Η ευθύνη της Αριστεράς

Μπορεί πολλοί από εμάς να ξυπνήσαμε οργισμένοι από την ακατανόητη αντοχή που δείχνει το πρακτικά αλληλοστηριζόμενο σύστημα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αλλά εγώ θα σας πρότεινα να ανοίξουμε λίγο το κάδρο. Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά ένας από τους σημαντικούς παράγοντες επιβίωσης της σημερινής πολιτικής παθογένειαςείναι η στάση της Αριστεράς. Ο φαινόμενος πολιτικός ακτιβισμός του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν παράγει ουσιαστικό πολιτικό αποτέλεσμα μεταβολής συσχετισμών. Στην ουσία και τα δύο κόμματα είναι αυτοπεριορισμένα στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων και μάλιστα σε μια κατάσταση πρωτοφανούς κρίσης, που λογικά προσφέρει προνομιακό πεδίο αύξησης της επιρροής τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα ανομοιογενές μόρφωμα τάσεων και προσώπων, έχει τις ιστορικές καταβολές του στο ΚΚΕ εσωτερικού, αλλά μετά τον Κωνσταντόπουλο τη μουσική την παίζουν στελέχη που αποχώρησαν από το ΚΚΕ. Αυτό έχει αποτέλεσμα τη διαμόρφωση ενός οξύ αλλά κοινότοπου κεντρικού καταγγελτικού λόγου και ενός πολιτικού στίγματος στα όρια του χωρίς αρχές εξτρεμισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς καταγγέλλει, φοβίζει τους συνετούς ριζοσπάστες, αδυνατεί να κάνει προτάσεις και φλερτάρει με την ιδέα της δραχμής και της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Αυτό οροθετεί και την επιρροή του ποιοτικά και ποσοτικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να καταγγέλλει, αλλά δεν ενοχλεί το πολιτικό κατεστημένο. Στην ουσία αποτελεί μεταλλαγμένο μεταπολιτευτικό κατάλοιπο που η επιβίωσή του κρίνεται κάθε φορά τα ξημερώματα της Δευτέρας των εκλογών.
Το ΚΚΕ είναι ό,τι πιο σταθερό, ιστορικό, παραδοσιακό διαθέτει η εγχώρια πολιτική σκηνή. Διαφέρει από τους άλλους όσο ο αριστοκράτης από τους νεόπλουτους. Μετά το «αμάρτημα» του 1989 στην Ελλάδα και την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού μπήκε σε μια κατάσταση απόλυτης περισυλλογής και εσωστρέφειας. Αρνήθηκε τη νέα πραγματικότητα, την ανάγκη ανοικτής αναζήτησης των αιτίων της ιστορικής ήττας του κομμουνισμού. Την ανάγκη μελέτης των εντυπωσιακών μεταλλάξεων του καπιταλισμού σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και νέων τεχνολογιών. Οδήγησε στην έξοδο τους ανήσυχους και κράτησε τους «πιστούς», συγκροτώντας την αυθεντική κιβωτό της κουμμουνιστικής ορθοδοξίας και παραδόσεων. Αυτό οδήγησε σε μια επανασυσπείρωση των δυνάμεών του στη βάση των «αρχών και των αδιάψευστων δογμάτων».
Στο επίπεδο της πολιτικής δράσης εκφράστηκε με το σύνθημα «πολλά κόμματα, δυο πολιτικές», αρνούμενο κάθε ενδεχόμενο συντονισμού δράσης με οποιονδήποτε άλλον πολιτικό σχηματισμό. Αυτό μπορεί να φέρνει μια αύξηση επιρροής λόγω καθαρότητας, αλλά σε οδηγεί στο περιθώριο των εξελίξεων. Στην ουσία αποφεύγει την «πολιτική μόλυνση» αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στους φορείς της, περιφρουρώντας μόνο τον χώρο του. Δεν το απασχολούν λεπτομέρειες δανειακών συμβάσεων, επιτόκια, όροι, δεσμεύσεις, πιθανές βελτιώσεις, αλλαγές. Είναι κόλπα της πλουτοκρατίας. Ας ασχοληθούν μ’ αυτά αυτοί που έχουν τα χέρια τους βουτηγμένα στο κρίμα. Το ΚΚΕ επαγγέλλεται το αύριο της οριστικής ανατροπής που θα πραγματοποιηθεί μέσα από τις γραμμές του, χωρίς ανίερες συμμαχίες με οπορτουνιστές. Ο εθελούσιος περιορισμός του ΚΚΕ στην πολιτική καθαρότητα και τη μονομερή πολιτική δράση μέσω των συντεταγμένων εκδηλώσεων της πολιτικής του επιρροής είναι ελάχιστα ενοχλητική για το πολιτικό κατεστημένο. Μια ανοικτή πολιτική αντιμνημονιακών συσπειρώσεων, διατύπωσης ρεαλιστικών εναλλακτικών προοπτικών και στοχευμένων κινητοποιήσεων θα το είχαν φέρει σε πολύ δύσκολη κατάσταση, θα είχαν πυροδοτήσει ουσιαστικές πολιτικές εξελίξεις και ενδεχομένως να είχαν μετριάσει τα δεινά που υφίστανται οι πολίτες.
Όσο κι αν φαντάζει παράδοξο, η αντοχή του πολιτικού κατεστημένου νομής της εξουσίας δεν είναι άσχετη και με την εθελούσια αυτοαπομόνωση της Αριστεράς.

Του Θανάση Σκόκου Από το http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9983

Χαμόγελο ανθρωπιάς

Χαμόγελο ανθρωπιάς.

Μέσα από την οικονομική κρίση βγαίνουν οι παράπλευρες απώλειές της. Δεν είναι μόνο η οικονομική ένδεια που βλέπουμε μπροστά μας. Σπάει ο θεσμός της κοινωνικής αλληλεγγύης που διέπει μια οργανωμένη κοινωνία. Και από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε ο θεσμός της κοινωνικής αλληλεγγύης πρέπει να δυναμώσει. Να δείξουμε τη θετική πλευρά που όλοι διαθέτουμε απέναντι στο μοιρολατρικό ύφος που πήρε το πρόσωπό μας. Και ο αλτρουϊσμός είναι ένα Κοινωνικό Κεφάλαιο. Που βοηθάει να υπάρχει κοινωνική συνοχή. Απαραίτητη σε κοινωνικές δυσκολίες. Μας βγάζει από τη ξενοφοβία και τον ατομικισμό. Η κοινωνική αλληλεγγύη μας βοηθάει ψυχικά σε δύσκολες περιόδους, αφού αισθανόμαστε ότι μπορούμε να στηριχτούμε στον συγγενή, το φίλο, το γείτονα ή ακόμη και σε κάποιον ξένο. Η ανάπτυξή της βοηθάει να αισθανθούμε ευχάριστα μέσα στη κοινωνία ως μονάδες. Να αισθανθούμε ότι δεν είμαστε αποξενωμένοι.

Σαν χώρα το 2009 είχαμε την 51^η θέση ανάμεσα σε 110 κράτη που αντιπροσωπεύουν το 90% του πλανήτη, στη μέτρηση «Κοινωνικό Κεφάλαιο». Σήμερα η μέτρηση προξενεί θλίψη. Κατέχουμε την 100^η θέση! (Μελέτη: Prosperity Index™)

Πως μπορούμε να ξεκινήσουμε; 

Μέσα στο σπίτι μας έχουμε τόσα αντικείμενα που δε τα θέλουμε. Που μας είναι περιττά και απλά τα ξεσκονίζουμε. Βιβλία που διαβάσαμε. CD που ακούσαμε. Ρούχα που δεν μας βολεύουν. Μια σακούλα με τρόφιμα που αγοράσαμε για το σκοπό αυτό. Κάποια έπιπλα που θα μπορούσαν να τα πάρουν υπάλληλοι του Δήμου και με κάποια επιδιόρθωση να διατεθούν στη συνέχεια σε νοικοκυριά που τα θέλουν. Αυτό που βαρεθήκαμε ή είναι λίγο χαλασμένο δεν είναι για πέταμα! Μπορεί να πάρει ζωή στα χέρια ενός συμπολίτη μας.

