόικας, όσο και του προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας, έχουν χρησιμοποιηθεί στο εσωτερικό της Ελλάδας για να εμπεδωθεί η αντίληψη ότι για όλα φταίει το Μνημόνιο και αυτοί που το επιβάλλουν. Οι ανελέητοι δανειστές, δηλαδή, και η τρισκατάρατη τρόικα που όχι μόνο δεν δείχνει ίχνος κατανόησης για την ελληνική οικονομική πραγματικότητα, αλλά επιπλέον, δεν ξέρει τι της γίνεται.

Με λίγα λόγια, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πιστεύει ότι δεν φτάσαμε στη χρεοκοπία και γι’ αυτό μπήκαμε στο Μνημόνιο υπό την εποπτεία της τρόικας, αλλά ότι έγινε ακριβώς το αντίθετο. Το Μνημόνιο και η τρόικα προκάλεσαν την κρίση και τα δεινά που βιώνουμε ως χώρα και ως κοινωνία, οπότε χωρίς αυτά θα περνούσαμε μια χαρά και ανέμελα, όπως πριν. Τότε που περνούσαμε μια χαρά με τα κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ενωση και τα δανεικά. Αυτή είναι η αντίληψη που έχει εδραιωθεί με τη βοήθεια των κομμάτων της αντιπολίτευσης, πολλών μίντια, αλλά και της κυβέρνησης, που η τακτική της είναι να ρίχνει τις ευθύνες στην τρόικα και το Μνημόνιο για να αντιμετωπίσει τη δυσαρέσκεια.

Ασφαλώς και η τρόικα έχει κάνει λάθη και αναμφίβολα το Μνημόνιο επέβαλε δυσβάστακτους όρους που έπρεπε να εκπληρωθούν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Η Κριστίν Λαγκάρντ αποδίδει πολλά από τα λάθη αυτά στα ανακριβή στοιχεία που έδιναν οι ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά είναι επίσης βέβαιο ότι ΔΝΤ, τρόικα και Ευρωπαίοι δανειστές αντιμετώπισαν μία πρωτόγνωρη κατάσταση στην Ελλάδα λόγω της γνωστής «ελληνικής πραγματικότητας», που δεν έμπαινε σε κανένα «καλούπι» των λεγόμενων ανεπτυγμένων χωρών. Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι υπήρχε χώρα - μέλος της Ευρωζώνης με τόσο διαλυμένη, ανίκανη και διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση, με εντελώς κρατικοδίαιτη και αντιπαραγωγική οικονομία και αντίστοιχες στρεβλώσεις σε κάθε τομέα, με τέτοια αντίδραση απέναντι σε κάθε ιδέα εκσυγχρονισμού και με τόσο μέτρια πολιτική τάξη.

Αυτά άλλωστε συνετέλεσαν σημαντικά στην αντιμετώπιση των επιχειρημάτων και των στοιχείων της ελληνικής πλευράς με ιδιαίτερη καχυποψία, κάτι που συνεχίζεται ώς σήμερα. Αν προστεθεί και το γεγονός ότι οι δανειστές δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν εύκολα να διαθέσουν περισσότερα κονδύλια και σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, για λόγους δικής τους εσωτερικής πολιτικής, ή επειδή πίεζε η ανάγκη γρήγορων βημάτων για μεγαλύτερη στοίχιση των οικονομιών στην Ευρωζώνη, εξηγείται σε μεγάλο βαθμό γιατί μπορεί να έγιναν και λάθη στους χειρισμούς από την τρόικα, η οποία εκπροσωπεί το ΔΝΤ, την Κομισιόν και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, για να μην το ξεχνάμε.

