Έζησα το όνειρο…

Αυτές τις γιορτές ήθελα να μείνω εδώ. Δεν είχα διάθεση να κάνω σκι στις Άλπεις. Ούτε να συναντήσω τον Πάπα στο Βατικανό. Που να τρέχεις μέσα στο καταχείμωνο για πριβέ συναντήσεις και χλιδάτα ρεβεγιόν σε γκλαμουράτα σαλέ. Έμεινα στο σπίτι μου. Είδα όλα τα πλούσια προγράμματα της τηλεόρασης, απόλαυσα ηλεκτρονική θαλπωρή τηλεοπτικής κουλτούρας. Δεκάδες καινούρια Χριστουγεννιάτικα και Πρωτοχρονιάτικα προγράμματα πλημμύρισαν τις τηλεοπτικές οθόνες. Να τα έχανα; Ποτέ.

Η πόλη μου στολίστηκε από τις αρχές του Δεκέμβρη με καινούρια ντεκόρ. Το άκρον άωτον της φαντασίας του Δήμου. Πολύχρωμα λαμπάκια σε πρωτοφανείς σχεδιασμούς έδωσαν μια διαφορετική αίγλη στη πόλη. Τίποτα δε θύμιζε το πέρυσι. Όλα καινούρια! Όλα λαμπερά! Τα είδα και σοκαρίστηκα. Ξανάγινα παιδί.

Όχι δε πήγα στην Ονειρούπολη της Δράμας. Τι να δω; Μέχρι και τα Τίμια Δώρα των Μάγων έφεραν από την Μονή του Αγίου Παύλου, στο Άγιο Όρος, για να τα προσκυνήσουν οι κάτοικοι. Ένα ξύλινο χωριό στήθηκε μέσα στο Πάρκο της Δράμας για να ονειρευτούν τα παιδιά. Άκουσα ότι πήγαν εκδρομικά από όλη την Ελλάδα στην Ονειρούπολη. Σιγά τα ωά. Αυτοί Ονειρούπολη εμείς Κοσμόπολις.

Ούτε στα Τρίκαλα πήγα. Εκεί έστησαν στο χωριό του Αι Βασίλη, τον «Μύλο Των Ξωτικών». Κάπνιζαν και τα φουγάρα του παλιού «Μύλου Μουτσόπουλου». Λάδωσαν τις μηχανές και άρχισε να λειτουργεί ο Μύλος. Μαζεύτηκε κόσμος από όλη τη Θεσσαλία να δει το Εργοστάσιο του Αι Βασίλη. Πήγαν και από άλλες περιφέρειες. Βλακείες θέαμα.

Προτίμησα τη πόλη μου. Περπάτησα στους πεζόδρομους του κέντρου. Άνετοι πεζόδρομοι. Να περπατάς και να χαίρεσαι. Να αφήνεις το παιδί σου να παίζει και να μη φοβάσαι μη το χτυπήσει κανένας βιαστικός ντελιβεράς με το δίκυκλο. Ούτε να μπλέκεσαι μέσα σε τραπεζοκαθίσματα και τέντες. Αγόρασα και κάστανα από τον Ευθύμη. Οι καλύτεροι πεζόδρομοι της Ευρώπης βρίσκονται στη Καβάλα. Πεζόδρομοι με άποψη.

Προτίμησα και τη κεντρική πλατεία. Με τις δεκάδες φαντασμαγορικές εκδηλώσεις της. Γύριζε το καρουζέλ… γεμάτο παιδάκια. Πουλούσαν μεγάλα μπαλόνια οι γύφτισσες. Το σιντριβάνι πετούσε πολύχρωμο νερό. Απέναντι τα σουβλάκια του Δεληκάρη χόρευαν πάνω στα κάρβουνα! Είχαμε και παγοδρόμιο! Χιόνια δεν είχαμε. Είχαμε όμως πάγο για πατινάζ.

Στη τέντα της Πλατείας, κάθε βράδυ είχε και μια εκδήλωση. Κόσμος πολύς τις παρακολουθούσε. Το αδιαχώρητο στη πλατεία. Όλοι με ενδιαφέρον κοίταζαν τη τέντα. Η τέντα στα χάι της. Της έβαλαν και πλάτη από πίσω για να μη κρυώνουν οι καλλιτέχνες. Τη φώτισαν. Τη πρώτη μέρα, πήγε και ο Δήμαρχος. Και άναψε τα φώτα στη πλατεία! Δηλαδή για να λέμε την αλήθεια, ο ηλεκτρολόγος τα άναψε. Απλά ο Δήμαρχος έκανε ότι τα άναψε. Για το σόου της υπόθεσης δηλαδή…

Και τα όμορφα σπιτάκια, μοναδικής τεχνοτροπίας και ξεχωριστής κουλτούρας, έφεραν χιλιάδες κόσμο στη πλατεία μας. Και τι δε πουλούσαν εκεί… Μέχρι τσιμπιδάκια για τα μαλλιά.  

Απαραίτητη φιγούρα ο Γιάννης με τα σπιτικά γλυκά της Καρβάλης. Φορούσε και σκούφο για να προστατευτεί από τις νιφάδες χιονιού που έπεφταν στο σπιτάκι του.

Είχε και λαχειοπώληδες. Αγόρασα και εγώ λαχεία. Δε κέρδισαν. Του χρόνου πάλι. Αν είμαι εδώ και δε πάω στις Άλπεις, ίσως κερδίσω. Δε βαριέσαι.

Και του χρόνου.