Ο Δήμος Καβάλας ξεκινάει και πάλι το «Κοινωνικό Παντοπωλείο». Ένας θεσμός που υπάρχει σε πάρα πολλούς Δήμους όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλα κράτη. Κράτη που δεν τα άγγιξε η οικονομική υποτέλεια. Σε πόλεις σύγχρονες όπως η Ν.Υόρκη το φαινόμενο είναι σύνηθες.

Μπορούμε να εμπιστευθούμε το Δήμο μας, ως φορέα υλοποίησης και να δώσουμε εκεί αυτό που έχουμε τη δυνατότητα. Αυτό που θα ανακουφίσει ένα συνάνθρωπό μας να αισθανθεί ότι δίπλα του υπάρχουν άνθρωποι. Άνθρωποι με κοινωνικό πρόσωπο. Άνθρωποι που διατηρούν ζεστή τη ψυχή τους. Που ενδιαφέρονται. Που δε στοιβάζουν για να ικανοποιήσουν τον εγωκεντρικό τους χαρακτήρα, αλλά κοιτάζουν και στο περίγυρό τους. Που δεν μοιρολογούν για τα 100  ή 200 ευρώ που μειώθηκε ο μισθός τους. Αλλά χαίρονται γιατί μπορούν και πληρώνονται ακόμη.

Μέσα στο Δήμο Καβάλας υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζουν αυτές τις απόψεις. Δημοτικοί Σύμβουλοι που είναι πρόθυμοι να σταθούν αρωγοί στη προσπάθεια του «Κοινωνικού Παντοπωλείου». Ας σταθούμε και εμείς οι απλοί πολίτες, στο ύψος των περιστάσεων και ας βοηθήσουμε.

Για να αισθανθούμε ψυχικά καλύτερα και να χαρίσουμε ένα χαμόγελο ανθρωπιάς στους ανθρώπους που δυσκολεύονται. 

Καλημέρα σας.

Δάκρυα για το χυμένο γάλα

Τώρα αισθάνεσαι εθνικά ταπεινωμένος. Τώρα αισθάνεσαι ότι θίγεται η εθνική σου ανεξαρτησία. Ενώ πριν… Πριν ήσουν εθνικά περήφανος.

Όταν έκαναν απεργία μέσα στο κατακαλόκαιρο στην Ολυμπιακή για να πάρουν αυξήσεις, το θεωρούσες δίκαιο. Και σερνόταν οι τουρίστες με τις μέρες στο κλειστό αεροδρόμιο του Ελληνικού. Δε διασυρόταν τότε ο τουρισμός μας.

Όταν ο Πιπεργιάς κατέβαζε τους διακόπτες για να πάρουν αυξήσεις οι σκληρά εργαζόμενοι της ΔΕΗ τότε δεν θίχθηκε η εθνική σου συνείδηση. Ούτε σε ενοχλεί που ακόμη και σήμερα δικαιούνται τζάμπα ρεύμα, όχι μόνο όσο εργάζονται στη ΔΕΗ αλλά και όταν συνταξιοδοτηθούν. Και η τζαμπατζίδικη παροχή συνεχίζεται ακόμη και στη χήρα του αποθανόντος υπαλλήλου της ΔΕΗ. Αυτό το ήξερες; Πολλά θα μάθεις ακόμη.

Όταν κρέμασαν στον ΟΤΕ το πανό «Πωλείται» ήξεραν γιατί ήθελαν τον κρατικό έλεγχο οι εργαζόμενοι εκεί. Δεν διαμαρτυρήθηκαν όμως που έβαζαν τα παιδιά τους χωρίς διαγωνισμό. Ούτε για τις υψηλές αποδοχές τους σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα.

Ένας ολόκληρος μηχανισμός παροχών σε επιδόματα, σε ανύπαρκτες υπερωρίες και εκτός έδρας ακόμη και για μια ολιγόωρη μετακίνησή τους μέσα στο νομό.

Ένας ολόκληρος κόσμος σιτιζόμενος από τον δημόσιο κορβανά. Με απευθείας αναθέσεις έργων και έργα που τα πληρώναμε 5 και 10 φορές ακριβότερα της αξίας τους.

Θίγεται η εθνική σου περηφάνια τώρα που αλλάζει το συνταξιοδοτικό. Δεν θίχθηκε όμως που άνθρωποι 45 και 50 χρονών έβγαιναν στη σύνταξη για να ξεκινήσουν νέα επαγγελματική καριέρα, στο όνομα ενός συγγενούς τους βέβαια.

Ούτε ποτέ διαμαρτυρήθηκε κάποιος από τους προοδευτικούς και συμπαραστάτης των αγανακτισμένων, για τα μαϊμούδες επιδόματα.

Θα χάσουν από το «κούρεμα» τα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτά που χάνουν κάθε χρόνο από τη αυθαίρετη συνταγογράφηση δε τα μέτρησες.

Και φτάσαμε στη τεράστια αδικία όπου οι αμοιβές στο Δημόσιο έφτασαν 5 – 8 φορές πάνω από τον ιδιωτικό τομέα. Με υπηρεσίες που αλληλεπικάλυπταν η μια την άλλη. Με διευθύνσεις επί διευθύνσεων και προσωποπαγείς θέσεις για να εξυπηρετηθούν τα όποια κομματικά πρόσωπα.

Μη μας λείψουν και χάσουμε το σουσούμι τους. Και τι θα απογίνουμε χωρίς κομματικούς ινστρούχτουρες. Αλλοίμονο.

Τώρα ξεβολευόμαστε. Θα περάσουμε από μια στενωπό. Καλύτερα έτσι. 

Ας μη πάρει επίδομα ο Δημ. Υπάλληλος που θα πέσει στην αγορά για να αγοράσει τα εισαγόμενα προϊόντα. Αφού απαξιώσαμε κάθε παραγωγικό τομέα κάθε βιοτεχνία και βιομηχανία τώρα μας έπιασε η εθνική ταπείνωση. Γεμίσαμε τα ψυγεία μας με εισαγόμενα τρόφιμα από τη Γερμανία και τη Δανία και στενοχωριόμαστε που θα μας επιτηρούν οι Γερμανοί.

Έφτασε μια θέση στο Δημόσιο να έχει δεκαπλάσια αξία από μια θέση στη γεωργική παραγωγή. Όμως δε μας αρέσει που τρώμε 2 ευρώ τη ντομάτα.

Μεμψιμοιρούμε για την απόφαση της 26^ης Οκτωβρίου. Ψάχνουμε στα ψιλά γράμματα μήπως και επιδαψιλεύονται την εθνική μας κυριαρχία. Τρομάρα μας. Τώρα τη σκεφτήκαμε.

Μια αγγλική παροιμία λέει: «δεν υπάρχει λόγος να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα». Πληροφοριακά και μόνο. 

Ακόμη και το γάλα που πίνουμε, το εισάγουμε κατά το 1/3.

Καλημέρα σας.

Τα γαϊδούρια

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα...
Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.


Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι … 500 ευρώ!! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.

Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.

Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως … ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου…

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.

Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!!...

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή / οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών… Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.

Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να … ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.

Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν … με τον ιδρώτα τους. Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.

Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους? Τι θα κάνεις εσύ?



(Μετάφραση από το ιταλικό κείμενο το οποίο ήταν μετάφραση του γαλλικού και πάει λέγοντας. Φυσικά τα κείμενα αυτά είναι μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή εμπλέκονται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και φουκαράδες χωρικοί όλου του κόσμου καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους «κανόνες της αγοράς» … των γαιδάρων.)

himaira.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα: 24ωρο: Επίκαιρη ιστορία με πολλά διδάγματα http://24wro.blogspot.com/2011/10/blog-post_9798.html#ixzz1c6rG8HJ6

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΒΑΞΕΒΑΝΗ

 

Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ».

 

Χειρότερο απ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.

 

Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ όλα είναι το δικό μας σενάριο;

 

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ' αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

 

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

 

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος. Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

 

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.

 

Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

 

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.