Οποιες πάντως και να ήταν η συμπεριφορά και οι επιδόσεις της τρόικας και όσο δυσβάστακτοι να είναι οι όροι του Μνημονίου, η Ελλάδα δεν έπεσε... στα βράχια εξαιτίας τους. Η Ελλάδα είχε πέσει στα βράχια και ευτυχώς υπήρξε το Μνημόνιο και ήλθε και η τρόικα για να εποπτεύσει την τήρησή του, ώστε να μην φτάσει η κατάσταση στην άτακτη χρεοκοπία. Καμία τρόικα και κανένα Μνημόνιο δεν έφταιγε για την πλήρη ανικανότητα, σπατάλη και διαφθορά της δημόσιας διοίκησης. Καμία τρόικα και κανένα Μνημόνιο δεν έφταιγε για την εκτεταμένη φοροδιαφυγή, τα σκάνδαλα και το μέγεθος της λεηλασίας του Δημοσίου από πολλούς, πάρα πολλούς πολίτες αυτής της χώρας. Καμία τρόικα και κανένα Μνημόνιο δεν φταίνε για τα χάλια της Παιδείας, την έλλειψη παραγωγικής βάσης, τις «φούσκες» που είχαν δημιουργηθεί σε διάφορους τομείς, την καταναλωτική μανία, τη διάχυτη ασυδοσία, τις συντεχνιακές αντιλήψεις, τη στρέβλωση του συνδικαλισμού και των αριστερών ιδεών, τις πελατειακές σχέσεις, τον γενικευμένο παραλογισμό και τόσα άλλα που χαρακτήριζαν και χαρακτηρίζουν ακόμη την «ελληνική πραγματικότητα».


Αν κάποιοι θεωρούν ότι αυτό το κείμενο αποτελεί απόπειρα εξωραϊσμού του προφίλ της τρόικας και δικαιολόγησης του Μνημονίου, ας αναλογισθούν πού θα βρισκόταν η χώρα και οι ίδιοι δίχως Μνημόνιο και τρόικα. Ας αναλογιστούν ακόμη πού θα οδηγηθούν η χώρα και οι ίδιοι αν επικρατήσουν εκείνοι που παίζουν με την έξοδο από την Ευρωζώνη και την επάνοδο στη δραχμή.

http://www.kathimerini.gr/755297/opinion/epikairothta/politikh/den-ftaine-gia-ola-troika-kai-mnhmonio

"Γραβιέρα Ελβετίας" ή " Κασέρι Ολλανδίας"; Εσείς τι προτιμάτε;

Κατά τη ταπεινή μου γνώμη το μεγαλύτερο Ελληνικό παράδοξο είναι ο χώρος της τυροκομίας. 
Η Ελλάδα είναι 4η μεγαλύτερη παραγωγός χώρα τυροκομικών στο κόσμο. 
Οι Έλληνες είναι πρώτοι σε κατά κεφαλήν κατανάλωση τυριού στον κόσμο, 28 κιλά το χρόνο ανά κάτοικο.
Επίσης είμαστε η χώρα που παράγει τα περισσότερα διαφορετικά τυριά στο κόσμο. Υπολογίζεται ότι παράγουμε 1.300 διαφορετικά τυριά, δεύτερη είναι η Γαλλία με 1.200, ακολουθούν Ιταλία, Ολλανδία, Γερμανία, Αυστραλία, Αμερική από τις οποίες τα περισσότερα διαφορετικά τυριά τα παράγει η Ιταλία (περίπου 400).
Όταν αναφερόμαστε σε "διαφορετικά τυριά" αναφερόμαστε σε γεύσεις.
Κοιτώντας λοιπόν τα παραπάνω στοιχεία αθροιστικά στο μυαλό κάποιου έρχεται η εικόνα μίας χώρας ιδανικής για το προϊόν, και το επιχειρεί ν στο τομέα της τυροκομίας.
Είναι μία χώρα που παράγει πολύ άρα καλύπτει τις ανάγκες της, έχει τεράστια εσωτερική αγορά άρα και "ασφαλιστική δικλείδα" για επέκτασή της αγοράς της στο εξωτερικό.
Τέλος παράγει όλη τη γκάμα γεύσεων άρα και καλύπτει σχεδόν κάθε "θέλω" τυροφάγων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Για να κατανοήσουμε το πρόβλημα και να διαμορφώσουμε τη καταναλωτική συμπεριφορά μας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το τυρί είναι ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ *.
Ας κατανοήσουμε λοιπόν όλα τα παραπάνω και ας σκεφθούμε πόσο κουτό είναι να αγοράζουμε τυριά προέλευσης εξωτερικού και πόσο κακό κάνουμε στη Χώρα μας και την οικονομία της, ειδικά σε ένα τομέα που δεν έχουμε δικαιολογίες για να μην προτιμούμε τα Ελληνικά προϊόντα. 
Και όμως αυτή η χώρα όχι μόνο δεν εξάγει τα προϊόντα που θα μπορούσε, αλλά εισάγει κιόλας για να καλύψει τις ανάγκες των καταναλωτών. 
Η Ελλάδα έχει έλλειμμα στο ισοζύγιο εισαγωγών εξαγωγών στα τυροκομικά προϊόντα!.
Ο μέσος όρος εισαγωγών τυροκομικών ειδών στην Ελλάδα τη τελευταία 5ετία είναι 775 εκατομμύρια ευρώ κατ έτος και ο εξαγωγών 301 εκατομμύρια ευρώ.
Είμαστε ως χώρα ελλειμματικοί κατά 447 εκατομμύρια το χρόνο σε ένα κλάδο που με βάση τα χαρακτηριστικά που αναλύσαμε στις προηγούμενες παραγράφους θα έπρεπε να είναι ένα από τα μεγάλα μας όπλα ως οικονομία και κατ επέκταση ως κοινωνία.
Αυτό πέρα από κατόρθωμα πόσο ταπεινωτικό μπορεί να είναι; 
Πόσο ταπεινωτικό είναι για τη χώρα που ανέπτυξε πρώτη τη τυροκομία με βάση ιστορικά στοιχεία.
Ας το ξανασκεφθούμε λοιπόν πριν παραγγείλουμε τη επόμενη φορά στο σούπερ μάρκετ "Γραβιέρα Ελβετίας" και " Κασέρι Ολλανδίας".

