Η ευθύνη της Αριστεράς

Μπορεί πολλοί από εμάς να ξυπνήσαμε οργισμένοι από την ακατανόητη αντοχή που δείχνει το πρακτικά αλληλοστηριζόμενο σύστημα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αλλά εγώ θα σας πρότεινα να ανοίξουμε λίγο το κάδρο. Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά ένας από τους σημαντικούς παράγοντες επιβίωσης της σημερινής πολιτικής παθογένειαςείναι η στάση της Αριστεράς. Ο φαινόμενος πολιτικός ακτιβισμός του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν παράγει ουσιαστικό πολιτικό αποτέλεσμα μεταβολής συσχετισμών. Στην ουσία και τα δύο κόμματα είναι αυτοπεριορισμένα στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων και μάλιστα σε μια κατάσταση πρωτοφανούς κρίσης, που λογικά προσφέρει προνομιακό πεδίο αύξησης της επιρροής τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα ανομοιογενές μόρφωμα τάσεων και προσώπων, έχει τις ιστορικές καταβολές του στο ΚΚΕ εσωτερικού, αλλά μετά τον Κωνσταντόπουλο τη μουσική την παίζουν στελέχη που αποχώρησαν από το ΚΚΕ. Αυτό έχει αποτέλεσμα τη διαμόρφωση ενός οξύ αλλά κοινότοπου κεντρικού καταγγελτικού λόγου και ενός πολιτικού στίγματος στα όρια του χωρίς αρχές εξτρεμισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς καταγγέλλει, φοβίζει τους συνετούς ριζοσπάστες, αδυνατεί να κάνει προτάσεις και φλερτάρει με την ιδέα της δραχμής και της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Αυτό οροθετεί και την επιρροή του ποιοτικά και ποσοτικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να καταγγέλλει, αλλά δεν ενοχλεί το πολιτικό κατεστημένο. Στην ουσία αποτελεί μεταλλαγμένο μεταπολιτευτικό κατάλοιπο που η επιβίωσή του κρίνεται κάθε φορά τα ξημερώματα της Δευτέρας των εκλογών.
Το ΚΚΕ είναι ό,τι πιο σταθερό, ιστορικό, παραδοσιακό διαθέτει η εγχώρια πολιτική σκηνή. Διαφέρει από τους άλλους όσο ο αριστοκράτης από τους νεόπλουτους. Μετά το «αμάρτημα» του 1989 στην Ελλάδα και την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού μπήκε σε μια κατάσταση απόλυτης περισυλλογής και εσωστρέφειας. Αρνήθηκε τη νέα πραγματικότητα, την ανάγκη ανοικτής αναζήτησης των αιτίων της ιστορικής ήττας του κομμουνισμού. Την ανάγκη μελέτης των εντυπωσιακών μεταλλάξεων του καπιταλισμού σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και νέων τεχνολογιών. Οδήγησε στην έξοδο τους ανήσυχους και κράτησε τους «πιστούς», συγκροτώντας την αυθεντική κιβωτό της κουμμουνιστικής ορθοδοξίας και παραδόσεων. Αυτό οδήγησε σε μια επανασυσπείρωση των δυνάμεών του στη βάση των «αρχών και των αδιάψευστων δογμάτων».
Στο επίπεδο της πολιτικής δράσης εκφράστηκε με το σύνθημα «πολλά κόμματα, δυο πολιτικές», αρνούμενο κάθε ενδεχόμενο συντονισμού δράσης με οποιονδήποτε άλλον πολιτικό σχηματισμό. Αυτό μπορεί να φέρνει μια αύξηση επιρροής λόγω καθαρότητας, αλλά σε οδηγεί στο περιθώριο των εξελίξεων. Στην ουσία αποφεύγει την «πολιτική μόλυνση» αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στους φορείς της, περιφρουρώντας μόνο τον χώρο του. Δεν το απασχολούν λεπτομέρειες δανειακών συμβάσεων, επιτόκια, όροι, δεσμεύσεις, πιθανές βελτιώσεις, αλλαγές. Είναι κόλπα της πλουτοκρατίας. Ας ασχοληθούν μ’ αυτά αυτοί που έχουν τα χέρια τους βουτηγμένα στο κρίμα. Το ΚΚΕ επαγγέλλεται το αύριο της οριστικής ανατροπής που θα πραγματοποιηθεί μέσα από τις γραμμές του, χωρίς ανίερες συμμαχίες με οπορτουνιστές. Ο εθελούσιος περιορισμός του ΚΚΕ στην πολιτική καθαρότητα και τη μονομερή πολιτική δράση μέσω των συντεταγμένων εκδηλώσεων της πολιτικής του επιρροής είναι ελάχιστα ενοχλητική για το πολιτικό κατεστημένο. Μια ανοικτή πολιτική αντιμνημονιακών συσπειρώσεων, διατύπωσης ρεαλιστικών εναλλακτικών προοπτικών και στοχευμένων κινητοποιήσεων θα το είχαν φέρει σε πολύ δύσκολη κατάσταση, θα είχαν πυροδοτήσει ουσιαστικές πολιτικές εξελίξεις και ενδεχομένως να είχαν μετριάσει τα δεινά που υφίστανται οι πολίτες.
Όσο κι αν φαντάζει παράδοξο, η αντοχή του πολιτικού κατεστημένου νομής της εξουσίας δεν είναι άσχετη και με την εθελούσια αυτοαπομόνωση της Αριστεράς.

Του Θανάση Σκόκου Από το http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9983