 

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

 

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ απολυθούν κάποιοι απ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

 

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι αυτό θέλω να τελειώνουμε.

 

Η πορεία ξεκίνησε - όλα τα "παιδιά" ήταν εκεί

Η πορεία ξεκίνησε σαν χείμαρρος, κινούμενη από παλμό , ωθούμενη από τα νέα μέτρα της κυβέρνησης.

Στην πρωτη γραμμη διεκρινα τον Μακη, δεν ξερω τι δουλεια κανει, τοσα χρονια συνδικαλιστη τον ξερω.

Διπλα του η ξαδερφη μου η Μαρθα από τα 37 της συνταξιουχος, γιατι ειχε κλεισει 15ετία στον Ευαγγελισμο με ανηλικο τεκνο.

Μαζι της η φιλη της η Στέλα, που 30 χρονια τωρα επαιρνε συνταξη σαν αγαμη θυγατερα.

Παραδιπλα ο Σταθης, η εθελουσια από τον ΟΤΕ του ειχε αποφερει 120. 000 ευρω και τωρα αγωνιζοταν στο ψαρεμα.

Παραδιπλα ο Σωτήρης, ο Γρηγορης (40αρηδες... ??? η και λιγοτερο???) με το νομο 3717/08 εθελουσια από τον ΟΑ με 1200 .....το μηνα (ετσι λεμε.....) - το εφ' απαξ δεν το αναφερω καν - μολις ειχαν γυρισει απο ουζερι στη Καισαριανη.

Μαζι και ο Κωστας 46 χρονων, πυροσβεστης, που εχει καταθεσει εδώ και ένα μηνα τα χαρτια του για συνταξη (ειχε προλαβει να κατοχυρωσει, λεει) και περιμενει και καποιο χοντρο εφαπαξ.

Διπλα τους ο θειος μου, δεξιος από σοι, που κατεβαινει σε πορειες μονο όταν ηταν το ΠΑΣΟΚ κυβερνηση.

Και από κοντα τα δυο αδερφια: ο Στελιος, που του ειχε βαλει το κομμα τα 2 παιδια στο Δημοσιο, και ο Γρηγορης, που επαιρνε τα εργα του Δημου υπερτιμολογημενα λογω γνωριμιων.

Πισω, στην δευτερη σειρα, ακολουθουσε ο Γιαννης, πατερας: εδώ και κατι μηνες εκανε εξασκηση του νεου νομου περι αδειας και του πατερα στο Δημοσιο, αγκαλια με την γυναικα του την Μαρω, που με τρεις γεννες ειχε να πατησει στην δουλεια της 3 χρονια.

Και από κοντα ο Μιχαλης. Εργολαβος με συνεργειο 27 ανασφαλιστους
αλλοδαπους και 3 ελληνες. .

Στα δεξια τους ο Λακης: φοιτητης ετων 32, παρεα με τον Γιωργο, γιατρο, τον επονομαζομενο και "ταχυδρομο" από τα φακελακια.

Μαζι τους και ο Θοδωρος, γιατρος του ΙΚΑ, που στο ιδιωτικο του ιατρειο δεν εκοβε ποτε του αποδειξεις, με τον Κυριακο της Εφοριας, που δεν ειχε δει ποτε του παραβαση τα τελευταια 6 χρονια. . .

Και φυσικα δεν θα ελειπε και ο Βασιλης, λιμενικος, πρωτος ταβλαδορος στο τελωνειο.

Να και ο Μηνάς, που ειχε ξεχασει ποτε εκοψε το τελευταιο του τιμολογιο, μαζι με τον Ορεστη επιδοτουμενο χρονια αγροτη, που δεν ηξερε πού ηταν τα χτηματα του.

Ολοι μαζι με αλλους τοσους σηκωσαν τα χερια ψηλα και με σφιγμενες τις γροθιες βροντοφωναξαν,

"Κατω τα χερια από τα ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ !"

Το τέλος της ΕΤ1

 Το τέλος της ΕΤ1
της Έλσας Παπαδημητρίου
Κατά τα τελευταία – μπόλικα – χρόνια, ένα από τα ελάχιστα που απολαμβάνω όταν βρίσκομαι εκτός Ελλάδας, είναι η «τηλεόραση» και το πολιτιστικό στίγμα που αυτή εκπέμπει μέσα από πολλές ενημερωτικές – και όχι μόνο – εκπομπές.

Απολαμβάνω κυρίως την επιλογή των θεμάτων και τον τρόπο που εκφέρονται τα «νέα», που παρουσιάζονται τα γεγονότα και κρίνονται οι πρωταγωνιστές τους, τα ίδια «νέα» που στην Ελλάδα μας «βάλλουν» ως εκκωφαντικές πολεμικές ανταποκρίσεις .

Είχα κατασταλάξει να συντονίσω το remote control μου μόνο με τα τρία κρατικά κανάλια και δύο – μόνο – ιδιωτικά. Έτσι η απόφαση που πάρθηκε για το κλείσιμο της ΕΤ1 μου στερεί το 20% των επιλογών μου και ίσως παρά τα – κάποια κατά κυβερνητικούς καιρούς – παρατράγουδα  την πρώτη εξ αυτών.

Τέτοια ώρα τέτοια λόγια…
«Όλες οι αλλαγές, ακόμα και οι πιο επιθυμητές, έχουν την μελαγχολία τους» έγραψε ο Alphonse Daudet. Μελαγχολία για τους συντελεστές και τους fans της ΕΤ1, πρόβλημα για πολλούς εκ των σήμερα εργαζομένων και καινούργια ερωτήματα που προστίθεται σε όσα για χρόνια παραμένουν αναπάντητα.

Πώς ένα κράτος 10 εκατομμυρίων έχει τρία κρατικά κανάλια και μάλιστα εξαιρετικά δαπανηρά για τις δυνατότητές του;

Πώς φτάσαμε στη γνωστή δομή, στους γνωστούς μισθούς, στις γνωστές αργομισθίες και στις – ίσως – άγνωστες οικονομικές και πολιτικές συναλλαγές που αποδυνάμωσαν επιπλέον κάθε προοπτική υγιούς λειτουργίας;

Μπορεί να υπάρξει εξορθολογισμός στην συγκρότηση και λειτουργία του νέου σχήματος και ουσιαστική μείωση των δαπανών αλλά διατήρηση της ποιότητας και ενίσχυση της ανεξαρτησίας;

Θα περιμένω να δω την τροπολογία που θα έρθει στην Βουλή και θα τοποθετηθώ αναλόγως. Δεν μπορεί όμως κανένας και καμία μας να αρνηθεί το νοικοκύρεμα και την αναδόμηση της κρατικής τηλεόρασης (και των κρατικών ερτζιανών) επιδιώκοντας και, αν όχι κέρδος, την επιχειρηματική υγεία του νέου εγχειρήματος.

*Η Έλσα Παπαδημητρίου είναι ανεξάρτητος βουλευτής του νομού Αργολίδας. 
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=8842

Λοβέρδος μαινόμενος κατά των δημοσίων υπαλλήλων

Ευθεία επίθεση στους δημοσίους υπαλλήλους - στους οποίους καταλόγισε την ευθύνη για τα σημερινά αδιέξοδα - εξαπέλυσε ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος.

«Το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων που ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια πολίτες με τη βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασε εδώ που μας έφτασε», ανέφερε χαρακτηριστικά στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής.

Μάλιστα, δεν δίστασε να «αποδομήσει» το σημερινό συνταγματικό πλαίσιο, καθώς υποστήριξε ότι «το ισχύον Σύνταγμα αποτελεί την πρώτη "γραμμή Μαζινό" υπέρ της γραφειοκρατίας». «Οποιος πιστεύει ότι μπορεί να ασκήσει πολιτικές χωρίς να νικήσει το Ελληνικό Δημόσιο, αυταπατάται», πρόσθεσε ο κ. Λοβέρδος, προκαλώντας έντονα ερωτηματικά μεταξύ των βουλευτών για τους λόγους που τον ώθησαν «να ρίξει λάδι στη φωτιά», μία ημέρα μετά την ανακοίνωση των οδυνηρών διαρθρωτικών μέτρων της κυβέρνησης στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Κατά της Αριστεράς. 