* Για να κατανοήσουμε το πρόβλημα και να διαμορφώσουμε τη καταναλωτική συμπεριφορά μας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το τυρί είναι ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.

Ο Ιπποκράτης αναφέρει ότι το γάλα της κατσίκας χρησιμοποιούνταν στην Ελλάδα για παρασκευή τυριών. 
Ο Ηρόδοτος μας περιγράφει το "Σκυθίων" που παρασκευαζόταν από γάλα φοράδας. 
Ο Αριστοτέλης αναφέρεται στο τυρί των Φρυγίων που παρασκευαζόταν από γάλα γαιδάρας ενώ μας αναφέρει πολύ συχνά τη χρήση του χυμού της συκιάς στο πήξιμο του γάλακτος κατά τη παρασκευή τυριών. 
Ο Πλίνιος αναφέρεται στο τυρί "Κύθνος" που ήταν λευκό, εξαιρετικής ποιότητας λόγω της τροφής των προβάτων με το θάμνο "Κύτισο".

Η κατάργηση του γράμματος “Ν” και η σχέση του με τον εγκέφαλο

Ν = Νούς – Νόμος καί τά Νερά στήν φύσιν

Συμβολίζει το δημιούργημα, την ατομική ύπαρξη, τη Θεία αρχή που ενώνει τον ανταγωνισμό των δύο πόλων και τους ενώνει σε έναν. Ζώδιο ο Ζυγός.
Στο πνευματικό, η αιώνια δράση της ζωής. Στο νοητικό, η συνένωση των συγκινήσεων, η αμοιβαιότητα της στοργής. Στο φυσικό, η ισορροπία στη σχέση των φύλων.

Είναι η μετενσάρκωση, η δικαιοσύνη στον υλικό κόσμο. Η παρουσία του στις μαγικές βοές προετοιμάζει τον άνθρωπο για ένα καλλίτερο μέλλον, απομακρύνει τις αντιξοότητες, βοηθά στην αναδρομή στις προηγούμενες ζωές.

-Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα.Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», νομοθέτες θα τους λέγαμε
σήμερα, με ακρίβεια και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και
Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος και Σημαινομένου.
Εάν πάμε δε στις Επιστήμες, τα παραδείγματα είναι ατελείωτα και άκρως

διαφωτιστικά, αλλά και διδακτικά για τις επόμενες γενεές.
Σχετικά πρόσφατα (1996) στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JURNAL στην Γερμανία,δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν:
« Η εκφορά του γράμματος «Ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του Αλφαβήτου– στο πρώτο Ελληνικό Αλφάβητο με τα 27 γράμματα ».
( Εκτός αυτού στο Χάρβαρτ, από ιατρικές έρευνες διαπιστώθηκε ότι η απαγγελία των Ομηρικών Επών στο πρωτότυπο, εκτός των άλλων, κάνει καλό στην καρδιά, ως αναπνευστική άσκηση…)
Με αφορμή τις έρευνες αυτές των ξένων επιστημόνων θα αναρωτηθούμε και εμείς: Είναι τυχαίο πάλι το γεγονός ότι το «ους» (το αυτί) που ακούει και
μαθαίνει-όπως μας διδάσκει και η Σύγχρονη Ψυχολογία- γίνεται με το
«Ν» ο « Νούς » που σκέφτεται , ενεργεί και αποφασίζει; Και δικαιούμαι να ερωτήσω:

