55 Όμηροι ενός σαράβαλου

Πριν λίγες μέρες θέλησα με την οικογένειά μου, να κάνουμε ένα μικρό ταξίδι στη Κωνσταντινούπολη.

Έχουμε πάει κι' άλλες φορές. Και απολαύσαμε και τη διαδρομή αλλά και την παραμονή μας εκεί.

Όμως αυτή τη φορά ήταν λίγο διαφορετικά.

Ήρθε το λεωφορείο από Θεσ/νίκη για να παραλάβει και τους Καβαλιώτες. (εμάς δηλαδή μαζί με άλλους).

Ο οδηγός ράθυμος, μας ρώτησε: "Έχετε και βαλίτσες;"

(Την άλλη φορά θα πάρω ένα σλιπάκι στη τσέπη μου για να μην σε βάζω σε κόπο)

Μπήκαμε σε ένα λεωφορείο τρισάθλιο. Βρώμικο (λάσπες στα παράθυρα) σπασμένα κάποια καθίσματα (έπεφταν πίσω οι πλάτες μόλις ακουμπούσες να ξεκουραστείς) και βρώμικο στο πάτωμα.

Και ως ένα σημείο κάποια είναι ανεκτά.

Όμως να ταξιδεύεις με το σώμα σου σε ορθή γωνία, 10 ώρες, γιατί αν ακουμπούσες στη πλάτη του καθίσματος, θα βρισκόσουν στην αγκαλιά του πίσω σου, δεν είναι και ότι καλύτερο.

Γιατί δεν άλλαζα κάθισμα; Γιατί το λεωφορείο ήταν φουλ!!!

Δεν υπήρχε ούτε μια θέση κενή.

Μπήκαμε και στη Ξάνθη. Μπήκαμε και στη Κομοτηνή και γέμισε το... βαπόρι.

Όταν άνοιξε το μικρόφωνο ο ξεναγός (Ο Άρης ένας πολύ έμπειρος ξεναγός Κωνσταντινουπολίτης) άρχισε το μικρόφωνο να τσιρίζει και να σφυρίζει. Δήλωνε την ταλαιπωρία του κι' αυτό...

Κάθε φορά που θα μας μιλούσε, το μικρόφωνο σφύριζε δαιμονισμένα.. Τρέλα! Νυχτερινό εγερτήριο!!!

Και ανάμεσα στα σφυρίγματα προσπαθούσες να ακούσεις τι λέει.

Ευτυχώς στη Πόλη αγόρασαν ένα καινούργιο μικρόφωνο και ηρέμησαν τα αφτιά μας. Εκεί το λεωφορείο πλύθηκε και είχε πλέον μια καλή όψη.

Συντήρηση που έπρεπε να είχε γίνει πριν ξεκινήσει αυτό το σαράβαλο, με κόσμο, το ταξίδι του.

55 όμηροι μέσα σε ένα βρώμικο, ταλαιπωρημένο και ασυντήρητο λεωφορείο, κατασκευασμένο από την ΕΛΒΟ (όταν λειτουργούσε) με αμάξωμα που προοριζόταν για φορτηγά, εμείς το κάναμε λεωφορείο...

Με προβληματική ανάρτηση, αφού όσοι καθόταν μετά τη μέση του λεωφορείου, σε κάθε μικρή λακκούβα πετόντουσαν στο κάθισμά τους. Είχα τη τύχη να κάθομαι στην προτελευταία σειρά και το ένιωθα έντονα.

Στην Εγνατία δεν είχαμε πρόβλημα. Όταν όμως περάσαμε στην "απέναντι πλευρά" εκεί το κατάλαβα!!!

Μόλις προσπαθούσες να χαλαρώσεις, στο θύμιζε το σαράβαλο που βρισκόσουν μέσα του.

Και όταν είχε κάπως έντονη κακοτεχνία ο δρόμος τότε άκουγες να τρίζει η ανάρτηση... Χρουπ Χρουπ...

Στην επιστροφή περίμενα να φτάσουμε στα σύνορα. Να πιάσουμε "Εγνατία" να ηρεμήσουμε λίγο.

Όμως ο οδηγός είχε άλλη άποψη. Πήραμε την παλιά Εθνική. Για να βρούμε βενζινάδικο να βάλουμε πετρέλαιο. Και συνεχίσαμε να χορεύουμε στα καθίσματα...

Στη διαδρομή το λεωφορείο σταματούσε. Έσβηνε και τη μηχανή και μετά από 10 λεπτά έβαζε μπρος και συνέχιζε το μαρτυρικό του δρομολόγιο.

- Που το βρήκατε αυτό το λεωφορείο; ρώτησα με αφέλεια τον οδηγό.

- Του "Ζορπίδη" είναι. Το νοίκιασε το "Άθως".

- Δεν είχε ποιό σαβούρα να δώσει στο 'Άθως" ο "Ζορπίδης" ;

- Τι να σου πω;

"Τι να μου πεις Τι να σου πω Μαρτυράμε και οι δυό" που λέει και το τραγούδι.

Όταν φτάσαμε επιτέλους στη Καβάλα, οι συνταξιδιώτες μας αποχαιρέτησαν... "Α ρε τυχεροί. Τελείωνει το μαρτύριό σας Εμείς έχουμε μέχρι τη Θεσ/νίκη ακόμη..."

Μη με ρωτάτε αυτές τις μέρες γιατί περπατώ μονόπαντα.

Ακόμη πονάει ο σβέρκος μου από τα τινάγματα του λεωφορείου.

ΥΓ Το σαράβαλο με ωραία όψη μετά το πλύσιμό του.