Λίγο αργότερα, ο υπουργός Υγείας, αν και δεν προκλήθηκε, εξαπέλυσε πυρά κατά της Αριστεράς και επικαλούμενος τους νεκρούς της Marfin είπε: «Σας θυμίζω τον τραγικό θάνατο των τριών προσώπων στη Marfin. Σας θυμίζω ότι με το που πέθαναν αυτοί οι άνθρωποι, σαν να μην ήταν άνθρωποι, επειδή δεν ανήκαν στην Αριστερά, το θέμα "ξεπετάχτηκε" σε δέκα λεπτά, άντε σε ένα βραδινό δελτίο ή στις κηδείες τους! Διότι, στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, η αξία της ζωής είναι μόνο εάν είσαι αριστερός. Εάν δεν είσαι αριστερός, σε πεθαίνουν σε δύο ημέρες. Ο,τι γινόταν μετά τον Εμφύλιο, αντεστράφη μετά τη Μεταπολίτευση»!

Εντονες ήταν οι αντιδράσεις από την αντιπολίτευση ενώ αποστάσεις έλαβε και ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Κ. Σκανδαλίδης, ο οποίος έγινε αποδέκτης των πυρών που εξαπέλυσαν τα κόμματα κατά του κ. Λοβέρδου στη συζήτηση του νομοσχεδίου για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς. «Δεν μπορώ να σχολιάσω. Καθένας είναι υπεύθυνος για τα λόγια του», είπε σημειώνοντας πάντως ότι δεν τις ξέρει τις ακριβείς δηλώσεις.

Είχε προηγηθεί ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Κ. Μαρκόπουλος, ο οποίος διερωτήθηκε αν η κυβέρνηση «θα καλύψει τις δηλώσεις Λοβέρδου» και έκανε λόγο για «θράσος» και «αλαζονεία». «Είναι δυνατόν να συνεχίσετε να κυβερνάτε έτσι τον τόπο όταν αναφέρεστε σε συντεχνίες για κάθε κοινωνική ομάδα που αμύνεται;», σημείωσε, καταγγέλλοντας την κυβέρνηση ως «συντεχνία υπουργών που καταδυναστεύει μια κοινωνία πολιτών λέγοντας ότι θέλει να τη σώσει». 

 

http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4655352

Εικόνες παιδείας

Να και μια πρωτιά μας. Πρώτη η Ελλάδα, σε δαπάνες για τη παιδεία με βάση το ΑΕΠ, στην Ευρωζώνη. Και τι μ’αυτό; Μήπως καταργήθηκαν τα φροντιστήρια; Μήπως απαλλαχθήκαμε από τους ιπτάμενους καθηγητές πανεπιστημίων; Ή μήπως η ποιότητα της εκπαίδευσης ακολούθησε τη πρωτιά των δαπανών;

Προσθέτουν ξένες γλώσσες στα σχολεία. Να μη μένουν τα παιδιά βουβά μπροστά στους ξένους. Υπάρχει έστω και ένας μαθητής που να μπόρεσε να μιλήσει μια ξένη γλώσσα με βάση τη διδαχή του μόνο από το Δημόσιο σχολείο; Όχι να κάνει ξενόγλωσση διάλεξη, αλλά έστω μια απλή συζήτηση καθημερινού επιπέδου. Και όμως. Έξη χρόνια διδάσκεται στο σχολείο αγγλικά, έξη χρόνια και στο φροντιστήριο. Τώρα πως γίνεται με τα αγγλικά του φροντιστηρίου να παίρνει lower, ενώ ο αντίστοιχος με τα αγγλικά του Δημόσιου Σχολείου να μένει βουβός… δε μπόρεσα να το εξηγήσω.

Μπήκε ο καθηγητής στο γραφείο του εννέα το πρωί φουριόζος και οι φοιτητές περίμεναν απ’έξω. Έδιναν εξετάσεις προφορικές στο μάθημά του. Σύνολο εξεταζομένων φοιτητών 179. Έμπαιναν στο γραφείο του καθηγητή ανά πεντάδες. Γινόταν μια ερώτηση στον καθένα και ο καθηγητής βαθμολογούσε την απάντηση. Τους ήξερε και από τις παραδόσεις οπότε προσπαθούσε να μην αδικήσει κανέναν. Πέρασε η ώρα και στις 1 το μεσημέρι βγήκε έξω στο διάδρομο για να δει πόσοι έμειναν ακόμη. Κάπου 50 υπολειπόταν… Πανικός. Στις 4 φεύγει το αεροπλάνο και δε το προλαβαίνει! Και κάνει μια ωραία συμφωνία με τους υπόλοιπους. «Γράψτε σε μια κατάσταση τα ονόματά σας. Θα σας βαθμολογήσω με 5 για να περάσετε» Έγραψαν περιχαρείς το όνομά τους και αποχώρησαν οι περισσότεροι. Κάποιοι που διάβασαν και ήθελαν τον βαθμό διαμαρτυρήθηκαν.  «Ε τότε εσείς περιμένετε να σας εξετάσω» αποφάνθηκε βαρύγδουπα. Πήγε 2 το μεσημέρι και ο καθηγητής πρέπει να φύγει. Οπότε γυρίζει και λέει στους εναπομείναντες 7 φοιτητές. «Λοιπόν γράψτε σε μια κατάσταση τα ονόματά σας και εσάς θα σας βάλω 8» Και έτσι όλοι ήταν ικανοποιημένοι. Και ο καθηγητής που έφτασε έγκαιρα στο τόπο διαμονής του και οι αδιάβαστοι που πήραν το 5 χωρίς εξέταση. Ιπτάμενοι καθηγητές που θέλουν με μια εβδομαδιαία επίσκεψή τους στο πανεπιστήμιο, να καλύψουν παράδοση μιας εβδομάδας! Θεωρούν ότι η παρουσία τους στα πανεπιστήμια που τους πληρώνουν είναι κάτι σαν χαΐρι. Κάτι σαν προσφορά τους…

Έχεις δει ποτέ τα τραπέζια υποδοχής νέων φοιτητών στις εισόδους των πανεπιστημίων; Δεξιά είναι τα γαλάζια τραπέζια. Γκόμενες μουράτες με 12ποντα περιμένουν με χλιδάτο ντύσιμο και ένα μόνιμο καλοσυνάτο χαμόγελο. Αριστερά της ΠΑΣΠ. Πράσινα τραπεζομάντηλα και αφίσες καρφιτσωμένες. Και γεμάτοι σιγουριά δυο τρεις τύποι καθισμένοι πάνω στα τραπέζια. Στη μέση τα κόκκινα τραπεζομάντηλα με τις κοκκινόμαυρες αφίσες και κάτι μουσάτους παλιούς φοιτητές. Μόλις μπει ο καινούριος τρέχουν να τον πλευρίσουν. Για να τον κατατοπίσουν τι έγγραφα και πως θα τα συμπληρώσει. Φεύγοντας του δίνουν και όλο το κομματικό υλικό να το μελετήσει. Αφού έχουν κρατήσει τον αριθμό του κινητού του για επιπλέον ενημέρωση. Μη χάσουν τον αυριανό ψηφοφόρο τους!

Καλημέρα σας.

Στην πατρίδα του Μωχάμετ Άλυ και των καπνεργατών

Στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ του Σαββάτου και στο ένθετο ΜΙΚΡΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ, σαράντα Έλληνες συγγραφείς ξεναγούν κάποιον ο οποίος επισκέπτεται για πρώτη φορά την πόλη τους, για σαράντα οκτώ ώρες.

Στην πατρίδα του Μωχάμετ Άλυ και των καπνεργατών

Θα σε υποδεχθώ από την Ανατολή, από την οδό των παλαιών προσφύγων. 

   Πριν σου δείξω την πόλη μου θα σου προτείνω στάση στη γειτονική Καρβάλη, να προσκυνήσουμε το σεπτό σκήνωμα του Αγίου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού. Ο Θεολόγος πέθανε το 390 μΧ στο χωριό Γκέλβερι της Καππαδοκίας και οι πιστοί Καρβαλιώτες μετέφεραν, το 1924, τα άγια λείψανα στη νέα τους πατρίδα. Αυτά η σκέπη και η  παρηγορία τους.