Γιατί εμείς γίναμε διώκτες του «Ν»;
Γιατί θέλομε να φτωχύνομε τον εγκέφαλο των επομένων γενεών στην χώρα μας;
Ως μάχιμος Εκπαιδευτικός και συγγραφέας επιστημονικού συγγράμματος
( ΔΥΣΛΕΞΙΑ, Αθήνα 1994, Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, 6
η Έκδοση σήμερα), νομιμοποιούμαι να ερωτήσω, αλλά και να προτείνω στο τέλος: Η Ελληνική Γλώσσα έχει πάρει πλέον μία μορφή τέτοια που δεν έχει ανάγκη από άλλες ακρότητες. Άλλωστε και τις ακρότητες του Ψυχάρη τις απέρριψε (τοπωσιά ή ντοπιολαλιά κλπ.). Δεν λέω να επιστρέψομε-και δεν μπορούμε άλλωστε- στην «Καθαρεύουσα», η οποία επίσης είναι μία μεγάλη παρεξήγηση.

Μερικοί ξένοι Ειδικοί έχουν γράψει για το σημαντικό έργο της Καθαρεύουσας στην Γλώσσα μας, μετά το 1821. Ίσως ακόμα σήμερα να λέγαμε «ο Μινίστρος= Υπουργός ή το Χοσπιτάλι=το Νοσοκομείο κλπ», αλλά αυτό πέρασε απαρατήρητο στον τόπο μας και το Γλωσσικό Ζήτημα δεν έπρεπε να είχε υπάρξει…
Όμως σήμερα αναρωτιέμαι: Είναι τυχαίο άραγε που καταργήσαμε το γράμμα «Ν» στο τέλος των λέξεων και τα σχολικά μας βιβλία γράφουν το « εμβαδό » (!), αντί το εμβαδόν !! (Στα σχολικά βοηθήματα όμως διαβάζομε « το εμβαδόΝ », δηλ. εκεί διατηρείται το Ν, ενώ το επίσημο Κράτος στα βιβλία (ΥΠΕΠΘ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) το έχουν καταργήσει !!

Για ποιον λόγο αυτή η ακρότητα:
Για ποιον λόγο επίσημα διδάσκομε στα σχολεία μας κανόνες που κατασκευάστηκαν αυθαίρετα,, π.χ. χθες συνάντησα το Δήμαρχο (το φίλο, το Σύμβουλο κλπ. κλπ…). Το γράμμα Ν είναι οργανικό και όταν το κόβομε πονάει. Είναι σαν να κόβομε το δακτυλάκι μας…. Εάν κάποιος αντιτείνει ότι αυτό είναι μία ασήμαντη λεπτομέρεια, θα πρέπει να του πούμε ότι « η λεπτομέρεια κρατάει τον Παρθενώνα »!
Να θυμίσω όμως εδώ και το ωραίο, ειρωνικό κείμενο του Οδ. Ελύτη τότε :
« ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», όπου καταλήγει :
« Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία, όπως αυτή του τελικού –Ν-, εκτός κι αν του’ λειπε η οπτική του ήχου…»
Ο Γ. Ρίτσος έγραψε επίσης:
« Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει…».
Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνομε σήμερα ότι μετά το Νι, έρχεται και η σειρά του
τελικού Σίγμα (Σ). Κάποιοι δημοσιογράφοι στα κανάλια λένε κιόλας:
« η μέθοδο», η « οδό » , «η πλήρη! ένταξη» (!) κ.τ.ο.