   Πριν εγκαταλείψουμε το χωριό θα σου προσφέρω ένα πακέτο από τους φημισμένους αμυγδαλωτούς κουραμπιέδες του.  

   Δώδεκα χιλιόμετρα δυτικά κείτεται η πολιτεία. Ατόφια φτιαγμένη από πέτρα και θάλασσα. Μία χερσόνησος, δύο θάλασσες, δύο δρόμοι· από κει και πάνω τα μπαΐρια.

   Στις πρώτες στροφές, εφαπτόμενο με τη συνοικία των Πεντακοσίων, θα σου δείξω το αλσύλλιο των “Σαράντα Πεύκων”. Πεντακόσια σπίτια προσφυγικά, σαράντα πεύκα επάνω στη θάλασσα. Το πρώτο δενδρύλλιο το φύτεψε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, το 1929, στην εορτή του πρασίνου, αφού πρώτα δέχθηκε επίθεση από καπνεργάτες οργανωμένους στο παράρτημα της Federation.  

   Στην επόμενη στροφή: Η πρώτη θάλασσα, η χερσόνησος της Παναγίας, το Κάστρο, οι Καμάρες, το Καρνάγιο, οι ανατολικές καπναποθήκες. 

   Μικρή στάση στο Καρνάγιο: Σκάλες, ράουλα και τόκοι βουτηγμένα στο γράσο, το λάδι, το μίνιο και το βερνίκι. Τα σκαριά επάνω σε ξύλινες βάσεις, επάνω σε ξύλινο διάδρομο. Οι πάσσαλοι αλειμμένοι με λίπος, τα συρματόσχοινα σεταρισμένα, για την ασφαλή κάθοδο του σκάφους στη θάλασσα. Για την καλή ψαριά, το καλό ταξίδι.       

   Θα σε περάσω κάτω από τις τρεις σειρές των εξήντα υπερμεγεθών αψίδων Υδραγωγού, δόξα του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς και Κανουνί επονομαζόμενου, Δίκαιου Νομοθέτη. Από ένα πέτρινο αυλάκι της κορυφής πέρασε, το 1530, το πρώτον ύδωρ ζωής. Αργότερα πέρασε ο Άγιος Γεώργιος επάνω σε άσπρο άλογο. Τον άντρα που έπεσε από τις ύψους ογδόντα πήχεων επιβλητικές Καμάρες τον είπανε σαλό. Ερωτευμένος ήταν με μια Εβραιοπούλα, και πάει.

   Το Κάστρο, σήμα κατατεθέν της πόλης. Το μακρό τείχος των Βυζαντινών, οι προσθήκες των Ενετών και οι πέτρες των Τούρκων αντιστάθηκαν σε πολιορκίες πειρατών και εχθρών. Έκλεισαν μέσα τους το Ιερό της Παρθένου, το Κονάκι και το Ιμαρέτ του Μουχαμάντ Αλή Πασά, την Κοίμηση της Θεοτόκου. Και τους μετέπειτα κατοίκους: Οθωμανούς, Χριστιανούς, Αρμένιους και Εβραίους. Ένα σύμπλεγμα πύργων, προμαχώνων και ισχυρών τειχών που κατεβαίνουν μέχρι τη θάλασσα. Στην ακρόπολη απομεινάρια από δεξαμενές νερού, αποθήκες πυρομαχικών και τροφίμων, φυλακές. Σήμερα υπαίθριο θέατρο, εκθεσιακός χώρος, καφετέρια, όταν ευοδωθεί να ανοίξει η μονίμως κλειδωμένη Πορτάρα. Μη σε τρομάζει η ανάβαση. Το γραφικό τρενάκι του Δήμου, ιδανική λύση για επισκέπτες, παιδιά και ηλικιωμένους με ψώνια.

   Στην κατεβασιά, μέσα από σοκάκια, σκαλοπάτια και αδιέξοδα, θα βρεθούμε στο Μπρίκι. Φρεσκοαλεσμένος καφές επάνω στο φρύδι του γκρεμού, με την πολιτεία απλωμένη στα πόδια σου. Αυτήν που ο Γάλλος περιηγητής ονόμασε, πόλη όμορφη, πολύχρωμη, φιλάρεσκη και πρόσχαρη. Από κει θα σου δείξω την άλλη θάλασσα, τον νότιο - αμφίκυρτο από το κύμα - λιμενοβραχίονα, τα επιφανή κτήρια και θα σου ονοματίσω τις συνοικίες της. 

   Δίπλα, το πλάτωμα του Φάρου. Από κάτω το Μονόπετρο. Αν κατεβείς τα λιγοστά σκαλοπάτια, ανάμεσα από τα γερτά πεύκα, θα σου ανήκει το απέραντο γαλάζιο, το Άγιον Όρος, η Θασίων Ήπειρος, η Κεραμωτή και η βαθιά Σαμοθράκη.

   Αν απλώσεις τα χέρια στην έκταση, θα αγγίξεις την πρώτη χριστιανική εκκλησία της Παναγίας της Θεομήτορος, η οποία ονομάτισε όλη τη Χερσόνησο· το σπίτι όπου γεννήθηκε ο τον κόσμον κοσμών, Μωχάμετ Άλη, με τον εξαίσιο κήπο· τον Πασά έφιππο σε πράσινο από το χρόνο άλογο· την ευεργεσία του Ιμαρέτ.

   Θα σου μιλήσω άλλη φορά για τον Πασά των τριών ιππουριδών, Ιδρυτή της Αιγυπτιακής Δυναστείας. Τη χριστιανική γαλουχία που δέχθηκε από μία Θασία, τα πρώτα ελάχιστα τριάντα χρόνια της ζωής του εδώ στην Καβάλα, μέχρι να εκστρατεύσει εναντίον των Γάλλων του Μέγα Ναπολέοντα στην Αίγυπτο, να κατακτήσει ύπατα αξιώματα και να ονομαστεί Μέγας. 

   Η δεξιά πλευρά του δρόμου προς το Κέντρο κατειλημμένη από κάθε λογής ποιότητας και καλαισθησίας ταβέρνες.

   Απέναντι, η εσαεί αγαθοεργία, το Ιμαρέτ. Ο αρτιότερος Μεντρεσές των Βαλκανίων. Τα πλείστα όσα κελλιά και διαμερίσματα διαμορφώθηκαν σε αυστηρό, πολυτελές ξενοδοχείο. Ούτως ώστε το όνομα του ευεργέτη να διαιωνίζεται με αγαθή προσευχή μέχρι την Δευτέραν Παρουσίαν.

   Ο Ναός του Αγίου Νικολάου κάτω, συγκεντρώνει όλες τις ιστορικές επιστρώσεις του χρόνου: Παλαιά χριστιανική του Αγίου Λαζάρου αρχικώς, Ιμπραχήμ Τζαμισί του Ενδόξου μετέπειτα, αποθηκευτικός χώρος του πολυτίμου όσο και δυσεύρετου άλατος στη συνέχεια, ναός του Αγίου όλων των θαλασσών στις μέρες μας. Το προκύψαν Βήμα του Αποστόλου Παύλου, στη νότια πλευρά, έλκει τους καθοδηγούμενους Κινέζους αδαείς να απαθανατίσουν το φανταχτερό ψηφιδωτό.

   Ομφαλός της πόλης, η “Κόκκινη”, κάποτε, πλατεία Ελευθερίας. Εξεγέρσεις, διαδηλώσεις, πολυπληθείς πολιτικές ομιλίες, ο τελευταίος εν Ελλάδι σταθμός της Βασιλικής Δυναστείας, το “πουλί εκ της τέφρας” στα περάσματα, δεινοπάθησε και συνεχίζει να δεινοπαθεί από τις ευφάνταστες επεμβάσεις των εκάστοτε Αρχόντων.  

   Από την άλλη πλευρά της πλατείας, οι νεκροί καπνεργάτες της εξέγερσης του 1928 έγιναν μπρούντζινο σύμπλεγμα μπροστά από την περίβλεπτη καπναποθήκη του Κιζί Μιμίν, ημιτελές Πνευματικό Κέντρο του Δήμου σήμερα.

   Οδός Κύπρου. Στα επιφανή κτίρια με τις πολεμίστρες, τα τρίγλυφα και τις παλμέτες, βρίσκεται συμπυκνωμένη η Ιστορία της πόλης. Ο βαυαρικός πύργος του Δημαρχείου, έδρα αρχικώς της Ανωνύμου Εταιρίας καπνών και πέραν θαλάσσης, η Μεγάλη Λέσχη των κυριών της Φιλόπτωχου, η μονή Λαζαριστών, το Μέγαρο Τόκκου, το Ηρώον από κάτω με τον πληγωμένο Άγνωστο, η Νίκη, η Δόξα, οι Βυζαντινοί, οι Μακεδονομάχες, οι τελετές, οι καταθέσεις στεφάνων και το βέβηλο σπρέι των ποδοσφαιρικών συνθημάτων.

   Για να σε αποζημιώσω από τον βαρβάτο ποδαρόδρομο, θα σου προτείνω φαγητό στην ταβέρνα  Άμμος στην ακτή Μπάτης ή στον Νικηφόρο της παραλίας, στο Τεμπελχανείο της Παναγίας, στον Κροκόδειλο των Δικαστηρίων ή όπου αλλού μας τραβήξουν οι μυρωδιές της πόλης.

   Ένα ποτό, δύο ή περισσότερα στο ΜΑΟ, στο Μετά τις Δέκα, στο Νησί, στο Η Αλίκη έχει λάθος αγόρι. Γιατί η επόμενη μέρα έχει έξοδο. Προς δυσμάς.

*

Στα ερείπια του αρχαιολογικού χώρου των Φιλίππων, δεκαπέντε χιλιόμετρα δυτικά από την πόλη. Ακρόπολη, θέατρο, αγορά, μακεδονικά και ρωμαϊκά κτίρια. Τρίκλιτη βασιλική του 5^ου αιώνα και η μεγαλοπρέπεια του γλυπτικού διακόσμου: κιονόκρανα, επίκρανα, θωράκια. Το Οκτάγωνο, το Επισκοπείο, η Αγορά, η Παλαίστρα και οι Θέρμες. Οι θεατρικές παραστάσεις του ομώνυμου Φεστιβάλ, αλιευμένες από το πανέρι των θερινών καλλιτεχνικών προσφορών.  

   Σε απόσταση αναπνοής το Βαπτιστήριο της Αγίας Λυδίας της Φιλιππησίας. Η Πορφυροπώλης Ιουδαία από τα Θυάτειρα ακούει τον λόγο του Απόστολου των Εθνών Παύλου και βαπτίζεται πρώτη αυτή Ευρωπαία Χριστιανή στην όχθη του παρακείμενου ποταμού Ζυγάκτη. Στα ίδια νερά που τώρα βαπτίζονται ομαδικώς οι αλλόθρησκοι οικονομικοί πρόσφυγες.

   Στη βόρεια παρειά της Ρωμαϊκής Εγνατίας οδού σώζεται το μνημείο του Ρωμαίου αξιωματούχου C. Vibius Quartus. Το ελληνικό τοπωνύμιο “Μεγάλο Λιθάρι”, στα τούρκικα “Ντικιλί Τας”. Εμφανής η φθορά στο κάτω τμήμα του τεράστιου σε όγκο μνημείου, εξαιτίας της παράδοσης που το συνδέει με τον Μέγα Αλέξανδρο, ως Παχνί του Βουκεφάλα. Τη σκόνη αυτού του τριμμένου μαρμάρου έπιναν οι γυναίκες για να γεννήσουν αγόρια, γερά σαν τον Μέγα Στρατηλάτη.

   Πίσω από το εν λόγω μνημείο βρίσκονται τα μυστικά των βραχογραφιών, τα “γκράφιτι” της Εποχής του Σιδήρου. Μία πανάρχαια ιστορία χαραγμένη επάνω στους Μακεδονικούς γρανίτες. Γραμμένες Πέτρες από σχήματα και συνθέσεις: Μικροσκοπικοί ιππείς, κυνηγοί, ακοντιστές και τοξότες, αναπαραστάσεις αρμάτων, αλόγων και έφιππων πολεμιστών. Φίδια, ελάφια, βίσωνες και αλεπούδες. Άνδρες και ζώα με έντονα προτεταμένο το φύλο τους. Ακατανόητα σύμβολα που άλλοι τα εκλαμβάνουν ως σημάδια εξωγήινων και άλλοι ως αποκαλύψεις κρυμμένων θησαυρών.  

   Ως τελευταίο σταθμό θα σε οδηγήσω στο Πηλοθεραπευτήριο των Κρηνίδων· στη δική μας “Λάσπη”. Κάθαρση και ίαση σωμάτων και ψυχών. Ο μαύρος θησαυρός, μείγμα των θειούχων νερών και της τύρφης του βάλτου, καταπραΰνει τους πόνους και τις αμαρτίες των ανθρώπων. Ευεργετεί, με την αποκατάσταση της υγείας των ποδιών και της μέσης. Εξαφανίζει την ψώρα, τη λέπρα, την φλόγωση και τους κνησμούς. Νεανικές ακμές και φλεγμονώδεις παθήσεις των γεννητικών οργάνων. Φέρνει, από τα πέρατα του κόσμου, γηρασμένες κυρίες που λαχταρούν δέρμα απαλό για το σώμα τους και άντρες που επιθυμούν την βλάστηση μαύρων μαλλιών στην κεφαλή τους – αν πέσουν στη λάσπη κατακόρυφα! πειράζονται μεταξύ τους οι λουόμενοι. Τέλος, το  ιαματικό υγρό μεταγγίζει την κάθαρση της ψυχής, φυλακίζοντας τα λογής ανομήματα στο μαύρο πολτό.

   Κι έτσι, αχνίζων και ανάλαφρος, θα σου προσφέρω γεύμα στο Κτήμα Παπαδόπουλου στο γειτονικό Ζυγός ή στο Μετόχι του Κρυονερίου.

   Ξέρω, αγχωτική ξενάγηση, χωρίς το όρος Παγγαίο, δίχως τη νήσο Θάσο.

   Όμως, 48 ώρες για μία περιοχή με τόση Ιστορία!

27 Αυγούστου 2011, Σάββατο                                                                                                                        Διαμαντής Αξιώτης 

Αναδημοσίευση απο "ΤΑ ΝΕΑ"

 

«Να προσέξουμε όσους πλήττονται, όχι όσους τα σπάνε»

Ποιες ομάδες και κοινωνικά στρώματα έχουν υποστεί τις χειρότερες συνέπειες της κρίσης; Αν κρίνει κανείς από την ένταση των αντιδράσεων, θα νόμιζε ότι είναι αποκλειστικά το Δημόσιο, οι ιδιοκτήτες μεταφορικών μέσων, πέρυσι τα φαρμακεία και σταθερά οι πιο προνομιούχες ΔΕΚΟ. Αλλά και ο δημόσιος διάλογος αυτούς και μόνο αφορά, λες και εκτός του κράτους και των κλειστών επαγγελματικών ομάδων δεν υπάρχει αγωνία, αβεβαιότητα και κόστος από την ύφεση στον ιδιωτικό τομέα.

Ενα εντυπωσιακό παράδειγμα πλήρους αγνόησης των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα είναι οι επίσημες δηλώσεις ότι « δεν θα γίνει καμία απόλυση », εννοώντας προφανώς τον δημόσιο τομέα και αδιαφορώντας για τον ιδιωτικό όπου μέχρι τώρα έχουν γίνει δεκάδες χιλιάδες. Μια πρώτη απόπειρα περιγραφής και ανάδειξης των αφανών κατηγοριών που κυρίως πλήττονται από την κρίση θα ήταν η εξής:

1. Οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα. Χωρίς να υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις υπερβολικού μισθολογικού κόστους που επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, υπέστησαν σημαντικές περικοπές στις αμοιβές και στις διαδικασίες σύναψης και εφαρμογής συλλογικών συμβάσεων. Ενώ σε μεγάλο βαθμό είχαν ενσωματώσει αρκετές εργασιακές ρυθμίσεις υπό το φάσμα κλεισίματος επιχειρήσεων μετά την κρίση του 2008, το Μνημόνιο ήλθε και επέβαλε πλήθος άλλων που ελαστικοποιούσαν πλήρως τα ωράρια απασχόλησης.