Καλλιεργούν έτσι αυθαίρετα ένα αρνητικό γλωσσικό πρότυπο στους νέους μας με
την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ και το σχολείο ανήμπορο να αντιδράσει, αλλά και
την κοινωνία παθητικά να δέχεται ως περίπου μοιραία την εξέλιξη αυτή.
Μετά από όλα αυτά διατυπώνω την εξής άποψη και καταθέτω στο Συνέδριό σας την δική μου «Θεωρία» για το εν λόγω ζήτημα:
Διεθνώς μελετάται η μοναδική μουσικότητα της Ελληνικής Γλώσσας και ο
αντίκτυπός της στην πνευματική διαύγεια του ανθρώπου. Το γράμμα «Ν» διεγείρει τον εγκέφαλο θετικά και ενεργοποιεί τον άνθρωπο να
σκέφτεται σωστά.
Το τελικό Σίγμα ηρεμεί τον άνθρωπο. Αυτό το δέχεται και η σύγχρονη Ψυχιατρική.Οι Αρχαίοι Έλληνες τα εγνώριζαν όλα αυτά και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μόνον εμείς οι Έλληνες λέμε « Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα » και δεν λέμε με άλλα γράμματα, ( παρ΄ όλο που έχομε στις καταλήξεις των λέξεων και άλλα γράμματα), διότι το Νι ενεργοποιεί το μυαλό μας να σκεφθούμε σωστά και το Σίγμα ηρεμεί την ψυχή μας , αφού μιλήσουμε δημόσια ή ιδιωτικά.
Η σύγχρονη Ψυχογλωσσολογία δέχεται ότι η Γλώσσα και η Σκέψη γεννιούνται
ταυτόχρονα και εξελίσσονται παράλληλα και συνιστούν ανά πάσα στιγμή μία
αξεχώριστη ενότητα.

Η Γλώσσα ενσαρκώνει την Σκέψη και η Σκέψη ουσιώνεται σε
Γλώσσα. Είναι ένα νόμισμα με τις δύο όψεις του. Δεν μπορεί να υπάρχει η μία πλευρά, χωρίς την άλλη.Δεν μπορούσε να υπάρξει Ελληνική Σκέψη χωρίς την Ελληνική Γλώσσα.Είναι γεγονός ότι η ποιότητα και ποσότητα «καταγραφών» στην Σκέψηπροσδιορίζει και το νοητικό επίπεδο κάθε λαού.Επομένως και το νοητικό επίπεδο καθορίζει και την ικανότητα της δημιουργίας
Πολιτισμού.

Το Ελληνικόν Αλφάβητον, στην πορεία των χιλιάδων ετών του ήταν αρχικά
Ιδεογραφικό,στη συνέχεια επινοήθηκε το Εικονογραφικό, έπειτα φθάσαμε στο Γραμμογραφικό, κατόπιν στο Συλλαβογραφικό (Γραμμική Α και Β)
και τέλος καθιερώθηκε το ισχύον σήμερα Φθογγογραφικό , που είναι αξεπέραστο και στο οποίο οφείλεται η δημιουργία της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Οικουμενικού Πολιτισμού.Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε, ως κόρη οφθαλμού, την Ελληνική Γλώσσα και να αντισταθούμε στην κακοποίησή της.

Σπύρος Μάρκου
Διευθυντής 3ου
Δημ. Σχολείου Λαρίσης


Καταρχήν είναι πολύ σημαντικό να αναφέρουμε ότι στο αρχαίο ελληνικό αλφάβητο των 27 γραμμάτων, υπάρχει ένα ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ το οποίο θα πρέπει να βρίσκεται στην 14η θέση.
Πρόκειται βεβαίως για το γράμμα Ν που εισαπέχει 13 γράμματα από το πρώτο γράμμα και 13 γράμματα από το τελευταίο.
Το γράμμα Ν όμως είναι ακριβώς το αρχικό γράμμα της λέξης ΝΟΥΣ.
Όπως γνωρίζουμε, στην εποχή της Αρχαίας Ελλάδας, ο ΝΟΥΣ εκφράζεται πίσω από το πρόσωπο του πατρός «ανδρών τε θεών τε» του Δία, βασικό σύμβολο του οποίου είναι ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ, ο οποίος θα μπορούσε να αναπαρασταθεί θαυμάσια σχηματικά με το σχήμα που προκύπτει από το γράμμα Ν.
Ο ΝΟΥΣ λοιπόν και το θέμα της εξέλιξης της νόησής μας αποτελεί το ζητούμενο που βρίσκεται ΚΡΥΜΜΕΝΟ πίσω από την πρόθεση της δημιουργίας του Ελληνικού Αλφαβήτου!
Μία μεγάλη έκπληξη μας περιμένει αν ΜΕΓΕΘΥΝΟΥΜΕ αυτό το γράμμα Ν, έτσι ώστε να ΚΑΛΥΨΕΙ ολόκληρο τον πίνακα του Αλφαβήτου.