Υφίστανται επίσης περισσότερο από κάθε άλλον την επιβάρυνση των φορολογικών μέτρων στην κατανάλωσή τους λόγω των διατηρούμενων συντελεστών στα κλιμάκια των μισθωτών, αλλά και της προνοητικής αποταμίευσης που κάνουν συνυπολογίζοντας τους φόρους που θα πληρώσουν του χρόνου με τον κίνδυνο να είναι άνεργοι λόγω της ύφεσης.

Η μεγάλη βέβαια ασυμμετρία του ιδιωτικού τομέα με τους μισθωτούς στο Δημόσιο εμφανίζεται στο ασφαλιστικό σύστημα. Για τους ιδιώτες μισθωτούς ο μοναδικός φορέας κύριας ασφάλισης είναι το ΙΚΑ, το οποίο είναι η πιο κοντινή προσέγγιση στα κριτήρια ανταποδοτικότητας. Αλλά όμως ούτε καν στο ΙΚΑ δεν αντιπροσωπεύονται οι ίδιοι διότι οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι στη Διοίκησή του ορίζονται από τη ΓΣΕΕ, τα στελέχη της οποίας προέρχονται συντριπτικά από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και τις κρατικές ή ημικρατικές τράπεζες.

2. Οι μονοσυνταξιούχοι του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι έχουν πληρώσει κανονικά τις εισφορές τους και λαμβάνουν σύνταξη χωρίς πλασματικά έτη και δολίευση των κριτηρίων απονομής. Στο παρελθόν υπέστησαν αρκετές φορές άνιση μεταχείριση επειδή με τις δικές τους εισφορές χρηματοδοτήθηκαν οι ανασφάλιστοι στους οποίους απενέμετο σύνταξη για κάθε λογής πολιτικές σκοπιμότητες. Ως επιστέγασμα υπέστησαν τις οριζόντιες περικοπές που επέβαλε το Μνημόνιο το 2010, ενώ θα έπρεπε να είχαν γίνει στοχοθετημένες παρεμβάσεις μόνο στις τριπλές, διπλές, χαριστικές, πρόωρες και πλασματικές συντάξεις.

Οι μισθωτοί και συνταξιούχοι του Δημοσίουθα έλθουν αντιμέτωποι με το δίλημμα των επιλογών που θα ακολουθήσουν: μία επιλογή είναι η « επανάκτηση » απωλειών που θα στοχεύει στην επαναφορά μισθολογικών προνομίων και ευνοϊκής μεταχείρισης σε κάποια βολική χρονική στιγμή μέσω συσπείρωσης με όρους παρελθόντος.

Μια βιώσιμη τακτική θα ήταν η υιοθέτηση ενός μέου πλαισίου συμπεριφορών στον δημόσιο τομέα με ενιαίο ασφαλιστικό σύστημα όλων των μισθωτών και κανόνες αμοιβών ανάλογα με την απόδοση ατόμων και μονάδων, ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες ουσιαστικής ανταμοιβής σε όσους πράγματι εργάζονται.

3. Οι επιχειρήσεις, μικρές και μεγάλες, οι οποίες επιβίωσαν μακράν των δημοσίων χορηγήσεων και σε πείσμα των κρατικών παρεμβάσεων, επιβαρύνσεων και περιορισμών. Ο αριθμός τέτοιου είδους επιχειρήσεων ίσως με τα χρόνια λιγοστεύει, αποδεικνύει όμως ότι πολλές έχουν αποκτήσει ισχυρά πλεονεκτήματα επιβίωσης στα οποία θα υποκλινόταν και ο πιο απαιτητικός οικονομικός δαρβινισμός.

Ολοι οι παραπάνω πραγματικά εργασθέντες, εργαζόμενοι και παραγωγοί υπομένουν τις μόνιμες μισθολογικές περικοπές, την υπερφορολόγηση και τις καθημερινές συνθήκες πολιορκίας για να πάνε στη δουλειά τους. Κανείς δεν κατεβαίνει «να τα σπάσει», αλλά αυτό θα έπρεπε να τους έχει κάνει κεντρικό ζήτημα προσοχής και φροντίδας και όχι να αποτελούν διαρκώς την αόρατη πλευρά του σύμπαντος που κανείς δεν είναι πρόθυμος να αντικρίσει.

Ο κ. Ν. Χριστοδουλάκης είναι καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών,πρώην υπουργός.

Το άρθρο είναι προδημοσίευση από το βιβλίο «Σώζεται ο Τιτανικός; Από το Μνημόνιο, ξανά στην ανάπτυξη», εκδόσεις Πόλις.
 
TΟ ΒΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  24/07/2011

Κίτρινη ντροπή

Κίτρινη ντροπή

Του Κώστα Τζανίδη
http://networkedblogs.com/kWt18
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, σε μια ταβέρνα της επαρχίας, στην παρέα βρίσκεται ένας φίλος ταξιτζής. Όχι "ταρίφας". Απεχθανόταν τον τίτλο, δεν ήθελε να τον αποκαλούν έτσι. Ευκαιριακός, ας πούμε, στο επάγγελμα. Πούλησε το μαγαζί του, χρεώθηκε και αγόρασε μια άδεια ταξί - "για καλύτερα", όπως έλεγε.

- "Να προλάβω να ξεχρεώσω την άδεια και να την πουλήσω".
- "Γιατί; Δεν δουλεύεις καλά;", τον ρώτησα.
- "Βγαίνει το μεροκάματο, δε λέω. Ακούγεται ότι θα απελευθερώσουν το επάγγελμα, όμως. Και τότε...", συμπλήρωσε σκεφτικά.

Έκτοτε πέρασαν δέκα ολόκληρα χρόνια. Την άδειά του την πούλησε. Έβγαλε καλά χρήματα, άφησε πίσω τη μιζέρια, αύξησε κατά πολύ το βιωτικό του επίπεδο και άλλαξε επάγγελμα. "Ξέφυγε", θα μπορούσε να πει κανείς, από εκεί που και ο ίδιος ήθελε να είναι αποστασιοποιημένος.

Σήμερα οι ταξιτζήδες προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν γνώριζαν ότι θα άνοιγε το επάγγελμά τους. Απίθανο, για κάτι που συζητιέται ήδη εδώ και χρόνια. Και φυσικά, ενώ το γνώριζαν, δεν φρόντισαν να αυτορυθμίσουν την αγορά τους, μειώνοντας σταδιακά την τιμή (μετα)πώλησης των αδειών τους, μιας και αυτές θα περιέρχονταν, εν τέλει, σε αχρηστία. Μπορεί στην Ελλάδα να μην ξέρεις ποτέ τι σου ξημερώνει, όμως είναι χειρότερο να πιστεύεις ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, ποτέ.

Τα είχα γράψει και πέρυσι, όταν είχαν ξεσηκωθεί πάλι με το θέμα των αποδείξεων, τότε. Πάντοτε υπερβολικοί και πάντοτε "νταήδες" στη συμπεριφορά τους. Χωρίς καμία έγνοια για την κοινωνική δικαιοσύνη και συνοχή. Εγωιστές μέχρι το κόκκαλο. Κακότροποι.

Εννοείται ότι, έχοντας πληρώσει 300 χιλιάρικα για μία άδεια, δεν θέλεις να ανοίξει το επάγγελμά σου. Ένα επάγγελμα που εξαρχής ξεκίνησε ως κλειστό, εξυπηρετώντας σοβαρά κοινωνικά κριτήρια, κατέληξε να λειτουργεί με τους όρους της παραοικονομίας.

Οι ταξιτζήδες είναι από τις ελάχιστες εργασιακές κάστες που πριμοδοτούνται για χρόνια με κρατικό χρήμα αφειδώς, την ίδια στιγμή που ξόδευαν υπέρογκα ποσά για την απόκτηση της άδειάς τους. Άραγε, πόσο ανάγκη έχεις μια κρατική επιχορήγηση όταν ξοδεύεις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ μόνο για τον "αέρα";

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι κάθε επιχειρηματική κίνηση εμπεριέχει τον παράγοντα του ρίσκου. Θα μπορούσα να απαριθμήσω με ευκολία πολλά επαγγέλματα, ή και συγκεκριμένες επιχειρηματικές προσπάθειες ειδικότερα, που "δεν πήγαν" όπως λέμε στην πιάτσα. Άνθρωποι που έχασαν τις περιουσίες τους εν μία νυκτί, απλώς και μόνο γιατί η αγορά "αυτορυθμίζεται" πάντοτε και ο ανταγωνισμός είναι αμείλικτος. Ποιο ρίσκο, λοιπόν, βίωσαν οι ταξιτζήδες τόσα χρόνια σε ένα κλειστό επάγγελμα, όπου δεν έκοβαν αποδείξεις, έκλεβαν το κράτος και αύξαναν τα κόμιστρα κατά το δοκούν κάθε χρόνο εις βάρος μας;

Όταν ανακοινώθηκε το άνοιγμα του επαγγέλματος από τον κ. Ρέππα, οι ταξιτζήδες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη νοιάστηκαν μόνο για τον εαυτό τους και ζήτησαν να εφαρμοστούν τα πληθυσμιακά κριτήρια μόνο στις δύο μεγαλουπόλεις - γεγονός που θα κρατούσε και πάλι το επάγγελμα πρακτικά κλειστό. Καμία μέριμνα για τους συναδέλφους τους στην επαρχία, βέβαια. Εκεί, ας άνοιγε το επάγγελμα, δεν πείραζε.

Όταν ο κ. Ραγκούσης πήρε πίσω το σχέδιο Π.Δ. του κ. Ρέππα, ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τότε, δήλωναν τελείως ξεδιάντροπα, ότι θα κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους ζητώντας στήριξη και από τους συναδέλφους τους στην επαρχία, με την κάθοδο των ταξί σε πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα. Στήριξη δηλαδή από τους συναδέλφους που τους "πούλησαν" με ευκολία στις πρώτες διαπραγματεύσεις με το Υπουργείο.

Ταυτόχρονα, σε πολιτικό επίπεδο, συμβαίνει το εξής παράδοξο: ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ Λακωνίας κ. Γρηγοράκος, ζήτησε δημόσια από τον κ. Ραγκούση να παραιτηθεί, παρότι και ο ίδιος είχε ψηφίσει το εν λόγω νομοσχέδιο για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων μόλις τέσσερις μήνες πριν.

Ουγκ.

Στο δια ταύτα; Η Ελλάδα κόπηκε στα δύο με το κλείσιμο της γέφυρας Ρίου-Αντίρριου, οι τουρίστες διαμαρτύρονται και ταλαιπωρούνται, τα ξένα τουριστικά γραφεία απειλούν να αποκλείσουν την Ελλάδα ως προορισμό για τα κρουαζιερόπλοιά τους, ο κόσμος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί εν μέσω καύσωνα και η οικονομία πλήττεται για άλλη μια φορά.

Ε, και;

Οι ταξιτζήδες συνεχίζουν το "ράδιο αρβύλα", μεθοδευμένα. Προσπαθώντας να βρουν λαϊκό και συντεχνιακό έρεισμα στις διεκδικήσεις τους, έχουν διαδώσει έντεχνα στην πιάτσα ότι μοναδικός σκοπός της κυβέρνησης είναι να παραδοθεί ο έλεγχος των ταξί σε μεγάλες εταιρίες, δημιουργώντας έτσι καρτέλ στον κλάδο.

Βέβαια, εγώ το μόνο καρτέλ που βλέπω εδώ είναι το δικό τους. Αυτό που τραβάει χειρόφρενο μια ζωή, όποτε του καπνίσει, για όσο του καπνίσει. Και αυτό είναι που δεν θέλουν να χάσουν πάνω απ' όλα.

Ποια είναι η αλήθεια; Ας δούμε τι προβλέπει το σχέδιο Π.Δ. Ραγκούση (αντιγράφω από την Κυριακάτικη "Ε" της 24/7/2011):

• Επιτρέπεται η αλλαγή έδρας στα ταξί, πράξη που σήμερα απαγορεύεται, μέσω της επέκτασης της περιοχής λειτουργίας (κοινώς, έχεις το περιθώριο να επεκτείνεις την επαγγελματική σου δραστηριότητα και παραέξω, κατά τη λογική που και ο ψαράς ψαρεύει όπου έχει ψάρια).
• Καταργείται ο ιδιοκτησιακός περιορισμός κατοχής έως και δύο αδειών. Εταιρίες οποιασδήποτε μορφής (Α.Ε., Ε.Π.Ε., Ο.Ε., Ε.Ε.) θα μπορούν να αγοράσουν άδειες ταξί (το "αγοράσουν" εδώ θεωρώ ότι είναι λάθος, προφανώς το σωστό είναι "εκδώσουν"). Θέτει όριο για μια εταιρία να κατέχει έως το 2% του συνόλου των αδειών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και το 5% στην επαρχία, ώστε να αποφευχθούν τα ολιγοπώλια ή τα μονοπώλια (βλ. καρτέλ).
• Απελευθερώνεται γενικά το επάγγελμα, καθώς καταργούνται όλα τα υφιστάμενα επαγγελματικά ασυμβίβαστα.
• Προστίθενται κοινωνικά κριτήρια σε δικαιούχους νέων αδειών (μοριοδότηση σε πολύτεκνους, μακροχρόνια ανέργους, ανάπηρους 67% και άνω).

Άρα, έχουμε και λέμε:

1. Διαλύεται το τεράστιο καρτέλ των παραδοσιακών ταξιτζήδων που έκοβαν και έραβαν κατά πώς τους κάπνιζε. Πλέον σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη θα μπορούν να υπάρχουν τουλάχιστον 50 διαφορετικές εταιρίες ταξί, αν υποθέσουμε ότι όλα τα ταξί θα ανήκουν σε εταιρίες.
2. Επιτρέπεται στον κάθε βιοπαλαιστή να ασχοληθεί με αυτό το επάγγελμα, χωρίς να υποθηκεύσει μέχρι και τα εγγόνια του. Οι ίδιοι οι ταξιτζήδες, βέβαια, θέλουν να αποφύγουν πάσει θυσία τους "ευκαιριακούς" του κλάδου. Φυσικά, όταν σαν ιδιοκτήτης εκμεταλλεύεσαι τους οδηγούς σου σαν είλωτες, είναι δύσκολο να ξεμάθεις.
3. Επιστρέφουν τα κοινωνικά κριτήρια στην αδειοδότηση, υπό μορφή μορίων. Γιατί δίνει μόρια το κράτος; Γιατί μάλλον το θεωρεί ένα ευγενές και προνομιούχο επάγγελμα.

Προφανώς με όλα τα παραπάνω αναφέρομαι στους ιδιοκτήτες και όχι στους οδηγούς ταξί - οι οποίοι φυσικά και δήλωσαν ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το άνοιγμα του επαγγέλματος, με αποτέλεσμα να φάνε ξύλο γι' αυτό.

Προφανώς και αναγνωρίζω ότι κάποιοι χρεώθηκαν για να πάρουν μια άδεια και είναι βιοπαλαιστές και οικογενειάρχες. Θέλω να τους πληροφορήσω ότι δεν είναι οι μόνοι που πλήττονται. Όμως είναι οι μόνοι που λειτουργούν τόσο εκβιαστικά, μεταξύ και άλλων -ολιγάριθμων ευτυχώς- συντεχνιών.

Η παραοικονομία, που οι ίδιοι δημιούργησαν και εξέθρεψαν, ήρθε η ώρα να σταματήσει.